Chapter 1 "An offer"

IN a tiny house. Zarah is sitting by the window when there's a knock on the door. She opens it to find Luke standing there. She was surprised and annoyed.

"Ano na naman ang kailangan mo, Luke Guevarra?" Kaswal niyang tanong dito.

"Kailangan natin mag-usap, Zarah. Can I come in?" pormal nitong tugon.

She was hesitates at first but then step aside. "Fine. Pasok."

Luke enters, looking around the tiny space before focusing back on Zarah.

"I know you hate me for what I have done before, but I'm here to make you an offer," he said with a firm voice.

She was crossing her arms. Taas- noong hinarap ito. "Anong offer? Wala akong panahon para sa mga drama mo," matabang niyang tugon.

Luke taking a deep breath. "Gusto kong mag-offer ng pera, expensive things, everything you might need. In return, gusto kong tumira ka sa bahay ko," walang kagatol- gatol nitong sabi.

Zarah got shocked and angry. "Ano?! Sa tingin mo, mabibili mo ako ng pera at mga bagay? You rejected me before, Luke, and you left me. Naalala mo ba iyon?"

Luke was trying to stay calm. "I remember, Zarah. Pero kailangan kita ngayon. I’m offering you a better life."

"A better life?" Her voice rising. Akala mo ba magiging masaya ako sa bahay mo knowing you rejected me? You think material things can replace how you made me feel?"

"Zarah, hindi ito tungkol sa nakaraan. I need someone I can trust, and I trust you. Please, just consider it," he pleaded.

Pagak siyang tumawa sa harap nito. "Consider it? Luke, hindi mo ba naiintindihan? It’s not just about trust. It's about how you treated me, how you made me feel worthless."

"I’m sorry for that, Zarah. Pero gusto kong bumawi. Just give me a chance to prove that I can make things right."

Matiim ang mga matang napatitig siya sa lalaki. Nais kumawala ang bahangyang pang- init ng kanyang mata. Napailing- iling siyang sinagot ang binata.

"Luke, you can’t fix everything with money and gifts. I deserve more than that. I deserve respect, and I deserve love. Hindi ko kailangan ng mga alok mo. Ang kailangan ko ay respeto sa sarili ko, at hindi ko iyon makukuha sa pagtanggap ng offer mo.

"Okay, I understand at kung sakaling magbago man ang isip mo, alam mo kung saan ako matatagpuan. Gusto ko lang bumawi sa ginawa mong pagtulong sakin noon, Zarah."

"Sinabi ko ng wala akong naitulong sa'yo. Please huwag ka nang bumalik, Luke. Nagsasayang ka lang ng panahon mo."

Pikit-matang pilit niyang pinanindigan ang sariling desisyon. Ayaw niyang magmakaawa rito. Kasabay ng pagkawala nito noon ay ang manindigan ar bangunin ang sarili. Hindi maganda ang idinulot ng ginawa niyang paghahabol nito noon. Ngayon lamang niya na- realized na huwag ipilit ang sarili sa taong walang gusto sa'yo dahil ibang level ang nararamdamang sakit non sa kanyang puso.

Luke nods, realizing that Zarah means every word. He turns and leaves the tiny house without a word.

"Napaka-arogante talaga!" inis niyang bulong pagkalabas ng binata sa pintuan.

KINABUKASAN maagang gumising si Zarah upang magsaing. Tulog pa ang mommy niya, nakatihaya ito na parang walang pakialam sa mundo. Malaki ang ipinagbago ng hitsura ng ina mula nang nagsimula silang maghirap at naubos ang perang natira sa Dad niya.

'Til this time, she still felt alone. Her mom let her provide for their needs, such as food, shelter, and more. At minsan pa ay pagnakawan siya ng pera nito para gawing puhunan sa pagtotong-its.

Ubos na ang gas nila kaya naisipan niyang bumili ng panggatong sa malapit na tindahan. Pagkalabas ng bahay agad niyang tinahak ang makipot na daan.

Paliko na sana nang muntik siyang mahagip ng isang lalaking tumatakbo at may suot na bonnet.

She was terrified nang bigla siyang hawakan nito sa may batok at tinututukan ng baril. Hindi siya makakakilos dahil sa sobrang takot na baka pumutok ang baril sa may bunbunan niya.

"W-wag nyo po akong p-patayin, h-hindi po a-ko mayaman, w-wala kayong mahihita sakin," uutal- utal niyang wika dahil sa sobrang kaba.

"Hostage to kaya wag kang malikot kung ayaw mong mabasag yang bungo mo!" Matigas nitong wika at nanlilisik ang mga matang nakatitig sa kanya.

Napaiyak na siya nang tuluyan. Hirap na nga siya sa buhay, mabibiktima pa siya ng hostage.

"Diyos ko! katapusan ko na ba to?" usal niya kasabay ng pagtulo ng luha niya sa pisngi.

"Cut-!" sigaw sa mula kung saan.

Mas lalo siyang nanginginig sa narinig. What does it mean? Are they going to cut her neck?

Bago pa man makakilos si Zarah ay biglang umaalingawngaw ang malakas na palakpakan. Napalingon siya sa paligid. Saka niya napansin ang grupo ng kalalakihan na may dala-dalang malalaking kamera.

Nagtataka siyang napatingin sa taong homostage sa kanya. Napapangiti na ito at wala ng kahit anong takip mukha. Ang itim na bonnet nitong suot ay tinanggal na.

Tumambad sa kanyang paningin ang guwapo nitong mukha. Para itong artista pero bakit-"

"Teka, he looks familiar," usal niya at mas lalong napatitig rito.

"Good job Lander! Let's proceed to the next scene."

"Thanks Direk," nakangiting sagot ng lalaki na tila walang nangyari.

Napamulagat ang kanyang matang palipat- lipat na tumingin sa mga ito. Saka niya naintindihan na gumawa pala ang mga ito ng eksena sa pelikula. Nagngingitngit ang kanyang kalooban nang ma realized na dinamay siya nang hindi man lang napag abisuhan. Basta-basta na lang mandukot ng tao.

Umalsa ang galit niya paakyat sa kanyang bumbunan at walang salitang dumapo ang kanyang malakas na sampal sa mukha ng lalaki.

Paak! paak! Lumalagapak ang mag asawang sampal pisngi nito.

"Ouch! Shit! he cussed. "Ano bang problema mo?" asik nito habang sapo ang dalawang pisngi.

Nanginginig siya sa galit at takot. "How dare you! What do you think I am, a toy? I thought I was really going to die!" singhal niya.

Napatda naman ang director at lumapit sa kanila.

"Miss, pasensya na! Hindi namin alam na nandiyan ka. Nag-shoot kami ng eksena para sa pelikula."

"Pelikula? Kung hindi ko pa narinig yung 'cut,' baka hinimatay na ako sa takot! Wala man lang kayong abiso sa mga tao rito? Basta- basta na lang kayong mandukot!"

"I thought you were one of our extras," depensa ng lalaki.

"Extra? Seryoso ba kayo? Akala ko buhay ko na yung kinuha niyo! Ano ba yan, walang kwenta ang safety measures niyo! Dapat kasi inalam at kinilala niyo muna kung sinu-sino yang mga extrang sinasabi ninyo!"

"Miss, humihingi kami ng paumanhin. Hindi namin sinasadya. Paano ba namin mababawi ito?" Sabi ng director.

"Una sa lahat, siguraduhin niyong may paalala sa mga tao sa susunod na shoot kayo rito. Pangalawa, dapat maging mas maingat kayo. Paano kung may sakit sa puso ang nadukot niyo?" galit niyang sabi.

"Excuse me, direct, narito po pala yong babaeng kinuhang extra," sabad ng isa na kararating pa lang at hila- hila sa kamay ang isang babaeng suot ang damit na magkasing- kulay ng suot niya. Saka niya naisip kung bakit napagkamalan siya.

Isang malaking irap ang kanyang ginawa bago niya nilisan ang lugar na yon.

"Miss, Sandali!" tawag ng lalaking nandukot sa kanya. Hindi niya pinansin ito at lumayo dito.

"Saan ka ba galing? Nagutom na ako!" tanong ng mommy niya pagkapasok. Sabog ang mukha nito na halatang kakagising pa lang.

Hindi siya kumibo. Hanggang ngayon nanginginig pa mga tuhod niya sa galit at takot.

"O, ba't ganyan ang hitsura mo?" patuloy nito.

"W-wala, bumili lang ako ng panggatong ubos na kasi ang gas natin. Magluluto na muna ako," tugon niya. Hindi naman ito nagsalita pa.

Habang nagluluto hindi niya maiwasang isipin ang sitwasyon nila ngayon ng ina. Alam niyang hindi safe ang lugar na yon sa kanila. Lalo na at kaliwat-kanan na rin ang naging biktima sa mga hold-up at nakawan sa naturang lugar.

At sa katulad niyang nagtatrabaho sa araw at may klase sa gabi naisip niyang delikado ang makakauwi ng dis- oras ng gabi. Marami siyang naririnig na usap- usapan na dumadami na naman ang naging biktima ng rape. Nanginginlabot siya sa tuwing maisip ang ganoong pangyayari but she has no choice. Wala siyang magagawa upang umalis sa lugar na yon. Iyon lang kasi ang tanging lugar ang may murang paupa ng bahay.

Napabuntung- hininga siya habang naalala ang sinabi ni Luke. Ang offer nito sa kanya. Hindi biro ang offer ng binata ngunit ano naman kaya ang magiging kapalit?

Mahirap ang masaktan lalo na ang maiwanan. Hangga't maaari ay pagkaiiwasan niya ang binata. Pero kaya nga ba ng puso niya?

"Six years ago.... Luke," usal niya nang muling sinasariwa sa isip ang mga panahong nakilala niya at minahal ito.

FLASHBACK AHEAD!!