ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก

Ep.6

วันต่อมา

13.30

S.University

"จริงหรอ!? OoO" อีกัสถามขึ้นมาทันทีที่ฉันเล่าเหตุการณ์เมื่อวานจบ ฉันเล่าละเอียดเลยล่ะค่ะ เราไม่มีความลับต่อกันอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องปิดบังอะไร

"เขาพูดแบบนั้นจริงหรอวะ? " มะเหมี่ยวถามขึ้นมาอย่างอึ้งๆ อีกคน

"เออดิ=_=" ฉันตอบพร้อมทำหน้าเซ็งๆ

"ปากจัดเอาเรื่อง" ใบเตยพูด ใช่..ปากจัดสุดๆ

"แล้วมึงเอาไงต่อวะ? " อีกัสถาม ตอนนี้เราเรียนเสร็จกันสักพักแล้ว เลยมานั่งเล่นอยู่ที่โต๊ะประจำหน้าตึกคณะ เพื่อส่องผู้ที่เดินผ่านไปผ่านมา เพราะกลับห้องไปก็ไม่มีไรทำนอกจากนอน

"ยังไม่รู้เลยว่ะ" ฉันยังไม่รู้จริงๆ นะว่าควรทำไงต่อ

"ถอยเถอะกูว่า" มะเหมี่ยวพูด

"ไม่ กูไม่ถอยเด็ดขาด! " ฉันไม่ถอยเด็ดขาด เพราะถ้าถอยก็เท่ากับว่าฉันยอมแพ้น่ะสิ ไม่ได้หรอก อีกอย่างฉันได้พูดต่อหน้าหมอนั่นไปแล้วฉันไม่มีทางยอมแน่ๆ

"แล้วมึงจะทำไง? " ใบเตยถามขึ้นมาอีกคน

"ตอนนี้ยังไม่รู้ แต่ถอยไม่ได้แล้ว! " บอกเลยว่าคนนี้ฉันปล่อยไปเฉยๆ ไม่ได้ ตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครเคยว่าฉันแบบนี้เลย มันหยามกันชัดๆ!!

"เอ้อ! มันต้องอย่างงี้! งั้นก็สู้ค่ะชะนี มีไรให้ช่วยก็บอกกู! แต่ถ้าเป็นกูนะ...กูจะตื้อ! เพราะตื้อเท่านั้นที่ครองโลก" อีกัสมันพูด มันก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ พร้อมช่วยฉันเสมอเวลามีผู้ชายตามฉันแล้วฉันรำคาญมันก็จะช่วยกันออกไปให้ แต่ถ้าฉันอยากได้มันก็จะสนับสนุนเต็มที่ แต่ตอนนี้ฉันยังคิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะเอาไง เฮ้อออ~

"อีเตย งานกลุ่มมีไรให้กูทำก็บอกกูนะ" มะเหมี่ยวหันไปพูดกับใบเตยที่กำลังทำสรุปที่เรียนวันนี้ไว้อ่านอยู่

วันนี้อาจารย์สั่งงานกลุ่ม มันกลุ่มละสี่คนพอดี เราเลยอยู่ด้วยกัน ส่วนใบเตยนี่ได้เป็นตัวหลักของงานตลอดแหละ เพราะมันขยันที่สุดในกลุ่ม

"เออ เดี๋ยวกูกลับไปดูรายละเอียดอีกทีนึงก่อนแล้วกัน" ใบเตยตอบมะเหมี่ยว

"เดี๋ยวกูพรีเซ้นท์ให้นะจ๊ะ" อีกัสบอกใบเตย

"กูอะไรก็ได้" ฉันพูด

"เออๆ เดี๋ยวกูบอกอีกที" ใบเตยพูดแล้วก็ก้มหน้าเขียนสรุปต่อ ส่วนอีกัสกับมะเหมี่ยวก็สอดส่องสายตาหาผู้ตามประสา

'แต่ถ้าเป็นกูนะ...กูจะตื้อ! เพราะตื้อเท่านั้นที่ครองโลก'

ฉันที่นั่งคิดไรไปสักพัก จู่ๆ คำพูดของอีกัสก่อนหน้านี้ก็ลอยขึ้นมาในสมอง...ตื้องั้นหรอ? ลองดูไม่น่าจะเสียหายนะ ไหนๆ ฉันก็กลายเป็นคนด้านไปแล้ว ก็เป็นให้มันสุดๆ เลยแล้วกัน!!

"มึงจะไปไหน? " มะเหมี่ยวถามขึ้นขณะที่ฉันกำลังเก็บของเตรียมจะลุก

"ตึกบริหาร" ฉันตอบมันแล้วก็เดินออกมาเลย ไม่ได้เปิดโอกาสให้ใครถามต่อทั้งนั้น และที่ฉันจะไปหาเขาเนี่ย ฉันไม่รู้หรอกนะว่าตอนนี้เขาจะมีเรียนหรือเข้ามอหรือเปล่า เสี่ยงดวงเอา ล้วนๆ ไม่รู้จะเจอมั้ย

เออ! แล้วทำไมฉันไม่ขับรถมาเนี่ย!! มันก็ไกลพอสมควรอยู่นะไอ้ตึกบริหารกับตึกนิเทศอ่ะ! ไม่รู้จะเรียกโง่หรือโง่ เออ! โง่นั่นแหละ มันรีบไง ตอนนั้นเลยไม่ทันคิด

ฉันก็เดินมาเรื่อยๆ จนถึงตึกบริหาร เอาไงต่อล่ะทีนี้ ช่องทางการติดต่อก็ไม่มีเลย ฉันเลยตัดสินใจไปนั่งรออยู่ที่ม้านั่งข้างๆ ตึก ฉันเลือกที่ที่มันมองเห็นคนเดินเข้าเดินออก จะได้ไม่พลาด

ฉันก็นั่งไปสักพัก ผ่านไปสักสามสิบนาทีได้ก็ยังไม่เห็นวี่แววว่าคนที่ฉันรอจะเดินออกมาเลย ร้อนก็ร้อน ฉันชักจะหงุดหงิดแล้วนะ!! และขณะที่ฉันกำลังบ่นในใจ สายตาฉันก็มองไปเห็นฟิวส์เพื่อนของคิงกำลังเดินออกมาจากตึก

"นั่น...มันนายฟิวส์นี่นา" ฉันจำเขาได้! พอเห็นว่าเป็นฟิวส์ฉันก็รีบลุกแล้วเดินเข้าไปหาเขาทันที

"นาย! หยุดก่อน...นาย! ฟิวส์" ฉันเรียกเขาแต่เหมือนเขาจะไม่รู้ตัว ฉันเลยเรียกชื่อเขาแทน มันเลยทำให้เขาหยุด แล้วหันกลับมามองฉัน

"เรียกฉันหรอ? " ฟิวส์ถามพร้อมกับทำนิ้วชี้ตัวเอง เหมือนเขาจะจำฉันไม่ได้แฮะ

"ใช่ นายนั่นแหละ จำฉันได้ปะเนี่ย? "

"เธอ...จำไม่ได้อ่ะ" ฟิวส์ทำหน้านึกไปสักพัก แล้วก็ตอบฉันกลับมา ก็ไม่แปลกหรอกที่จำฉันไม่ได้ ก็วันนั้นในผับมันค่อนข้างจะมืด

"เนยไง ที่ไปนั่งข้างคิงที่ผับเมื่อวันก่อนอ่ะ" ฉันบอกเขา

"เนย? อ๋อๆ จำได้ละ วันนั้นก็ว่าสวยละ ตอนนี้สวยกว่าอีก จำไม่ได้เลย...ว่าแต่มีไรหรอ? " เขาทำหน้าเหมือนนึกออกแล้วถามฉัน

"แหม๋~นายก็ชมฉันเกินไป...ว่าแต่คิงอยู่ไหนหรอ? " ฉันพูดพร้อมกับตีไปที่แขนเขาเบาๆ ก่อนจะถามหาคิง

"อ้อ มาหาไอ้คิงหรอ มันอยู่ข้างบนอ่ะ ส่งงานอยู่เลยลงมาช้าน่ะ" เขาอยู่ที่นี่สินะ ก็แสดงว่าวันนี้ฉันก็มาไม่เสียเที่ยวน่ะสิ

"อ๋อ ขอบคุณนะฟิวส์" ฉันเอ่ยขอบคุณเขาไป

"ไม่เป็นไร งั้นเดี๋ยวฉันไปก่อนนะ พอดีมีธุระต้องไปทำ" ฟิวส์พูดพร้อมกับยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดู รีบสินะถึงลงมาก่อนเพื่อน

"โอเค นายไปเถอะ" ฉันบอกพร้อมยิ้มให้เขา

"บาย" เขาพูดแล้วยกมือขึ้นมาโบกลา ก่อนจะหันหลังเดินออกไป ส่วนฉันก็เดินกลับไปนั่งที่เดิมก่อนหน้านี้ เพื่อรอเป้าหมายของฉันต่อไป

ฉันนั่งรอไปสักพักสิบนาทีได้มั้ง แล้วฉันก็เจอเป้าหมาย เขาเดินลงมากับ...ผู้หญิง!! OoO

ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร? ทำไมถึงดูสนิทสนมขนาดนั้น! หรือจะเป็นแฟน!? ฉันว่าไม่น่าใช่นะ ถ้าใช่อีกัสก็ต้องพูดแล้วดิ แต่จะเป็นอะไรก็ช่างเถอะ! ฉันว่า...ฉันลุยเลยดีกว่า! มาถึงขั้นนี้แล้ว

"คิงงงงงง~" ฉันเรียกเขาเสียงดังทำให้เขากับผู้หญิงคนนั้นหันมามองฉัน ชิ! ฉันไม่ได้เรียกหล่อนสักหน่อย จะหันมาทำไมไม่ทราบ!?

"-_- มาทำไม" เขาถามฉันด้วยสีหน้าที่ดูก็รู้ว่าเริ่มจะหงุดหงิด แต่แค่นั้นไม่ได้ทำให้ฉันสะท้านหรอกจ้า

"ก็มาหานายไง ฉันหิวข้าว~" ฉันพูดแล้วเดินเข้าไปขั้นกลางเขากับผู้หญิงคนนั้น แถมยังจับแขนเขาหน่อยๆ ด้วย ภาวนาในใจขออย่าให้เขาสะบัดหรือทำหน้ารังเกียจเลย เพี้ยง!!

"เธอก็ไปกินสิ" คิงบอกฉัน

"คิงนี่แฟนนายหรอ? " ผู้หญิงคนนั้นถามขึ้นมาอย่างสงสัย

"ไม่ใช่" คิงตอบ

"แต่อนาคตก็ไม่แน่! " ฉันพูดต่อเขาทันทีที่เขาพูดจบ

"งั้นเราแยกกันตรงนี้เลยก็ได้ ฉันไปก่อนนะ" ผู้หญิงคนนั้นพูดขึ้น แล้วเดินออกไปทันที

เธอดูสนิทกับคิงมากแต่ก็ไม่ได้มีท่าทีหึงหวงอะไรเขาเลย แต่ไม่รู้แหละ ผู้หญิงทุกคนที่เข้าใกล้เขาช่วงนี้ ไม่ว่าจะเป็นใคร...ฉันนับเป็นศัตรูหมด!

"ผู้หญิงคนนั้นใครหรอ? " ฉันถามทันทีด้วยความอยากรู้ว่าเธอเป็นใคร ตอนเธอเดินห่างออกไปมากแล้ว

"ยุ่ง" เขาตอบฉัน ยุ่ง หรือพูดอีกอย่างว่าเสือกสินะ โอเค! ไม่อยากรู้แล้วก็ได้ ชิ

"ไปกินข้าวกัน" ฉันเปลี่ยนเรื่องทันที เมื่อเขาไม่ตอบคำถามก่อนหน้านี้ของฉัน

"เธอก็ไปสิ ฉันไม่ไป" เขาพูดแล้วเดินออกไป

"ฉันอุตส่าห์มาชวนนายนะเนี่ย" ฉันพูดขึ้นพร้อมกับเดินตามเขา อย่าเรียกว่าเดินเลยเรียกว่าวิ่งตามกว่า เดินเร็วชะมัด!

"ฉันไม่ไป-_-" เขาตอบมาเสียงนิ่งๆ แต่ยังคงเดินอยู่

"ไปเถอะ อย่าใจร้ายนักเลย นะ...ฉันเลี้ยงเลยเอ้า! " ฉันยังคงเร้าหรือเขาต่อ

"-_-อย่าทำให้ฉันรำคาญ" เขาหยุดเดินแล้วหันมาพูดกับฉัน ก่อนเขาจะเดินต่อ

"นายก็ไปกับฉันสิ หิวจะแย่แล้วเนี่ย! " ฉันพูดแล้วก็เดินตามเขาเหมือนเดิมนั่นแหละ คำพูดเขาไม่ได้เข้าสมองฉันหรอก

"..." เขาไม่ตอบอะไร แต่เดินเรื่อยๆ เดาจากทางที่เดินมาแล้วน่าจะเป็นทางไปโรงจอดรถนะ ถ้าเดาไม่ผิดนะ

"นะๆ ไปเถอะ หิวจนไส้กิ่วแล้ว" ฉันหิวจริงๆ นะ อันนี้ไม่ได้โม้ ยังไม่ได้กินไรเลยวันนี้ มาเรียนก็สายละ พอเลิกเรียนกะจะไปกิน ก็โดนอีกัสกับมะเหมี่ยวซักถามเรื่องฉันกับคิง จนลืมไปเลยว่ายังไม่ได้กินข้าว

"..." เขาไม่ตอบอะไรฉันจนเดินมาถึงลานจอดรถของคณะบริหาร

"นายจะไม่ไปกับฉันจริงๆ หรอ" ฉันแกล้งทำเสียงเศร้าๆ เพื่อให้เขาเห็นใจ

"ใช่" เขาตอบก่อนจะเดินมาหยุดที่รถ Lamborghini ก่อนจะล้วงกุญแจแล้วก็ปลดล็อครถ จังหวะนั้นแหละ ฉันถือโอกาสเปิดประตูรถอีกฝั่งเข้าไปนั่งทันที วันนั้นที่เขาไปส่งฉันก็คันนี้แหละ ฉันเลยมั่นใจว่านี่คือรถเขาไงล่ะ

"ขึ้นมาทำไม!? " เขาถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเต็มที่แล้ว

"ก็ไปกินข้าวไง" ฉันตอบเขาแบบลอยหน้าลอยตา จะโดนตบไหมเนี่ย

"เธอพูดไม่รู้เรื่องหรอ ก็บอกว่าไม่ไปไง" เขาพูดขึ้น โดยที่เขายังไม่ยอมสตาร์ทรถ

"ไม่รู้อ่ะ ไม่ได้ยิน...แต่ไปเถอะ เร็วๆ หิวแล้ว ร้อนด้วย! " ยอมรับเลยว่าตอนนี้ฉันทำตัวอ้อนตีนมากก ไม่คิดเหมือนกันว่าตัวเองจะกล้าทำแบบนี้

"เฮ้อ! " เขาถอนหายใจแรงๆ ย้ำว่าแรงมาก!! ก่อนจะเอื้อมมือไปสตาร์ทรถ ก่อนจะขับออกไป จะไปไหนฉันก็ไม่รู้นะ เพราะหลังจากนั้นเราก็เงียบกันทั้งคู่เลย

Noey talk end.