Kinabukasan, maagang dumating si Vash sa ospital. Tahimik ang kwarto ni Champagne, maliban sa tunog ng monitor na sumusukat sa kanyang tibok ng puso. Nang pumasok siya, nakita niya itong nakaupo sa gilid ng kama, tahimik na nakatanaw sa kawalan. Pero nang makita si Vash, tumulo ang luha sa kanyang mga mata, parang muling nagkaroon ng lakas na magsalita.“Vash…” bulong niya, halos pabulong, ngunit puno ng emosyon.Lumapit si Vash at naupo sa tabi ng kama. “Kumusta ka na? Nakapagpahinga ka ba?” tanong nito, malumanay ang boses.Umiling si Champagne, at sabay hawak sa mga kamay ni Vash. Ang higpit ng kanyang pagkapit ay nagpapakita ng desperasyon. “Vash, please… gawin mo akong ibang tao. Isang bagong Champagne na hindi nila makikilala. Please, kailangan ko ng tulong mo.”Napakurap si Vash, halatang nagulat sa kahilingan nito. “Sigurado ka ba sa hinihingi mo? Ang kapalit nito ay tuluyang pagkawala ng dating ikaw. Kailangan mong talikuran ang nakaraan, pati na rin ang lahat ng bahagi ng iy
Lumipas ang ilang araw, at sa wakas, unti-unti nang gumaling si Champagne mula sa kanyang pisikal na sugat. Subalit ang sugat sa kanyang puso ay nanatiling sariwa, tila bawat tibok nito’y nagpapaalala ng trahedyang dinanas niya. Gayunpaman, sa tulong ni Vash, nagkaroon siya ng direksyon—isang plano para sa bagong simula.“Champagne, sigurado ka na ba dito?” tanong ni Vash habang nakaupo sa gilid ng kanyang kama sa ospital. Ang mga mata nito’y puno ng pagkaunawa ngunit may bahagyang pag-aalala. “Kapag sinimulan natin ito, wala nang atrasan. Kailangan mong maging matatag, hindi lang sa pisikal na aspeto kundi pati sa emosyonal.”Tumango si Champagne, ang mga mata’y determinadong puno ng luha. “Vash, wala na akong ibang tatahakin na landas. Wala nang babalikan. Ang ginawa ni Stephan at ni Pia sa akin… ang pagkawala ng anak ko… hindi ko matanggap. Hindi ko matitiis na hayaan silang lumigaya habang ako’y wasak na wasak. Kailangan kong lumaban. Kailangan kong magbago.”Napabuntong-hininga si
Sa loob ng klinika, sinalubong sila ng maaliwalas na espasyo. Ang mga empleyado’y nakangiti, puno ng propesyonalismo at paggalang kay Vash. Si Champagne naman ay bahagyang nailang—ang pakiramdam na tila hindi siya nababagay sa ganitong lugar. Pero mabilis itong nawala nang iginiya siya ni Vash sa isang pribadong opisina.“Magsisimula tayo sa unang hakbang,” sabi ni Vash habang inilalatag ang ilang mga dokumento. “Ito ang mga proseso na kailangang gawin. Hindi ito simple, pero bawat hakbang ay mahalaga. Gusto ko lang na siguraduhin mo sa akin na buo ang loob mo. Wala kang pagbabalikan. Mula rito, ikaw ay magiging ibang tao na.”Tumitig si Champagne sa mga papel, ramdam ang bigat ng mga salitang sinabi ni Vash. Alam niya ang ibig sabihin nito—ang pagbitaw sa lahat ng dati niyang kilala. Ang dating Champagne, ang babaeng pinaglaruan, niloko, at iniwang durog ay kailangang mawala.“Sigurado na ako,” sagot niya, mahina ngunit may lalim. Tumingin siya kay Vash, bakas ang luha sa kanyang mga
"She’s stable now," sabi ni Dr. Elaine, ang tono ng kanyang boses ay magaan. "We’ll need to keep an eye on her overnight, but I believe she’ll recover well."Si Vash, bagamat may kasiguraduhan sa mga salitang ito, ay hindi mapigilan ang alalahanin. Iniisip niya kung paano makakayanan ni Dianne ang lahat ng susunod na hakbang—hindi lamang sa mga pisikal na aspeto, kundi pati na rin sa emosyonal."You’re doing the right thing, Vash," sabi ni Dr. Elaine nang mapansin ang pagbabalik-loob ng mga pagninilay sa mukha ni Vash. "You’re giving her a second chance at life. Not many people get that."Tumango si Vash, bagamat hindi nakakasiguro sa mga saloobin ni Dianne, alam niyang ito ang tanging paraan upang maghilom ang sugat na nagmula sa mga taon ng sakit at pagtataksil.Habang nagpapagaling si Dianne, ipinaliwanag ni Vash sa kanya ang susunod na mga hakbang. "Dianne, your body will need time to heal before we move on to the next phase. After this, we’ll focus on sculpting your body to match
Sa Mansion ng Miranda, Habang hawak ang telepono, ramdam ni Amorsolo ang bigat ng kanyang dibdib. Ilang linggo na ang lumipas simula nang mawala si Champagne, at kahit gaano niya ito kinukumbinsi sa sarili na bumalik na lang si Champagne anumang araw, alam niyang may mali. Hindi ito ugali ng manugang niya. Mahal ni Champagne ang kanilang pamilya—lalo na ang kanyang yaman.Tinawagan niya ang anak na si Stephan, na nasa opisina ng Pineapple Soda Bottlers Company."Stephan," umpisa ni Amorsolo, puno ng pagkabahala ang boses. "Wala ka talagang balita kay Champagne? Hindi ba’t ikaw ang huling kasama niya bago siya mawala?"Sa kabilang linya, mabilis na sumagot si Stephan, iritable. "Pa, ilang beses ko na bang sasabihin? Wala akong alam kung saan pumunta ang babaeng iyon. Malay mo, may nakatagpo na siyang ibang lalaki. Sa ugali niya, hindi ako magtataka.""Stephan! Hindi magandang biro yan! Asawa mo siya, at—""Pa, uuwi lang yun kung kailan gusto niya." Biglang pinuputol ni Stephan ang tawa
Habang nagsasalita siya, ang mga mata ni Stephan ay puno ng takot at pagkabahala. Alam niyang ang lihim na kanilang tinatago ay napakabigat, at ang bawat hakbang ay kailangang maingat. Hindi lamang ang kanyang sariling buhay ang nakataya, kundi pati na rin ang kanilang mga plano.Pumangit ang mukha ni Pia sa narinig. "Paano kung may makakita sa kanya? Kung may makapagbigay ng impormasyon?" tanong ni Pia, ang boses niya'y nanginginig. Ang takot na kanyang nararamdaman ay nagsimulang maglaho sa kanyang pagkatao."Sabihin na lang natin na kung may makakita man kay Champagne, wala nang makikinig sa kanya." Sagot ni Stephan, ngunit ang kanyang mga mata ay hindi makapagtakip ng kalituhan. "Wala na siyang buhay—hindi na siya makakapagkwento pa ng kahit anong nangyari."Ang malamlam na liwanag ng silid ay nagbigay ng isang kakaibang pakiramdam ng takot. Si Pia ay hindi na nakatitig kay Stephan. Alam niyang kahit anong gawin nila, may nakatago pang panganib sa bawat hakbang. Ang isang maling g
Nakaupo sa tabi niya si Vash, ang hitsura ng kanyang mukha ay puno ng sinseridad at kabuntot ng isang pangako—na tutulungan siyang maging mas maligaya at malaya. Binibigyan siya ni Vash ng mga paalala kung paano pangalagaan ang sarili habang nagpapagaling:"Huwag mong gagamitin ang iyong mukha sa unang linggo, Champagne. Iwasan ang sikat ng araw at huwag magpapagod. Kailangan mong magpahinga para sa mabilis na paggaling," paliwanag ni Vash habang tinutulungan siya ni Nurse Elaine na ayusin ang mga benda sa mukha ni Champagne.Tumingin si Champagne kay Vash, ang mga mata niya’y puno ng pasasalamat at unti-unting nawawala ang kababaan ng loob. Hindi pa rin niya matanggap ang mga nangyari, ngunit may pag-asa na siya—isang pag-asang mula kay Vash, isang bagong daan na hindi niya iniisip noon.“Vash, hindi ko alam kung paano ko kayo pasasalamatan... Ang lahat ng ito... parang panaginip,” sabi ni Champagne, habang pinapahid ang mga luha na tumutulo mula sa kanyang mga mata.“Ito ang simula,
Ang liwanag ng silid ay tumama sa makinis na salamin na hawak ni Vash, tila sinasabi sa bawat sulok ng kwarto na isang mahalagang sandali ang magaganap. Nang tanggalin niya ang huling benda mula sa mukha ni Champagne, huminto ang oras. Naghari ang katahimikan sa pagitan nila, ngunit ang tensyon ay tila isang alon na bumalot sa silid.Nang tanggalin ni Vash ang huling benda sa mukha ni Champagne, tumigil ang mundo sa pagitan nila. Kinuha ni Vash ang isang malinis na salamin at maingat itong inilapit kay Champagne."Tingnan mo ang bagong ikaw," sabi ni Vash, ang boses niya ay may halong pag-aalala at excitement.Halos hindi makahinga si Champagne habang dahan-dahan niyang sinulyapan ang sarili sa salamin. Nang makita niya ang repleksyon niya, tumigil ang kanyang puso. Hindi ito ang dating mukha na puno ng sakit at mga alaala ng kanyang pagdurusa. Sa halip, ang nakita niya ay isang bago, napakagandang mukha—isang obra maestra ng modernong medisina at dedikasyon ni Vash."Vash…" mahinang
Naramdaman niyang nagsimula na siyang umabot sa rurok habang siya ay nagsisimulang mag-pulse sa kanya at siya ay nag-pulse sa kanya, at sila ay humihingal at umuungol sa kanilang halik habang sabay silang umabot sa rurok sa dilim.Pinaalala niya sa sarili na ang unang pagkakataon na niyakap siya nang maayos mula sa likuran ay noong kanilang unang araw ng pagkakasundo. Madalas nilang yakapin ang isa't isa sa parehong posisyon at sa lahat ng estado ng pananamit at ito ay malapit pa rin -- lalo na kapag nagko-crossword sila habang ang kanilang mga isip at katawan ay lubos na magkasama. Mas maganda ito dahil napaka-sensual nito at naabot niya ang lahat ng kanyang mga paborito: ang yakap, ang paghawak niya sa kanyang mga suso, at ang pagtatalik. Humiga siya mula sa kanya at inakay siya patungo sa kama, itinulak siya pababa. Humiga siya sa kanya, naramdaman ang lambot nito sa kanyang bibig at ang kanilang katas sa pagitan ng kanyang mga binti habang ginising siya.Lumingon siya at umupo sa
Pagkarating ni Sugar sa bahay, sinalubong siya ni Vash, ang mukha nito’y puno ng pag-aalala. Hindi siya nag-atubiling lumapit kay Sugar at niyakap ito nang mahigpit, parang ayaw na niyang pakawalan."Sana okay ka lang, Sugar," sabi ni Vash, ang tinig niya’y puno ng pag-aalala at pagmamahal. "Natatakot ako na baka may mangyaring masama sa'yo. Alam mo naman na mahalaga ka sa puso ko."Saglit na natigilan si Sugar, ramdam ang init ng yakap ni Vash na tila binubura ang lahat ng sakit at galit na nararamdaman niya kanina. Tumitig siya sa kanya, at sa kauna-unahang pagkakataon, tila nagkaroon siya ng sandaling kapayapaan sa gitna ng kaguluhan."Salamat, Vash," mahinang sabi ni Sugar habang yakap pa rin siya nito. "Ikaw lang ang nagbibigay sa akin ng lakas sa kabila ng lahat ng ito. Pero alam mo naman, hindi pa tapos ang laban ko. Hangga’t hindi ko nakukuha ang hustisya para sa sarili ko, hindi ako titigil."Hinaplos ni Vash ang buhok ni Sugar at marahang bumulong, "Alam ko, at nandito ako s
Ngunit si Pia, patuloy na umiiyak at naglalakad palayo, ay hindi na kayang pakinggan ang mga paliwanag ni Stephan. Ang puso niya ay puno ng sugat, at hindi na niya kayang makinig pa sa mga pangako ng taong nagdulot ng sakit sa kanya."Pero bakit nga andun ka sa hotel room ni Sugar? Sabihin mo sa akin ang totoo!"Tumigil si Stephan at pinilit lumapit kay Pia, ngunit nakatigil lang siya, naghihintay ng sagot mula sa kanya. "Pia, pakinggan mo muna ako," ang wika niya, ang mga mata ay puno ng paghingi ng tawad. "Hindi ko alam kung paano ko ipaliwanag ito. Ang nangyari sa hotel, isang pagkakamali. Hindi ko intention na makasakit sa’yo. Naparoon ako kasi naiinis ako sa mga nangyari, at hindi ko alam kung anong gagawin ko."Nakita ni Pia ang kalituhan at panghihinayang sa mga mata ni Stephan, ngunit hindi ito nakapigil sa kanya. "Hindi ko kailanman iintindihin ang mga dahilan mo, Stephan!" sigaw ni Pia. "Bakit mo nagawa iyon? Kung mahal mo ako, bakit ka pa tumanggap ng alok ni Sugar? Bakit k
Naglakad si Pia papalapit kay Stephan, ang mga kamay niya'y nanginginig, ang sakit sa kanyang puso ay hindi na kayang itago. "Hindi mo alam kung anong gagawin mo?" tanong niya, ang tinig niya'y puno ng hinagpis. "Hindi mo ba alam na ikaw ang dahilan kung bakit nangyari lahat ng ito? Hindi ko kayang makita kang magpatawad sa mga pagkakamali mo, Stephan."Nag-aalalang tinitigan ni Stephan si Pia, ngunit hindi siya makalapit, hindi malaman kung paano kausapin ito. "Pia, hindi ko kayang makita kang nasasaktan. Hindi ko kayang mawala ka sa buhay ko.""Huwag mong gawing dahilan ang nararamdaman mo," sagot ni Pia, ang tono ng kanyang boses ay lumalakas. "Bakit mo pa ako pinipilit gawing bahagi ng buhay mo, kung hindi mo rin naman kayang ipaglaban ako?"Nagpumiglas si Pia sa mga salitang iyon, ang kanyang mata'y puno ng galit at sakit. Pinipilit niyang maging matatag, ngunit ang mga luhang patuloy na dumadaloy ay nagpapakita ng tindi ng kanyang nararamdaman. Lumapit siya kay Stephan at nagtaa
Habang pauwi na si Sugar sa Manila, ang kanyang isipan ay patuloy na nag-aalab. Ang mga nangyaring gulo sa Puerto Galera ay nag-iwan ng matinding bakas sa kanya, ngunit alam niyang hindi pa tapos ang laban. Ang bawat hakbang na tinatahak niya ay para sa katarungan, at hindi niya kayang magpatalo. Ang mga susunod na hakbang niya ay magdadala sa kanya patungo sa isang bagong digmaan—isang digmaang hindi lamang para sa pagmamahal ni Stephan, kundi para sa lahat ng mga paglabag sa kanyang karapatan.Samantala, naghihintay si Vash sa Manila, handa na siyang sunduin si Sugar. Hindi na bago kay Vash ang ganitong klaseng drama, ngunit hindi maikakaila na ramdam niya ang pagkabigat ng lahat ng nangyari. Alam niyang ang misyon ni Sugar ay hindi basta-basta. Ang kanyang pagiging kaalyado ay hindi lang simpleng pakikipagkaibigan; ito ay tungkol sa pagpapalaya kay Sugar mula sa mga kalupitan ng nakaraan at pag-aari ng kanyang asawa.Habang nag-iisip si Vash, napansin niyang dumating na ang sasakya
Ngumiti si Sugar, ngunit ang ngiting iyon ay hindi para magbigay-lakas sa kanyang kaibigan, kundi isang ngiti na puno ng kalamigan at determinasyon. "Ok lang ako, Marites," sagot niya, ang mga mata niya’y nagliliwanag sa kakaibang sigla. "Natutuwa nga ako na nagkakagulo ang dalawa. Hindi pa ito tapos, Marites. Guguluhin ko sila hanggang tuluyan silang mawasak."Napatingin si Marites kay Sugar, halatang nababahala sa sinabi nito. Ngunit hindi na niya kayang kontrahin si Sugar. Alam niyang mula pa noon, ang determinasyon nito na maabot ang hustisya ay hindi matitinag, kahit na masira ang lahat sa paligid."Sigurado ka ba, Sugar? Hindi ba mas mabuti kung... tapusin mo na lang ito? Hindi mo kailangang sirain ang sarili mo para sa kanila." May bahid ng pag-aalala sa boses ni Marites, ngunit nanatili itong mahina, parang takot na magalit si Sugar.Huminga nang malalim si Sugar bago muling ngumiti. "Hindi, Marites. Hindi ko na kailangang magpanggap o maghintay. Ang lahat ng ito ay para sa ak
Nanigas si Pia sa narinig, ngunit ang galit ay mas nanaig kaysa sa sakit. "Kabit? Ikaw? Huwag mong gawing katawa-tawa ang sarili mo, Sugar. Wala kang pinatunayan kundi ang pagiging desperada mo. Modelo ka lang, at kahit anong ganda mo, hindi ka makakakuha ng respeto mula sa akin.""Modelo lang?" Tumawa si Sugar, malamig at mapanukso ang bawat halakhak. "At ikaw? Ano ka ba? Isa kang oportunista. Ang kaibahan lang natin, Pia, ay alam ko ang gusto ko at kaya kong kunin iyon. Ikaw? Umaasa ka lang na mahalin ka ng lalaking hindi ka kayang ipaglaban nang harap-harapan.""Tama na, Sugar. Pia. Tama na!" Biglang sumingit si Stephan, na kanina pa tahimik na nakamasid. Nanginginig ang boses niya, parang nawawalan ng lakas sa bigat ng sitwasyon. "Hindi ito ang lugar para mag-away kayo."Humarap si Pia kay Stephan, ang kanyang mga luha ay hindi na niya kayang pigilan. "Ikaw, Stephan, magsalita ka! Sino ang pipiliin mo? Ako o siya? Sabihin mo sa harap ng lahat ng tao dito! Huwag kang matakot!"Si S
Kinabukasan, habang ang araw ay sumikat sa ibabaw ng tahimik na Puerto Galera, ang tensyon sa pagitan nina Sugar, Pia, at Stephan ay unti-unting lumalaki. Ang tatlo ay nagkita sa beachfront ng hotel. Ang mga alon ay tila sumasalamin sa kaguluhang nararamdaman ng bawat isa. Si Stephan, na alam niyang wala siyang maipapaliwanag sa kanyang mga nagawa, ay tahimik lamang, walang masabi sa harap ng dalawang babae na parehong apektado ng kanyang mga desisyon.Si Pia ang unang nagsalita, puno ng galit at hinanakit ang kanyang boses. "Stephan, wala ka na bang sasabihin? Wala ka bang paliwanag sa ginawa mo? Pumunta ka sa kwarto ni Sugar, at kung hindi ako dumating, ano ang mangyayari?!"Ang mukha ni Stephan ay napuno ng kahihiyan. Alam niyang wala siyang maidadahilan. Hinayaan na lang niyang manatiling nakayuko ang kanyang ulo habang ang katahimikan ay naging mas mabigat.Tumawa ng mapait si Sugar. "Pia, gusto mo ba talagang marinig ang sagot ni Stephan? Wala kang maririnig kundi puro kasinunga
Ngunit hindi pa rin binitiwan ni Sugar ang kanyang matinding desisyon. "Wala na akong takot, Vash. Wala nang ibang makakapigil sa akin. Lahat ng ginagawa ko, ginagawa ko para sa anak ko, para sa sarili ko, at para sa hustisya. Hindi ko na kayang buhayin ang nakaraan—ngunit kung ito ang kailangan upang makarating sa tamang daan, hindi ako magdadalawang-isip."Matapos maghintay ng ilang sandali, sumagot si Vash, ang tinig niya ay malumanay ngunit puno ng pag-unawa. "Sana tama ka, Sugar. Huwag mong kalimutan na bawat aksyon ay may kapalit. Ang laban na ito ay hindi lang para sa katarungan, kundi para sa iyong kaligtasan.""Maghihintay ako ng tamang pagkakataon," sagot ni Sugar, ang mga mata niya ay kumikislap ng matinding layunin. "At kapag dumating iyon, wala nang makakapigil sa akin. Hindi ko na sila pakakawalan. Hindi ko sila hahayaan na manatili sa mga posisyon nila. Lahat ng ginawa nila, babawiin ko."Habang natapos ang pag-uusap nilang iyon, ramdam ni Sugar ang isang malupit na sigl