Chapter 5
Fast Forward Five Years Later "Miss Cruz, pinapunta ka sa head office," sabi ng kasama kong nurse. "Ha? Bakit daw?" tanong ko, medyo naguguluhan. "Ay, ewan, dai," sagot niya. Dahil sa sagot niya, tumango na lang ako, ngunit kinabahan ako. Baka may nagawa akong mali sa trabaho. Hindi ko namalayan, nandito na pala ako sa tapat ng office. Kumatok ako at narinig kong may nagsalita sa loob, "Pasok." Pinihit ko ang pinto at pumasok, sabay bigay galang sa aking boss. "Maayong buntag, boss," bati ko dito kahit kinakabahan ako na baka may nagawa akong mali sa aking pagserbisyo sa hospital. "Magandang umaga din. Hindi na ako magpaligoy-ligoy sa'yo, Miss Cruz. Pinatawag kita para sabihing ikaw ang napili naming idistino sa Manila. Free ang bahay at tataasan ang sahod mo kung papayag ka," sabi niya agad sa akin. "Eh, boss, kung papayag ako, paano na ang hanapbuhay namin dito? At baka hindi pumayag si mama," tugon ko dito. "Nag-usap na kami ng mama mo, at oo na siya," sagot niya sa akin. 'Pangbihira, nag-uusap na pala sila tapos tanungin pa akong kung papayag ako. May saltik yata ang amo namin!' sambit ko sa aking isipan. "Pwede pag-isipan ko muna, boss," sabi ko dito. "Kung magkaano ang sahod mo dito ay dodoblehin ko, 2x ang magiging sahod mo doon sa manila," sabi niya sa akin. "Deal, boss! Tatanggapin ko ang alok niyo," sagot ko agad, abay baka magbago pa ang isipan at hindi matuloy ang offer niya sayang din naman yun. Ngumiti siya at nagsabi, "Good decision," sabi niya sa akin. "Sige, boss, aalis na ho ako," bigkas ko dahil ang wierd ng boss namin parang baliw, kanina naka ngiti ngayon naman ay sumimangot. "Okay, wag ka nang mag-duty ngayon. Umuwi ka na lang para maihanda ang gamit mo," wika niya sa seryosong boses. "Sige `ho, boss!" nagmamadali akong lumabas sa office nito saka agad akong nagpunta sa locker room. Agad akong tinanong ng isa kong kasamahan kung anong sadya sa head office sa ospital. Sinabi ko sa kanya ang tungkol sa paglipat sa Manila at pati ang sasahurin ko doon. "Wow, good luck sayo doon!" sabi niya sa akin. Kaya agad akong nagpasalamt dito saka sinarado ang locker ko saka humakbang paalis. Naghahalo ang kaba at excitement sa akin—makikita ko na rin ang mga kaibigan ko. "Hay, Lord, sana maayos at walang masamang mangyari sa buhay ko doon!" bulong ko sa aking sarili. Paglabas ko sa hospital ay agad akong pumara ng taxi at nagpahatid sa bahay namin ni mama. Kahit mahirap iwan ang lugar namin ay wala akong choice dahil nakasalalay ang future ko sa Manila. Hindi nag tagal ay agad din ako nakarating sa bahay kaya agad ako nagbayad saka bumaba. Nakita ko si mama ng didilig ng halaman namin sa bakuran. "Ma," tawag ko dito. "Anak, ang aga mo yata ngayon!" sabi niya saka nagpapatuloy sa pagdidilig ng halaman. "Nag-usap na pala kayo ni, boss!" wika ko saka ako nagmano dito. "Tungkol sa pag asign niya sa akin sa Manila," dagdag kong sabi. Huminto ito sa kanyang ginawang pagdilig ng halaman at humaraysiya sa akin saka nagbuntong-hininga. "Nagalit kaba sa akin?" tanong niya. "Ma, bakit ako magalit sayo! At isa pa alam ko naman sa aking kinabukasan ang iniisip mo," sabi ko saka niyakap ko ito. "Saka, Ma! Salamat sayo dahil nakapagtapos ako sa pag-aaral," sambit ko dito. "Sus, nag da-drama naman tayo!" wika niya. "Sa totoo lang anak, pumayag ako dahil gusto ko magamit mo ng husto ang iyong natutunan. Pero kong ayaw mong pumayag sa kanilang gusto nasa iyo -yun, ikaw ang magdesisyon!" sabi niya sa akin saka hinaplos ang aking buhok. Habang nag-iimpake ako, hindi ko maiwasang mapangiti at alalahanin ang mga alaala kasama ang aking mga kaibigan. Matapos ang ilang oras, pinuntahan ko si Mama sa kanyang kwarto. Hindi siya sasabay sa akin dahil may aayusin pa siyang mga bagay bago ako umalis, na okay lang sa akin. "Ma, mauna na ako, ha? Susunod ka na lang," sabi ko dito. "Oo nga, ang kulit mo. Pero anak, mag-ingat ka sa biyahe, ha? At lagi kang mag-lock ng pinto. Wag mong buksan kung hindi mo kilala!" bilin niya sa akin. "Opo, Ma. Sige, aalis na ako. Bye, Ma!" pagpaalam ko dito. "Bye, anak," sabi niya sa akin. Habang pasakay ako sa taxi ay sa huling pagkakataon ay nilibot ko ang aking paningin sa buong paligid saka ako tuluyang pumasok sa loob at nagpahatid sa airport. Insaktong lamang ang pagdating ko ng tinawag ang aking flight. Hindi nagtagal, ay agad nag Salita ang flight attendants sa aming lahat. "Ladies and gentlemen, we're now approaching Manila. Please ensure your seatbelts are fastened and your seats are in the upright position. We expect to land shortly. Thank you for flying with us," wika nito. Kaya agad naming sinunud ang kanyang sinabi hanggang nararamdaman naming pababa na ang eroplano hanggang nakalapag na ito saka naman umalis nagsalita ang flight attendants. "Ladies and gentlemen, we have now landed in Manila. Please remain seated with your seatbelts fastened until the aircraft has come to a complete stop and the seatbelt sign has been turned off. We would like to thank you for flying with us today. Have a great day ahead!" Hanggang naging maayos ang paghinto ng eroplano at tulad sa sinabi ng flight attendants ay may pumasok dito at sinabing okay na ang lahat. Kaya ang lahat ma pasahero ay nag si handa na at yung iba ay tumayo, kinuha ko ang aking bagahe saka sunod lumabas sa ibang pasahero. Hanggang tuluyang akong nakalabas at agad akong naghanap ng masasakyan. "Hay, ganun pa rin ang lugar na ito—mausok at maingay," bulong ko sa sarili habang naglalakad. Nakakita ako ng taxi na nakapila, kaya sumakay ako at sinabi ang destinasyon. "Sa Subdivision Corales St. Pasig po, Manong," wika ko. Agad naman nitong umandar. Matapos ang ilang minuto, huminto kami sa isang malaking gate. Pinara kami ng guard at tinanong ang sadya ko. Ipinakita ko ang ID ko at ngumiti siya. "Kayo pala ang titira sa bahay diyan malapit, Maam!" sabi nito. Tumango lang ako at ngumiti kaya binuksan niya ang gate. Agad akong bumaba sa taxi, kinuha ang bagahe, at binayaran ang driver. Nagbayad ako ng 500 kahit 350 lang ang dapat, para may dagdag sa gastos nila araw-araw. Pumasok ako sa loob ng bahay at nakita kong kumpleto ang lahat. May nakita akong ref, kaya pinuntahan ko ito at binuksan. Napawow ako sa dami ng laman. Agad kong nilabas ang lulutuin ko kasi magtatanghali na. Natapos akong magluto at kumain na ako.Chapter 6 Kinabukasan ay maaga akong nagising, dahil unang araw ko sa aking trabaho sa isang malaking hospital sa Maynila. Agad akong bumangon at niligpit ko ang aking higaan, pakatapos ay agad akong nagpunta sa banyo para gawin ang morning routine ko. Pagkatapos kong maligo ay agad akong lumabas sa banyo at nagtungo sa closet upang kumuha ng maisusuot ko. Nagbihis muna ako ng pangbahay at hinanda ang gamit ko bago lumabas sa silid upang magluto ng almusal. Isang scramble eggs at toasted bread at isang basong gatas ang aking almusal. "Ito na lang muna baka ma-late ako sa aking unang trabaho kapang magluto ako," bulong ko sa aking sarili saka ko kinain ang aking hinanda. Pagkatapos kong kumain ay agad kung hinugasan ang pinagkainan ko saka ako umakyat sa aking silid para makapagbihis at makahanda na sa aking -trabaho. At dahil excited na ako, binilisan ko ang aking mga galaw upang maaga ako makaalis sa aking tinutuluyan. Mamadali akong naghanda dahil 6:39 AM n
Chapter 7 Napaka-busy ngayong araw na ito. Kahit mag tatanghalin pa lang, may mga nurse na nag-aasikaso sa mga pasyente at may mga doctor na rin na nagmamadali. Habang naglalakad ako, napansin ko ang isang lalaki na kasama sa pagtulong sa isang buntis. "Hmm, siguro mayaman yung manganganak," sabi ko sa isip ko, dahil kitang-kita ko ang pagka-kandarapa ng mga staff sa paligid na parang hindi nila alam ang kanilang gagawin. Natapos ko ang mga gawain ko, kaya agad kung inunat ang aking katawan at saka pagkatapos ay pumunta ako sa lobby ng hospital dahil doon ako dadaan patungo sa pasyenteng kailanga kung i-check ang kanyang kalagayan. Ngunit hindi ko inaasahan na may isang lalaki na bigla na lang bumangga sa akin, dahilan para mabigla ako at hindi ako nakagalaw. Agad ako nagalit at nainis ako sa ginawa niya, ang akala ko ay hihingi siya ng tawad sa akin. Pero mas lalo akong nagalit dahil bigla na lang niyang hawakan ang dibdib ko na hindi makapaniwala at pinisil-pisil niya pa
Hello all, sana ay magustuhan ninyo ang bag o kung akda. Kung may nais kayong sabihin o napuna. Wag po kayong magdalawang-isip na mag-comment. Sana ay ibuto din po ninyo ang aking story. Follow rin ninyo ako. Maraming salamat po sa inyong lahat.
Chapter 8Pagkatapos kong lumabas ay agad na naman ako pinapunta sa isa pang VIP room, dahil nasa kabilang silid lang ito ay agad akong nakarating. Kumatok muna ako bago ko binuksan ito. "Hello po, check ko lang po ang pasyente," sabi ko habang pumasok sa loob ng silid. Ngunit bigla akong natigilan, at naglaki ang mga mata ko nang makita ko kung sino ang pasyenteng nanganganak."O M G... Janith! Bakla, ikaw ba yan?!" sabay tawa ko. "Bakit hindi mo ako tinawagan? Buti na lang at dito ako na-assign sayo! Wow, ang cute ng baby mo, at apat pala, ang saya ko, besty!" sabi ko. "Wait, kasama mo ba si isang bakla?" tanong ko, sabay turo kay Althea. Hindi ko mapigilang ngumiti."Waaaa! Atis, ikaw ba yan? Infernis, hindi ka na astig, mukha ka nang babae!" biro ko habang naglalakad palapit sa kanila. "Aray nako, mama Athea, hindi ka talaga nagbabago, mahilig ka pa rin mang-batok! Pero miss na miss ko na kayo, buti na lang talaga nalipat ako dito!" saad ko sabay yakap ko kay Althea."Tsk... Kani
Chapter 9 Brandon POV Buti na lang at nakatakas ako. Sabi ko sa aking sarili habang tahimik na naglalakad. Ang liit talaga ng mundo—magkaibigan pala ang apat. Nakakatakot. Parang mga amazona. Ano pa ba ang maasahan ko sa magkaibigan na 'yun, at tunay talaga silang magkaibigang puro mga amazona. "Shit ka, Brandon! Ano bang pumasok sa iyong isip? Bakit mo kasi hinawakan ang kanyang dibdib?" galit kong bulong sa aking sarili. Habang naglalakad ako at nag-iisip kung anong pumasok sa aking kukuti kanina ay biglang nag-ring ang aking phone. Kaya agad ko itong tinignan kung sino ang tumawag. Bro Kurt calling... "Ano kaya ang kailangan nito?" bulong ko sa akin sarili. Tumikim muna ako ng mahina bago sinagot ang tawag sa kaibigan ko. "Ehemm..." sabay sagot sa phone, "hel—" pero hindi ko natuloy ang pagbati ko dito dahil sa narinig kong tawa mula sa kabilang linya. Kaya Napa hinto ako saka nakakunot ang aking noo dahil sa tawa nito. Hindi lang si Kurt ang tumawa pati din si
Chapter 10 Heart POV "Walang hiya, pangalawa na nya ito. Ninakaw pa nya ang unang halik na sana'y para sa magiging first boyfriend ko. Sa sobrang pagka-bigla ko, napatulala ako. Humanda ka sa akin, lalake ka," sabi ko sa aking isipan. Napa-kuyom na lang ako sa aking kamay habang nanlilisik ang aking mata. "Kailangan malalaman ko kung saan siya nakatira. Kailangan kong makausap si Althea," wika ko. Kaya agad akong bumalik sa loob ng hospital at binalikan ko ang silid kung saan naroon ang tatlo kong kaibigan. Pagdating ko, agad siyang kumatok at binuksan ang pinto. "Ah, hi!" bati ko sa kanilang lahat. "Oh, may nakalimutan ka ba, Puso?" tanong ni Janeth. "Ah, kasi, may itatanong lang ako kay Atis." "Sayo pala, may kailangan si Puso, Atis," bigkas ni Angie. "Bakit?" tanong ni Althea na may halong pagtataka. "Ah, pwede ba kitang makausap ng masinsinan?" saad ko dito. Tumango lang ito. Kahit kailan, tipid talaga siyang magsalita. Kaya agad kaming lumabas at nag
Chapter 11 Brandon POV Napa-mura ako sa aking isip nang may gumising sa akin. Papagalitan ko sana, pero nagulat ako sa aking nakita. Yung babae—yung nurse na hinalikan ko kanina—na may hawak na gunting at nakangiti ng nakakatakot. Habang papunta siya sa aking gitna, lalo akong nagulat nang makita kong ginupit niya ang aking talong. "Ahhhhhhhhhhhh!" Tanging sigaw ko lang iyon dahil sa takot at, sa sobrang gulat, nahimatay ako. Pag-gising ko kinabukasan, saka ko lang napansin na bukas ang aking mata, at iniisip ko na panaginip lang lahat ng nangyari—isang masamang panaginip. "Akala ko talaga totoo ang lahat," bulong ko sa aking sarili, umiiling-iling pa ako habang hawak-hawak ang aking gitna. Nang maramdaman kong may basa at malagkit, kinabahan ako ng sobra kaya agad kong tinignan ang aking kamay at biglang napa sigaw ako sa takot. "Dudugoooo... dugo, dugo... Ahhhhhhh my my nooooo! Nanaaaaa!" malakas kong sigaw mula sa aking silid. Dahil sa sobrang takot at taranta, tum
Chapter 12 Pagkatapos kong maligo agad akong nagbihis ay kinuha ang aking phone. Dahil buo na ang aking desisyon ang tanungin ang isa kong kaibigan. Habang nag ring ang aking tinawa ay saka naman ako nagbibihis. Si Jayson ang aking tinawagan at sya ang hiningan ko ng pabor. Ilang ring lang ay agad itong sinagot kaya wala akong dalawang isip na sabihin ang kailangan ko, laking tuwa ko dahil pumayag ito. Ngunit may kapalit ang kanyang tulong, ako daw ang sagot sa gastusin ng binyag sa kanyang mga anak. Wala akong choice kaya pumayag sa kagustuhang upang makaganti lang ako sa babae na -yun. Kung totoosin ay maliit lang na halaga iyon kaya agad akong pumayag. Pinahintay muna niya ako ng ilang oras bago niya binigay ang address nito. Pagkatapos i-bigay ni Jayson ang address ay napa ngite ako dahil hindi ako mahihirap sapagkat ay pareho lang pala kami ng subdivision tinitirhan at ilang bahay lang ang pagitan naming. "Hmmm, humanda ka babae, tinakot ko ako kanina. Kaya
Chapter 202JIMMIE POVHabang nakaupo ako sa sofa at pinagmamasdan ang kambal na masayang nagkukuwento kay Kiera, hindi ko maiwasang balikan ang nangyari kanina.Nang tanungin kami ni Jenny at John kung may bagong baby na sina Kiera at Jammie, halos hindi ko napigilan ang tawa ko. Mukhang sabik na sabik ang kambal na magkaroon ng bagong kapatid o pinsan. Pero ang mas nakakatawa, kung paano sinubukan ni Jammie at Kiera na umiwas sa tanong—halatang hindi pa sila handa sa usapang iyon.Napatingin ako kay Claire, na tahimik na hinahaplos ang tiyan niya habang nakikinig sa usapan. Alam kong siya rin ay naiintriga sa posibilidad na masundan na ang kambal."Ang bilis talaga ng panahon," bulong ko sa sarili habang iniisip kung paano kami napunta sa ganitong sitwasyon. Dati, puro trabaho at negosyo lang ang nasa isip namin ni Jammie, pero ngayon, pamilya na ang priority namin.Biglang napansin ko si Kiera na lihim na nakangiti kay Jammie, na parang may gustong sabihin pero pinipigilan niya lan
Chapter 201Si Jammie naman ay natatawa, ngunit sa halip na direktang sagutin, nilapitan ang kambal at kneel down sa harap nila. "Alam niyo ba, mga paborito kong tanong yan? Pero ngayon, baka kailangan niyo pa ng konting pasensya. May mga bagay na kailangan muna nating gawing tama bago tayo maghintay ng mga 'baby'!" "Huh? Eh, bakit, Daddy?" tanong ni John, na nahulog sa pagiging seryoso ng usapan. Nagkatinginan si Kiera at Jammie. "Teka lang, may plano pa kami, pero hindi namin muna sasabihin," sabi ni Kiera, kaya nagpatuloy lang ang usapan sa ibang bagay. Tumawa ako ng malumanay at tumingin kay Jimmie. "Tama, hindi lahat ng sorpresa ay kailangang malaman agad, hindi ba?" Ngumiti si Jimmie at tumango. "Oo nga, baka mabigla kayo sa mga susunod na plano namin."Nagkatinginan sina John at Jenny, halatang hindi pa rin sila kuntento sa sagot ng kanilang mga magulang. Napakamot ng ulo si John bago muling nagsalita."Eh, Daddy, paano kung gusto na namin ng baby brother o baby sister? Hin
Chapter 200Agad na yumakap sa amin ang kambal, parehong puno ng sigla at saya."Tito Jimmie! Tita Claire!" masayang sigaw ni Jenny habang mahigpit akong niyakap.Si John naman ay sumabit sa braso ni Jimmie. "Tito! May dala ba kayong pasalubong?" tanong niya habang nakangiti ng malaki, halatang may inaasahan.Napatawa ako at tumingin kay Jimmie, na tila ba nagulat sa tanong ni John. "Pasalubong? Aba, nag-shopping lang kami para sa bahay, hindi para sa mga pasalubong!" biro ni Jimmie."Ay! Wala kayong dala?" kunwaring malungkot na sabi ni Jenny habang nakapamewang.Napangiti ako at hinaplos ang ulo niya. "Syempre meron! Hindi naman namin kayo nakakalimutan!" sabay labas ko ng dalawang maliit na paper bag mula sa dala naming gamit."Ano 'yan? Ano 'yan?" sabik na tanong ni John habang pilit niyang sinisilip ang laman ng bag."Buksan niyo na!" sagot ko, at agad nilang kinuha ang kanilang mga paper bag.Pagbukas nila, napuno ng sigaw ng tuwa ang paligid. "Wow! New coloring books and crayon
Chapter 199Pagkatapos naming maisayos ang mga gamit ay umuwi kami sa mansyon kung saan kami nakatira pagsamantala. At bukas ay maaga kaming para sa pag blessing ng bago naming mansyon saka kami lilipat. Napahawak ako sa aking umbok na tiyan. "4 months na lang baby at lalabas kana d'yan," ngiti kong bulong habang hinahaplos ang tiyan ko. Habang nakaupo kami sa sasakyan papunta sa temporaryong mansyon, hindi ko pa rin maiwasang mag-isip tungkol sa mga susunod na buwan. Hindi ko na mahintindihan kung paano dumaan ang mga araw, at sa bawat araw na lumilipas, nararamdaman ko ang bigat ng pagiging ina, pati na rin ang excitement na makita ang magiging anak namin.Napansin ni Jimmie ang tahimik kong pagmumuni-muni. "Ano, baby? Anong iniisip mo?" tanong niya habang nagmamaneho, ang tono'y puno ng pag-aalala.Hinaplos ko ang tiyan ko, at ngumiti ng bahagya. "Wala, iniisip ko lang… kung paano ko haharapin ang pagiging nanay. Tumatanda na ako, Jimmie."Tumawa si Jimmie at pinigilan ang sarili
Chapter 198 Napanganga si Jimmie, pero hindi na siya nakapagsalita dahil agad akong tumayo, dala ang milkshake ko, at mabilis na lumapit sa crowd. "Hala, Jimmie, habulin mo si Claire! Baka magwala ‘yan kapag hindi niya nakita si Fyang!" natatawang sabi ni Kiera. "Wala na! Hindi ko na siya mapipigilan," sagot ni Jimmie, pero mabilis pa rin siyang tumayo para sundan ako. Si Jammie at Kiera ay sumunod din sa amin, tila natutuwa sa biglaan kong excitement. Pagdating namin sa main area ng mall, kitang-kita ko si Fyang, surrounded by bodyguards at may hawak pang bouquet ng flowers mula sa fans. Napahinto ako at napatingin lang sa kanya, para akong na-starstruck. "Oh my gosh, ang ganda niya," bulong ko habang nakahawak sa dibdib ko. Si Jimmie naman ay nakatayo sa tabi ko, halatang naguguluhan sa emotions ko. "So… ano ngayon, baby? Lalapitan mo ba siya?" Tumingin ako kay Jimmie at biglang napaluha ako sa sobrang tuwa. "Jimmie, gusto kong magpa-picture sa kanya!" Napakamot siya sa bat
Chapter 197 "Uh… hindi naman sa ganon," mabilis niyang sagot. "Pero mas importante ka kaysa sa kahit anong issue kay Anne." Napatingin ako sa kanya at napangiti nang bahagya. Well, good answer. Tumayo siya at lumapit sa akin. "May gusto ka pa bang kainin, baby? Ice cream? Fries? Kahit anong gusto mo, bibilhin ko." Si Kiera ay tumawa. "Mukhang ‘yan na ang magiging strategy mo every time may hormonal mood swings si Claire, ha." Tumawa ako nang mahina at tumango. "Sige na nga. Gusto ko ng strawberry milkshake." "On it!" mabilis na sagot ni Jimmie habang nagmamadaling umalis para umorder. Habang pinagmamasdan ko siyang naglalakad papunta sa counter, napangiti ako nang bahagya. Kahit na minsan naiirita ako, kahit na minsan may mga hindi ko maintindihang emosyon, alam kong wala akong dapat ipag-alala. Dahil si Jimmie? Mahal na mahal niya ako. At sa kabila ng lahat, ‘yon lang naman ang importante.Si Kiera naman ay nakangiti lang habang tumingin sa akin. "Claire, normal lang ‘yan. K
Chapter 196 Claire POV "Oh, safe pa siya—for now," madiin kong sabi habang nakatingin kay Jimmie. Kita ko ang bahagyang paglunok niya, na parang biglang kinabahan. Well, dapat lang. Napatingin ako kay Kiera, na hindi maitago ang amusement sa mukha niya. "Claire, okay ka lang?" tanong niya, pero halata namang pinipigilan niyang matawa. "Hmm?" Kinuha ko ang baso ko at uminom ng tubig, kunwari'y kalmado. "Oo naman. Bakit naman ako hindi magiging okay?" Napakamot sa batok si Jimmie. "Baby, wala talaga ‘yon. Kaibigan ko lang si Anne noon pa." "Noon pa." Ulit ko sa isip. At mukhang gusto pa niyang maging relevant hanggang ngayon. Umiling ako at pilit na ngumiti. "Oh, of course! Kaibigan mo lang naman pala siya, eh. Wala akong dapat ipag-alala, ‘di ba?" madiin kong sabi. "Oo naman!" mabilis niyang sagot, pero ramdam ko ang kaba sa boses niya. Si Jammie naman ay napahagikhik at bumulong kay Kiera. "Grabe, bro, mukhang may cold war kang aayusin mamaya," wika ni Jammie sa kanyang kamb
Chapter 195 Napangiti siya at umiling. "Honestly? Wala na talaga akong naramdaman. Nang makita ko siya, naisip ko lang, ‘Ah, okay, nandito siya.’ Pero nung lumingon ako kay Kiera at nakita kong okay lang siya, wala na. Wala nang ibang mahalaga," wika ni Jammie. Napangiti si Kiera at sinandal ang ulo sa balikat ni Jammie. "Good answer. Safe ka na matulog sa kama mamaya," agad na tugon ni Kieta dito. Nagtawanan kami ulit. Si Claire naman ay umiling at napatingin sa akin. "Buti na lang, Jimmie. Hindi ko kailangang dumaan sa ganyan, yung magseselos," lambing nitong sabi. Napangiti ako at hinawakan ang kamay niya. "Siyempre, baby. Wala nang ibang babae sa mundo ko kundi ikaw lang," proud kong sabi dito. Napatango si Claire, pero kita kong napangiti siya, kahit kunwari pa siyang seryoso. At sa huli, nagtuloy-tuloy lang ang masayang usapan namin. Alam kong kahit may dumaan mang multo ng nakaraan, hindi na nito magagambala ang matibay na pundasyon ng pagmamahalan nina Jammie at Kie
Chapter 194 Pagkatapos naming mamili, napagdesisyunan naming kumain sa isang restaurant sa loob ng mall. Habang naghihintay kami ng order, ramdam ko pa rin ang kakaibang aura mula kay Claire at Kiera. Tahimik lang silang nag-aayos ng gamit, pero halatang may natitira pang inis. Si Jammie naman ay mukhang kampante, pero alam kong naghahanap din siya ng paraan para mapalambot ang loob ni Kiera. Pag-upo namin, si Kiera ang unang nagsalita. “So, ano, ano’ng plano niyong gawin sa fan club niyo?” tanong niya habang ini-stir ang juice niya. Napatingin ako kay Jammie, na bahagyang natawa. “Uh, baka magpa-autograph signing na lang kami?” biro niya, pero agad siyang tinapunan ng matalim na tingin ni Kiera. Si Claire naman ay sinamaan din ako ng tingin. “Jimmie, sa susunod, baka gusto mong lagyan ng wedding photo natin ang suot mong t-shirt,” aniya, halatang nagpaparinig. Napangiti ako at agad na hinawakan ang kamay niya. “Baby, wala naman akong control sa iniisip ng ibang tao. Ang mahalaga