CHAPTER 1: THE DINNER

[Gerdiano Restaurant. 8 P.M. sharp.]

“Anong meron at parang may nang-aaway na naman sa ‘yo diyan?” 

Napaangat ang tingin ko kay Collene na may bitbit na tray ng mami at kanin. Tinulungan ko siyang ilapag ang mga mangkok.

“Nag-text sa akin tatay ko. Hindi ko nga alam kung ano pumasok sa kukote no’n para i-text ako,” paliwanag ko sa kaniya tsaka humigop ng sabaw ng mami. 

Nagkwentuhan lang kami hanggang sa maubos namin ang mami.

“Do you know Frost Company?” tanong niya habang nag-aabang kami ng jeep. Ayos ‘no? May mga sariling kotse pero mas piniling makipagpatayan sa jeep. Ganiyan talaga kapag tamad mag-drive.

I shrugged, “I don’t know, pero parang pamilyar sila sa akin. Bakit mo natanong?” 

Collene swiped through her phone and showed me an article stating that the Frost company is at verge of bankruptcy. “I know they are one of your dad's business partners, right?”

“Ewan ko ‘te.” Tumawa lang ako, “Ni hindi ko nga kabisado kung kailan mga birthday nila, eh.”

Tinanguan lang ako ni Collene. Alam niya kasi ang sitwasyon ng pamilya ko. Pagbaba ko ng jeep sa kanto ng subdivision namin ay binati ako agad ni manong guard.

“Hello, Ma’am Aki!” bati niya habang nananakbong lumabas sa guard house niya.

Ngumiti ako, “Hi, Kuya Albert.”

“Dumaan po mommy mo kanina dito. Hinahanap po kayo tapos pinapasabi po na pumunta raw po kayo sa birthday po ng kuya niyo sa sabado,” sabi niya na tinanguan ko na naman.

“Sige kuya, salamat po.”

Nawala ang ngiti ko nang makalagpas na ako kay Kuya Albert. After all this time, si Kuya pa rin ang iniintindi nila, na para bang si Kuya lang ang anak nila. Nang makarating na ako sa bahay ay para kong nasasakal. Mag-isa lang ako dito pero tuwing naalala ko ang rason kung bakit binili para sa akin ni Dad ‘to, gusto ko na lang tumakbo palayo.

Nang makita na may isang oras na lang ako para maghanda ay binaba ko na ang phone ko at sinimulan nang mag-ayos. I wore a red halter fitted dress na hanggang taas ng tuhod ko ang haba. Hindi ko na rin kinapalan ang makeup ko dahil dinner lang naman ang pupuntahan ko.

Pagpunta ko sa restaurant binigay ko na sa valet ang kotse at susi ng kotse. Napakapit ako nang mahigpit sa purse ko habang humahakbang papasok sa restaurant. Napahinga ako nang malalim nang mapagtantong nirentahan pala ni Dad ang buong restaurant.

Typical David Yrania.

Dahil nga nirentahan ang buong resto, nakita ko kaagad ang grupo ng mga lalaking naka-tuxedo suit sa may bandang ginta. Nakaupo si Dad sa pinakagitna katapat ang isang lalaki na kasing edad niya lang din siguro.

“Dad,” I uttered to get his attention.

He glanced at me and motioned his hands to the chair on the right. I bowed my head at the men with him as a greeting. As usual, hindi ako kinausap ni Dad. Wala akong magawa kaya inuunti-unti ko ang pagsipsip sa wine na nsa wine glass ko habang hinihintay na pansinin niya ako.

“Where is your son, Valencio?” Dad asked to the man across him that burst my bubble of thoughts. 

The man cleared his throat, “He’s already at the parking lot.”

Pagsabi niya no’n ay tumunog ang bell, senyales na bumukas ang pinto ng restaurant. Dahil nakatalikod ako sa pinto ay hindi ko kita kung sino ang pumasok, basta amoy ko ang pabango niyang versace eros na sobrang tapang for me.

Napatulala ako sa tangkad at physique niya. Naka-blue lacoste polo siya paired with white pants and brown shoes. His hair is finely brushed up and his specs added more aura. Hapit na hapit ang manggas ng polo niya sa malalaking biceps niya. Ang kapal ng kilay, tangos ng ilong, kaso ng lang ang cold ng mga mata niya na para bang kasalanan kapag nagkaroon ng emosyon ‘yon.

Tanginang mukha ‘yan parang ilang taong pinagplanuhan ah.

“Okay, since your son and my daughter are already here,” Dad's voice cut to my fantasy. “Should we talk about their wedding?”