Habang nagsasalita siya, ang mga mata ni Stephan ay puno ng takot at pagkabahala. Alam niyang ang lihim na kanilang tinatago ay napakabigat, at ang bawat hakbang ay kailangang maingat. Hindi lamang ang kanyang sariling buhay ang nakataya, kundi pati na rin ang kanilang mga plano.Pumangit ang mukha ni Pia sa narinig. "Paano kung may makakita sa kanya? Kung may makapagbigay ng impormasyon?" tanong ni Pia, ang boses niya'y nanginginig. Ang takot na kanyang nararamdaman ay nagsimulang maglaho sa kanyang pagkatao."Sabihin na lang natin na kung may makakita man kay Champagne, wala nang makikinig sa kanya." Sagot ni Stephan, ngunit ang kanyang mga mata ay hindi makapagtakip ng kalituhan. "Wala na siyang buhay—hindi na siya makakapagkwento pa ng kahit anong nangyari."Ang malamlam na liwanag ng silid ay nagbigay ng isang kakaibang pakiramdam ng takot. Si Pia ay hindi na nakatitig kay Stephan. Alam niyang kahit anong gawin nila, may nakatago pang panganib sa bawat hakbang. Ang isang maling g
Nakaupo sa tabi niya si Vash, ang hitsura ng kanyang mukha ay puno ng sinseridad at kabuntot ng isang pangako—na tutulungan siyang maging mas maligaya at malaya. Binibigyan siya ni Vash ng mga paalala kung paano pangalagaan ang sarili habang nagpapagaling:"Huwag mong gagamitin ang iyong mukha sa unang linggo, Champagne. Iwasan ang sikat ng araw at huwag magpapagod. Kailangan mong magpahinga para sa mabilis na paggaling," paliwanag ni Vash habang tinutulungan siya ni Nurse Elaine na ayusin ang mga benda sa mukha ni Champagne.Tumingin si Champagne kay Vash, ang mga mata niya’y puno ng pasasalamat at unti-unting nawawala ang kababaan ng loob. Hindi pa rin niya matanggap ang mga nangyari, ngunit may pag-asa na siya—isang pag-asang mula kay Vash, isang bagong daan na hindi niya iniisip noon.“Vash, hindi ko alam kung paano ko kayo pasasalamatan... Ang lahat ng ito... parang panaginip,” sabi ni Champagne, habang pinapahid ang mga luha na tumutulo mula sa kanyang mga mata.“Ito ang simula,
Ang liwanag ng silid ay tumama sa makinis na salamin na hawak ni Vash, tila sinasabi sa bawat sulok ng kwarto na isang mahalagang sandali ang magaganap. Nang tanggalin niya ang huling benda mula sa mukha ni Champagne, huminto ang oras. Naghari ang katahimikan sa pagitan nila, ngunit ang tensyon ay tila isang alon na bumalot sa silid.Nang tanggalin ni Vash ang huling benda sa mukha ni Champagne, tumigil ang mundo sa pagitan nila. Kinuha ni Vash ang isang malinis na salamin at maingat itong inilapit kay Champagne."Tingnan mo ang bagong ikaw," sabi ni Vash, ang boses niya ay may halong pag-aalala at excitement.Halos hindi makahinga si Champagne habang dahan-dahan niyang sinulyapan ang sarili sa salamin. Nang makita niya ang repleksyon niya, tumigil ang kanyang puso. Hindi ito ang dating mukha na puno ng sakit at mga alaala ng kanyang pagdurusa. Sa halip, ang nakita niya ay isang bago, napakagandang mukha—isang obra maestra ng modernong medisina at dedikasyon ni Vash."Vash…" mahinang
"Sugar," simulang sabi ni Dr. Surin, ginagamit ang pangalan na pinili ni Champagne, "this procedure, called a gastric sleeve surgery, is not just about aesthetics. It’s a life-changing operation. We’ll reduce your stomach to about 15% of its current size. This will limit your food intake and help control your weight."Nagpatuloy ang doktor habang ipinapakita ang diagram. "The surgery itself is minimally invasive, but recovery and the lifestyle adjustments afterward will require a lot of commitment. Are you prepared for that?"Bahagyang napalunok si Champagne. Ang dami ng impormasyon ay tila bumagsak sa kanyang dibdib, ngunit nang tingnan niya si Vash na nakaupo sa tabi niya, ramdam niya ang suporta nito. Tumango siya. "I am, Doctor. I know this is not just about losing weight. This is about starting over, and I’ll do whatever it takes."Puno ng respeto si Dr. Surin habang tumango. "That’s the mindset we need. The physical transformation will be significant, but the mental and emotiona
Lumapit si Vash sa kanya, hawak ang isang maliit na envelop. "Ito ang mga dokumento ng lahat ng plano natin," sabi niya. "Ang mga contact natin sa Pilipinas, pati na rin ang mga unang hakbang sa pagbawi ng mga ari-arian mo. Ngunit higit pa diyan, kailangan mong maghanda, hindi lamang pisikal, kundi pati na rin sa emosyonal na aspeto ng laban mo."Tumingin si Champagne kay Vash, ang mga mata niya’y puno ng determinasyon ngunit may bahagyang takot. "Vash, paano kung hindi ko kayanin? Paano kung bumagsak ako ulit?"Hinawakan ni Vash ang kanyang balikat at tinitigan siya nang diretso sa mata. "Champagne, hindi ko papayagang bumagsak ka. Ang laban mo ay hindi lamang laban mo. Kasama mo ako. At higit sa lahat, may dahilan ka—ang anak mo, ang pagkatao mo, ang hinaharap mo. Hindi nila maaaring sirain iyon."Pinunasan ni Champagne ang bahagyang luhang pumuno sa kanyang mga mata. "Salamat, Vash. Salamat sa lahat ng tiwala mo sa akin. Hindi ko ito sasayangin. Hindi na ako babalik sa dati."Haban
Tiningnan ni Vash si Champagne, ang kanyang mga mata ay puno ng seryosong pag-aalala at pagpapaliwanag. "Ang BBL, o Brazilian Butt Lift, ay isang surgery kung saan kukuha tayo ng taba mula sa ibang bahagi ng katawan mo, karaniwan sa tiyan o sa mga hita, at ililipat ito sa iyong puwitan. Layunin nito na magbigay ng mas magandang hugis sa katawan, lalo na sa iyong bewang at puwit. Makakatulong ito sa pagpapabuti ng iyong overall body shape, at ito ang magiging solusyon sa stubborn baby fats na naiwan pa rin sa iyong bewang."Tinutok ni Vash ang kanyang mga mata kay Champagne, na tila nag-iisip. "Hindi ko gusto na magmadali ka, ngunit alam kong magiging mas komportable ka kapag nakuha na ang mga desired results mo. Sigurado akong magugustuhan mo ang magiging epekto nito, at mas madali kang makakamtan ang iyong ideal na katawan."Nagdadalawang-isip si Champagne. "Pero Vash, kailangan ko ba talaga ito? Hindi ba’t baka magdulot ito ng komplikasyon?" tanong niya, ang kanyang tono ay puno ng
Sa ilalim ng malalim na anesthesia, nawalan siya ng kamalayan. At sa bawat sandali na siya'y nawawala sa kanyang mga pandama, ang kanyang isipan ay puno ng mga alaala—mga masasakit na alaala ng kanyang nakaraan. Ngunit hindi niya inalintana ang mga ito. Sa kabila ng lahat ng sakit, alam niyang ang operasyon na ito ay simula lamang ng isang mas malaking laban na maghahatid sa kanya sa kanyang katarungan.Sa loob ng operating room, nagsimula na ang mga doktor ni Vash sa kanilang mga paggalaw. Tinututukan nila ang bawat detalye, hindi pwedeng magkamali. Ang mga makinarya ay umaandar, ang mga ilaw ay kumikislap sa ibabaw ng operating table. Lahat ng atensyon ay nakatuon kay Champagne, at sa bawat galaw ng mga doktor, si Vash ay nanatili sa tabi niya, ang mga mata’y hindi umiwas."Vash, nararamdaman ko na... ang bawat hakbang ng prosesong ito ay isang hakbang patungo sa pagpapalaya niya. Hindi lang sa katawan, kundi pati na rin sa kanyang kaluluwa," sabi ng isa sa mga doktor habang tinitin
"Una, kailangan mong iwasan ang pag-upo nang diretso sa iyong pwet, lalo na sa unang dalawang linggo. Kung kailangan mong umupo, gumamit ng espesyal na cushion na binili namin para sa iyo. Iwasan ang matagal na pag-upo, at laging panatilihing nakataas ang iyong mga binti. Huwag kalimutan, kailangan mong alagaan ang hugis ng iyong bagong balakang."Paliwanag ni Vash, sabay pakita ng tamang paraan ng pag-upo gamit ang special cushion."Pagkatapos ng operasyon, iwasan ang mga matinding aktibidad at exercise tulad ng pagbubuhat ng mabigat na bagay at pagbabalik sa gym nang hindi pa buo ang iyong recovery. Mas maganda kung maglalakad-lakad ka lang muna at hayaan mong maghilom ang iyong katawan.""Sa simula, ang iyong katawan ay nangangailangan ng oras upang mag-adjust sa bagong hugis nito. Iwasan ang mga pagkilos na magdudulot ng pressure sa iyong katawan at lalo na sa iyong mga balakang.""Ang pahinga ay susi sa iyong recovery. Iwasan ang magtulungan sa mga bagay na hindi mo kaya. Kung na
Ang mga salitang iyon ay parang tinaga sa kanilang mga puso. Si Pia ay halos hindi na makagalaw, ang mga mata niyang puno ng guilt ay hindi kayang magpaliwanag. Hindi nila kayang ipaliwanag ang lahat ng nangyari, at ang mga salita ni Mercy ay parang mga dagok na hindi nila kayang itanggi.Ang tension sa silid ay sumabog, ang mga salitang binitiwan ni Herbert at Mercy ay nagdulot ng matinding kabang sumanib sa katawan nina Pia at Stephan. Sa gitna ng matinding tensyon, si Amorsolo ay hindi makapagsalita. Ang mga mata niya’y puno ng kalituhan at takot. Hindi niya kayang tumulong sa sitwasyong ito, hindi niya alam kung anong gagawin.Ang mga salitang binitiwan ni Mercy at Herbert ay parang mga kidlat na dumaan sa silid, nagdulot ng matinding sigla at kalituhan. Si Pia, na tila na-sapantaha na ng takot at pagkakasala, ay halos mag-collapse sa upuan. Ang kanyang mga tuhod ay nanginginig, hindi kayang magsalita sa harap ng mga magulang ni Champagne, na ngayon ay may mga seryosong paratang a
Pero ang tanong ni Herbert ay ang nagpatibok sa kanilang mga dibdib, ang matinding tinig na nagbigay daan sa mga hudyat ng isang malaking galit na pilit nilang iniiwasan."Sino ang kasama niyong babae? Kamag-anak niyo ba siya?" tinanong ni Herbert, ang mga mata niyang puno ng galit at pagsisiyasat. Tumayo siya mula sa likod ni Mercy, at ang mga mata ni Pia ay napako sa kanyang titig. Hindi niya kayang umiwas, hindi kayang magpaliwanag.Ang mga tanong ni Herbert ay parang mga palaso na sumabog sa katahimikan ng silid. Si Pia, na karaniwang hindi natitinag sa mga tensyon, ay natulala. Hindi niya alam kung paano sasagutin ang tanong. Ang kanyang mga mata ay punong-puno ng takot at hiya. Parang ang bawat sagot ay may kaakibat na kabayaran na hindi nila kayang bayaran.Habang nakatingin si Pia kay Herbert, ang puso ni Stephan ay nagsimulang mag-alinlangan. "Pa, hindi namin alam kung saan po nagpunta si Champagne. Matagal na po sana namin sinabi, kaya lang po nagpapagaling pa po kayo sa hos
Habang naglalakad sila pauwi, hindi napigilan ni Sugar ang mga luhang patuloy na dumadaloy mula sa kanyang mga mata. Ang sakit ng makita ang kanyang mga magulang, ngunit hindi siya makalapit sa kanila, ay tila isang sugat na hindi kayang pagalingin ng oras. Tumangis siya ng tahimik, ang puso ay punong-puno ng hinagpis, at si Vash ay nagmamadali upang magbigay ng comfort."Sugar," mahina at malumanay na tinig ni Vash, habang pinupunasan ang kanyang mga luha gamit ang kanyang kamay. "Naiintindihan ko ang sakit na nararamdaman mo. Hindi mo na kailangang mag-isa sa lahat ng ito." Hinawakan ni Vash ang kanyang kamay, para siyang nagsisilbing isang matibay na sandigan sa gitna ng lahat ng pagdaramdam. "Ang sakit na nararamdaman mo ngayon, alam kong malalampasan mo ito, basta't magtulungan tayo. Hindi kita iiwan."Naramdaman ni Sugar ang kabutihang loob ni Vash, at ang mga salitang ito ay nagbigay ng konting ginhawa sa kanyang pusong sugatan. Pero hindi pa rin niya maiwasang magdalang-luha s
Biglang napahinto si Sugar, at ang mga mata niya ay napuno ng luhang hindi kayang pigilan. Habang tinitingnan ang mag-asawa, ang kanyang puso ay nag-uumapaw ng pagmamahal at kalungkutan.Hindi na siya ang dating Champagne, ang pangalan na nawala na sa kanya kasabay ng kanyang pagkatao at pinagbubuntis na anak niya. Ngayon, siya na si Sugar—isang bagong katauhan, isang bagong simula, ngunit may pusong naglalaman ng napakaraming pagnanasa at pananabik. Ang huling beses na nakita niya ang kanyang ama, si Herbert, ay naka-wheelchair siya. Ngayon, hindi na siya makalapit, dahil wala na siya sa dati niyang anyo. Hindi siya makikilala ng magulang niya, at ito ang pinakamalupit na bahagi ng lahat—ang mawalan ng koneksyon sa mga taong pinakamahalaga sa kanya.Nakita ni Vash ang mga luha na dumadaloy sa mata ni Sugar. Nakita niyang huminto si Sugar, ang kanyang katawan ay parang frozen sa lugar. Malinaw na naguguluhan at nasasaktan si Sugar. Nilapitan siya ni Vash at dahan-dahang tinanong, "Sug
Samantala, sa isa pang mansion ng Miranda, balisa si Amorsolo habang hawak ang kanyang cellphone. Paulit-ulit niyang tinatawagan ang balae ngunit hindi ito sumasagot. Ang kanyang noo ay nakakunot, at kitang-kita sa kanyang kilos ang alalahanin. "Bakit hindi sumasagot ang balae?" tanong niya sa sarili. "Mula pa kanina, wala man lang balita. Hindi ito pangkaraniwan."Sa kabilang banda, sa loob ng mansion kung saan naroroon sina Stephan at Pia, magkasama silang nakaupo sa sala. Ang kanilang usapan ay tila wala sa linya ng seryosong bagay, puno ng maliliit na tawanan habang nagkukwentuhan."Alam mo, Stephan," sabi ni Pia habang iniinom ang kanyang wine. "Dapat siguro magbakasyon tayo. Parang kailangan nating lumayo sa lahat ng gulo na iniwan natin sa likod.""Bakasyon?" sagot ni Stephan, habang nakatingin sa kanya. "Sa tingin mo ba, magagawa nating umalis nang basta-basta? Alam mo namang masyadong marami ang nakatingin sa atin ngayon."Tumawa si Pia at sumandal sa sofa. "Well, kung ganun,
Mahal na mahal ni Vash si Sugar. Ang mga mata niyang puno ng pagmamahal ay naglalaman ng pangako. "Masaya akong narinig ko 'yan, Sugar. Alam ko naka-move on ka na kay Stephan, lalo na kung ang damdamin mo ay ginugol mo sa kanya. Pero hindi mo na kailangan pang magdusa pa. Hindi ko nais na makita kang nahihirapan. Kung anuman ang ginawa ni Stephan sa iyo, hindi mo na dapat hayaang kontrolin ang buhay mo."Nakangiti si Vash habang tinitingnan ang mga mata ni Sugar. Ang kanyang puso ay puno ng pangako—isang pangako na hindi siya iiwan, hindi siya pababayaan. "Hindi ko na kayang makita ka pang ganito, Sugar. Alam ko, mahirap makalimot, lalo na kung ang tao na nagbigay sa'yo ng maraming alaala ay siya ring dahilan ng mga sakit mo. Pero, tandaan mo, nandito lang ako. Nasa harap tayo ng isang bagong simula, at hindi mo ito kailangang tahakin mag-isa.""Sana lang," malungkot na sagot ni Sugar, ang kanyang mga mata ay naglalaman ng kalungkutan, "sana lang Vash, alam mo kung gaano kasakit mawal
Pagdating nila sa isa pang Miranda Mansion, nagsimulang magbago ang lahat. Ang bahay na dati’y puno ng kaligayahan, ngayon ay naglalaman ng mga tanong at pangarap na tila hindi pa natutupad. Kailangan nilang yakapin ang bawat desisyon na kanilang ginawa at magpatuloy sa paghahanap ng katotohanan, sa kabila ng lahat ng takot at hirap na dulot ng kanilang mga puso. Pumasok sa mansion ang mag-asawa at papungas-pungas na sinalubong sila ng kanilang mayordoma at sinabing, "Welcome to Philippine Madam at Sir," at nagtanong si Mercy, "Edna, napagawi ba si Champagne dito?" At sagot nito, "Madam, simula nang ikinasal si Seniorita Champagne, hindi po siya napagawi dito."Sa mga salitang iyon ng mayordoma, parang tumigil ang oras sa loob ng mansion. Ang sagot ni Edna ay tila isang matalim na suntok sa kanilang mga puso. Ang pangalan ng kanilang anak, na matagal nilang inaasahan at hinahanap, ay hindi na narinig mula sa mga pader ng bahay na ito."Edna, hindi ba siya tumawag? Wala bang balita mul
"Hindi ko alam, Herbert," patuloy ni Mercy, "pero hindi ko na kayang maghintay pa. Kinakabahan na ako. Bawat minuto na lumilipas, parang palayo ng palayo si Champagne sa atin. Kung may nangyaring masama, hindi ko kakayanin.""Pati ako, Mercy," sagot ni Herbert, ang boses ay nahirapan, "Kahit anong mangyari, gusto ko lang na makita siya. Kahit na may mga tanong tayo, hindi tayo magpapatalo sa takot. Kung kinakailangan pa natin maghanap, gagawin natin. Hindi ako titigil."Ang mag-asawa ay patuloy na nagpupunyagi, at sa kabila ng kanilang kalungkutan at takot, tanging ang pag-asa na muling makita si Champagne ang nagtutulak sa kanila patungo sa kanilang misyon. Ngunit ang lahat ng kanilang mga hakbang ay tinatamaan ng mga tanong na wala pang kasagutan."Sana hindi tayo magkamali," sabi ni Mercy, ang kanyang kamay ay bahagyang nanginginig. "Sana hindi tayo maligaw. Hindi ko kayang mawala si Champagne. Hindi ko kayang harapin ang katotohanan na baka hindi na siya nandoon.""Mercy, sana mag
Habang ang mag-asawang Herbert at Mercy ay patuloy na nag-uusap sa kanilang mga plano, ang mga mata nila ay puno ng pangungulila at takot. Hindi nila kayang itago ang bigat ng kanilang nararamdaman—isang paghihirap na dulot ng pagkawalay kay Champagne, at ang hindi pagkakaroon ng kasiguraduhan kung nasaan siya ngayon. Ang bawat hakbang na kanilang tinatahak ay nagiging mas mabigat at mas mahirap, ngunit sa kabila ng lahat, isang malakas na determinasyon ang humawak sa kanila—ang makuha ang mga sagot na matagal na nilang hinahanap."Herbert, hindi ko alam kung paano ko haharapin ang lahat ng ito," sabi ni Mercy, ang kanyang mga mata ay namumugto sa mga luhang pinipilit pigilan. "Ang puso ko ay naglalakad sa dilim. Kung ano mangyari, gusto ko lang makita si Champagne. Gusto ko siyang makausap, malaman kung ano ang nangyari sa kanya.""Gusto ko rin siyang makita, Mercy," sagot ni Herbert, ang tono ng boses ay puno ng pagsisisi at kabuntot na takot. "Pero kailangan natin ng lakas, lakas n