SCALPEL'S KISS CHAPTER 4

Si Vash, na nasa tabi niya, ay tahimik na nakaupo, pinapanood ang kanyang paghihinagpis. Ramdam niya ang bigat ng emosyon sa hangin, at kahit hindi niya lubos na naiintindihan ang lahat ng pinagdadaanan ni Champagne, alam niyang ito ang uri ng sakit na hindi madaling maghilom. Maingat niyang hinawakan ang kamay ng babae, mahigpit ngunit puno ng malasakit.

"Champagne," mahinang tawag niya, pilit na pinapakalma ang nanginginig niyang boses. 

"Nasaan ang pamilya mo? Magulang mo?" maingat ngunit puno ng pag-aalalang tanong ni Vash habang nakatitig sa mukha ni Champagne. Kita niya ang bakas ng kawalan sa mga mata ng babae, parang isang bangungot na hindi pa natatapos.

Napayuko si Champagne, nanginginig ang mga kamay na mahigpit na nakayakap sa kumot na nakatakip sa kanya. "W-Wala sila dito..." mahina niyang sagot, pilit pinipigilan ang luhang gustong bumagsak muli. "Nasa Canada sila. Matagal na silang naninirahan doon. Hindi nila alam ang nangyayari sa akin."

Napalunok si Vash. Ramdam niya ang bigat ng sitwasyon ng babae. "Wala bang ibang pwedeng tumulong sa'yo? Kapatid, kamag-anak, o kaibigan man lang?"

Umiling si Champagne, ang luha ay unti-unting umaagos sa kanyang pisngi. "Wala, Vash... Wala. Sila lang ang meron ako... at ngayon, pati ang anak ko..." Napahinto siya, suminghot nang malalim bago muling nagsalita, "Pati ang anak ko kinuha na rin sa akin." Bumagsak ang ulo niya sa mga palad, hindi na kayang pigilan ang pag-iyak na parang tinig ng isang sirang puso.

Tahimik na umupo si Vash sa gilid ng kama, hindi alintana ang mga saglit na walang salita sa pagitan nila. Alam niyang walang makakabawas sa bigat ng nararamdaman ni Champagne sa sandaling iyon. Ngunit hindi rin niya kayang iwan ito sa ganitong kalagayan.

"Ano'ng nangyari, Champagne? Paano ka umabot sa ganito?" maingat niyang tanong. Hindi niya gustong pilitin ang babae, pero kailangan niyang malaman ang totoo.

Huminga nang malalim si Champagne, pilit binibigyan ng lakas ang sarili upang magkwento. "Stephan..." mahina niyang sabi, ngunit sa bawat salitang lumalabas mula sa kanyang bibig, bumabalik ang sakit na pilit niyang itinatago. "Ang asawa ko... Akala ko, mahal niya ako. Akala ko, magiging masaya kami sa pagdating ng baby namin. Pero habang lumalaki ang tiyan ko, lumalayo naman siya sa akin."

Nag-pause siya, pinunasan ang luha sa kanyang pisngi ngunit patuloy pa rin ang pag-agos nito. "Isang araw, nalaman ko na lang... may ibang babae siya. Si Pia. Isang... haliparot na walang respeto sa akin at sa pamilya namin. Sa kanila." Ang boses niya ay nagbabago, puno ng galit, hinanakit, at pagsisisi.

Napatigil siya, parang binibigyan ang sarili ng lakas na magpatuloy. "Nakita ko sila... doon mismo sa bahay namin. Sa kwarto namin. Nakita ko silang magkasama. Nagbuno kami ni Pia. Sinabunutan ko siya. Sinigawan ko. Pero sa pag-aaway namin, naitulak niya ako... Nahulog ako sa hagdan."

Napahawak si Champagne sa kanyang tiyan, ang mga daliri niya ay mahigpit na nakakapit sa hospital gown na parang ito na lang ang tangi niyang masasandalan. Parang nararamdaman pa rin niya ang sakit ng pagkakabagsak sa hagdan—isang hapdi na higit pa sa pisikal, sapagkat ito’y nakaugat sa mismong puso niya. Nangusap siya, mahina ngunit puno ng pighati, “Sobrang sakit, Vash. Hindi lang sa katawan… kundi sa puso. Alam kong nasa panganib ang anak ko. Ginapang ko na lang ang hagdan, umaasa na maaawa siya sa amin.”

Napatigil siya, ang mga mata’y puno ng luha. Tumulo ang mga iyon nang walang humpay habang pilit niyang pinipigilan ang panginginig ng kanyang katawan. “Pero alam mo ba kung ano ang mas masakit? Nakita niya akong nahulog. Nakita niya akong naghihingalo. Pero ni hindi niya ako nilapitan. Si Pia... siya ang inuna niya.”

Napakuyom si Vash ng kamao. Hindi niya maiwasang madama ang galit, hindi lamang para kay Champagne, kundi para sa kawalanghiyaan ng lalaking dapat sana’y nagpoprotekta sa kanya. Hinayaan niya itong magpatuloy, kahit na bawat salita’y parang tinik na tumutusok sa kanyang damdamin.

Tuluyan nang bumigay si Champagne. Napahagulhol siya, ang boses ay basag at puno ng hinagpis. “Paano niya nagawa ‘yon, Vash? Paano niya nagawang talikuran ang anak namin? Ang sariling dugo’t laman? At ang mas masakit pa… akala nila, patay na ako.”

Napatingin siya sa sahig, parang binabalikan ang mismong bangungot. “Tinapon nila ako sa talahiban. Parang basura. Parang wala akong halaga. Stephan, ang lalaking pinakamamahal ko… nagawa niya sa akin ‘to. At si Pia… ang babae niyang walang puso! Gusto nila akong mamatay! Gusto nilang burahin ang lahat ng alaala ko sa mundo.”

Parang sinampal si Vash ng mga salitang iyon. Hindi niya alam kung paano nalagpasan ni Champagne ang ganoong trahedya, pero ramdam niya ang lalim ng sugat nito. Pilit niyang pinakalma ang sarili bago magsalita. “Grabe pala ang pinagdaanan mo, Champagne. Kinalulungkot ko ang nangyari sa’yo. Hindi ko maimagine kung gaano kahirap ang lahat ng iyon.”

Umupo siya nang bahagya, inilabas ang kanyang calling card mula sa bulsa. Iniabot niya ito kay Champagne. “Ito ang card ko. Kung kailangan mo ng tulong, tumawag ka lang sa akin. Nandito ako para tumulong kung kinakailangan. Pero kailangan kong umuwi ngayon… may importante akong papeles na naiwan.”

Tahimik na tinanggap ni Champagne ang card. Binasa niya ang nakasulat doon, “Dr. Vash Delos Santos—Cosmetic Surgeon.” Inangat niya ang kanyang luhaang mukha, halos magmakaawa ang ekspresyon niya.

“Doc…” huminga siya nang malalim, pilit inaayos ang kanyang boses kahit nanginginig pa rin. “Pwede mo ba akong huwag iwan? Tulungan mo ako, doc, makapagbagong buhay. Gusto ko… gusto kong makapaghiganti sa kanila. Sa asawa kong taksil. Para sa anak ko na kinuha nila sa akin. Parang awa mo na, doc. Please…”

Hindi kaagad nakasagot si Vash. Nakita niya ang pagmamakaawa sa mga mata ni Champagne, ang desperasyon, ang kawalan ng pag-asa na humihingi ng kahit konting liwanag. Alam niyang hindi ito simpleng kahilingan; ito’y isang sigaw ng tulong mula sa isang babaeng nawalan ng lahat.

Nanginginig ang boses ni Champagne habang hinahawakan niya ang kamay ni Vash, pilit na nagpapaliwanag sa gitna ng kanyang pagluha. “Kayo lang makakatulong sa akin, Doc… parang awa niyo na. Alam ko, hindi tayo magkakilala, at naiintindihan ko kung nag-aalangan ka. Pero pinapangako ko, hindi ako masamang tao. Hindi ko alam kung saan pa ako tatakbo. Kailangan ko ng katarungan, Doc… para sa anak ko… at para sa sarili ko.”

Humigpit ang hawak niya, parang natatakot na baka biglang iwan siya ni Vash. “Wala akong pamilya rito, wala akong malalapitan. Ako na lang mag-isa, at hindi ko kaya nang ganito…”

Tahimik na nakikinig si Vash, ngunit halata sa kanyang mukha ang pagkabahala. Bumuntong-hininga siya at tumingin nang diretso kay Champagne, pilit na hinahanap ang tamang sasabihin. “Anong klaseng tulong ang gusto mo mula sa akin? Wala ka bang pera? Magkano ang kailangan mo?” tanong niya, halatang naguguluhan ngunit sinisikap maging makatwiran.

Ngunit sa halip na sagot, panibagong hagulgol ang isinukli ni Champagne. Napailing siya habang tumutulo ang kanyang luha. “Hindi pera ang kailangan ko, Doc…” bulong niya. “Hindi pera ang makakapagpagaling sa sakit na ito.” Tumingala siya, nagkatitigan sila ni Vash, at doon niya inilabas ang lahat ng hinanakit na bumabagabag sa kanyang puso.

“Ang gusto ko… ang kailangan ko… ay katarungan. Gusto kong maghiganti. Hindi ko matanggap na nagawa nila sa akin ito! Si Stephan… ang lalaking minahal ko nang buong-buo… itinapon ako na parang wala akong halaga. Ang anak ko… ang anak ko… kinuha nila sa akin, Doc! Pinatay nila!”

Bawat salita niya ay parang punyal na tumatarak sa puso ni Vash. Nakikita niya ang bigat ng sakit at galit sa mga mata ng babaeng nasa harapan niya. Ramdam niya ang desperasyon nito, isang desperasyong hindi lamang naghahanap ng tulong kundi ng kakampi.

Hindi kaagad nakapagsalita si Vash. Tahimik niyang tinitigan si Champagne, iniisip kung paano niya hahawakan ang ganitong sitwasyon. Nang makahanap ng lakas, dahan-dahan siyang nagsalita. “Champagne… naiintindihan ko ang galit at sakit mo. Pero ang gusto mong gawin… paghihiganti… hindi ko alam kung tama iyon.”

Umiling si Champagne, ang luha’y patuloy na bumabaha sa kanyang mga pisngi. “Kung hindi mo ako matutulungan, sino pa? Sino pa, Doc? Wala na akong ibang pwedeng lapitan. Hindi ito para lang sa akin. Para ito sa anak ko. Para sa hustisya. Para malaman nila na hindi nila basta-basta maitatapon ang buhay ng ibang tao!”

Hindi alam ni Vash kung ano ang isasagot. Sa loob niya, nagkaroon ng sigalot—isang bahagi ng kanyang pagkatao ang nagsasabing lumayo na sa gulo, ngunit ang isa pang bahagi ay gustong tulungan ang babaeng ito. Sa kanyang tahimik na pagmumuni, biglang humigpit ang hawak ni Champagne sa kanyang kamay, halos isinisigaw ang kanyang hiling.

“Doc… please. Huwag mo akong iwan. Tulungan mo akong bumangon. Hindi ko magagawa ito nang mag-isa.”

Napabuntong-hininga si Vash, tila nagpatalo na sa bigat ng damdamin. “Sige, Champagne,” aniya, ang boses ay puno ng determinasyon. “Tutulungan kita. Pero kailangan mo akong pakinggan. Magtiwala ka sa akin, at ipapangako ko na gagawin ko ang lahat ng makakaya ko.”

Napatingin si Champagne sa kanya, parang hindi makapaniwala sa narinig. Sa gitna ng kanyang luha, sumilay ang kaunting pag-asa.

“Salamat, Doc…” bulong niya, halos hindi marinig. Ngunit sa kabila ng kahinaan ng kanyang boses, alam nilang pareho na nagsisimula nang mabuo ang lakas na kailangan para sa laban na kanilang tatahakin.