SCALPEL'S KISS CHAPTER 2

Habang binabaybay ni Vash Delos Santos ang madilim at liblib na kalsada pauwi sa Bulacan mula sa mahabang biyahe mula Bangkok, isang hindi pangkaraniwang lamig ang gumapang sa kanya. Ang paligid ay tahimik—masyadong tahimik. Ang kalsadang dinadaanan niya ay madilim, ang mga poste ng ilaw ay tila nalimutan ng panahon, at ang liwanag ng buwan ay pilit sinusubukan ang tumagos sa kapal ng ulap.

Malapit na siya sa isang kurba ng kalsada nang mapansin niya ang isang bagay na nakahandusay sa gitna ng daan. Sa una, hindi niya maaninag kung ano ito—isang bagay na parang hindi natural na naroon. Binagalan niya ang takbo ng SUV at tumingin sa rearview mirror, pilit inaaninag ang anino nito sa harapan.

“Ano kaya ’yun?” tanong ni Vash sa sarili habang kinakabahan. “Kalabaw siguro. O baka naman gulong na iniwan kung saan.”

Puno ng pagdududa, huminto si Vash sa gilid ng kalsada at binuksan ang headlights para mas makita ang kalsada. Kinuha niya ang flashlight mula sa glove compartment ng sasakyan at bumaba, ang malamig na hangin ay halos nagpapalabas ng usok mula sa kanyang paghinga.

Sa dahan-dahan niyang paglapit, bumilis ang tibok ng kanyang puso. Hindi ito kalabaw o anuman. Isang tao. Isang babae.

“Diyos ko...” bulong ni Vash habang tinitingnan ang anyo nito. Ang babae ay nakahandusay sa sementadong kalsada. Napansin agad ni Vash ang malaking tiyan nito, halatang buntis. Ang kanyang mukha ay maputlang-maputla, at ang paghinga nito’y tila napakahina. Lumuhod siya sa tabi nito, nanginginig ang kanyang mga kamay habang sinusuri ang pulso ng babae.

“Miss? Miss, gising ka ba?” tinapik niya ang balikat nito. “Naririnig mo ba ako?”

Walang tugon. Napansin ni Vash ang malaking pasa sa gilid ng noo ng babae at ang mga pasa sa kanyang mga braso. Isang malalim na buntong-hininga ang pinakawalan niya bago muling tinapik ang babae, ngayon ay mas mariin. “Miss, gumising ka! Kailangan mong lumaban!”

Isang mahinang ungol ang narinig niya mula sa babae. Halos mapalundag si Vash sa pag-asa. “Naririnig mo ako?” tanong niya, halos nakaluhod na sa malamig na lupa. Ngunit mabilis ding nawalan ulit ng malay ang babae, ang kanyang ulo ay bahagyang bumagsak pabalik sa kalsada.

“Hindi pwedeng dito lang kita iwan. Kailangan mong dalhin sa ospital,” mariing sabi ni Vash sa sarili habang nilalabanan ang kaba.

"Miss..Miss lumaban ka!huwag ka sumuko!Sino kaya ang karumal dumal na gumawa nito sakanya!"pag-aalalang saad nito.

Agad niyang sinubukan ang cellphone niya para tumawag ng ambulansya, ngunit halos mabitawan niya ito nang makita ang kawalan ng signal. Napamura siya. “Napaka-liblib naman kasi ng lugar na ’to!”

Sa wala nang ibang magagawa, bumalik si Vash sa kanyang SUV. Binuksan niya ang pinto sa likod at maingat na binuhat ang babae mula sa malamig na kalsada. Kahit na may matipuno siyang katawan, ramdam niya ang bigat ng babae. Hindi lamang pisikal—parang may kasama itong bigat na emosyonal, isang bagay na hindi maipaliwanag ng kanyang isip.

“Miss, wag kang susuko,” bulong niya habang maingat niyang inilalagay ang babae sa likod ng kanyang sasakyan. “Kailangan mong lumaban, lalo na para sa baby mo.”

Habang nagmamaneho si Vash patungo sa pinakamalapit na ospital, ang kanyang isipan ay puno ng mga tanong. Sino ang babaeng ito? Ano ang nangyari sa kanya? At bakit siya iniwan sa ganoong kalagayan? Ang bawat sagot ay tila nagpapalalim ng kanyang kaba.

Lumipas ang ilang minuto sa biyahe nang mapansin ni Vash ang mahinang ungol mula sa likuran. Agad siyang huminto sa tabi ng kalsada at tumingin sa rearview mirror. Ang babae ay bahagyang nagmulat ng mata, ngunit tila hindi pa rin nito makuhang mag-focus.

“Miss, naririnig mo ako?” tanong ni Vash, lumingon paharap sa kanya.

“B-baby ko...” mahinang bulong ng babae, halos hindi marinig.

“Anong sinabi mo?” tanong ni Vash, halos idikit ang kanyang tenga sa babae.

“Baby ko... iligtas mo siya...” muli nitong sabi bago muling mawalan ng malay.

Halos sumabog ang puso ni Vash sa kaba. Hindi niya alam ang gagawin. Ngunit isang bagay lang ang sigurado: kailangang makarating sila agad sa ospital. Pinatakbo niya ang sasakyan nang mas mabilis habang patuloy na sinusulyapan ang babae sa rearview mirror.

“Miss, wag kang bibitaw,” sabi niya, parang umaasa na maririnig siya nito. “Malapit na tayo.”

Pagdating sa ospital, halos hindi na makahinga si Vash sa pagmamadali. Agad niyang binuksan ang pinto ng sasakyan at sumigaw ng tulong.

“Doktor! May emergency dito!” tawag niya habang binubuhat ang babae mula sa sasakyan.

Agad na dumating ang mga nars na may dalang stretcher. Maingat nilang inilagay ang babae at dinala ito sa emergency room. Si Vash, na halos hindi na makahinga sa kaba, ay sumunod sa kanila.

“Anong nangyari sa kanya?” tanong ng doktor habang sinusuri ang babae.

“Nakita ko siya sa gitna ng kalsada. Hindi ko alam kung anong nangyari sa kanya, pero buntis siya at mukhang malubha ang lagay niya,” mabilis na sagot ni Vash, pilit pinipigilan ang manginig ang kanyang boses.

Habang sinusuri ng doktor ang kalagayan ng babae, halata sa mukha nito ang pag-aalala. Ang tension sa emergency room ay bumalot sa lahat ng naroon, lalo na nang marinig ni Vash ang pag-uusap ng mga medical staff.

“Anong nangyari sa kanya? Bakit siya nagkakaganito? Malubha ang lagay niya!” sabi ng doktor, ang boses nito’y puno ng urgency habang sinusuri ang monitor. “Nurse, i-prepare ang OR!”

Isang nurse ang sumilip sa monitor at agad na sumagot. “Doc, wala nang heartbeat ang baby sa loob ng sinapupunan niya,” mariing sabi nito pagkatapos gamitin ang doppler machine para hanapin ang tibok ng puso ng bata.

Halos sumikip ang dibdib ni Vash sa narinig. Ang gulo ng emosyon sa kanyang isipan—kaba, awa, at pagkalito. Hindi niya alam kung bakit siya naapektuhan nang ganito gayong isang estranghero lamang ang babaeng ito sa kanya.

“Emergency ito! Kailangan na nating ipasok siya sa OR para ma-stabilize,” utos ng doktor sa mga nars, na agad namang tumugon.

Habang nagmamadali ang mga nars sa pag-aasikaso, isa sa kanila ang lumapit kay Vash, ang ekspresyon nito’y seryoso ngunit puno ng propesyonalismo.

“Kaano-ano po ninyo ang pasyente, sir? Kailangan po siyang operahan agad. Kailangan namin ng pahintulot.”

Saglit na natigilan si Vash, pilit hinahanap ang tamang sagot sa tanong ng nurse. Sa kabila ng kabog ng kanyang dibdib, tumingin siya nang diretso sa mata nito at nagsalita.

“Wala akong kaugnayan sa kanya,” mabilis niyang sagot, ngunit puno ng sinseridad. “Natagpuan ko lang siya sa kalsada habang papunta ako ng Bulacan. Doctor din ako—binigyan ko siya ng first aid, pero sa lagay niya, kailangan talaga siyang madala agad sa ospital.”

Nagkatinginan ang nurse at ang doktor, halatang nag-aalangan ngunit hindi na nag-aksaya ng oras.

“Tinawagan ko ang 911, pero walang sumagot. Kaya ako na ang nagdala sa kanya dito,” dagdag pa ni Vash, halos nakikiusap na maunawaan siya.

“Kung ganoon, sir, wala nang ibang opsyon. Gagawin namin ang lahat para mailigtas siya,” sagot ng nurse bago bumalik sa trabaho nito.

Mula sa gilid ng emergency room, napatitig si Vash sa babaeng nasa stretcher. Hindi niya maipaliwanag, pero parang may bigat sa kanyang dibdib na hindi siya makaalis.