Chapter 6

Sherry's Point Of View

Hindi ko alam kung hanggang kailan niya ako tititigan nang ganito. Iyong para bang handa niya akong kagatin o sunggaban anumang oras niya gustuhin.

Samantalang ako naman ay halos maging kaisa na kami ng bagay na kinasasandalan ko. Mas lalo lang tuloy akong nahiya nang bumaba ang kanyang mga mata sa aking labi.

Para bang may naglalaban sa utak niya sa klase ng kanyang titig. Hindi ko alam kung nagugustuhan ba niya ang nakikita niya o hindi. Wala kasi siyang ekspresyon sa mukha at hindi man lang nagsasalita.

Muli akong napalunok. Umiwas ng tingin. "Pwede bang mag-banyo muna ako sandali?" Nagpapanggap akong girlfriend niya kaya hindi ko gugustuhing magtunog bastos dito. Lagot talaga ako kapag may nahalata siyang kahit kaunti sa ikinikilos ko.

Nasulyapan ko siyang muli at dito'y nakita ko kung paano magtama ang paningin naming dalawa. Grabe, nakakapangilabot talaga ang ka-guwapuhan ng isang 'to. Hindi ko naman talaga puwedeng itanggi na nakabibighani talaga ang itsura niya.

Para bang mas gusto ko na lang itong titigan nang matagal kaysa ang harapin ang hinaharap. Siguro naman karamihan sa mga babae ay sasang-ayon sa 'kin sa bagay na 'yon.

"Let me go with you."

Iyon nga lang. May pagka-bastos din ang bunganga niya. Pero kailangan kong kalmahan dahil baka naman nagbibiro lang siya. Wala rin akong karapatang magalit o umalma dahil kahit baliktarin ko pa ang sports bra ko hindi no'n mababago ang sitwasyon na siya pa rin ang tagapagligtas ko.

"Bastard." Saad ko naman habang marahan na tumawa.

He smiled. "Come on. Let's do it inside."

"No." Iling ko. Dinadagdagan ko ang ekspresyon na para bang sanay na ako sa inaasta niyang ito. He's teasing me, obviously. O baka talagang m*****g lang ang taong 'to pero kung magpapanggap lang din naman ako, mas mabuting dito pa lang sanayin ko na ang sarili ko.

Hinawakan ko siya sa dibdib. Mainit iyon at matigas. Para tuloy akong humahawak ng mainit na pader. Idagdag pang napaka-guwapo ng pader na 'to. "Levim. Sinabi ko na sa 'yo."

"Sinabi ang alin? Na virgin ka pa?"

Nakakahiya. Nakakahiya.

"Don't lie to me, Sherry."

"I'm telling you the truth." Hinawakan niya naman ang kamay kong nakalapat sa dibdib niya. At ngayo'y hindi ko na ito mahila pabalik. That's when he started leaning toward me even closer. Mas lumakas ang pabango niya dahil dito.

I yelped in shock kaya't natigil niya ang bibig na dumampi sa leeg ko. Nasundan naman iyon ng mahinang tawa. Nagpapasalamat ako na hindi niya iyon tinuloy, pero mas nakaka-offend pa rin na tinatawanan niya ang reaksyon ko.

"Are you really my girlfriend?"

"Y-yes I am." Patay. Nagsususpetiya nga talaga siya sa identidad ko. Pero dahil sa tawa niya para bang hindi ako nakakaramdam ng galit dito. Does that mean I'm still safe? I don't actually know.

Nakahinga naman ako nang malalim nang sa wakas ay umatras na siya. Pinagmasdan ako't hinaplos ang aking pisngi. "You really are my girlfriend. Noong una ay nagdududa ako pero napatunayan mong hindi ka nga isang babaeng ambisyosa lang. Pasensya na kung pinagdudahan kita."

Then niyakap niya ako nang mahigpit. Habang ako ay tulala lamang sa aking kinatatayuan.

Wait. Does that mean, pasado ako? Wait ulit. Bumalik na ba ang alaala niya sa girlfriend niya? So if tinatanggap na niya ako, ibig sabihin din ba nito—argh Sherry shut up ka na, okay? Ang mahalaga hindi na siya nagdududa sa 'yo. Ngayong na-secure mo na ang titulo bilang fiancée ng taong 'to, may pag-asa ka na ring panatilihing ligtas ang sarili mo.

Iyon nga lang, may parte pa rin sa puso ko ang nagsasabing mali ang ginagawa ko. But what choice do I have? If ever itaboy niya ako sa oras na magsabi ako ng totoo, malamang hindi magtatagal at mahuhuli na ako ng tiyuhin ko.

A part of me will be sacrificed, for the good of the whole called me. Mas mabuti na 'to kaysa naman humantong ang lahat sa hindi pabor sa 'kin.

"Nagugutom na ako. Let's eat downstairs." Sabi naman niya.

Nagpapasalamat ako dahil sa wakas nag-aya na rin siya. Pero kahit gutom na gutom na ako, mas pinili ko pa ring maging malumanay sa pagngiti at tumango. "Sure." Sure mo mukha mo. Galing mo rin umarteng babae ka eh. Ikaw na talaga.

Nang makababa na kami, naabutan namin sa may kitchen table si Loid. Nakarolyo ang white sleeves nito. Nakasuot ng dark apron at kasalukuyang naghihiwa ng karne. Karne ba ang uulamin namin ngayon? Nakakatakam naman 'to.

"Is the dinner ready?" Tanong ng kasama ko.

Umangat ang tingin ni Loid sa amin—I mean, sa akin lang pala. At ang klase ng titig nito'y para bang nawalan na siya ng interes hiwain ang karneng hinahawakan, at ipagpatuloy ito sa mukha ko. Sama kasi talaga ng tingin niya.

Habang hindi inaalis ang titig na iyon sa akin, sumagot naman siya. "Patapos na 'to, Levim. May appetizer sa dining table habang naghihintay kayo."

Problema ang lalaking 'to. Sa simula pa lang, siya lang talaga ang magsisilbing butas sa plano kong pagpapanggap dito. Unang-una wala siyang amnesia. At pangalawa, siya yata ang pumapangalawa kay Levim kung pag-uusapan ang kapangyarihan sa mafia group na 'to.

Ibig sabihin, sa oras na ipagsabi niyang isa lamang akong hamak na impostor. Iyon na rin ang magiging katapusan ko. And the consequences behind it will be so unimaginable and tragic.

So what should I do? I need to befriend him. As soon as possible.

That's why bago ako nahila ni Levim paalis do'n, nginitian ko muna si Loid. Ang ngiting pinakamagandang ngiti na magagawa ng mukha ko, "Thank you, Loid. Hanggang ngayo'y sabik pa rin talaga ako sa bawat luto mo."

Again. Nahinto siya sa kanyang ginagawa at tinitigan ako. And his eyes got even more darker. Shit. Peke ba masyado ang ngiti ko?

"Uh-huh."

Masyadong malamig. Mukhang hindi nga talaga magiging madali 'to.

Tuluyan na akong nahila ni Levim paalis doon. Naupo ako katabi siya at doon may dessert na nakahanda. "Sabihin mo nga, may galit ba sa 'kin si Loid?"

"Why would he be angry at you?"

"Eh kasi," Eh kasi sa totoo lang alam ko naman ang dahilan. Pero hindi ko puwedeng sabihin 'yon nang harapan sa kanya. "Hindi bale na nga."

"Are you sure?"

"Yeah."

After a couple of minutes. Dumating na rin si Loid dala ang pagkain namin.

Tinanong ko si Levim kung bakit wala silang taga-luto rito at ang sabi lang niya sa 'kin ay, "You don't remember the reason?"

Kaya't sinundan ko agad ito ng hilaw na tawa sabay sagot ng, "Oo nga pala. Pasensya na ang dami lang kasi talagang nangyari nitong nakaraang araw. Maski ako nagkaka-amnesia na rin."

Isa lang talaga ang klaro sa 'kin sa mga sandaling iyon.

I'm such an idiot pretender.

"Did you enjoy the food?" I nodded to Levim gracefully. This time, hindi peke ang ngiti ko. Of course totoong masaya talaga ako dahil sa matagal na panahon ngayon ko lang ulit naranasang kumain nang mapayapa sa isang hapagkainan.

"Boss," Hanggang may isang lalaki naman ang dumating dala ang isang wireless telephone. "Mr. Devereux wants to talk to you. Pasensya na pero tunog galit po ang boses niya."

Dahil dito'y napansin ko namang nagkatinginan sina Loid at Levim. Then the latter stood up without even looking at me at tinanggap ang telepono bago naglakad palabas.

Ngayon ay kami na lamang ni Loid ang natira sa hapag. Dala ang aking pinggan at kay Levim, nagsubok akong tumayo para umalis doon.

"Sit down, lady."

"What's wrong?" Ngiti kong tanong.

Pero hindi ko talaga kayang mahawa ng ngiti ang mukha niya. "I said, sit down... lady."

Shit. This is the hard part of it all. Confronting the very first obstacle of my plan.

Nang muli akong makaupo, dito'y mas naging intense ang titig na ginagawa niya sa 'kin. And then, gamit ang malalim at buo nitong boses, nagtanong siya.

"Tell me the truth... who really the fuck are you? Miss Sherry."