SCALPEL'S KISS CHAPTER 3

“Ano bang nangyari sa’yo, miss?” bulong niya sa sarili habang pinagmamasdan ang babae na mabilis na itinutulak papasok sa operating room. Wala kang ginawa para masaktan nang ganito. Pero ipapangako ko—kung anuman ang pinagdadaanan mo, hindi kita iiwan.

Habang tinutulungan ng mga doktor ang babae, napansin ni Vash ang isang bagay na kumislap mula sa kamay nito. Isang singsing. Kinuha niya ito at maingat na tiningnan. Ang disenyo nito ay tila mamahalin, isang piraso ng alahas na maaaring magsabi ng maraming kwento.

“Champagne...” bulong niya nang mapansin ang nakaukit na pangalan sa loob ng singsing.

Habang nakaupo si Vash sa waiting area ng ospital, tahimik niyang iniisip ang hindi maipaliwanag na koneksyon niya sa babaeng nasa kabilang silid. Sa loob ng maraming oras, hindi niya magawang umalis, kahit wala siyang obligasyon na manatili. Bakit ako nandito? tanong niya sa sarili. Ngunit ang sagot ay parang nakabaon sa likod ng kanyang isipan—isang pakiramdam na kailangang masigurado niyang ligtas ang babae.

Makalipas ang tila napakahabang oras, bumukas ang pintuan ng operating room. Lumabas ang doktor, may seryosong ekspresyon ngunit tila may bahagyang ginhawa sa mukha nito.

“Kumusta siya, Doc?” agad na tanong ni Vash, tumayo mula sa kanyang kinauupuan. Halatang nananabik sa sagot ngunit nananatiling kalmado.

“Sa kabutihang palad, stable na ang kondisyon niya,” sagot ng doktor na tila nagbitaw ng isang masusing hininga. “Ngunit mahina pa rin siya, at kailangan ng masusing pag-aalaga. Ang bata sa kanyang sinapupunan…” saglit na tumigil ang doktor, bumuntong-hininga bago nagpatuloy, “…kinalulungkot ko, hindi na namin nailigtas.”

Halos sumikip ang dibdib ni Vash sa narinig. Hindi niya maintindihan kung bakit, pero parang nadurog ang isang bahagi ng kanyang puso para sa estrangherang ito. Pinilit niyang magsalita upang maibsan ang tension na namamagitan sa kanila.

“Salamat, Doc. Ginawa n’yo ang lahat ng makakaya n’yo,” sagot niya, pinipilit maging magaan ang tono ng boses niya kahit mabigat ang nararamdaman.

Ngumiti ang doktor, na nagpakilala na rin. “By the way, I’m Dr. Patrick David, general surgeon. Nice meeting you,” sabi nito, bahagyang nag-extend ng kamay bilang pagbati.

Tinanggap ni Vash ang kamay nito at tumugon. “I’m Dr. Vash Delos Santos, cosmetic surgeon. Owner of Vlash Aesthetic Clinics. Nice meeting you too, Dr. David.”

Nabigla si Dr. David, ngunit agad na napalitan ng ngiti ang kanyang mukha. “I know you! You’re the famous cosmetic surgeon! May mga clinics ka sa Manila at Cebu, tama?” masayang sabi nito, tila nagagalak na makaharap ang isang kilalang personalidad sa larangan ng medisina.

Ngumiti si Vash, bahagyang tumango bilang kumpirmasyon. “Yes, but cosmetic surgery is a different field from what you do. What you just accomplished today is nothing short of remarkable. Salamat sa pagliligtas sa pasyente.”

Tinapik ni Dr. David ang balikat ni Vash, ang ngiti sa mukha nito’y tila puno ng respeto. “We’re all doctors with one mission: to save lives. Pero sa tingin ko, you did the bigger job today by bringing her here in time. Kung hindi mo siya nadala kaagad, baka ibang usapan na ito.”

Pagkaraan ng maikling pag-uusap, sumilip si Dr. David sa nurses’ station at bumalik kay Vash. “You can visit her now. Gising na siya, pero mahina pa. Just take it easy; she’s been through a lot.”

Tumango si Vash, naramdaman niya ang bahagyang kaginhawaan sa loob. Sa pagpasok niya sa kwarto, bumungad ang babae. Bagamat maputla at tila pagod na pagod, nakalutang pa rin ang kakaibang aura nito—isang lakas na parang pilit binubuhay ng sakit na naranasan.

Lumapit si Vash at marahang naupo sa tabi ng kama. Sa mahina ngunit matatag na boses, nagsalita siya. “Hi… How are you feeling?”

Dahan-dahang iminulat ng babae ang kanyang mga mata. Bahagya itong naguluhan ngunit sinubukan niyang ngumiti ng mahina. “Sino ka?” tanong nito, ang tinig ay basag ngunit puno ng pagtataka.

“I’m Dr. Vash Delos Santos. Natagpuan kita sa kalsada at dinala kita rito. You were in bad shape, but you’re safe now,” mahinahong paliwanag niya.

Napuno ng luha ang mga mata ng babae. “Salamat… hindi ko alam kung paano ako mapapasalamat sa’yo…”

"Tama na muna ang pasasalamat," sagot ni Vash, ang boses ay kalmado ngunit may bahid ng lambing. Bahagya siyang ngumiti, ngunit halata ang pag-aalala sa kanyang mga mata. "Ang mahalaga ngayon ay makapagpahinga ka at makabawi ng lakas."

Saglit na katahimikan ang bumalot sa kwarto. Sa kabila ng mga makina at monitor na nagbabantay sa bawat pintig ng buhay ni Champagne, ang espasyong iyon ay tila napuno ng bigat ng isang tanong na nagbabanta sa kanyang labi. Pinilit niyang magsalita, kahit nanghihina pa.

"Kumusta, Doc... ang baby ko?" mahina ngunit puno ng takot na tanong ni Champagne. Ang kanyang mga mata ay naglulumuhod sa mga mata ni Vash, parang umaasa sa sagot na magpapagaan ng kanyang mundo.

Natigilan si Vash. Isang sandali na tila huminto ang oras. Pilit niyang hinahanap ang tamang mga salita, ngunit paano ba sasabihin ang isang bagay na tiyak na dudurog sa puso ng isang ina? Huminga siya nang malalim, lumapit nang bahagya, at marahang hinawakan ang kamay ni Champagne.

"Champagne..." nagsimula siya, ang boses ay halos pabulong, puno ng malasakit at pag-aalala. "Ginawa ng mga doktor ang lahat ng makakaya nila para mailigtas ang baby mo. Pero..." Tumigil siya saglit, nilulunok ang kirot na dulot ng kanyang mga salita. "...hindi na namin siya nailigtas."

Parang isang kidlat na tumama sa puso ni Champagne ang narinig. Nanlaki ang kanyang mga mata, at ang saglit na pag-asa sa kanyang mukha ay biglang naglaho. "H-hindi..." mahina niyang bulong, pilit iniiwasan ang katotohanang ipinapakita ng mga salita ni Vash. "Hindi totoo yan... Doc, sabihin mo sa akin na buhay pa siya!"

Umiling si Vash, ang kanyang puso ay tila dinudurog habang pinagmamasdan ang pagbagsak ni Champagne. "I'm so sorry," sabi niya, ang kanyang tinig ay puno ng lungkot. "Naging sobrang komplikado ang kondisyon mo... Hindi na kinaya ng baby mo."

Parang nawalan ng lakas si Champagne. Humigpit ang hawak niya sa kamay ni Vash, parang kumakapit siya sa tanging tao na naroon para sa kanya sa pinakamadilim na sandali ng kanyang buhay. "Hindi ko man lang siya nakita... hindi ko man lang siya nayakap..." Ang kanyang mga luha ay bumagsak nang tuluyan, walang pigil, habang ang kanyang katawan ay bahagyang nanginig.

"Champagne," mahinang sabi ni Vash, nilalapit ang sarili sa kanya. "Alam kong wala akong magagawa para maibalik siya, pero gusto kong malaman mo na hindi mo ito kailangang harapin mag-isa. Nandito ako, handang tumulong sa'yo sa anumang paraan na kaya ko."

Hinayaan ni Champagne na bumalot sa kanya ang lungkot, ngunit sa kabila ng kanyang pag-iyak, ramdam niya ang init ng kamay ni Vash na hindi bumibitaw. Ang simpleng presensiya nito ay parang isang sinag ng liwanag sa gitna ng kadiliman.

"Wala na ang baby ko..." halos hindi marinig na sambit ni Champagne, ang bawat salita ay parang punyal na tumatarak sa kanyang puso. Tuluyang bumagsak ang kanyang luha, walang pigil, habang ang kanyang katawan ay nanginginig sa sakit. Ang boses niya ay puno ng hinanakit, hindi lamang para sa pagkawala ng anak niya, kundi para sa lahat ng naging dahilan ng trahedyang ito.