Kabanata 172

Caline’s POV

Nagising ako sa tunog ng malakas na ulan. Ramdam ko ang malamig na simoy ng hangin mula sa labas. Pero hindi iyon ang unang bagay na napansin ko. Hindi. Ang una kong napansin ay ang mainit na bisig na nakapulupot sa akin—malaki, matigas, at... ang bango, grabe. May halong amoy ng sabon at konting cologne na parang hinalo sa malamig na hangin. Teka, bisig ‘yun ni Akeno pala ‘yon!

Kumabog ang dibdib ko, idinilat ko nang kaunti ang mga mata ko, tinatantiya kung makakaalis ba ako nang hindi niya napapansin. Pero sa mismong sandali na gumalaw ako, naramdaman kong humigpit ang pagkakayakap niya sa akin. Na para bang akala niya ay una niya ako. Naramdaman ko rin na mas malapit pala kami kaysa inaasahan ko. Grabe, ang lapit namin! Bakit nga ba e, napakaliit kaya nitong higaan niya.

Hindi ko magawang bumitaw. Siguro, dahil ang comfy ng pagkakayakap ko sa kanya. Pangalawa, kasi parang ang perfect ng umaga. Malamig sa labas, umuulan pa, pero heto ako, katabi ng isang guwapo—no, sobr