SCALPEL'S KISS CHAPTER 1

Ang hapon na iyon ay tila nagdadala ng bagyo para kay Champagne. Sa mga nakaraang buwan, unti-unti niyang naramdaman ang paglamig ni Stephan, ngunit pinili niyang balewalain ito. Pinalakas niya ang loob sa mga salitang ibinigay ng kanyang biyenan "Busy lang si Stephan. Alam mo naman ang trabaho niya." 

Ngunit sa kabila ng lahat, hindi niya maiwasang makaramdam ng sakit dulot ng mga bulung-bulungan na naririnig niya sa kasambahay at mga kaibigan—na may ibang babae ang kanyang asawa.

Isang araw, nagpanggap si Champagne na aalis ng bahay. "Maaga akong babalik," sabi niya sa kasambahay, ngunit ang totoo, nakatayo siya sa gilid ng gate, nagmamatyag, umaasang mali ang kanyang mga hinala. Ilang oras siyang naghintay hanggang sa isang taxi ang huminto at bumaba ang isang babaeng tila perpekto ang katawan—seksing-seksi, may suot na bestida na halos hindi na kumapit sa kanyang balat. Nag-doorbell ito, at ilang sandali lang ay si Stephan na mismo ang nagbukas ng pinto.

Tuwang-tuwa si Stephan sa pagdating ng babae. Kitang-kita kay Champagne ang liwanag sa mga mata ng kanyang asawa, isang liwanag na matagal na niyang hindi nakikita tuwing sila’y magkasama. 

Nang makita niyang niyakap ng lalaki ang babae at ginawaran ito ng halik, parang bumagsak ang mundo niya at ang kanyang mga hinala ay naging masakit na katotohanan.

Ang mga pangarap na kanilang binuo, mga alaala ng pagmamahalan, tila naglaho sa hangin. 

"Bakit mo ito ginawa sa akin, Stephan?" umiiyak na sambit ni Champagne, ang boses niya ay puno ng sakit at pighati.

“Binigay ko ang lahat sa iyo, bakit?” ang mga luha ay umaagos sa kanyang pisngi, tuyo ang kanyang bibig at ang puso ay punung-puno ng paghihirap. 

Kakaibang sakit ang sumabog sa kanyang dibdib, tila ba may mga pira-pirasong salamin na naglalaro sa kanyang paligid. 

Nararamdaman niyang ang bawat salitang lumalabas sa kanyang bibig ay nagiging alon ng pagsisisi at pagdurusa.

Hindi niya mapigilang sundan ang dalawa. Sa kabila ng bigat ng kanyang dinadala—ang anim na buwang bata sa kanyang sinapupunan—inaakyat niya ang fire exit patungo sa kanilang master bedroom. Pagdungaw niya sa bintana, kitang-kita niya ang nakakapighating eksena: si Stephan at ang babae, naglalambingan, nagbubulungan ng matatamis na salita.

Tinawagan niya si Stephan sa kanyang cellphone. Nakita niya ang pag-aalinlangan sa mukha ng lalaki nang makita ang kanyang pangalan sa screen. Ang misis niyang mataba, na anim na buwang buntis, si Champagne, ang nag-iisang tagapagmana ng bilyonaryong pamilya ng mga Miranda.

“Eto na naman ang dabiana kong asawa,” narinig niyang iritang sabi ni Stephan kay Pia. “Don’t worry, wala makakapigil sa gagawin natin ngayon.”

Masakit nang marinig iyon, ngunit lalo pang dumurog sa kanya ang sagot ni Pia. “Sigurado ka bang di uuwi ang misis mong napakataba at malangis?” humagikhik pa ito, tila walang respeto sa kanya bilang asawa.

“Oo naman, hon,” sagot ni Stephan bago muling hinalikan si Pia, inihiga ito sa kama na minsang naging simbolo ng kanilang pagmamahalan.

Nanginginig si Champagne, ang kanyang mga kamay ay mahigpit na nakakapit sa bintana habang ang luha ay bumuhos mula sa kanyang mga mata. Ang sakit at pagdaramdam ay tila nagiging pisikal, parang sinasaksak siya ng kutsilyo.

Sa gitna ng kanyang pagkasira, napakapit si Champagne sa hagdanan, nagmamadaling pumasok sa kwarto nila malapit sa fire exit. Pinasok niya si Pia at sinabunutan ito. "Walang hiya ka! Haliparot ka! Alam mo nang may-asawa, pinapatulan mo pa!"  ang sigaw ni Champagne, puno ng galit, habang nagpupumiglas si Pia. Sa isang iglap, naitulak niya si Champagne papunta sa may hagdanan,  at tumama ang tiyan nito sa may sahig.

"Stephan!" hiyaw ni Champagne, nanginginig ang buong katawan habang hawak-hawak ang kanyang tiyan. Tumingin si Stephan at Pia mula sa bintana at nakita siya—si Champagne, ang kanyang asawa, ang babaeng iniwan niya para sa pansariling kasiyahan—nasa sahig, namimilipit sa sakit.

pawis na tumutulo mula sa kanyang mukha. "Champagne, ano'ng nangyari?" nanginginig na tanong niya. "Ano ginawa mo Pia bakit mo siya tinulak?"nanginginig na tanong niya.

 Ngunit hindi na makapagsalita si Champagne. Ang kanyang mga mata ay puno ng luha, ang sakit ay hindi lamang nag-ugat mula sa kanyang katawan kundi mula sa matinding pagkakanulo ng taong minahal niya ng buong puso. Sinubukan ni Stephan na damhin ang dibdib ni Champagne, ngunit sa kanyang pagkagulat, hindi na ito humihinga.

Si Stephan ay tila natuklaw ng ahas, nakatitig lamang kay Champagne na wala nang malay sa sahig. Sa gitna ng kanyang pagkagulat, nanginginig ang kanyang mga kamay habang pinilit niyang siguruhin kung may tibok pa ang puso ng kanyang asawa, ngunit ang malamig na katawan nito ay parang dagok na nagpabagsak sa lahat ng kanyang lakas.

"Patay na siya, Stephan! Patay na siya!Napatay ko siya!" paulit-ulit na sigaw ni Pia, ang kanyang boses ay halos nawawala sa takot.

"Manahimik ka!" sigaw ni Stephan, ngunit ang kanyang tinig ay basag na, puno ng takot at pagsisisi. Pinagpapawisan siya ng malamig habang pilit iniisip kung paano nila maitatago ang nangyari. Sa kanyang utak, ang tanging sagot ay malinaw: kailangang mawala ang katawan ni Champagne.

"Dalhin natin siya sa labas," utos ni Stephan, ang boses niya'y nanginginig ngunit mariing nagdidikta. "Walang makakakita. Walang makakaalam."

Sa gitna ng malamig at tahimik na gabi, habang nakalatag sa sahig ang malamig na katawan ni Champagne, tumayo si Stephan at Pia sa harap niya. Ang tension sa paligid ay parang mga kuko na humahagod sa kanilang mga laman. Walang ibang tunog kundi ang mahinang ihip ng hangin at ang sariling paghinga nilang puno ng kaba.

"Stephan, ano ang gagawin natin? Hindi pwedeng malaman ng kahit sino ang nangyari," bulong ni Pia, nanginginig habang pilit hinahaplos ang kanyang braso na tila nagpapakalma sa sarili.

Saglit na tumitig si Stephan kay Champagne, at kahit saglit ay hindi niya magawang huminga ng maayos. "Kailangan nating itapon siya... Tutal, wala na siya. Wala nang makakapagsabi ng totoo." Ang kanyang boses ay malamig, ngunit hindi mapigilang manginig sa huli.

Naghanap si Stephan ng gloves sa bahay at iniabot kay Pia ang isang pares. "Magsuot ka nito. Hindi pwedeng mag-iwan ng kahit anong bakas."

Habang inilalagay nila si Champagne sa likuran ng kotse, ramdam ni Stephan ang bigat ng katawan ng babae, hindi lamang sa pisikal kundi pati na rin sa kanyang konsensya. Hindi niya inasahang magtatapos ang lahat ng ganito, ngunit ngayon, wala nang balikan.

Ngunit kahit gaano kalamig ang tono ni Stephan, sa loob niya ay may naglalagablab—isang apoy ng guilt na hindi niya magawang patayin. Sa bawat segundo ng katahimikan, parang naririnig niya ang huling sigaw ni Champagne, ang sakit na nakaukit sa kanyang mga mata.

Si Pia, bagamat takot na takot, ay walang nagawa kundi sundin si Stephan. Habang binubuhat nila ang malamig na katawan ni Champagne, tumigil saglit si Stephan at tumitig sa mukha ng babaeng minsang nagbigay sa kanila ng lahat, ngunit ngayon ay iniwan nilang nag-iisa sa dilim.

Nang maibaba si Champagne sa kotse, nagmaneho si Stephan patungo sa isang liblib na lugar. Ang mga minuto sa biyahe ay tila isang bangungot, ang bawat tiklop ng gulong sa kalsada ay parang martilyong tumatama sa kanyang konsensya.

Si Pia, tahimik na nakaupo, ang mga kamay ay nanginginig habang niyayakap ang sarili.

Sa pagdating nila sa talahiban, maingat nilang inilapag ang katawan ni Champagne. "Dito na lang," malamig na sabi ni Stephan, ngunit ang kanyang mga mata ay puno ng kawalang pag-asa.

Tumayo silang dalawa, tahimik na muling tinitingnan ang babaeng naging sagabal sa kanilang relasyon—ang babaeng nagbigay ng lahat ng pangangailangan ngunit ngayo'y iniwan nilang nag-iisa sa kadiliman ng gabi at sa may talahiban.

Habang nagmamaneho pauwi, walang salitang namutawi sa kanilang dalawa. Ngunit sa kaloob-looban ni Stephan, ang bawat segundo ay tila umaalingawngaw ang boses ni Champagne—ang huling sigaw nito, ang sakit na nakita niya sa mga mata nito bago ito mawalan ng malay.

Sa gitna ng biyahe pauwi, tahimik ang dalawa, ngunit ang tension ay parang pumupuno sa maliit na espasyo ng kotse. Si Pia ay tahimik na umiiyak, ngunit si Stephan ay nanatiling nakatitig lamang sa kalsada, pilit na ikinukulong ang sarili sa kanyang desisyon.

"Stephan," basag na bulong ni Pia, "sigurado ka bang walang makakaalam?"

"Huwag kang mag-alala. Walang makakahanap sa kanya," malamig niyang sagot. "At kahit may makakita, hindi nila malalaman na tayo ang may gawa."

Hindi alam ng dalawa na sa kabila ng kanilang plano, hindi pa iyon ang katapusan ni Champagne. Sa gitna ng madilim at malamig na talahiban, ang sugatang puso ng babae ay nananatiling tumitibok, palaban sa trahedyang bumagsak sa kanya. At sa kanyang pagbangon, magsisimula ang kwento ng paghihiganti, muling pagkabuo, at muling pag-ibig. Isang mahina ngunit matatag na pintig ng buhay ang unti-unting bumalik. Sa sakit at pagkawasak ng puso, gumapang si Champagne, pilit nilalabanan ang kawalan ng lakas. Sa kanyang isipan, isa lamang ang malinaw: hindi siya pwedeng sumuko.

Sa kabila ng matinding sakit na bumabalot sa kanyang katawan, pinilit ni Champagne na gumapang patungo sa kalsada. Ang kanyang mga kamay ay basang-basa sa pawis at luha, na tila nagiging simbolo ng kanyang pakikibaka. Sa bawat patak ng luha, ang pag-asa ay patuloy na nagliliyab sa kanyang puso, kahit na siya’y mahina na. “Tulong... tulungan niyo ako!” mahinang sigaw niya, ang boses niya ay puno ng takot at pangungulila. Sinasalubong ng hangin ang kanyang mga salita, ngunit tahimik ang paligid, tila walang sinuman ang nakakarinig sa kanyang pagdaramdam.

Hinang-hina siya, parang ang bawat segundo ay isang laban para sa kanyang buhay. “Hindi ako pwedeng sumuko,” bulong niya sa sarili, kahit na lumalaban na ang kanyang katawan at tila paalis na ng buhay. Sa bawat galaw na kanyang ginagawa, ang sakit ay tila umaabot hanggang sa kanyang kaluluwa. Pero sa kanyang isip, may isang liwanag na patuloy na nag-aanyaya sa kanya—ang kanyang anak, ang kanyang hindi pa isinisilang na anak, ang dahilan kung bakit siya lumalaban.

“Isang hakbang pa,” sabi niya sa sarili, ang tinig ay parang isang pangako. “Kaya ko ito.” Sa kanyang mga mata, ang kanyang pangarap ay nagiging mas maliwanag habang siya’y gumagapang sa lupa. “Kailangan kong lumaban para sa iyo, anak ko. Ayokong mawala ka,” ang kanyang puso ay tumitibok nang mas mabilis, puno ng pag-asa sa gitna ng takot.

Habang ang mga ilaw ng kalye ay tila nagiging gabay, bigla siyang nawalan muli ng malay. Sa kabutihang palad, isang sasakyan ang huminto at tumulong sa kanya—ang gwapong estranghero, si Vash Delos Santos, na pauwi galing sa kanyang flight sa Bangkok.

Paano kaya magiging takbo ng kapalaran ni Champagne sa muling pagbabalik ng kanyang buhay?