Chapter 23

Pagpasok ko sa loob ng bahay, dahan-dahan kong isinara ang pinto at tiningnan ang kahon na inabot ni Sebastian. Muli akong napaisip kung ano nga ba ang laman nito. Tumayo ako sa sala, hindi alam kung bubuksan ko ba agad o maghihintay pa ng kaunting panahon.

Huminga ako ng malalim at naupo sa sofa. Nakatingin ako sa maliit na box na hawak ko, iniisip kung ano kaya ang gustong iparating ni Sebastian sa pagbibigay nito. Hindi ko inaasahan na magiging ganito ang gabi namin. Kung tutuusin, si Sebastian Martinez ay isang taong laging nakasuot ng maskara—seryoso, malamig, at laging nakafocus sa trabaho. Pero kanina, para bang ibang tao siya. Mas malumanay, mas maaliwalas. Hindi ko alam kung ano ang magiging epekto nito sa trabaho namin, lalo pa’t pinili niyang isama ako sa ganitong personal na event.

"Okay, Evelyn," bulong ko sa sarili. "Ano bang iniisip mo? It's just a gift."

Nagpasya akong buksan ang kahon. Maingat kong hinila ang ribbon at binuksan ang takip. Pagkasilip ko, bumungad sa ak