Chapter 3

Nang makabihis na siya ay kaagad siyang iginaya ng tatlo sa isang silid kung saan ay naabutan niya sa loob si Mr. John na may kausap. Magkaharap ang mga ito sa lamesa at kaagad na napalingon sa kaniya nang pumasok siya. Sabay na napatayo angmga ito nang makita siya.

“Ito nga pala si Judge Marquez hija. Siya ang mangkakasal sa inyong dalawa ni Master.” sabi nito. 

Nakipagkamay siya sa Judge na sinabi nito at pagkatapos ay ngumiti. Ngumiti din naman ito pagkatapos ay pinaupo muna siya sa upuan nasa harap nito. Si Mr. Marquez ay lumayo na mula sa harap ng lamesa at pumwesto sa likod niya. Ilang sandali pa ay muling bumukas ang pinto na ikinalingon nila ng pare- pareho.

Pumasok ang isang lalaki na may tulak- tulak na wheel chair. Sa wheel chair ay may nakasakay na isang matanda na katulad ng inaasahan niya at medyo nakangiwi. Hindi niya alam kung ano ang mararamdaman niya ng mga oras na iyon dahil sa itsura ng taong pakakasalan niya. Kaya pala ito tinanggihan ng madrasta niya dahil sa itsura nito. Sino nga ba naman ang magiging masaya kapag nalaman na ganito ang pakakasalan, kung siya man ay siguro hindi siya makakaramdam ng saya. Kailangan niya lang iyong gawin para makalaya na ng tuluyan sa impyernong bahay na iyon.

Mas maaatim na lang niyang tumira sa bahay kasama ang matandang nasa harap niya kaysa sa mga impakta niyang kapatid at madrasta. Hindi niya maiwasang mapatitig rito. Sa tantiya niya ay nasa early sixty na ito. Siguro ay na- stroke ito kaya naging itsura nito dahil sa nakangiwi nga ito at tila ba matigas ang mga kamay nito at sa tingin niya ay hindi nito iyon maigalaw.

Tinanggal ni Mr. Marquez ang isang upuan na nasa tabi niya kung saan ay ipwinesto ang wheel chair. Nakaharap na sila sa Judge ng mga oras na iyon at pagkatapos ay nahuli niyang nakatitig ang Judge sa kaniya na mabilis din namang nag- iwas ng tingin. Hindi niya alam kung ano ang iniisip nito sa kaniya ng mga oras na iyon.

Ilang sandali pa ay tumayo na ito at binasa na ang hawak nitong papel kung saan ay naroon ang tungkol nga sa kasal at kung gaano kasagrado ang kasal. Hanggang sa natapos ito at pipirma na sila sa kasulatan. Inabot sa kaniya ang papel at ang ballpen. Sa pinakababa ay nakita niya ang printed na pangalan ni Maja na ikinagulat niya.

Ibig sabihin ay walang kaalam- alam ang mga ito sa ginawa ng madrasta niya. Ibig sabihin ay hindi alam ng mga ito na hindi siya si Maja. sa loob- loob niya ay napangiti siya ng palihim. Ibig lang sabihin ay hindi siya ang naikasal kundi si Maja. magiging malaya pa siya. Mabilis niyang pinirmahan iyon at ibinalik sa Judge.

Ngunit napansin niya na hindi nito pinapirma ang matandang nasa tabi niya o mas tamang sabihin na asawa niya na dahil tapos na ang kasal nilang dalawa at ganun lang kadali. Napaka- simple, pero paano nga pala niya ito tatawaging asawa kung hindi naman nga pala siya ang nakapangalan sa marriage contract na pinirmahan niya.

Pagkatapos nga nito ay ngumiti ang Judge at pagkatapos ay inilahad ang kamay upang kamayan siya. Kaagad naman siyang tumayo at pagkatapos ay inilahad din ang kamay upang makipagkamay rito. Kahit pa sabihing hindi naman talaga siya masaya doon ay nakipagkamay pa rin siya at ngumiti rito.

Wala naman itong alam tungkol sa kasal na iyon at tungkulin lang nito ay ang ikasal siya o sila pala. Ilang sandali pa ay si Mr. Marquez naman ang kinamayan siya at pagkatapos ay ngumiti.

“Congratulations Mrs. Montero.” sabi nito sa kaniyang nakangiti sa kaniya.

Hindi niya naman alam kung ngingiti ba siya o tatawa sa itinawag nito.

Hmm, Mrs. Montero huh? It sounds great though. Bulong niya sa kaniyang isip. So Montero pala ang apelyido ng lalaking pinakasalan niya in the name of Maja. nilingon niya ang matandang nakupo sa wheel chair. Hindi man ito magsalita ay kitang- kita niya ang kislap ng mga mata nito at hindi lingid sa kaniyang pagkakaalam na mukhang masaya ito sa kasal na nangyari. Sino ba naman ang hindi magiging masaya kung ang magiging bride ay kasing ganda niya. Naipilig na lamang niya ang kaniyang ulo dahil sa kaniyang naisip ng mga oras na iyon.

Ilang sandali pa ay pumwesto na si Mr. John sa likod ng wheel chair upang iatras na ito at ilabas na sa silid na iyon. Nilingon muna siya nito bago nito tuluyang itulak ang wheel chair.

“Oras na para pumunta sa magiging bagong tahanan niyo, Senyorita.” sabi nito at pagkatapos ay nauna ng lumabas sa kaniya.

Naiwan siyang nakatayo mula sa kinatatayuan niya. Senyorita? Sa magiging bahay niya? Napakunot ang noo niya dahil sa narinig niya. May mga kasambahay na sumalubong na sa kaniya kanina sa bahay na ito. Akala niya ay ito na ang bahay ng asawa niya? Hindi pa pala ito? Naguguluhan din siya ng mga oras na iyon at napakaraming tanong ang nabuo sa kaniyang isip ng mga oras na iyon.

Ilang sandali pa ay wala sa sarili siyang humakbang palabas ng silid na iyon at sa kaniyang paglabas ay may nakaabang sa kaniyang dalawang lalaki sa labas ng pinto. Hindi niya nakita ang mga ito kanina. Ang isa ay mas nauna sa kaniyang naglakad samantalang ang isa naman ay nanatili lamang sa kaniyang likod.

Susundan na lamang niya ito. Hindi niya rin naman na makita si Mr. John ng mga oras na iyon. Isa pa ay hindi niya din naman magawang magtanong sa lalaking nasa unahan niya dahil unang- una ay hindi niya alam kung ano ang itatanong niya. Ilang sandali pa ay nakababa na sila sa pinakababa kung saan ay naroon ang tatlong kasambahay kaninang nag- assist sa kaniya at tila inaantay siya roon.

Sumunod lang siya sa lalaking nasa unahan hanggang sa makalabas na sila ng bahay. Mainit na ng mga oras na iyon. Akmang susulong na siya sa kainitan nang bigla na lamang may nagpayong sa kaniya. Natigil siya sa kaniyang paglalakad at nilingon ito. Ito ang lalaking nasa likod niya kanina. 

“Mainit po Senyorita.” simpleng sabi lamang nito sa kaniya.

Hindi niya alam kung ano ang magiging reaksiyon niya dahil sa ginawa nito. Parang sa isang iglap ay biglang nagbago ang takbo ng buhay niya dahil sa pagpapakasal niya. May tagapayong na siya ngayon at higit sa lahat ay tinatawag na siyang Senyorita na malayong- malayo sa buhay niya dati.

Hindi niya maiwasang hindi makaramdam ng kasiyahan sa loob- loob niya. Mukhang tama talaga ang ginawa niyang desisyon at mukhang wala naman siyang pagsisihan doon. Ilang sandali pa ay tunigil sila sa tapat ng isang marangyang kotse. Bago pa man niya maigalaw ang kaniyang kamay ay mayroon na kaagad nagbukaas ng pinto para sa kaniya.

Sa loob ay walang nakasakay kundi tanging siya lamang at isang driver. Napakalaki ng sasakyan pero dadalawa lang silang laman nito. Napansin niya na ang sinakyan nila ngayon ay hindi ang sinakyan nila kanina ni Mr. John nang sunduin siya nito. Napasandal siya sa kinauupuan niya at pilit na ina- analyze ang nangyayari. 

Napatanong siya tuloy sa kaniyang sarili kung totoo ba lahat ng nangyayari at hindi lang guni- guni niya?