SCALPEL'S KISS CHAPTER 7

Tumayo si Vash, nilagay ang mga bulaklak sa gilid ng kama, at saka hinawakan ang malamig na kamay ni Champagne. “Alam kong mahirap paniwalaan ngayon, pero makakabangon ka. Hindi ko alam ang tamang sagot sa kung paano, pero ang alam ko, narito ka pa. Humihinga ka pa. At iyon ang mahalaga.”

“Bakit ako, Vash?” tanong ni Champagne, tinitigan siya ng malalim. “Bakit hindi na lang ako ang namatay? Bakit ang anak ko pa? Ano ba ang kasalanan ko para maranasan ang ganitong klase ng sakit?”

Napapikit si Vash, dama ang bigat ng tanong ni Champagne. “Walang may karapatang magdusa sa ganitong paraan, Champagne. Pero minsan, ang mga bagay na ito ay hindi natin kayang unawain. Hindi mo kasalanan. Hindi ikaw ang dahilan.”

Umiling si Champagne, ang kanyang mga luha’y patuloy sa pag-agos. “Pero paano, Vash? Paano ko magagawang patawarin ang sarili ko kung hindi ko man lang nailigtas ang anak ko? Paano ko magagawang kalimutan ang galit ko kay Stephan at kay Pia? Nasa kanila ang lahat ng kasalanan, pero bakit parang ako ang nawalan ng lahat?”

Pinisil ni Vash ang kanyang kamay. “Hindi mo kailangang kalimutan, Champagne. At hindi mo kailangang patawarin sila ngayon—o kahit kailan. Pero kailangan mong alagaan ang sarili mo. Dahil sa huli, ang kalaban mo ay hindi sila, kundi ang sakit na nararamdaman mo sa loob mo. At ang paraan para madaig ito ay magsimula kang bumuo muli ng panibagong buhay.”

Sandaling katahimikan ang namayani. Si Champagne ay nakatitig lamang kay Vash, parang hinihintay ang higit pa sa sinabi nito. “Paano kung hindi ko kaya, Vash? Hindi ko alam kung paano magsimula.”

“Kung gusto mo,” sagot ni Vash, may bahid ng kaseryosohan sa kanyang tinig, “hindi kita iiwan hanggang makahanap ka ng dahilan para magpatuloy. Kahit mahirap. Kahit masakit. Alam kong kaya mo, Champagne.”

Ngumiti si Vash, pero seryoso ang tingin. “Hindi mo kailangang maging espesyal sa buhay ko para tulungan kita. Ang nakikita ko ngayon ay isang taong nangangailangan. At kung may magagawa ako para matulungan kang tumayo muli, gagawin ko iyon.”

Hindi napigilan ni Champagne ang muling umiyak. “Wala akong pamilya rito, Vash. Ang mga magulang ko ay nasa Canada. Hindi ko alam kung saan magsisimula. Lahat ng pinundar ko, itinaya ko sa maling tao. Ngayon, wala na akong natitirang kahit ano.”

Tumayo si Vash at tumingin kay Champagne nang diretso sa mata. “May natitira pa, Champagne. Ikaw. Buhay ka pa. Hangga’t humihinga ka, may pagkakataon kang buuin ulit ang sarili mo. Oo, may mga bagay na hindi na natin mababawi, pero hindi ibig sabihin niyon ay wala na tayong pag-asa para sa mas magandang bukas.”

Hindi na napigilan ni Champagne ang kanyang damdamin. Humagulhol siya, at sa unang pagkakataon, naramdaman niyang kahit papaano, hindi siya nag-iisa.

Sa unang pagkakataon, nakita ni Champagne ang sinseridad sa mga mata ni Vash. Hindi niya maipaliwanag, pero naramdaman niyang totoo ang sinasabi nito. “Paano ako magsisimula? Hindi ko kaya nang mag-isa.”

Ngumiti si Vash at inabot ang isang business card mula sa kanyang bulsa. “Hindi mo kailangang magsimula nang mag-isa. Narito ang numero ko. Tawagan mo ako kung kailan mo kailangan ng tulong. Hindi ko maipapangako na masasagot ko lahat ng problema mo, pero sisiguraduhin kong hindi mo kailangang harapin ang mga ito mag-isa.”

Habang tinatanggap ni Champagne ang card, naramdaman niya ang kaunting pag-asa na unti-unting sumisibol sa kanyang puso. Sa kabila ng lahat ng sakit at kawalan, may isang estranghero na handang samahan siya sa pagbabangon muli ng kanyang buhay.

“Salamat, Vash,” mahina niyang sabi, pero sa unang pagkakataon, may bahid ng sinseridad at pasasalamat ang kanyang boses. “Salamat sa paniniwala sa akin, kahit hindi na ako naniniwala sa sarili ko.”

Nagpaalam si Vash at hinawakan ang balikat ni Champagne. “Magkita tayo ulit, Champagne. At kapag nangyari iyon, gusto kong makita kang mas malakas at mas matatag. Para sa sarili mo, para sa anak mong nawala, at para sa kinabukasan na nararapat sa’yo.”

Habang lumalabas si Vash ng kwarto, iniwan niya si Champagne na puno ng emosyon. Sa kabila ng patuloy na pagluha, naramdaman niyang may liwanag sa gitna ng dilim. Hindi pa tapos ang kanyang laban. At kahit papaano, may isang tao na naniniwalang kaya niyang magpatuloy.

Hawak ni Champagne ang card na iniabot ni Vash, pinagmamasdan niya ang bawat letra ng pangalan nito—Dr. Vash Delos Santos, Cosmetic Surgeon. Ang kanyang mga daliri’y nanginginig habang dinadama ang papel. Sa gitna ng kanyang panghihina at kawalang-katiyakan, unti-unting bumabalik sa kanyang isipan ang lahat ng nangyari—ang pagtataksil, ang sakit, at ang kawalan ng kanyang anak.

Muling bumuhos ang kanyang mga luha. Naramdaman niya ang tila malamig na espasyo sa kanyang tiyan, na dapat sana’y may buhay na tumitibok. Ipinikit niya ang kanyang mga mata at bumalik sa alaala ng una niyang nalaman na siya’y nagdadalang-tao.

“Anak, patawarin mo ako…” mahina niyang sambit, ngunit puno ng emosyon. “Hindi kita nagawang ipagtanggol. Hindi ko nailigtas ang buhay mo.”

Humigpit ang hawak niya sa card, halos madurog ito sa lakas ng kanyang pagkakahawak. “Ang sakit…” bulong niya, ngunit kasabay nito ang pagputok ng isang galit na hindi na niya mapigilan.

Nakita niya sa kanyang isipan ang tagpo sa hagdan—si Stephan, ang asawa niyang minsang iniisip niyang perpekto, at si Pia, ang babaeng pinagkatiwalaan niya. Ang kanilang mga tawanan, ang kanilang mga bulong na puno ng kasinungalingan. Nakita niya kung paano siya itinulak ni Pia, ang hagdan na tila napakahaba, at ang pagkalaglag niya sa kanyang sinapupunan.