Chapter 4

Sa labas ng ospital, nakaparada ang ilang police car, kasama ang iba pang sasakyan na sinakyan ni Mr. Francelia at ng kanyang mga tauhan. Ang mga taong naroon ay nagbubulungan, nagtataka kung ano ang kaguluhang nagaganap.

"May kriminal daw na nakapasok sa gusali," usap-usapan ng ilan. Ngunit walang may alam sa tunay na dahilan ng kaguluhan.

Samantala, si Loid, na katatapos lang makipag-usap sa telepono, ay agad na nagmamadaling umakyat patungo sa itaas. Ngunit bago pa siya makalampas, hinarang siya ng isang pulis.

"Sir, utos po sa amin na huwag munang magpapasok ng sibilyan."

Napabuga ng hangin si Loid at umatras. Sinubukan niyang pindutin ang elevator ngunit naalala niyang inaayos pa rin ito hanggang ngayon. Wala siyang nagawa kundi ilabas ang kanyang cellphone at subukang tawagan si Levim.

Ngunit bago pa masagot ang tawag, natigilan siya nang makita niyang bumababa mula sa hagdanan ang isang grupo ng mga tao.

Si Mr. Francelia. Kasama ang mga pulis at kanyang tauhan.

Pasimpleng tumalikod si Loid, pilit na iniiwasan ang paningin ng matandang tila daig pa ang isang pangulo habang naglalakad palabas, napapalibutan ng kanyang mga armadong alagad.

---

Sa loob ng kwarto ni Levim, paulit-ulit na kumatok ito sa pinto ng banyo.

"Baby? Are you okay?"

May saglit na katahimikan bago dahan-dahang bumukas ang pinto. Pinagmamasdan lamang ito ni Levim na lumabas doon.

Walang sinabi si Sherry. Katahimikan na malamang ay masusundan ng maraming katanungan. Pero hindi iyon ginawa ni Levim. Hinayaan niyang kumalma ang lahat. Pilit sinisilip ang mukha ng nakayukong dalaga sa kanyang harapan.

"Baby? What's happening?" Inabot nito ang kamay ng dalaga. Sa muling pagkakataon, marahan ang paraan ng haplos ni Levim dito. Siya'y naninibago ngunit para sa dalaga ay mukhang kailangan niya pa itong gawin para lang ito'y hindi makaramdam ng kaba.

"Tell me what's bothering you." muling sabi nito't mariing tinitigan ang nagtatago pa ring mukha ng dalaga.

Sa halip na sumagot, niyakap na lang bigla ng dalaga si Levim nang mahigpit.

Tahimik siyang nagpapasalamat sa ginawa nito.

Muling naramdaman ni Levim ang init ng yakap ng dalagang ito. Kahit wala siyang pang-itaas na damit, hindi siya nakakaramdam ng ginaw. Sa halip, tila may kung anong bumalot sa kanya—isang init na hindi niya matukoy.

Maya-maya, narinig niya ang mahina at pigil na hikbi ni Sherry. Mas humigpit ang yakap nito, tila isang batang naligaw sa madilim na gubat at ngayon lamang nakahanap ng tagapagtanggol.

"I missed you so much, baby," mahina nitong bulong. Ngunit sa kanyang puso, ang nais lamang niyang iparating ay ang pasasalamat.

Ramdam ni Levim ang lungkot na bumabalot sa dalaga. Pakiramdam niya, unti-unti siyang may natutuklasang bago rito. At ang ipinagtataka niya ay kung bakit hindi man lang niya ito pinipigilan.

Alam niyang si Sherry ang babaeng hinahanap ni Mr. Francelia kanina.

Sa totoo lang, kaya niyang ibunyag ang pinagtataguan nito. Matatapos na sana ang lahat.

Pero hindi.

Walang pag-aalinlangang sinuway ni Levim ang sarili niyang prinsipyo. Nagsinungaling siya sa isang ka-alyadong angkan—isang desisyong maaaring humantong sa gulo.

Para saan?

Para lang masigurong ligtas ang dalaga mula sa isang mapang-abusong kamag-anak.

Mas humigpit ang yakap niya rito. Hinaplos niya ang buhok nito pababa sa likod.

"Did those men scare you? It's all fine, baby. They're already gone now, kaya pwede ka nang tumigil sa pag-iyak."

Ngunit sa halip na huminahon, mas lalong bumuhos ang luha ni Sherry.

Sa tagal ng panahong siya’y tumatakbo, ngayon lamang niya naramdaman na ligtas siya. At sa unang pagkakataon, may isang taong hinayaang umiyak siya at kumapit nang walang pag-aalinlangan.

Alam niyang panandalian lang ito. Isang saglit na kaginhawaan bago siya muling harapin ang delikadong mundong kanyang tinakasan.

Biglang bumukas ang pinto.

"Levim!"

Marahas ang pagpasok ni Loid sa kwarto.

Hindi ito inintindi ni Levim at hindi rin niya tinangka pang alisin ang yakap ng dalaga.

Napaatras naman si Sherry, gulat sa pagdating ng lalaki.

Matalim ang tingin ni Loid sa kanya.

"What the fuck is she doing here?" bulong nito sa sarili.

"Hey. You don't belong he—"

"Loid."

"Levim?"

"Hindi mo ba siya nakikilala?"

Napakunot ang noo ni Loid.

"What? What do you mean?"

Lumapit si Levim sa dalaga at hinawakan ito sa baywang mula sa likod.

"She's Sherry."

"Sherry who?"

Napatingin siya sa babae.

"She's my fiancée."

Napailing si Loid.

"No, Levim. You don’t have a fiancée."

"Yes, I have."

Matalim ang tingin ni Levim sa kanya, na tila nagbababala.

Napabuntong-hininga si Loid at napatingin kay Sherry.

"Right. She is… Sherry. Your girlfriend."

"Fiancée, Loid."

Halatang inis si Loid nang tumango ito.

"Yeah... Fiancée."

Tahimik na pinagmamasdan ni Sherry ang dalawa. Hindi siya makapaniwalang naniwala si Levim sa kasinungalingan niya.

At kung ganon...

Muling nag-angat ng tingin si Levim sa kanya.

"Hey, baby. Are you staying somewhere else or..."

Napalunok si Sherry.

Paano ba ito?

Hindi niya inasahang maniniwala si Levim sa pakulo niya. Balak lang naman niyang iwan ito pagkaalis ng tiyuhin niya.

Pero kung gagawin niya ‘yon, malamang mahuhuli na siya.

Isang bihirang pagkakataon. Isang alok na hindi niya maaaring tanggihan.

Kaya, sa ngiting may halong katotohanan at kasinungalingan, tumingin siya kay Levim.

"Can I stay with you from now on?"

Hindi niya mapigilang maluha, kaya’t maingat na pinunasan iyon ni Levim gamit ang hinlalaki.

Ngumiti ito.

"Of course... of course you can, baby."

Muli niya itong niyakap—mas mahigpit kaysa kanina.

"Thank you."

Si Loid naman ay nanatiling tahimik, nakatitig sa kanila, lalo na kay Sherry.

---

Samantala, ilang minuto bago nito, sa loob ng ospital...

Mas lalong tumindi ang kaba ni Sherry.

Naririnig niya ang yabag ng mga tauhan ng kanyang tiyuhin sa hagdanan, papalapit sa kinaroroonan niya.

"Mga tanga. Sino’ng nagsabing lumabas sila ng ospital?"

"Huwag mo na lang pansinin," sagot ng isang pamilyar na boses.

Napasinghap si Sherry.

Ang boses na matagal na niyang kinamumuhian.

"Matagal na nating hinahabol ang pamangkin kong ‘yon. Alam ko ang tumatakbo sa isip niya. Hindi siya lalabas ng ospital. Maghahanap siya ng matataguan."

Mabilis siyang umatras, tinungo ang pintuang una niyang sinubukang pasukin.

Malalim siyang huminga at marahang tinulak ito.

Pagkapasok niya, agad niyang ini-lock ang pinto.

Ngunit...

"Who are you?"

Mabilis siyang napalingon.

Isang lalaki—walang suot na pang-itaas, kitang-kita ang puti at alaga nitong katawan.

Napalunok siya.

Lagot.

"I said, who are you?"

Napakagat siya sa labi.

"Um… uh…"

Sherry, bilis! Mag-isip ka!

Magsasalita na sana ang lalaki nang bigla siyang yakapin ni Sherry.

"Levim!"

At sa isang iglap, nagbago ang laro.