Kabanata 173

Caline’s POV

Nang matapos ko ang pagtitig sa bintana dahil sa lakas pa rin ng ulan, bumalik ako sa mesa, pero hindi ko pa rin maiwasang patagong sumulyap kay Akeno. Grabe, parang commercial ang dating niya habang nagluluto—yung tipong simpleng galaw pero parang laging nasa slow motion. Tapos, ang perfect pa ng paglalagay niya ng apron, na parang lagi siyang handa para sa isang cooking show. Sino ba ang guwapong ganito ka-domesticated?

“Kape?” tanong niya bigla nang hindi lumilingon.

“Ha?” nataranta ako sa pagtitig sa kaniya. “Uh, oo... sige.”

Ngumiti siya. “Black or sweet?”

Nagkunwari akong nag-iisip, pero sa totoo lang, kung anong ibigay niya, tatanggapin ko. “Hmm... sweet na lang.” Saktong tamang-tama dahil mukhang mas matamis pa ‘to sa umaga kong kasama siya.

Habang hinihintay ko siyang matapos magluto, napansin ko ang simpleng mga gamit sa bahay ni Akeno. Maliit lang ang espasyo pero napakaaliwalas, kasing aliwalas ng cute niyang mukha. Ang cute ng pagkakaayos—halatang hindi siya