...อกหัก?

Ep.9

Noey talk.

วันต่อมา~

18.00 น.

"เนย มึงจะไปกินข้าวกับพวกกูปะ? " อีกัสถามขึ้นเมื่ออาจารย์ปล่อยแล้ว

วันนี้เป็นวันศุกร์ ฉันมีเรียนตั้งแต่เช้าถึงเย็นเลย แต่ตอนเช้าฉันตื่นมาเรียนไม่ไหว มันปวดหัว อึนๆ ฉันก็เลยยอมขาดเรียนไปในตอนเช้า

ถ้าถามว่าเมื่อคืนฉันกลับยังไง ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ตื่นขึ้นมาก็อยู่ในห้องของตัวเองเลย คงจะเป็นคิงแหละที่มาส่ง

แต่เขาจะรู้รหัสห้องฉันได้ยังไง? แล้วถ้าไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใคร? แต่ก็ช่างเถอะ แค่ฉันกลับถึงห้องปลอดภัยก็ถือว่าดีมากๆ แล้ว

วันนี้ฉันยังไม่ได้เจอเขาเลย เพราะฉันไม่ได้ไปนั่งรอเขาเหมือนที่เคยทำ ก็เพราะว่าตื่นไม่ไหว วันนี้วันศุกร์จากที่เห็นสองสัปดาห์ที่ผ่านมา...ตอนนี้เขาน่าจะอยู่ที่คาสิโน

"ไม่ล่ะ กูจะไปกินกับคิง" ฉันตอบอีกัส และเขาก็น่าจะยังไม่ได้กินข้าวด้วย อันนี้เดานะ

"แหม๋ มีผู้ละลืมเพื่อนเลยนะ" ม่าเหมี่ยวแซ็ว

"555มึงก็ไปว่ามัน นานๆ ทีกูจะเห็นมันตามผู้ชายเอาเป็นเอาตายขนาดนี้" กัสพูด ก็จริงของมันนะ5555

"ไม่เหนื่อยบ้างหรอเนย? " ใบเตยถาม เป็นคำถามที่ฉันเองก็ถามตัวเองอยู่ทุกวันๆ นั่นสิ...ไม่เหนื่อยบ้างหรอ ที่ต้องคอยวิ่งตามคนที่เขาไม่สนใจ

"ก็เหนื่อยแหละ แต่ให้ทำไงวะ ก็อยากได้อ่ะ" ฉันตอบมันไป

"กูถามจริงๆ นะ ตอนนี้มึงรู้สึกยังไงกับเขา? " อีกัสถามพร้อมกับจ้องหน้าฉัน

"เออ มึงรู้สึกไงวะ? " มะเหมี่ยวถามอีกคน ฉันหันไปมองใบเตย มันก็มองหน้าฉันอยู่เหมือนกัน เป็นคำถามที่ตอบอยากนะ ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงตอบได้แบบไม่ต้องคิดเลยว่า ก็แค่รู้สึกอยากเอาชนะเท่านั้น

แต่ตอนนี้...ไม่รู้สิ! ฉันรู้สึกแย่มากกับคำพูดเขาบางครั้ง ทั้งที่จริงๆ ฉันไม่จำเป็นต้องแคร์เลย และถ้าเป็นเพราะความอยากเอาชนะจริงๆ ตอนนี้ฉันว่าฉันคงไม่มีทางชนะเขาได้หรอก แต่ฉันก็ยังไม่ยอมถอยเหมือนใจฉันมันอยากตื้อต่อมันไม่ยอมหยุด

"กู...ไม่รู้" เป็นการตอบคำถามที่ฉันไม่มั่นใจเลย

"ชัดเลย ตอบแบบนี้" อีกัสพูดขึ้น

"อะไร? " ฉันถามมันพร้อมกับทำหน้างงๆ

"มึงรักเขา!!! "

18.50 น.

K.Casino

"…รักหรอ? " ฉันบ่นกับตัวเองเบาๆ ขณะที่กำลังจะเลี้ยวเข้าไปในคาสิโนของคิง ใช่แล้ว! ฉันมาหาคิงที่คาสิโน กะจะมาชวนเขาไปกินข้าวด้วย และแน่นอนว่าต้องโดนปฏิเสธ แต่สุดท้ายก็ไปอยู่ดี เพราะฉันตื้อไม่เลิกเลยแหละ ตื้อจนกว่าจะยอมไปด้วยนั่นแหละ

ฉันไม่แน่ใจว่ามันเป็นรักหรือเปล่าที่ฉันทำอยู่ตอนนี้ ฉันได้แต่ทวนคำพูดอีกัสซ้ำไปซ้ำมา แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ฉันกระจ่างขึ้นมาเลย

"คิงอยู่ไหนหรอคะ? " ฉันถามการ์ดที่ยืนอยู่หน้าประตูทางเข้า จะได้ไม่ต้องเสียเวลาเดินหา

"อยู่ในห้องทำงานครับ จะให้แจ้งว่าใครมาพบครับ? "

"บอกแค่ว่าเพื่อนมาหา" ถ้าบอกว่าเป็นฉันเดี๋ยวเขาไม่ให้เข้า ก็เลยบอกว่าเพื่อนไว้ก่อน ให้เขาคิดว่าเป็นคนอื่นไป

ก็อกๆๆ

"เข้ามา" ฉันเปิดประตูเข้าไปทันทีที่ได้รับอนุญาต คิงเงยหน้าขึ้นมามองด้วยสีหน้านิ่งๆ ก่อนจะก้มลงไปอ่านเอกสารเหมือนเดิม

"มาทำไม? " เขาถามทั้งๆ ที่ตาเขาจ้องอยู่ที่เอกสารตรงหน้า มันเป็นคำถามเดิมๆ ที่ฉันเจออยู่แทบทุกวัน

"วันนี้ไม่ได้เจอหน้านายทั้งวัน ก็เลยมาหาไง" ฉันตอบเขาไป

"..." เขาก็ไม่พูดอะไรต่อ เอาแต่อ่านเอกสารอยู่อย่างนั้น ฉันก็ไม่ได้พูดอะไรต่อเพราะกลัวจะไปรบกวนสมาธิเขา

"คิง ไปกินข้าวกัน ฉันรู้ว่านายยังไม่ได้กินข้าว" ฉันเอ่ยชวนเขา ในตอนที่เขาน่าจะอ่านเสร็จแล้ว เพราะฉันเห็นเขาหลับตาแล้วเอนหลังลงไปกับเก้าอี้

"อืม...ไปสิ" เขาตอบทั้งๆ ที่ยังไม่ลืมตา

แต่ใครก็ได้บอกฉันที ฉันไม่ได้หูฝาดไปใช่มั้ย!? ทำไมเขาตอบตกลงไปง่ายๆ อะ ทุกทีจะเล่นตัวซะนานเลย

"จริงนะ!? " ฉันถามเขาอีกครั้ง เพื่อให้เขายืนยันว่าเมื่อกี้ฉันไม่ได้หูฝาดได้ยินผิดหรอกนะ

"เออ" เขาตอบแล้วลืมตาขึ้นมามองหน้าฉัน พระเจ้า! มันเป็นอะไรที่อเมซิ่งมากๆ ที่เขายอมไปด้วยง่ายๆ ขนาดนี้

"กินไรดีวันนี้ ฉันว่าบุฟเฟ่ต์ก็ดีนะ ได้กินไม่อั้น หรือว่าจะกินข้าวธรรมดาดี นายเลือกเลย" ฉันพูดกับเขาที่ยังมองหน้าฉันไม่เลิก แต่ทำไมเขาต้องมองนานขนาดนั้นด้วยล่ะ

"ไหนเมื่อคืนเธอบอกว่าจะเลิกตามฉันแล้วไง? " เขาถามออกมาด้วยสีหน้านิ่งๆ เลิกตาม? ฉันพูดหรอ? ทำไมฉันจำไม่ได้

"ฉันพูดแบบนั้นหรอ ตอนไหน? " ฉันถามเขากลับด้วยสีหน้างงๆ ฉันไม่รู้จริงๆ นะ จำได้แค่ว่านั่งกินเหล้ากับเขาสองคนสักพักใหญ่ๆ รู้ตัวอีกทีก็ตื่นขึ้นมาอยู่ในห้องแล้วอะ

"ตอนเธอเมา" เขาบอกฉัน

"ไม่รู้ ก็เมาอะ จำไม่ได้หรอก" ฉันบอกเขาไป

ทำไมฉันรู้สึกไม่ดีเลยอะ ที่เขาถามแบบนี้ เหมือนเขาจะถามว่าไหนบอกจะเลิกตาม ทำไมวันนี้ยังมาอยู่ เขารำคาญฉันขนาดนั้นเลยหรอ

ฉันก็พอจะรู้นะว่าฉันทำตัวหน้ารำคาญแค่ไหน แต่มันก็รู้สึกเสียใจนะที่รู้ว่าเขาผิดหวังที่ฉันไม่ทำตามที่พูดไปเมื่อคืน ผิดหวังที่ยังเห็นฉันอยู่ตรงนี้ เขาคงจะรำคาญฉันมากๆ แล้วสินะ

และฉันคิดว่าฉันควรพอ...ได้แล้ว

"...ขอโทษ" ฉันพูดขึ้นเบาๆ

"อะไร? " เขาถามฉันด้วยสีหน้าที่ดูงงกับคำพูดฉัน

"นายคงจะอยากให้ฉันเลิกตามนายมากใช่มั้ย? " ฉันไม่ตอบคำถามเขาแต่พูดถามเขาแทน

"..." เขาเงียบไม่พูดอะไร แล้วสีหน้าเขาตอนนี้ก็ยากจะคาดเดา

"ฉันขอโทษแล้วกันนะ ที่ทำให้นายรำคาญ แล้วต่อไปนี้ฉันก็จะไม่มาวุ่นวายกันนายแล้ว ขอโทษจริงๆ นะสำหรับที่ผ่านมา" ฉันพูดกับเขาด้วยความรู้สึกที่เหมือนมีอะไรมาจุกๆ อยู่ที่คอ แต่ก็พยายามกลั้นมันเอาไว้ ฉันตัดสินใจแล้ว ฉันยอมแพ้แล้ว รู้แล้วว่าคนมันจะไม่สนใจต่อให้ทำยังไงมันก็ไม่สนใจ

"...เธอ" เขาพูดขึ้นเบาๆ แล้วฉันก็รีบพูดต่อทันที ไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดอะไร เวลานี้ฉันทนฟังคำพูดจาแรงของเขาไม่ได้หรอกนะ ฉันรู้สึกว่าต่อมความรู้สึกของฉันมัน...ไม่แข็งแรงพอ

"ส่วนที่ฉันชวนไปกินข้าวเมื่อกี้ ฉันคงไม่ไปแล้วแหละ ไม่ต้องห่วง ต่อไปนี้นายจะได้กินข้าวแบบไม่ต้องทนฟังเสียงฉันพูดแล้ว" ฉันพูดแล้วพยายามยิ้มให้เขา ก่อนจะสะพายกระเป๋าและลุกขึ้นยืนแล้วมองหน้าเขาตรงๆ สีหน้าเขาตอนนี้ฉันดูไม่ออกจริงๆ ว่าเขาคิดอะไรอยู่ คงดีใจนั่นแหละ แต่แค่เก็บอาการ

"..." เขายังเงียบและมองฉันนิ่งๆ แต่คงจะดีใจอยู่แหละมั้ง ฉันแพ้เขาแล้วนี่

"ฉันไปนะ" ฉันพูดกับเขาแล้วเดินออกจากห้องทำงานเขาเลย

"ดะ..." เหมือนฉันได้ยินเสียงเขาตามหลังมา แต่ฉันก็ไม่ได้หันกลับไปมอง เพราะสิ่งที่ฉันกลั้นไว้ มันจะกลั้นไว้ไม่อยู่แล้ว

จนฉันเดินมาถึงรถที่ฉันจอดไว้ สุดท้ายสิ่งที่ฉันพยายามกลั้นไว้มันไหลลงมา ใช่! ฉันร้องไห้! น่าสมเพชมั้ยล่ะ ฉันปาดน้ำตาออกแล้วสตาร์ทรถก่อนจะขับออกไป

ฉันขับมาเรื่อยๆ จนถึงสะพานข้ามแม่น้ำที่ฉันเคยขับรถผ่านไปมหา'ลัยทุกวัน แต่ฉันไม่เคยมานั่งตอนดึกแบบนี้ ไม่เคยมาคนเดียวด้วย

ฉันแวะซื้อเบียร์กระป๋องมาสามกระป๋อง แล้วไปนั่งตรงม้านั่งใต้สะพานตรงริมแม่น้ำเงียบๆ คนเดียว ตอนนี้ฉันรู้สึกเหมือนคน...อกหัก!! อกหักทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน แค่นี้มันก็ชัดเจนมากพอแล้วใช่มั้ย ชัดเจนว่าฉันรักเขาไปแล้ว...

เฮ้อออ พอคิดมาถึงตรงนี้มันก็ทำให้น้ำตาฉันไหลออกมาอีกครั้ง ฉันยกมือขึ้นปาดน้ำตาออกจากแก้มตัวเองเบาๆ

...ถ้าวันนั้นฉันไม่อวดเก่ง อยากจะจีบเขา อยากจะเอาชนะเขา วันนี้ฉันคงไม่ต้องมานั่งร้องไห้แบบนี้ ทำตัวเองทั้งนั้น ฉันมันบ้าเอง ที่ตอนนั้นปล่อยให้ความบ้าขึ้นสมอง อวดเก่งทำไรไม่คิด

ฉันนั่งคิดไปเรื่อยๆ นั่งดูน้ำที่มันไหลไปเรื่อยๆ มีลมหน่อยๆ อย่างน้อยมันก็ทำให้ฉันสงบลงได้แหละ ตอนนี้ฉันหยุดร้องไห้แล้ว แต่กลับจมอยู่กับความคิดของตัวเองแทน

ฉันยกเบียร์ขึ้นมากินอีกครั้ง แต่อ่าว! ...เบียร์หมด นี่ฉันนั่งอยู่ตรงนี้นานแค่ไหนแล้วนะ ฉันยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูเวลา ตีหนึ่ง!! ฉันนั่งอยู่นี่สี่ชั่วโมงเลยหรอเนี่ย

ฉันว่าฉันควรกลับคอนโดได้แล้วล่ะ เสียใจร้องไห้ได้ แต่อย่านานและต้องมีสตินะเนย เขาไม่ใช่ทุกอย่างในชีวิต โลกไม่ได้หมุนรอบเขา แค่กลับไปใช้ชีวิตเหมือนเดิม ไม่ต้องคอยวิ่งตามใครให้เหนื่อย แค่นี้ไม่อยากหรอก...มั้ง

ฉันคิดกับตัวเองก่อนจะลุกขึ้นเก็บขยะ แล้วขับรถกลับคอนโด ขอให้วันพรุ่งนี้เป็นวันที่ดีสำหรับฉันเถอะนะ

__________________

*****โปรดติดตามตอนต่อไป*****