Chapter 3

Mas lalong tumindi ang kaba ni Sherry. Sa takot niya, pakiramdam niya'y halos lumabas na ang kanyang kaluluwa nang makita niyang tumingala ang kanyang tiyuhin. Kung nahuli siya ng pag-atras kahit isang segundo, malamang nagtama na ang kanilang mga mata—at iyon na ang magiging katapusan ng habulan.

Ilang buwan na rin siyang nagtatago. Napakatagal ng panahong ginugol niya sa paglayo at pag-iwas. Dito lang ba magtatapos ang lahat? Hindi. Hindi siya papayag. Kailangan niyang makaisip ng paraan. Pero ano? Ano ang dapat niyang gawin sa sitwasyong ito?

Kailangan mong mag-isip, Sherry!

Hindi ito ang oras para magpadala sa kaba. Kailangan niyang kumalma at hanapin ang pinakamahusay na paraan upang makatakas.

Mabilis na naglapit ang tunog ng mga yabag sa hagdanan. Papalapit nang papalapit sa kinaroroonan niya.

"Mga tang—! Sino'ng tanga ang nagsabing lumabas tayo ng ospital?"

"Huwag mo nang pansinin," sagot ng isang pamilyar na tinig—ang boses na pinakakinamumuhian ni Sherry. "Mas marami tayong tauhan ngayon, at malamang, dito na lang ang hindi pa natin natitingnan."

"Sigurado po ba kayong nandito siya, boss?"

"Matagal na nating hinahabol ang pamangkin kong 'yon. Alam ko kung paano siya mag-isip. Hindi siya lalabas ng ospital para lang magpakamatay sa harap ng mga sasakyan natin. Malamang, nagtatago lang siya sa loob."

Buwisit talaga! Alam ni Sherry kung gaano katalino ang tiyuhin niya, at ito ang isa sa mga bagay na labis niyang kinaiinisan dito.

At sa sandaling mahuli siya nito, wala nang ibang paraan para makawala pa siya.

Wala siyang pagpipilian. Mabilis siyang tumakbo pabalik sa dulo ng pasilyo at lumapit sa pintuang sinubukan niyang pasukin kanina. Halos hindi siya humihinga nang tinulak niya ito at mabilis na ipinasok ang sarili sa loob.

Pagkasara ng pinto, agad niya itong ini-lock.

Napakabilis ng tibok ng kanyang puso. Para bang sasabog ito anumang oras.

"Who are you?"

Napalingon siya sa lalaking nagmamay-ari ng malamig na tinig na iyon.

Walang suot na pang-itaas ang lalaki, kaya't kitang-kita ni Sherry ang puti at maalaga nitong balat, pati na rin ang matigas nitong katawan. Napalunok siya. Lagot. Alam niyang napakaamo ng mukha ng estrangherong ito, pero hindi niya rin mapigilan ang muling pagbilis ng tibok ng kanyang puso—hindi lang sa kaba, kundi sa kakaibang init na naramdaman niya.

"I said, who are you?"

Napakagat-labi si Sherry. Ano ba 'tong pinasok ko?

"Um... uh..." Sherry, bilis! Mag-isip ka!

Pakiramdam niya'y sasabog ang utak niya sa pressure. Lalo pa siyang kinabahan nang lumapit ang lalaki, ang mukha nito'y seryoso at walang bakas ng awa. Tila ba handa siyang suntukin sa isang maling sagot lang.

Ilang hakbang na lang sana nang bigla siyang may maalala.

"Get ou—"

"Levim!"

Natigilan si Levim nang bigla siyang yakapin ng dalaga. Napakadiin, napakainit. Ramdam ni Sherry ang tigas ng katawan nito, at alam niyang hindi siya dapat maging komportable rito—pero wala siyang magagawa. Kailangan niyang panindigan ang ginawa niya.

"Hey. Get off me, lady." Hinawakan ni Levim ang hoodie niya at pilit siyang inaalis sa kanyang katawan. "What the fuck is wrong with you? Nawawala ka ba?"

Ngunit ngumiti lamang si Sherry. Tumingala siya rito at nagsimulang magsinungaling.

"You don't remember me?" tanong niya, saka tinuro ang sarili. "Ako ito, si Sherry..."

Saglit siyang nag-atubili bago ipinagpatuloy ang kasinungalingan.

"... your fiancée."

Baliw ka, Sherry! Sa lahat ng palusot, bakit ito pa ang naisip mo? Pwede mo namang sinabi na lang na may humahabol sa 'yo!

Pero wala nang atrasan. Kailangan niyang tapusin ang nasimulan.

"I missed you so much, baby!" Muling niyakap ni Sherry si Levim. "Pasensya ka na at ngayon lang ako nakadalaw. Ayos ka na ba?"

Nanatiling tahimik si Levim. Pinoproseso ang nangyayari. Sino ba tong ambisyosang babaeng 'to?

Ngunit kahit na hindi niya ito kilala, may kung anong parte ng sarili niya ang nagsasabing tanggapin ang presensya nito. Matagal na rin siyang hindi niyayakap nang ganito.

At sa hindi maipaliwanag na dahilan, hindi niya napigilan ang sarili na haplusin ang pisngi ng dalaga.

Nagpigil naman si Sherry na mapatalon sa kuryenteng dumaloy sa kanyang balat. Ano 'tong ginagawa mo, Levim? Habang lumilipas ang mga segundo, lalo niyang nararamdaman ang napaka-init na presensya ng lalaki.

Ngunit bago pa siya tuluyang malunod sa sariling kasinungalingan, biglang may kumatok sa pinto.

"Pakibuksan po, mga pulis ito. Nais lang sana naming makipag-usap sa inyo sandali... uh... Mr. Devereux?"

Napamulagat si Sherry. Patay!

Mabilis siyang pumunta sa banyo at ini-lock ang pinto. Please, Levim, huwag mo akong ibuking.

Binuksan ni Levim ang pinto at masamang tinitigan ang pulis.

"What do you want?"

Nagpakita ng badge ang pulis bago sumagot. "Kaunting inspeksyon lang po ito. Pwede po ba kaming pumasok?"

"No."

"Yes, we can."

Napakunot-noo si Levim nang lumapit ang isang lalaki sa kanya—isang pamilyar na mukha na nakasuot ng itim na overcoat.

Sinundan ito ng iba pang pulis na agad nag-inspeksyon sa paligid.

Nang akmang bubuksan ng isa sa kanila ang pinto ng banyo—

"Don't you ever come near that door."

Matigas na utos ni Levim, dahilan upang mapahinto ang pulis.

"Why, Levim?" bulong ng lalaking naka-overcoat. "Are you hiding something?"

Rinig na rinig ni Sherry ang boses ng kanyang tiyuhin. He's inside the room.

"May hinahanap akong babae," patuloy ng kanyang tiyuhin. "Pamangkin kong nawawala. Matagal ko na siyang hinahanap at nag-aalala ako kung maayos pa ba siya."

Lumapit ito kay Levim, halos magtama ang kanilang mga mata.

"At sa oras na malaman ko kung sino ang nagtatago sa kanya..." bumigat ang boses nito, "... isinusumpa ko, ipaparanas ko sa kanila ang impyerno."

Hindi nagpatinag si Levim. Itinuro ang pinto ng banyo at matigas na sumagot.

"At sa oras din na buksan mo 'yan, isinusumpa ko rin, Mr. Francelia..." ngumiti siya ng mapanganib, "... dadanak ang dugo mo sa mismong paanan ko."