CHAPTER 19

Habang nagmamaneho patungo sa Rancho Mejia ay hindi ko maiwasang mapapitlag. Lalo na kung tumatalbog gawa ng hindi kagandahang daan. Masakit ang likod at likod ng hita ko gawa ng latigong natamo ko. Kahit na hindi ko iyon tinignan sa pagkakataong ito'y alam kong tulad ng dati, nagdulot na naman ng sugat ang latigong lumatay sa aking balat.

Hindi na bago sa akin ang ganoong klase ng parusa. Dahil simula ng bata ako'y iyon na ang kabayaran sa hindi ko pagsunod sa mga magulang ko. Sa t'wing malalaman nila na tumakas ako, na nakipaglaro ako, hindi nakakuha ng mataas na marka at ultimo maliliit na pagkakamali gawa ng kabataan. Lahat ng iyon, latigo ang nagiging kabayaran.

I have the worst family, yet I love them. The hard thing was, I try to help them, but still, they can't appreciate me. Instead of being the best, I become the worst version of myself. Sometimes I regret being one of the Avilla.

I regret being like this. Smiling when I'm not happy, laughing even if I was crying inside. Be