After what happened to my condo, I found myself kneeling inside the room here on our Ranch. In a black door that I feared the most. "What did I tell you Alinnyta?" my Dad asked. He was so angry and I'm scared. "Get a guy... t-then marry," I answered, trying to control my sob as I felt the unexplainable pain in my back. "Ginawa mo ba?" muli niyang tanong, ngunit sa pagkakataong ito'y nasa harapan ko na siya at mariing nakatitig sa akin. "Kung hindi mo kayang kontrolin si Blue... ako ang gagawa para sa'yo." "No Dad please! I'm begging you, please Dad... leave my friends alone." pag mamakaawa ko sa kaniya. Alam ko kung ano ang kayang gawin ni Daddy, at hindi ko kakayanin sakali mang may gawin siyang masama kay Blue. "Did I hear you beg?" Mariin akong napapikit ng mapagtanto ko ang mga binitawan kong salita sa kaniya. Nakalimutan kong hindi nga pala ako dapat na nagmamakaawa. Because Avilla family never begs for something or from someone. "S-sorry," I said in between sob and fear.
"Por qué estás aquí?" While I was busy playing ML on my mobile, Lenny just keep on standing two meters away from me. She keeps on avoiding my gaze and doesn't even want to sit beside me. What's the problem with this lady?"Nada, solo te extrañé."[Nothing, I just missed you.] baliwalang sagot ko naman. Dapat bang may dahilan ang pag punta ko rito? May ganoon na bang rules ngayon sa building na ito? We're neighbors for goodness sake!"Okay, lang bang iwanan kita rito?" Napatingin ako sa kaniya ng sabihin niya 'yon. Aalis na naman ba siya? Hindi ba ako puwedeng sumama? "I-Im tired Nico. I want to rest and... sleep," giit niya pa.Hindi niya na rin hinintay ang sagot ko at walang pakialam na pumasok na sa silid niya. Iniwan niya nga talaga ako rito sa sala ng mag-isa, ni hindi nga ako inalok kahit tubig man lang. What's wrong with her?! Bakit parang ayaw na ayaw niya akong makita? Ang guwapo ko naman para iwasan.Ngunit dahil sa kagustuhan kong magtanong sa kaniya, at kaunting kakulitan
"Stay away from me. That's the only thing you can do, for you to help me."That's were the exact words she said, and the favor she wanted me to grant. What if I can't grant it? Would she be mad? Angina, anong klaseng labor ‘yon?!"I-i can't," I answered. "I love you, Lenny... at least let me love you, even if loving you kills me slowly," I told her smiling. Yes, kahit masakit okay lang sa akin. Ang mahalaga alam kong sa akin lang siya.Ginawaran niya ako ng halik as noo at nginitian, pero hindi ang gusto ko ang naging sagot niya sa aking kahilingan. "Sana kapag okay na ang lahat... Nariyan ka pa rin upang piliin ako." Nagpakawala siya ng pagak na ngiti. Hindi 'yon umabot sa mga mata niya, malungkot, masakit, at tila wala ng pag-asa. Iyon ang pakiramdam ko sa ngiting ipinakita niya sa akin."Mananatili ako kahit dumating sa puntong hindi na maaari," sagot ko naman. I give her my assurance. I want her to trust me, to believe in me, and of course to be her strength when she's feeling w
Nang mabasa ko ang text na iyon ni Zafy ay kaagad akong pumunta sa Ospital kung saan naka-confine si Blue. Hindi rin maampat-ampat ang luha na kanina pa tumutulo mula sa mga mata ko. Wala namang may gusto sa nangyari, but I can't help myself to ask why did Blue become so reckless?! "Where is he?" I asked my cousin Zafira the moment I laid my feet in the hospital."He's still on the I.C.U, Justine was talking to Pauline and-""Pauline?" I asked curiously. "Justine's ex-girlfriend? Anong ginagawa niya rito? Langya Zafira, 'wag ko lang malaman na iniiputan ka ng asawa mo sa ulo baka mapatay ko siya!" Galit kong sabi. Sinong hindi magagalit? Halos magpakamatay na si Zafy ng dahil sa babaeng 'yon. And according to Blue, Justine was so devastated when he broke up with Pauline. Tapos ngayon narito siya? Para saan? Uso ba ang comeback sa kanilang dalawa?!"She's Blue's girlfriend, didn't you know that?" balik tanong niya, nananantiya kung alam ko ba o hindi. But what the fuck?! Girlfriend s
Days become weeks and weeks become months, hanggang sa hindi ko na alam ang eksaktong bilang. Hindi pa rin nagigising si Blue, at hindi pa rin ako tinatantanan ni Daddy. I didnt expect him to lock me here in the red room where I hated and feared the most. "Seniorita!" Lumingon ako sa gawing gilid kung saan ko narinig ang mahinang boses na 'yon ni Ara.Tatlong araw na akong nakakulong dito sa silid kung saan ako nilalatigo ni Daddy. Walang pagkain, walang tubig at higit sa lahat... tadtad ng sugat ang likod."Seniorita, ayos ka lang ba? Kaya mo bang umisod dito sa gawi ko? May maliit na butas akong ginawa rito." Napangiti ako ng dahil sa sinabi niyang 'yon, at kung hindi ako nagkakamali... Ara is doing it again. Isinusugal niya pati ang kaligtasan niya para lang sa akin."Ara..." Pinigilan ko ang mapahikbi dahil sa nararamdaman kong awa sa aking sarili. "I'm tired," I whispered."Seniorita, wala ang Daddy mo ngayon. Kaaalis naman ng Mama mo." Narinig ko ang mahina niyang hikbi at ang
"Kung ako sa 'yo Seniorita ay hindi na ako uuwi rito sa Hacienda. Kung maayos naman ho ang buhay n'yo sa Manila doon ka na maglagi."Hindi ko na nagawang sagutin pa si Ara dahil sa kaiisip ng puwede kong idahilan sa ama ko, para payagan niya akong umalis. Hindi ako puwedeng tumakas dahil tiyak na si Ara ang malilintikan. At kahit saang lupalop naman ako magpunta, malamang na malalaman niya."Gusto mo bang samahan kita sa Manila, Seniorita?" muling sabi ni Ara na hindi ko pa rin pinansin.Natapos niyang gamutin ang sugat at lagyan ako ng benda ng tahimik lang kaming dalawa. Ewan ko ba, pakiramdam ko ay nasanay na ako sa ganitong eksena. Hindi na nga masakit. Hindi ko na rin madama ang kirot sa likod ko."Seniorita-""Don't say anything Ara," putol ko sa kaniya.Nang matitigan ko siya ay alam ko na kung ano ang sasabihin niya. Tulad noon, alam kong naaawa at nasasaktan siya para sa akin. Hindi niya maatim ang ginagawa sa akin ng ama ko. Oh great, hindi ko nga pala siya tunay na ama. I d
[[Trigger warning!]]Pagkarating namin sa Manila ni Ara hindi pa rin talaga niya ako iniwan. Hanggang sa makapasok ako sa condo unit ko ay naroon pa rin siya. Kulang na nga lang ay itulak ko na siya palabas ng unit para lang iwan niya na ako."Seniorita gusto ko na lang din dito. Gusto ko kasama kita, ayaw kitang iwan... hindi ko kaya." Napahilot ako sa aking sintido at mariing tumitig sa kaniya. Kahit nananakit pa ang likod ko'y pinilit kong ipakita sa kaniya na kaya kong kumilos mag isa. Pero ang magaling kong tagapag-alaga ay sadyang makulit."Ara, umuwi ka na! Gagabihin ka sa biyahe, isa pa darating din naman si Zafy mamaya!""Pero-""Naiinis na ako sa 'yo Ara!" putol ko sa kaniya at pinanlakihan siya ng mata. "Kapag hindi ka pa umalis ngayon, tatalon na ako mula sa bintana at kasalanan mo 'yon!" dagdag ko pa na ikinaawang ng bibig niya.Sukat sa sinabi ko ay kaagad niya akong niyakap at hinalikan sa ulo. "Magpakabait ka Seniorita, magbabakasyon lang ako pero pangako babalikan ki
I feel weak. My throat felt dry. And my wrist felt sore. Ganoon pa man ay pilit kong iminulat ang mga mata ko.Puting kisami. Mahinang tunog ng kamay ng orasan. Amoy ng kung anu-anong gamot. At ang apat na sulok ng puting silid. "Tangina nasa langit na ba ako?" nagtatakang tanong ko sa aking sarili.Nang bahagya kong ikiling ang aking ulo ay napansin ko ang nakayukong ulo rito sa kinahihigaan ko. Ito na ba si San Pedro?Kahit na nananakit ang pulsuhan ko sa kung ano mang dahilan ay marahan kong sinuklay ng daliri ko ang buhok ni San Pedro. Pasalamat na rin ako na sa langit ako napunta sa kabila ng lahat ng kasalanan ko. Mabuti na lang tinanggap nila ako rito. Mababa lang pala ang standard nila para makaakyat sa langit, pumasa ako e."Hey, gising ka na pala." Nangunot ang noo ko at ilang beses ikinurap ang mga mata. "How are you feeling?" Ang kulay abo niyang mga mata ay malamlam na nakatuon sa akin. Hindi ko tuloy maiwasang magtaka kung bakit pati siya ay narito?"Nico?" halos pabulo