KABANATA 4

"Bigyan mo ako ng alak na nakakahilom ng sugat. 'Yong makakalimot sa nakaraan. 'Yong malakas na alak para lumakas naman ang mahina kong puso," aniya ko sa bartender na walang damit pang-itaas.

Naguluhan man pero kumuha siya ng mga likido na hindi ko alam kung ano-ano ang mga ito at nilagay sa shaker cup. Put some ice and shake it. He shake it while dancing in front of me. The other girls drooling over him but not me.

I look at him bored.

"Alak ang inutos ko sayo, hindi 'yong sayawan mo ako," inis na anas ko dito. "Finish it quick,"

Tumigil siya sa pagsayaw sa harapan ko at tiningnan ako ng masama at umiling-iling.

Pinanlakihan ko ito ng mata at tinanong. "What?"

"Nothing, Miss. I just want to make you happy," sabi nito at binigay sa akin ang alak.

"Happy? Gusto mo lang landiin ako para sa pera," asik ko dito.

Huli na ng mapagtanto kong lumampas ako sa linya. I saw pain in his eyes. Strange.

Madami na akong nakilalang bartender at puro tip lang ang gusto nila mula sa akin. Kung gumawa pa kayo ng milagro at magaling gumiling dagdag bayad pa iyon.

'Yon ang naririnig ko sa mga kaibigan ko no'ng nasa Rome pa ako.

I look at him with guilt. He remain silent. He didn't even glance at me. I know deep inside he was hurt.

'Who wouldn't be, Labrina?' tanong ko sa aking sarili.

Pero ipinag sa walang bahala ko na lamang ito. I don't care what others feel because of my painful words. I'm soft before but softhearted is a big wasted. I help those people that can't buy their own food but what they did in return? Judging me without knowing the whole truth.

Kahit ang pamilya ko hinusgahan ako nang walang explanation kaya ano pang-aasahan ko sa ibang tao. Ang hintayin nila 'yong paliwanag ko? Pamilya ko na nga mismo ang taga-husga ko ano pa nga ba ang aasahan ko sa kanila. Tulong? Malabo.

Naintindihan ko bakit ako pinaalis ni Daddy. Ayaw mapahiya ni Dad ang pamilya na iniingatan ng Lolo ko.

Tinaas ko ang alak hanggang hanggang sa maka-level ito ng mata ko. "This is the strongest one?" I asked in disbelief.

Tiningnan ko ito ng hindi makapanilawa.

"Yes, Miss. It's a margarita," magalang nitong inaya.

Alam ko naman na lasing na ako. Kanina pa ako nakaupo sa sofa at hinihintay si Nhovaine na lumabas sa itim na pintuan na may nakasulat na X. At sa sobrang bored ko napagtripan kong uminom ng cocktail, pampalakas ng loob at pampalimot. Pero dahil hindi pa rin umeepekto iyon pumunta ako sa isang stole para uminom pa lalo.

Ramdam ko ang presensiya ng isang taong pilit ko kinakalimutan.

Tiningnan ko ito at tumawa. "Ano tingin mo sa akin mahina uminom? Mister, hindi mo ako kilala. Kahit ikaw hindi mo ako kaya. Iyong lalaking iyon? Hindi ako kaya no'n," turo ko sa lalaki sa kaliwa na may nakaupo sa kandungan nito. "At 'yon," turo ko sa kanan na may ginagawa ng milagro. " Kahit sino pa na lalaki walang makakasakit sa akin. Narinig mo?" tumingin ako dito. Lumalabo na ang mukha nito. "Bakit ang layo mo at ang labo mo pa? Hindi ka malinaw sa paningin ko?" parang bata kong tanong sa kaniya habang pilit na inaabot siya.

Naramdaman ko ang kamay nito sa kamay ko. "Tama na iyan. Lasing kana," ang concern na baritonong boses nito na kahit sinong babae ay mapapatili at kikiligin pag narinig ang mala musikang boses nito.

"Hindi ako lasing. Okay? Kasi kung lasing ako hindi ko na nararamdaman 'yong sakit dito," sabay turo sa bahaging dibdib ko. "Alam mo bang ang sikip-sikip na dito? Hindi na ako makahinga sa sikip at sakit dito. Hindi naman ako pangit pero bakit hindi ako naging sapat? Bakit pinagpalit pa rin niya ako sa iba? Virgin naman ako pero bakit hindi pa rin ako ang pinili?" parang batang nagsusumbong sa ama na aniya ko.

Nanatili itong tahimik. Siguro nakikiramdam din.

"Isa pa nga. Dalian mo. Bagal-bagal mo," reklamo ko sa bartender.

"Kung hindi ka lang pinsan ni Nhovaine kinana pa kita hinayaan sa mga lalaking malagkit ang tingin sayo. At sana malaki na kinita ko dahil sayo," mahinang bulong nito sa sarili.

Tiningnan ko siya namumungay na mga mata. "Ano 'yang binubulong-bulong mo?"

Inilapag niya na ang Margarita sa lamesa ng stole. Umiling ito sa akin. "Wala po, Miss,"

"Isa pong Tequila please," napatingin ako sa sumigaw na babae sa tabi ko.

She look at me and raised her eyebrows. Pangit na nga ma-attitude pa.

"What?"

"Nothing. Inom tayo. Para sa mga feeling sawi," masayang aniya ko at itinaas ang margarita ng may biglang humablot nito at ininom lahat.

Kahit isang patak walang naiwan sa baso. Binaliktad ko pa ito ngunit bigo ako.

Pinaningkitan ko ito ng tingin. "Palitan mo 'yon. Alam mo bang akin 'yon?" nagpipigil sa galit na asik ko.

Malabo man ang aking paningin ko. Hindi ko man alam kong maaninag kung sino siya ang alam ko lang ay may epekto ang presensiya niya sa akin. Pero mas iba ang epekto ng lalaking nakabungguan ko sa Airport. Ibang-iba.

Nanatili pa rin itong tahimik. Walang kahit anong salita ang lumabas sa bibig nito.

Amoy na amoy ko ang minty green mouth was sa hininga nito at ang Vanilla perfume. Ang paborito kong pabango. Isang tao lang ang mayro'n no'n.

"Papalitan mo ba ang alak ko na ininom mo o hindi?" tumayo na ako sa kinauupuan ko kanina. Hanggang balikat lang ako ng lalaking kaharap ko. "Subukan mong humindi. Dahil sabog sakin yang matigas at makapal mong mukha. Kasing kapal ng pader ng bahay niyo," I gritted my teeth in anger. And look at him furiously.

"Woah. Easy, Lhala," Tinaas lang nito ang kaniyang dalawang kamay na parang sumusuko.

Biglang nanlamig ang buong katawan ko sa narinig. Ang mga nakakilala at ang mga importanting tao lang ang tumatawag sa akin no'n.

Bumibigat man ang talukap ng aking mga mata pilit ko pa rin iyong minumulat. Kahit sino pang tao dito sa bar walang makakagalaw at matapang na hipuan ako. Dahil pag ginawa nila iyon hospital ang bagsak nila. Sayang naman ang pinag-aralan kong martial arts kung 'di ko rin lang naman gagamitin sa mga lalaking walang respeto sa akin.

"Familiar ang boses mo. Nakalimutan ko lang kong saan ko ba huling narinig iyon," saad ko habang nasa

Unti-unti niyang binaba ang dalawa niyang kamay. Napaigtad ako nang hawakan niya ang mukha ko. Nanigas ako at hindi makagalaw sa hindi inaasahang pagkakataon. Sa mga oras na iyon biglang luminaw ang aking paningin ng ilang minuto.

Nang makilala ko kung sino ang taong nakahawak sa dalawa kong pisngi bigla akong nagising sa isang madilim na bangungunot.

"Lejandro......" mahinang bulong ko. Sapat na para marinig niya ito.

He smile at me pero bago pa man siya tuluyang makangiti sinampal ko siya.

SLAP!

"Asshole!" I shouted from the bottom of my heart.

As I walk away from him. The past flashbacks in an instant.

My eyes become blurry that I can't see anything. All I want is to run from that man. The man who ruined the every pieces of me. The man who broke me. The man who played me for his own benefits.

"Wait, Lhala," he holds my hands.

Nanatili akong nakatalikod sa kaniya. Takot akong harapin siya. Takot akong marinig ang excuses niyang paulit-ulit lang din. Takot akong makita siya kasi alam kong nandito pa rin 'yong sakit ng nakaraan na pilit kong kinakalinutan.

"Look.....I am so so sorry.......I-I regret... letting you go....10 years ago...... I tried to find you. I really tried hard......j-just to find and see you again.... I hope you can forgive me. Lhala, I know w-what I did was wrong-"

I looked at him furiously. "You know what? Are you freaking serious?" hindi makapaniwalang tanong ko sa kaniya at tumawa ng peke. " And sorry? For what? For the lies? For all the things you did. Forgiving you is not worth it. I never gonna forgive you! Hinding-hindi kita mapapatawad sa lahat ng ginawa mo," tiningnan ko siya sa kaniyang mga mata para malaman niyang seryoso ako sa aking sinasabi.

"Ginawa mo akong katawa-tawa. Ginawa mo akong tanga. Sinungaling ka. Manloloko. Manggagamit. Kaya ka iniiwan kasi hindi ka marunong magpahalaga ng mga taong nagmamahal sayo ng lubos. Kasi para sayo gamit lang sila na kung saan mo tinapon, mapupulot mo sila ulit do'n. Pero hindi gano'n ang buhay, Lejandro. Lahat ng taong nakapaligid sa'yo ngayon iiwan ka rin pagwalang-wala kana. And don't be sorry for what you did to me because your sorry is not forgiven. Don't regret because you'll do it again and again," galit kong aniya dito.

Tiningnan ko ito ng nanlilisik ang mga mata. Tumingin ito sa akin na parang bata. Naawa ako sa kaniya, oo. Pero sapat na bang dahilan 'yon para patawarin ko siya? Awa is not worth it to forgive someone who did a mistake to you it's just worthless and it's always be.

He stayed silent at ngumiti sa akin ng pilit. "I know but I will earn your forgivenes, Lhala. Hanggang sa patawarin mo ako ng tuluyan. Hindi ako naging at peace no'ng binitiwan kita. Handa akong ligawan ka, suyuin ka, hanggang sa mapatawad mo ako. Kung kailangan minu-minuto kitang susuyuin, gagawin ko," ramdam ko ang sinseridad sa mga sinasabi niya pero mayro'n sa akin na galit at suklam.

Tumalikod ako sa kaniya. "You want my forgiveness? Leave me alone. I don't want to see your face. I don't want to feel your presence. I. don't. want. to. see. your. face. ever. again," bawat salita may diin na aniya ko.

Ayaw ko na makita niya ang mahinang ako. Gusto ko maging matatag kahit sa harapan niya lang. Kahit nanlulumo ang buo kong katawan at nanghihina na ang aking mga tuhod pilit ko itong itinatayo ng matuwid.

He will never see the weak of me.

Nagsimula na akong maglakad papalayo sa kaniya. He hold my hands but it's to late. Winaksi ko ito at naglakad na ng mabilis.

It's too late to hold me anymore, Lejadro. Dahil alam kong hindi na ikaw ang nag mamay-ari sa puso ko. Kundi iba na.

Pinunasan ko ng marahas ang aking mga luhang nagbabayagang tumulo. Ang sakit-sakit na alalahanin ang nakaraan na pilit kong kinakalimutan, na pilit kong binabaon sa limot. Ang sakit sa dibdib. Ang bigat bigat. Ayaw ko ng ganito. Plus, nahihilo pa ako na hindi ko maintindihan.

Akala ko okay na ako. Akala ko kaya ko na siyang harapin. Akala ko napatawad ko na siya ngunit mali ako.

Binuksan ko ng marahas ang pinto kung saan pumasok si Nhovaine ng biglang nandilim ang paningin ko. And the last thing I knew someone is holding my waist.....

"Sh*t. Stupid freak?" the last word I heard before everything went blank.