ตื้อเท่านั้นที่ครองโลก 2

Ep.7

King talk

"นายกินอันนี้ดิ...มีประโยชน์นะ อันนี้ด้วย...ดีต่อสุขภาพ ส่วนอันนี้ช่วยบำรุงสายตา แล้วก็..."

"พอยัง-_-? " ผมถามผู้หญิงที่นั่งตรงข้ามกับผมด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ตั้งแต่เดินเข้าร้านมาเธอยังพูดไม่หยุดเลยครับ ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง?

ตอนแรกที่เธอตื้อชวนผมมากินข้าว ผมไม่อยากมาด้วยจริงๆ ครับ แต่ด้วยความที่เธอตื้อไม่เลิกบวกกับความรำคาญและความหิวของผมแล้ว โอเค! ผมก็เลยตัดสินใจมากับเธอ แล้วร้านที่ผมมาก็เป็นร้านที่ผมเลือกเอง มันเป็นร้านข้าวต้มธรรมดาๆ นี่แหละ ผมเลือกร้านที่ใกล้คอนโดที่สุด กินเสร็จแล้วจะได้กลับเลย

"ก็ฉันอยากให้นายกินของที่มีประโยชน์นี่" เธอพูดตอบผมสีหน้าหงอยๆ ลงไปนิดหน่อย

"..." ผมไม่ได้ตอบอะไร แล้วลงมือกินข้าวต่อ ก็กินไอ้ของที่เธอตักให้นั่นแหละ

"กินเสร็จแล้วนายจะไปไหนต่อมั้ย? " เธอถามขึ้นมาอีกครั้ง นี่เธอกะจะไม่ปล่อยให้โต๊ะมันเงียบเลยใช่มั้ย!?

"ไม่" ผมตอบเธอทั้งที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมองคนถาม

"งั้นไปดูหนังกัน^^" เธอเอ่ยชวนผม

"ไม่ไป" แล้วผมก็ตอบปฏิเสธเธอไปในทันที สีหน้าผมเหมือนคนอยากดูหนังหรอ

"โห่! คิดหน่อยเถอะก่อนจะตอบอะ ให้คิดอีกที...แล้วตอบใหม่" เธอบ่นเล็กน้อยแล้วถามขึ้นอีกครั้ง ท่าทีแบบนี้คงตื้อไม่เลิกแน่ น่าจะตื้อจนกว่าผมจะตกลงไปด้วยนั่นแหละ

นี่มันเวรกรรมอะไรของผมวะ! ผมเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเธอที่นั่งทำตาปริบๆ อยู่เล็กน้อย ก่อนจะตอบเธอไป

"เออ" ผมตอบเธอ

"จริงนะ! OoO" เธอพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะเชื่อเท่าไหร่ นี่เธอเป็นผู้หญิงประเภทไหนกันนะ แล้วผมต้องรับมือกับเธอยังไง? ผมว่าชีวิตผมมันเริ่มจะวุ่นวายขึ้นเรื่อยๆ แล้วล่ะ

ผ่านไปสองสัปดาห์~

19.30 น.

"บุษบาเบียร์กับชาละวันเบียร์ นายว่าอันไหนรสชาติดีกว่ากัน? " เนยถามผมระหว่างที่ผมกำลังเดินตรวจสต็อกเหล้าเบียร์ในผับผมอยู่ เอาจริงๆ ตอนนั้นผมจำชื่อเธอไม่ได้จริงๆ แต่ตอนนี้ผมจำชื่อเธอได้แล้วครับ เมื่อสัปดาห์ก่อนผมได้ยินเพื่อนเธอเรียกชื่อเธอผมถึงรู้

"บุษบา" ผมตอบเธอก่อนจะเดินเช็กของไปเรื่อยๆ สาเหตุที่ตอนนี้เธอมาอยู่กับผมได้ เชื่อว่าทุกคนเดาได้ไม่อยากเลย เพราะตลอดเวลาสองสัปดาห์ที่ผ่านมา เธอทำตัวติดผมมาก ผมไปไหนเธอก็จะตามไปด้วย ยกเว้นตอนผมอยู่ห้องเธอจะไม่ตามผมเลย แต่ทุกที่ที่ไม่ใช่คอนโดเธอจะตามผมตลอด

บางทีเวลาที่ผมจะออกจากคอนโด ผมว่าผมกะเวลาเช้าที่สุดที่จะไม่เจอเธอแล้วนะ แต่ก็นั่นแหละหนีไม่เคยพ้นเลย ลงมาทีไรจะเห็นเธอนั่งรออยู่ข้างล่างทุกครั้งเลย ผมไล่ก็แล้ว ต่อว่าก็แล้ว เธอก็ยังอยู่ ผมก็ไม่รู้จะว่ายังไง ในเมื่อพูดอะไรไม่ได้ ก็เลยตามเลย แล้วแต่เลยครับ อยากทำไรก็ทำเลย ทนได้ก็ทน ทนไม่ได้เดี๋ยวเธอก็เลิกตามเองนั่นแหละ

"ไว้ฉันลองกินบ้างดีกว่า~" เธอพูดแล้ววางขวดเบียร์ไว้ที่เดิม

"..." ผมยังคงเดินตรวจของเรื่อยๆ ใช่อยู่ที่ผมมีลูกน้องคอยตรวจให้อยู่แล้ว แต่ผมก็ต้องลงมาตรวจเช็คเองบ้าง เพื่อป้องกันการโกงที่อาจจะเกิดขึ้นได้

"นั่นมันเหล้าที่ฉันกินวันนั้นนี่ สาบานได้เลยนะว่าฉันจะไม่แตะต้องมันอีกแน่ๆ ...ว่าแต่นายจะเอามาขายหรอ? " เธอบ่นอะไรก็ไม่รู้ของเธอ ก่อนจะหันมาถามผม

"อืม" ผมตอบเธอไป

"โห่ ต่อไปผับนายต้องเละมากแน่ๆ เลยอ่ะ"

"ทำไม" ผมถามเธอไป ทั้งๆ ที่รู้คำตอบอยู่แล้ว

"ก็ไอ้เหล้าเนี่ย แรงมากเลยอ่ะ ถ้ามีคนกินเยอะนะเมากันระเนระนาดแน่ๆ ฉันยังจำวันที่ฉันกินได้อยู่เลย บรึ๊ยย! " เธอพูดพร้อมกับทำสีหน้าแบบสยองๆ

"..." ผมไม่พูดไรต่อแต่ปิดสมุดที่ใช้เช็กของลง

"เสร็จแล้วหรอ? " แล้วเธอก็ถามขึ้นมาทันที

"ชะ..."

"เฮีย! เฮีย เกิดเรื่องแล้วครับ! " ยังไม่ทันที่ผมจะตอบเนย เสียงไอ้กายลูกน้องผมก็ดังขึ้นก่อน

"มีไร? " ผมถามมันทันทีที่มันมาถึง

"แฮ่กๆ ตะ..ตำรวจ...ตำรวจมาเต็มหน้าร้านเลยเฮีย! " ไอ้กายมันพูดด้วยอาการหอบเหนื่อยจากการวิ่ง ว่าแต่ตำรวจหรอ? มาทำไมกัน มาตรวจอะไรตั้งแต่หนึ่งทุ่มกว่าๆ นะ ปกติตำรวจจะไม่มีใครกล้ามายุ่งกับผับของผมเลย แต่ผมก็ไม่ได้มีปัญหาหรอกนะครับ ผับผมไม่มีสิ่งผิดกฎหมายแน่นอน ผมมั่นใจ

"มาทำไม? " ผมถามมันที่ยังยืนหอบอยู่

"ไม่รู้เฮีย เขาบอกขอคุยกับเจ้าของร้าน" ไอ้กายพูด

"เออ เดี๋ยวกูออกไปเดี๋ยวนี้แหละ" พอผมพูดเสร็จผมก็เดินออกไปหน้าร้านทันที โดยไม่ลืมที่จะหันไปพูดกับคนที่เดินตามผมมา

"เธอ...ไปรอในห้อง" ผมบอกเนยเพราะเธอเดินตามผมมาจะถึงหน้าร้านอยู่แล้ว

"ไม่เอา...ฉันจะไปด้วย" เธอบอกผม ไม่ยอมเข้าไปสินะ ตลอดสองสัปดาห์ที่ผ่านมา ทำให้ผมรู้ว่าเธอเป็นคนไม่ฟังอะไรเลยจริงๆ ดื้อรั้นเป็นที่หนึ่งห้ามก็ไม่ฟังหรอกครับ

"ตามใจ" ผมพูดแค่นั้นแล้วเดินตรงไปที่หน้าร้านเลย

King talk end.

Noey talk.

"สวัสดีครับ" คิงพูดกับตำรวจ ก่อนที่ตำรวจทั้งหกนายจะหันมามองคิงเป็นตาเดียว

"สวัสดีครับ...คุณคือกิตติศักดฺิ์ใช่มั้ยครับ? " ตำรวจคนหนึ่งทักทายคิงก่อนจะเอ่ยถาม แต่เดี๋ยวนะ...ทำไมตำรวจคนนี้หน้าคุ้นๆ นะ

"ใช่ ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือเปล่าครับ? " คิงพูดด้วยท่าทีสบายๆ

"คือทางเราได้รับแจ้งมาว่า ที่ผับของคุณเป็นสถานที่มั่วสุมยาเสพติด ผมเลยได้รับคำสั่งให้มาตรวจน่ะครับ" ตำตรวจคนนั้นพูดขึ้น และฉันว่าฉันนึกออกละว่าเขาคือใคร…

"พี่เกม!? " ฉันพูดชื่อเขาออกมาเบาๆ ใช่เขาคือพี่เกม คนที่ฉันเคยคุยด้วยเขาตามจีบฉันอยู่ช่วงหนึ่งเลยล่ะ ตอนนั้นถ้าจำไม่ผิดฉันอยู่ปีหนึ่งล่ะมั้ง แล้วเขาเจ้าก็ระเบียบเกินไป ฉันไม่ชอบ

"เนย? " พี่เกมคงจะพึ่งสังเกตเห็นฉัน พี่แกก็ทำหน้าอึ้งๆ นะ ที่เจอฉันอีกครั้ง ตั้งแต่เลิกคุยกันเราก็ไม่ได้เจอกันอีก ก็ตอนนั้นฉันเล่นไม่คุยกับพี่แกเลยไง บล็อคทุกช่องทาง เทพี่แกดื้อๆ เลย

"มีหมายค้นมาหรือเปล่าครับ? " คิงถามพี่เกมพอดี ตอนที่พี่เกมกำลังจะเดินเข้ามาหาฉันทำให้พี่แกหยุดชะงักไป

"เดี๋ยวฉันไปรอข้างบนนะ" ฉันหันไปบอกคิง ก่อนจะเดินออกมาเลย ฉันไม่อยากคุยกับพี่เกมอีก เราไม่ควรเจอกันอีกด้วยซ้ำ ไม่รู้สิ...เวลาอยู่กับพี่เขาละมันอึดอัด! ซึ่งฉันไม่ชอบเลย

ส่วนเรื่องฉันกับคิงก็ไม่มีอะไรคืบหน้าเลย ไม่มีวี่แววเลยด้วย เขาไม่มีท่าทีที่จะสนใจหรือพิศวาสฉันเลย จริงๆ นะ ฉันลงทุนตื่นแต่เช้ามืดเพื่อไปนั่งรอเขาที่ลอบบี้ทุกวันๆ มีบางวันเขาลงมาตอนบ่ายก็มี ฉันก็อดทนนั่งรอตั้งหลายชั่วโมง ฉันทั้งโดนเขาไล่ โดนเขาต่อว่า เขาทำเหมือนฉันเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้ แต่มันก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย แต่เขาคงจะรำคาญความหน้าด้านหน้าทนของฉันแหละมั้ง เลยยอมให้ฉันตามไปไหนมาไหนด้วย ถ้าถามว่าฉันไม่ไปเรียนหรอ ก็ไปนะ

รู้มั้ยว่าฉันแอบไปขอให้นายฟิวส์ถ่ายตารางเรียนของเขาให้ เวลาที่คลาดกันฉันก็จะไลน์ไปถามฟิวส์ตลอด ว่าเขาอยู่ไหน ฉันจะได้ตามไปถูก นี่ฉันไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ยว่าทำไมฉันต้องทำอะไรขนาดนี้ด้วย มันไม่ใช่ตัวฉันเลย หรือบางทีฉันก็คิดนะว่าฉันควรจะถอย แต่ฉันก็คิดว่ามันยังไม่สุด ขออีกนิดละกันนะ ฮึบ!!!

"มาแล้วหรอ? " ผ่านไปประมาณหนึ่งชั่วโมงกว่าๆ คิงก็เปิดประตูเข้าห้องมา สีหน้าเขาดูเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยอ่ะ

"อืม" เขาตอบฉันแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะทำงานของเขา

"เป็นไงบ้าง? " ฉันถามเขา

"ก็ไม่มีอะไร มีคนแจ้งข่าวมั่ว" คิงตอบฉันแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาใครสักคน

"? "

"ตามหาคนที่เป็นคนปล่อยข่าวปลอมให้ตำรวจเดี๋ยวนี้ ภายใน20นาที" เขาพูดกับคนในสายแล้วก็วางโทรศัพท์ลง หลังจากนั้นฉันก็ไม่ได้พูดไรต่อ เห็นหน้าเขานิ่งๆ แต่ดูเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่แน่ๆ

ก๊อกๆๆๆ

"เข้ามา" ผ่านไปสักพักก็มีคนมาเคาะประตู พอคิงอนุญาต ประตูก็ถูกเปิดออกทันทีเป็นลูกน้องเขานั่นเอง

"จับตัวคนปล่อยข่าวได้แล้วครับ" ลูกน้องเขาพูดขึ้น ห้ะ! ยังไม่ถึง20นาทีเลย ไม่สิ...ไม่ถึง15นาทีเลยด้วยซ้ำ เร็วไปมั้ย มันตามหาง่ายขนาดนั้นเลยหรือไงว่าใครเป็นคนทำ ปกติตำรวจเขาจะไม่มีทางบอกข้อมูลคนแจ้งแน่ๆ เขาต้องคุ้มครอง แล้วเขารู้ได้ไง ทำไมเร็ว!?

"ใคร? " คิงถามขึ้นด้วยเสียงนิ่งๆ

"พวกเด็กวัยรุ่นน่ะครับ มันแค้นที่มันอายุไม่ถึงแล้วการ์ดหน้าผับไม่ให้มันเข้า" ลูกน้องเขาพูดขึ้น ไอ้เด็กปัญญาอ่อนเอ๊ย สมองคิดได้แค่นี้หรือไงนะ

"อืม ฝากจัดการด้วย ไม่ต้องแรงมาก" คิงพยักหน้ารับรู้ก่อนจะสั่งลูกน้องเขา

"ครับ...แล้วกับตำรวจจะเอาไงครับ" ลูกน้องเขารับคำสั่ง ก่อนจะถามคิง

"มันเป็นตำรวจหน้าใหม่ มันคงไม่รู้ว่าเรื่องอะไรมาก ปล่อยมันไปก่อน" คิงพูด คงจะหมายถึงพี่เกมสินะ หลังจากนั้นเขาก็คุยกันอีกนิดหน่อยก่อนที่เขาจะให้ลูกน้องเขาออกไปทำงานต่อ

"นายจะไปไหน? " ฉันถามเมื่อเห็นเขาลุกขึ้นยืน เวลาเขาจะไปไหนมาไหนเขาไม่เคยจะบอกฉันหรอก ฉันต้องเป็นฝ่ายถามเขา ถึงจะรู้

"ไปหาเพื่อน" เขาตอบแล้วเดินออกมาจากโต๊ะ

"พวกฟิวส์หรอ? " ฉันถามเขาอีกครั้ง

"อืม" เขาตอบก่อนจะเดินไปที่ประตู

"ฉันไปด้วย" แล้วฉันก็วิ่งตามเขาออกไป ฉันกับฟิวส์เราก็สนิทกันในระดับหนึ่งแล้วแหละ เขาก็ช่วยฉันบ้างไม่ช่วยบ้างแหละ แต่เขาเป็นที่ปรึกษาที่ดีเลยนะ แต่กับไอ้คนที่ฉันเดินตามอยู่นี่สิ ฉันยังไม่อยากยอมแพ้นะ แต่ฉันจะทำยังไงดี

หรือว่าฉันจะต้องแลกด้วยร่างกาย...

___________________

*****โปรดติดตามต่อไป*****