Chapter 11

Third Person's POV

"Let's meet again tomorrow, okay?"

"No. Huwag ka nang bumalik dito." Natawa si Elliot sa itinugon ng dalaga. Sa huling sandali kinurot ang pisngi nito bago tumakbo.

Simangot na lang ang nagawa ni Sherry dahil dito. Pero sa kaloob-looban niya'y may saya rin. Ni minsan, hindi niya naranasang magkaroon ng kapatid. O kahit man lang kaibigan na puwede niyang maka-kuwentuhan o makakulitan.

Ilang araw pa nga lang niyang nakilala ang lalaking 'to, pero higit pa sa isang pamilya ang pagtanggap sa kanya. Kahit na alam niyang may ideya na talaga ito kung ano talaga siya.

Nang makabalik si Sherry sa living room. Naabutan niya si Levim na nakaupo lamang doon. "How was the goodbye hug?" May tonong pagka-sarkastiko ang tanong nito. Hindi inaalis ang titig sa tina-type sa cell phone.

"It's warm."

Nahinto si Levim at tumingin sa dalaga. She just laughed by his reaction. "I'm joking. Ang dali mo talagang mauto."

"I'm not jealous." Tapos ay binalik ang tingin sa kanyang ginagawa.

"I never said you are." Naupo si Sherry sa gilid ng sofa, kung saan naka-puwesto si Levim.

"But you are thinking I am."

Sherry grimaced. Looked at the ceiling, thinking for a moment. "Uh. Nope. I'm not."

"Liar."

"Teka nga. Wala ka bang gagawin ngayong araw?" Nilingon ng dalaga ang lalaking ito sa likod niya.

Natigil sandali sa pagta-type si Levim. Naalala niya ang pag-uusap nila kanina ni Loid. Kung paano niya tinanggihan lahat ng appointment na naka-schedule ngayong linggo. And even gave Loid some of those responsibilities na dapat ay siya mismo ang gagawa. Ginawa niya iyon para lang manatili siya sa bahay na 'to.

But he doesn't want Sherry to notice that. Instead, umakto lang siyang hindi apektado. Casually answered the question like it didn't even bothered him for a second. "I don't."

"Weh?"

Levim sighed. "How was your date with Elliot hours ago?" He suddenly shifted the topic.

"I knew it."

"Knew what?"

"You're jealous."

Parang pakiramdam ni Levim. Dahan-dahan siyang nanlalambot kapag kausap ang dalagang 'to.

Nilingon niya si Sherry na may seryosong ekspresyon. "Stop teasing me or else I'll take you upstairs."

Sherry smiled. "You sounded serious."

"Because I am."

Sa pagkakataong ito'y maayos na naupo si Sherry sa tabi nito. "Levim. You don't have to lie, okay?"

Nagtaas ng isang kilay ang lalaking ito. "Lie about what?"

Ngumiti si Sherry. But that smile was not as vibrant as before. "Nag-aalala ka ba na iwan ako rito mag-isa? Is that why you don't want to do your thing as their boss?"

That actually hits the bullseye for him. Pero gaya ng dati, ayaw itong aminin agad ni Levim. Or more specifically, hindi niya kayang amining nabisto na siya ng dalaga.

Did Loid tell her anything? No. Loid left before she and Elliot could be back mula sa pagkain nila sa labas. Si Elliot ba ang dahilan? Also no. Madaldal 'yon at medyo clumsy kung magsalita. Pero kung patungkol kay Levim o kung seryosong mga bagay, walang pagkakataong naranasan o nalaman si Levim na pumalpak ito.

So that leaves a single way to interpret this: Sherry knew he is lying based only on her own intuition.

That truly explains a lot from a child who was raised by a known mafia boss for so many years. He is impressed.

After a long silence. Nilingon ni Levim ang dalagang ngiti rin siyang tiningnan. Naghihintay kung magdedesisyon ba itong umamin, o iilagan pa ring magsabi rito nang totoo at ipagpapatuloy ang nasimulan.

"I don't know what you're talking about. Puwede bang mag-usap naman tayo ng medyo sensible?"

Sumimangot si Sherry dahil dito. "Ikaw kaya 'tong hindi matino kausap."

She stood up and walked away from him.

Sinundan niya ito ng tingin. "Where are you going?"

"Kitchen. Magluluto ako. Hindi ka pa rin kumakain simula kanina, hindi ba?"

"I told you I have better ideas."

"Stay there. Mamaya ka na lumapit kapag tapos na akong magluto." She doesn't want to happen the thing last time kung saan niya ito nasampal ng libro habang nagluluto.

Pero hindi nakinig si Levim. Instead. Doon siya lumipat ng upuan sa may kitchen. Wala sa cell phone ang tingin kundi sa dalaga na nagluluto para sa kanya.

Bawat galaw nito'y pinapanood niya na parang nasa isang sine. Kahit nararamdaman na niyang naiilang na ito sa kanya, parang mas naaaliw pa nga siya rito imbes na huminto.

"It's done." Sa wakas, nailapag na rin ng dalaga sa harap ni Levim ang pagkaing niluto niya. It's quite a challenge for him to do it without mistake, dahil nga buong pagluluto niya'y nakatitig lang sa kanya ang lalaking ito. Pakiramdam niya'y nasa isa siyang TV contest at si Levim ang judge na naghihintay lang na matapos siya para matikman ito.

"Enjoy your food. Tikman mo na." Sabik ang dalaga kung gaano ito magugustuhan ni Levim. Lalo pa't ginawa niya ito under too much pressure. But the outcome was proudful and fulfilling for her.

Levim actually reached for the spoon. Tinikman ang maliit na portion ng pagkain. While Sherry's still waiting for his reaction to it.

"How was it?" Sabik talaga siyang malaman kung paano ang naging lasa nito.

Ngunit imbes na sumagot. Tumayo ito at pumaikot sa table kung saan niya nilapitan mismo ang dalaga. Napalunok si Sherry na nagtataka.

Nakatitig lang sa kanya ang lalaking ito na may seryosong pagmumukha. Did he not like the food? Medyo naparami ba ang seasoning? Maalat ba? What's wrong?

"What is it? Masama ba ang lasa?"

Pero umiling lang si Levim. "It's perfect."

"Then why are you looking at me like that?"

"Because that's not the food I want to savor right now."

Napakunot ang dalaga ng noo nito. "Y-you should have told me what you want before I cooked something." But actually, kasalanan talaga 'yon ni Sherry. Hindi kasi siya nagtanong.

But before she could ask about it, halik ang ibinigay sa kanya ng lalaki. Pinning her against the kitchen table.