Chapter 1

"Are you sure you want to go alone for your date?"

Tanong ni Papa na nakasandal sa dingding habang tinitingnan ako. I glance at the mirror, kung saan kita siya.

Naka-lugay ang aking buhok. I'm wearing a golden satin spaghetti straps dress. It hugged my body perfectly. With some of my jewelries, and just a Chanel pouch which I can just put in my cell phone and my wallet.

I smiled at him and shook my head.

"I can take care of myself, Pa."

"It's not about that, you can take care of yourself, sweetheart. It's about your safety. Paano kung mapahamak ka? It's already dark outside, baka ma late ka rin sa pag-uwi." He said.

"Pa, you know how much I value my privacy, right? I'm just uncomfortable with the people you sent to protect me. They're too obvious at ang dami pa!" I exclaimed.

Sumimangot siya saka lumapit sa'kin. He hugged me from the back. And whispers to me.

"Ayaw ko lang na maulit pa ang pagkakamali ko noon, hija. Nang dahil sa pagkakamaling iyon, I lost your mother. I failed to protect her. Kaya kung minsan, nagagalit ka sa'kin, just remember that I just want you to be safe."

I sighed. "Yeah, yeah. Sige na nga, okay nalang na magpadala ka ng mga tauhan mo. Basta ipangako mo sa'kin na hindi sila magpapakita sa'kin."

Tumawa siya. "Ikaw talaga! Manang-mana ka sa Mama mo. Hindi talaga gusto ang mga tauhan ko."

"Pa, masyado silang protective." sagot ko.

"Aba'y dapat lang! Binabayaran sila ng maayos tapos hindi nila aayusin ang trabaho nila."

I rolled my eyes. Dad and his way of protecting me. Siguro dahil na rin sa nangyari sa Mommy noong bata pa ako. My mother was shot by some unknown guy. Hanggang ngayon hindi matukoy kung sino dahil walang lead. Pinagplanuhang maigi ang pagkawala ni Mommy. Simula noon, I was sorrounded by the bodyguards at hanggang ngayon, naiilang pa din ako.

Pagkadating ko sa restaurant, Italian restaurant, agad akong pumasok at sinalubong agad ng waiter.

"Any reservation, Ma'am?"

Marahan akong tumango saka ngumiti.

"What's the name?"

I pursed my lips before opening my mouth to speak.

"Mr. Hidalgo Edralin," I said hoping na nakapangalan nga ang pangalan ng client.

Nahagip ko ang hitsura ng waiter. Malaking mga mata habang nakatingin sa papel. Naka awang ang labi at dahan-dahang tumango.

"This way, Ma'am."

Sumunod ako sa kaniya. He opened a huge double doors. Everything is decorated perfectly. From the chandelier, the table set up in the middle of the room. Walang tao sa paligid 'yong hindi kayo ma-iistorbo ng mga tao.

Pinaupo niya ako sa upuan at nilapag ang menu sa harap ko.

"You will be accompanied by the waiter,"

He bowed his head a bit then turned his heels para lumabas.

I sighed as I held my gold satin dress. I didn't dress up like this just so I can be somehow stood up. Ewan ko ba kung bakit wala pa ang Engineer. I kept glancing at the wrist watch I wore. Mahigit apat na oras na akong nakaupo dito. There's no sign of the client.

I don't actually tolerate tardiness, more so! being stood up! The restaurant is closing in a few minutes pero walang nagpapakita sa'kin. Tinanggihan ko na ang waiter.

Marahan akong tumayo at pumanhik sa double doors. An honorable man stood me up! Hay naku, but nalang hindi ako skandalosa, kung hindi, baka kumalat na 'to sa buong bansa ang balita.

That Ember Brefew got stood up by the richest bachelor in the city, Hidalgo Edralin.

I rolled my eyes. Gusto kong magmura pero ayaw ko nang isipin iyon. This is the first time I got stood up!

"How much for the reservation?" tanong ko. Babayaran ko na lang.

"Mr. Edralin already paid for the reservation, Ma'am."

Mas lalong nag-init ang ulo ko. Bwiset! That guy have no mercy on me! Sana, hindi niya pala ako inaya dito. Pinamukha talaga na desperado na ako para sa kontrata.

Bago pa man ako makapunta sa exit, may narinig akong malakas na animo'y putok ng mga baril. Nabasag ang nagkalat ang mga bobug sa harap ko. Ang mga tao ay nagsisigawan. The bullets shattered beside me.

Malaki ang mga mata kong nakatingin doon. My heart paced rapidly at the scene in front of me. May limang lalaking nakatakip ang mga mukha at nakatutok ang mga baril sa'kin. An image flashed to my mind. My father crying while holding my lifeless body. It's an obvious motive that they're going to kill me. Pero kung ganoon ang mangyayari, paano ang Papa? The anxiety crept through my system. Na parang hindi ko na halos maintindihan ang gagawin ko.

In a mere of a second nagsi-labasan ang mga bodyguards na mga tauhan ni Papa. Lumapit sa akin ang isa at agad akong iginaya palabas.

"Ma'am, kailangan natin maka-alis dito!" His voice is full of authority.

naramdaman ko na nanuyo ang lalamunan ko. Tumango nalang ng walang tinatanong. Agad kong tinawagan si Papa. Pero hindi siya sumasagot.

May dinaanan kaming madilim na bahagi ng syudad ng makati. Nakalayo na kami sa restaurant. I tried to control my uneven breath while trying to wipe my tears off my face.

"Ma'am, kailangan po nating ipaalam kay Sir ang nangyari-"

Napahiyaw ako sa takot nang narinig ang putok ng baril. Mariin niyang hinawakan ang dibdib niya. My hand is shaking as I held his chest to help.

He gripped my hand and pulled me in the corner. I looked at him, trying not to cry. Nahihirapan na siyang huminga sa minutong ito, napasandal siya at napa-upo. He smiled at me and gave me the gun he's holding.

"Mag-ingat ka, Ma'am. Run as fast as you can Ma'am. Magtago ka kapag naiwala mo na sila."

"But-"

"Sige na! Hanggang may oras pa!"

Marahas niya akong tinulak. Umiling ako at mas lumapit sa kaniya. Trying to desperately save him.

"Ma'am, pakiusap po, u-umalis ka na. Ayaw kong mapahamak ka."

Nakarinig ulit ako ng mga yabag. Nagtiim bagang ako at umiling. I can't just leave him here, I don't want to be selfish!

"You're d-dying!" Nanginig ang labi ko habang binibigkas ang mga salitang iyon.

"Okay lang ako ma'am. Ang importante i-ikaw... Kaya tumakas ka na!"

Patuloy ang paglandas ng aking luha. With one last push, nakarinig ako ng malakas na putok ng baril.

"Go." He whispered.

Hinubad ko ang suot kong heels bago tumakbo ng mabilis. Hindi ko na alam kung saan ako patungo pero patuloy lang ako sa pagtakbo hanggang sa halos maubusan na ako ng hininga.

"Putang ina!" Sigaw at saka nagpaputok.

"Habulin ninyo! Tayo ang malalagot kung hindi bibilisan ang mga kilos ninyo! P*****a 'yang babaeng iyan! Kay bilis tumakbo!"

"Hoy! Tumigil ka!" Nagpaputok na naman.

Pumikit ako ng mariin. I gulped dryly. Gusto ko nang magpahinga, ayaw ko na. Pero palaging pumapasok sa isipan ko ang sinabi ng security. Despite of being hurt, nagawa niya pang ngumiti para panatagin ang kalooban ko. It felt like my heart clenched knowing that I left him while he's dying. I regret leaving him there. Hinihingal akong tumatakbo. Dahil na rin sa patuloy kong pag-iyak at halong pagod.

Kahit na nanghihina ang mga binti ay hindi pa rin ako tumitigil sa pagtakbo. Pagkaliko ko'y may sumalubong sa'kin na marahas na ilaw. Kasunod doon ang malakas na busina ng sasakyan.

And in the span of seconds. Marahas akong sinalubong ng sasakyan. Sa madaling pagkakataon ay nakita ko nalang ang sarili'y nakahandusay sa gitna ng kalsada. I can feel the ringing of my ears. At parang gumagalaw ang streetlights at ang paligid ko.

Wala sa isip kong kinakapa ang gilid ko. I felt something so, I tried to raise my shaking hand to see it. I weakly raise my chin to look at the dark sky.

All of the memories started flashing in my mind. The memories where I was laughing, with my mother who I loved dearly. My father supports me in everything I do. My loud cousin who kept bugging me everyday.

Lumandas ang mga luha sa aking mga mata. My uneven breath and the undeniably numb in my entire body not leaving.

If only...If only there was a way of changing this night. I could have been staying with my father and not here. Kung alam ko lang na panahon ko na ngayon, I could have said to everyone that I love them, I love them.

I closed my eyes as I felt the darkness swalloing my system. At sa bawat pintig ng puso ko'y panikinggan ko. I gasped for some air.

"Ineng! Gumising ka!"

I saw a figure in my vision. It's blurry that I can't even see who is it. Naghalo na ang antok, sakit, hirap sa paghinga at halos hindi ko na malabanan ang mga ito.

"Magpakatatag ka, Ineng! Lord maawa ka, Iligtas niyo po siya, huwag niyo po siyang hayaang mawala! Hindi ko po kayang mamatay sa'king kamay ang batang ito!"

Naramdaman ko ang pag-angat ko.

Pero huli na ang lahat.

The darkness completely swallowed me.