KABANATA 1

"Welcome to the Philippines. Have a great stay and enjoy." The pilot said and before he bead his goodbye.

"Good to be back here again," I said smilling.

Tumingin ako sa bintana to see the good looking view. "I can't wait any longer," bulong ko sa sarili.

It's been years yet it's still the same.

Sana ganon din ang lugar na kinalakihan ko. Sana ganon pa rin. Walang pinagbago lalong lalo na ang mga taong nakilala ko na pilit kung binaon sa limot ilang taon na ang nakalilipas.

Huminga nalang ako ng malalim bago tumayo sa kinauupuan.

"Miss, is this yours?" Tanong sa akin ng flight attendant habang tinuturo ang maleta kung kulay Maroon. "Ito nalang kasi ang hindi nakukuha at 'yong ibang mga pasahero ay pababa na po at ikaw nalang po ang naiwan." Magalang niyang aniya.

Tumango ako sa kaniya. "Opo," magalang na aniya ko bago ngumiti sa kaniya at saka nagpalinga-linga sa paligid. Wala na nga 'yong ibang mga pasahero at 'yong iba naman ay pababa palang ng eroplano.

"Pasensiya na." Aniya ko bago kinuha ang maleta at tumungo na palabas ng eroplano.

"Wow," namamanghang aniya ko. "Mas maganda pa rin pagnalalasap muna ang hangin," napapikit nalang ako sa sobrang gaan sa pakiramdam ng hangin na dumadampi sa mukha ko.

Napangiti nalang ako at kinuha ang sun glasses ko sa bag ngunit nagulat ako ng biglang may bumunggo sa akin sa likod na siyang dahilan ng malapit ko ng pagkahulog sa hagdanan. Mabuti nalang at na 'e balanse ko ang katawan ko kaya hindi ako tuluyang nahulog. Medyo mataas pa naman ang kalaglagan ko pag nagkataon. Baka magkagalos ako pagdating sa baba.

Tiningnan ko ang estrangherong kakababa pa lang at naglakad ng diretso. Kahit sorry wala akong narinig mula sa kaniya.

Ang arrogante at walang modo naman ng lalaking ito.

"Hey, are you blind?" Nakapameywang na tanong ko.

Medyo malakas ang pagkakasabi ko na siyang dahilan ng paglingon ng iba pang pasahero.

Tumingin siya sa akin ng walang emosyon sa kaniyang mukha. At halos matulos ako sa aking kinatatayuan ng tuluyang tumingin ito sa akin. Head to foot!

Oh god!

Halos mawalan ako ng balanse ng magkatitigan kami.

Not exactly na nagkatitigan. Dahil nakasuot ito ng sun glasses. Hindi ko alam pero iba ang pakiramdam ko ng makita ko siya. Kahit ang pagdampi ng balat namin kanina ay nagbigay agad sa akin ng kakaibang pakiramdam.

Talagang makalaglag panty ang kagwapuhan niya. Dumagdag pa ang buhok nitong kulay asul at ang ilong nitong matapos. Ang makakapal na mga kilay nito. At ang hindi naka-iwas sa aking mga mata ang pinkish kissable lips na mas pink pa sa lips ko.

Nakasout siya ng leather jacket na kulay itim at pinaresan niya ito ng itim na tshirt. Black jeans na hindi masyadong fitted sa legs nito at black na army boots at higit sa lahat ang kulay itim nitong sun glasses na dumagdag sa kagwapuhan niya.

Gwapo pero diablo. My taste.

Pero ang nakapagpanganga sa akin lalo na siyang ikinalaglag ng panga ko ay nang tinangkal niya ang sun glasses niya. At ang kulay abo nitong mga mata na nag aapoy na nakatingin sa akin ang siyang sumilaw sa akin.

Ramdam kong biglang uminit ang aking katawan. Para bang mayro'ng kuryente sa loob ng aking katawan. At ramdam ko ang aking pagkababae ay parang nabuhayan sa hindi ko maipaliwanag na dahilan. Para bang ang mga matang nag-aapoy sa galit ang nagpapainit ng aking mga kalamnan.

At parang biglang nag slow motion lahat.

Pakiramdam ko kaming dalawa lang ang nasa paligid. Ngunit sa isang iglap biglang naglaho ang aking illusyon at napalitan ng inis at pagkamuhi.

"I'm not blind, Miss. You're just stupid." He coldly said and left without saying sorry.

That scumbag!

Mahirap bang mag-sorry sa akin? Kainis na lalaking iyon. Kalalaking tao, walang modo.

Sa sobrang inis ko nagpapadyak nalang ako na siyang dumagdag sa kahihiyang natamasa ko.

I just said sorry and left, covering my face because of ashamed.

First day ko sa Pilipinas pero grabe ng kamalasan ang natamasa ko.

"Humanda ka sa aking diablo ka!" Gigil na aniya ko bago kinuha ang maleta ko ng marahas.

Bumaba ako sa eroplano na nagdadabog at umuusok ang ilong sa galit. Wala pang kahit na sinong lalaki ang hindi lumuhod sa harapan ko para lang makadate ako. At walang sino mang lalaki ang makakagawa ng ganoong pagpapahiya sa akin.

Ayaw ko sa lahat ay 'yong inaapak-inaapakan ng kahit sino ang pride at dignidad ko.

Kaya ng makalapit ako sa kaniya ay kinuha ko ang heels ko at tinapon sa kaniya.

At sapol. Head shot. Napangisi nalang ako ng 'di oras. Ngunit isa atang pagkakamali ang ginawa ko.

"Ouch. Sh*t. The f*ck!" Sabi niya ng matamaan siya sa ulo. He looked at me angrily.

Hindi ako nagpaawat at tiningnan ko din siya ng masama.

"What is you problem," aniya nito sa galit na boses.

Halatang nagpipigil siyang sigawan ako.

I admit it. I feel attracted to him.

"My problem is you," sabi ko sabay duro sa kaniya.

He raised his eyebrows in annoyance."Me?"

Hindi makapaniwalang aniya nito and laughed.

Parang musika sa aking pandinig ang mga tawa niya. Hindi ko maipagkakailang type ko siya. Sa dami ng lalaking naghabol sa akin siya lang ang nag-iisang lalaking nakagawa nito sa akin.

He was the first man that I felted disrespected as a woman. Siya lang din ang nakapagsungit at nakapamahiya sa akin ng gano'n. Unlike to other man that I meet before. They beg their knees just to date and be my boyfriend even just for a minute.

Tapos siya parang hindi niya ako nakikita. Para bang sa mga mata niya hindi ako nag eexist.

Siya ang unang lalaking nagbigay sa akin ng kakaibang sensation sa katawan. Ngayon ko lang naramdaman ang kiliti sa aking iniingatang bahagi. Pero hindi ko maintindihan. Bakit baliwala lang ako sa kaniya.

Siguro sanay lang ako na gusto at mahal ako ng lahat, dati. Hindi na ngayon.

"Why?" He aked me and raised his thick eyebrows.

"Oo, ikaw," tinuro ko siya habang nanlilisik na nakatingin sa kaniya. "Una, binangga mo ako at kahit sorry wala akong narinig mula sa iyo. And please, stop saying that's an accident or because I am just being stupid," aniya ko habang nakapameywang na nakatingin sa kaniya. "Second, how dare you na ipahiya ako kanina doon sa eroplano?" Masungit kung tanong dito habang nakataas ang kaliwang kilay ko.

Akala niya siguro ay siya lang ang marunong magtaas ng kilay dito.

Akmang magsasalita na ito ng muling magsalita ako. "Third," tumingin siya sa akin na parang nagtatanong." Huwag ka magsalita ng English. Nasa Philippines tayo," aniya ko at pinaikot ang mata dahil sa iritasyon.

I saw him grinning at me. Ang mga mata niyang puno ng galit ay tumingin sa akin. Kakaiba talaga ang mga matang iyon. Parang hinihigop ako papalapit sa kaniya.

"First of all, Miss, You don't have any right to command me," halos mahulog ang panga ko sa sinabi niyang iyon.

How dare he!

"Second, I'm sorry," aniya nito at umaaktong nag ba-bow sa akin.

This man really is so tempting. Not because he is handsome, well, I admitted he is really handsome. It's just his attitude and rudeness ruined it.

Napataas ang kilay ko sa ginawa niya "Because of your stupidity you almost fell. Third," sarkastikong sabi nito na siya namang nagpataas ng dugo ko.

"I know a girl like you. If you want a night with me. Just tell me, Miss." He said and wink at me.

Nagtagis ang bagang ko sa narinig. Ano tingin niya sa akin? Katulad ng mga babaeng naikama niya? The nerve!

Is he flirting with me? Because if yes, i declined him. Gwapo siya, oo, pero ugaling aso, salamat nalang.

I smiled to him, sarcastically. Pinaningkitan ko ito ng mata bago magsalita. "I rather have a night with a cat that with a jerk like you," and I rolled my eyes.

"You know what, you're so choosy," ngumisi ito sa akin na para bang may binabalak itong hindi maganda. "Every girl that I've meet praying to have a night with me. And you just declined my offer?" Hindi makapaniwalang tanong nito sa akin.

Wala akong pakialam kung ilang babae ang tinanggihan mo. Ilang lalaki din naman ang tinanggihan ko tapos mahuhulog lang ako sa lalaking katulad mo? Ang malas ko naman.

"But just now you're drooling over me," aniya nito sa mayabang na boses at he smirk at me.

Napatikom ako ng bibig ng hindi oras. Parang walang lumalabas na salita mula sa bibig ko. Hindi ko din alam ang sasabihin ko to defend myself. Sa oras na 'yon para bang biglang nablanko ang utak ko.

I let my guard down.

Yes, I am affected for what he says. Because it's the truth and I can't deny that fact.

I didn't expect that he notice it.

"But it's okay to deny it. Just call me anytime for business. For now, I bead my good bye." Pagkatapos niyang sabihin iyon ay may binigay siya sa akin na card.

Calling card.

Hindi ko tinanggap ito. Tiningnan ko lang siya. Hindi ako makapagsalita at maipagtatanggol ang sarili ko. In that time I felt off guard and it was the first time.

Pagkatapos niyang ilagay sa maleta ko ang Calling card niya ay tinalikuran niya na ako at umalis.

Nang bumalik ako sa ulirat ang malapad na likod na lamang nito ang nakikita ko. I feel unrespected. Natapakan ang pagkababae ko dahil sa kaniya.

"Pagbabayaran mo 'to!" Nagtatagis bagang na aniya ko.

'I will make sure na magkikita pa tayo. At pag nangyare iyon ikaw naman ang ipapahiya ko sa maraming tao.' sabi ko sa isip ko

Hindi man lang ako hinayaan magsalita. Pero sisiguraduhin kung hindi ito ang huli. Umpisa palang ito.

Nang tumingin ako sa paligid at halos magdasal nalang ako kay bathala ng makita ko ang daming tao ng nakatingin sa amin.

Napatakip nalang ako sa mukha ko at hinila ang maleta ko. Naglakad ako ng mabilis dahil sa kahihiyaan.

Gosh. Kakauwi ko lang sa pilipinas. Hindi iyon ang ini-expect kung mangyayare. Ayaw ko ng may kaaway.

Pero siguro naman hindi ko na siya makikita pa.

Sana.

I want to have a peaceful and quiet life for now.

Naglakad na ako palabas ng airport at akmang papara na ng taxi ng mapansin kung wala akong dalang sling bag.

Sh*t.

"Not now! Ganito na ba ako katanga at nananakawan pa ako?" Hindi makapaniwalang tanong ko sa sarili.

Sa galit ko sumugod ako sa loob ng airport ulit at hinanap ang lalaking walang modong iyon.

"Humanda sa akin! Kung hindi ka pa nakaalis sa airport na 'too. Dahil kakalbuhin kitang hay*p ka!" Nagtatagis ang bagang ko sa galit na aniya.

Nasira na nga ang unang araw ko dadagdag pa ba ang kamalasang ito?

Nilibot ko ang aking mata sa loob ng airport.

"Got you! You'll regret stooling my purse, bastard," bulong ko at sinugod siya sa kinarorounan niya.

May nababangga ako pero wala akong pakialam. Hindi ko hahayaan na makaalis siya sa paningin ko.

Ang maganda niyang pigyurang iyon ay hindi ko makakalimutan. Lalong-lalo na ang nararamdaman kong kakaiba sa aking katawan. Kaya alam ko at sigurado akong siya iyon.

Nakatalikod man ito o nakaharap sa akin. Alam kung siya iyon. At sigurado ako doon.

"Hoy!" Malakas na sigaw ko.

Nakaagaw ako ng atensyon sa sigaw na ginawa ko. Pero wala akong pakialam. I want my purse back!

Mga ilang pulgada pa ang layo namin.

"Give me back may purse or I will sue you," naglalagablab na aniya ko.

Namamangha itong lumingon sa akin. "Woah! You again? Are you following me. And I don't know what you're talking," maang-maangan nitong aniya sa akin.

"Miss, stop accusing me of stealing because I can sue you because of that. And stop messing around," halatang nagpipigil na ito sa galit sa akin.

Kung paano niya bigkasin ang mga katagang iyon, halatang may diin.

"And suing me? Go on. I can sue you for accusing me. Let's talk in the court," he smiled at me, sarcastically.

"See you. And miss, sometimes put some ashamed on yourself." Pailing-iling nitong saad.

"You're woman. If you want to be respected, show some respect to other's first."

Napatikom ako sa bibig ko. Yes. I don't have any evidence that his the one who stole my purse. But he was the one who bumped me.

"Excuse me, Miss. The one who's wearing a purple dress and a black boots with a black coat. Is this yours?"

Napalingon ako sa likod ko at nakita ang fligh attendant holding my......purse.

Nilingon ko ang lalaking pinagbintangan ko na nagnakaw at ngumisi.

"I'm sorry."