SOLLAIRE
Buong gabi akong hindi naka tulog dahil bukod sa inihahanda ko ang sarili kong humingi ng sorry sa mga haharapin ko bukas ay hindi rin ako pinapatulog ng isiping may tyansang mapasara ang business ko na bumubuhay sa akin.At ngayon, alas siyete na ng umaga at ang call time namin sa office ni Zion ay alas osto. Alas diyes naman ang call time namin sa lugar kung saan kami mag uuusap usap ng mga haharapin ko ngayon araw."My ghad, hindi ka natulog?" Napanganga na lamang si Nate habang naka tingin sa akin na naka salampak sa sofa at naka tulala sa bakanteng pader na nasa harap ko. "Sabi ko naman sa iyo matulog ka, diba? Jusko naman."I looked at him sarcastically. "Nate, how about you try to shut up as obvious naman na pipitik na ang ugat ko sa ulo dahil sa mga isipin?"Nate eased up. Umupo ito sa tabi ko at inilagay ang starstruck coffee na binili niya sa labas. Iced white choco mocha with two shots of espresso ang usual order ko.But when I sipped the coffee, I figured that there may be two shots of coffee in it kaya napa ngiwi ako."Yah, I figured that you may need more than just two shots of espresso." Ani ni Nate. "Ligo ka na, Sol, please. We can't be late. Baka mainis nanaman si Zion." Pakiusap niya sa akin.Napa buntong hininga na lamang ako at tumayo. Hindi ko rin kinalimutang kuhanin ang kapeng bigay ni Nate."All right, Nate. Just cook me some breakfast, will you? Tocino, egg, and fried rice is fine. Cook a lot because you have to eat with me." I asked him.Nate gave me a smile. "Yan, yan. Akala ko wala ka nang balak kumain eh. Sige na maligo ka na at magluluto na ako."Kumilos na agad si Nate at dali daling pumunta na sa kusina. Bago ako pumasok sa banyo ay sumilip muna ako sa kusina."And Nate?"Napa tingin sa akin si Nate. "Yes? Anything else?"I shake my head. "Nothing. I just want to say sorry for telling you to shut up."Nate giggled. "Wala yon, Sol. Alam ko naman na dahil lang yon sa tulog. Don't overthink about it."Napangiti na lang ako at pumasok na sa banyo. Kahit kailan talaga ay napaka swerte ko kay Nate dahil siya lang ang nakakatiis at nakaka intindi sa paguugali ko bukod kay Zion.Mula nang magpaka independent ako sa mga magulang ko at hindi na sila kinausap mula nung ako ay 19 years old, sina Nate at Zion na ang naging bago kong pamilya.Bakit hindi ko na kinakausap ang mga magulang ko? Well, that is a story for another day.Madalian lang ang naging pag ligo ko. Pag labas ko ng banyo, agad agad na rin kaming kumain ni Nate. Hindi na nga namin nahugasan ang pinagkainan namin dahil agad agad kaming napatayo nang maka tanggap kami ng text message mula kay Zion.
Galit nanaman ang abogado ko. Init na init ang ulo niya sa akin. Mas okay pa sana noon na ibang pagiinit ang nararamdaman niya sa akin. Pero ano pa nga ba ang magagawa ko eh kasalanan ko naman kung bakit naistress si Zion?
"Come in guys, we have to leave by eight thirty so we only have half an hour to brief about the meeting." Nagmamadali kaming pinaupo ni Zion sa upuan at pagka upo na pagka upo niya ay agad na itong nag salita.
He looked straight at me with his serious face. I'm so intimidated. Still, he looks so hot. I'll just give him a good time after this issue is wrapped up. "Sol, I know what attitude lies beneath you, so, I am advising you to not use that attitude today."
Nate choked on his coffee while my eyebrows furrowed. "What attitude?"
"Yung palasagot at laging may katwiran mong bunganga." He frankly said. "Kung ayaw mong mawala yang business me, just apologize to them and try to do it sincerely. At tsaka kung may hilingin man sila sa iyo, just nod your headat ako na ang magsasalita para sa iyo."
Nate pulled out a file on his beloved briefcase. When he handed the file over me, mga profile ito ng iba't ibang mga babae.
"And this is?" I asked.
"That's your enemies for today. Sila yung mga hinikayat ng asawa ni Zuniga para sampahan ka ng kaso. That is six women in total. All are wives of CEO's na may magaganda, mabibigat at matitibay na koneksyon with powerful people inside and outside of the country. So. my advise for you is to apologize and agree to their conditions."
"And what conditions are those?" I asked.
Wala pa naman kasing sinasabi sa akin si Zion kung anong kondisyon ang hinihingi ng mga babaeng iyon at kung anong gusto nila. I am assuming that maybe he doesn't really know or he's just waiting for me to hear it directly from the wives.
Zion shrugged his shoulders at binawi na sa akin ang file at iniligpit na ang mga gamit niya. "I don't know. Ilap sa akin ang mga lawyer nila. Come on you two, mas mabuti nang maaga tayo kesa mahuli pa."
Inaasahan ko na sabay sabay kaming pupunta sa parking lot pero pag labas ni Nate ay hinila ako ni Zion pabalik sa office. When its just the two of us, he kissed me passionately. I know we have no intention of having sex today so I felt warm that this kiss is him saying goodluck to me, as well as him reminding me that he still loves me kahit na pinapa sakit ko ang ulo niya.
Nang mag hiwalay ang mga labi namin, dumapo naman ang labi niya sa aking noo at binigyan ito ng halik.
"Sorry kung mainit ang ulo ko. I still love you, okay?" He reminded me.
I gave him a smile. "Alam ko naman yun. At tsaka wala naman akong karapatang mag reklamo dahil kagagawan ko naman to. I love you too, Zi. Wag ka mag-alala, hindi ako gagawa ng bagay na ikakapahawak natin."
After I made that promised, we walked out his office while holding hands. Natatawa tawa pa kami sa kwento namin sa isa't isa habang nasa elevator.
Little did I know that my so called attitude will be the cause of me breaking what I just promised to Zion.
SOLLAIRE LUCKILY maaga kaming nakarating sa chambers. Wala pa nga rito ang mga asawang nagrereklamo sa akin pati na ang judge na magoobserve sa magiging paguusap namin ngayon. Sana nga ay ma-settle na ang lahat dahil ayoko talaga na mapasara ang pinakamamahal kong negosyo. Pangako, right after everything is settled, I will carefully pick my clients na. Ayoko na ma-stress sa ganito at ayoko na rin na magalit sa akin si Zion. He's all I have, Iyon bang nakakaintindi at nakakatiis sa ugali ko. Hays, I don't know what I will be without him kaya ayaw ko na siyang bwisitin. "Aga aga natin sila naman pala 'tong late. Ka-imbyerna." Reklamo ni Nate habang boring na boring na nilalaro ang briefcase ni Zion. Bawal kasi kaming mag dala ng phone dito sa loob because the judge can't risk having the chamber conversations out. Zion, looking tired, yawns. "Ganyan talaga. They're late on purpose. Gusto kasi nila ma-intimidate nila tayo when they walked through the door. It is very usual. Ina-adv
ZIONAfter Sollaire walked out, all of us are stunned at walang nagsasalita ni isa man lang. However, sobrang daming mura na ang nasasabi ko sa utak ko because what the hell did just happened?Judge Tamayo knows me as an honorable lawyer. He knows that every case I present, I will mostly win. If not, I will lose it honorably. Pero itong ginawa ni Sollaire? I am sure that my career is forever stained in Judge Tamayo's head.From now on, in his head, I am a lawyer who let my client disrespect me in his presence.Bumalik na lang ako sa aking huwisyo nang maramdaman ko ang pagsiko at marinig ko ang pagbulong sa akin ni Nate."Huy, speak up." Nate whispered.Doon ko na lang napagtanto na naka tingin na sa akin ang lahat."A-ah...." Panimula ko dahil wala akong masabi. "I would like to apologize for that, Your Honor-- everyone. It seems that Ms. Sollaire-- my client-- is overwhelmed.""That is not an excuse!" Zuniga's wife blurted out. Alam kong inis na inis siya dahil hindi umayon sa kany
SOLLAIRE I went straight home after walking out of the chambers two weeks ago. YES. Dalawang linggo na ang nakararaan simula noong mag walk out ako mula sa mga nagrereklamo sa akin, kay Judge Tamayo, Nate, at si Zion. Because when I heard the word 'public apology' I know na hindi ko kayang gawin iyon. At kung ano man ang rason, dahil iyon sa mga magulang ko. I don't want them na pagtawanan ako pag nakita nila ang public apology ko dahil baka ang isipin nila ay isa akong malaking disappointment at hindi ko kayang bumuo ng matinong buhay nang wala ako sa puder nila. Noong mga unang araw matapos akong mag walk out, maraming text at calls sa akin si Zion. Lahat iyon ay puro hindi nasagot. I know that he is angry. Of course, pinahiya ko siya sa harap ni Judge Tamayo. Tama lang na magalit siya sa akin at alam ko naman na deserve ko iyon. Pero si Nate, hindi lang ako sa text at tawag kinulit pero andito rin siya sa apartment ko ngayon. Kahit nga ilang beses ko na siyang palayasin ay hin
VERNONWHAT in the mader fvcking shit is happening in my office?Nakakalat nanaman lahat ng papel at naka lapag lang ang mga office folders sa sofa. Napaka gulo nga kaya hindi ako makapag trabaho nang maayos. Simula rin nang makita ko kung gaano kakalat ang office ko ay uminit na rin ang ulo ko bigla.Hindi ko naman ito maiuutos kay Jane dahil nasa staff meeting siya kasama rin ng mga ilan sa mga staff dito sa CEO floor. If only I have a secretary, hindi ko na poproblemahin ito.Kaya lang wala nga akong secretary, so what else can I do to solve this irritating problem?"Shit, of course, I have to do this myself." I whispered then I began organizing the papers that is on my table.Wala pa nga ako sa kalahati ng ginagawa ko ay bigla nanaman akong nairita. Hindi ko kasi gets kung paano ayusin ang mga papeles na ito at kung ano ba ang mga papel ang dapat magkasama. When I took a glance at the papers that is on the floor and the folders that is sitting quietly on my sofa, napaupo na lang a
SOLLAIREWhen Zion arrived, we were immediately greeted with his serious face.No one attempted to greet him nor speak with him in anyway. Para bang bumigat ang aura nga paligid nung dumating siya. Bakit ko ba nararamdaman na may ibabalita siyang hindi maganda?Instead of greeting me with a hug and a kiss on the cheek katulad ng lagi niyang ginagawa, he went straight to the kitchen para uminom ng malamig na tubig na galing sa ref.Nate is looking at me, obviously asking what to do. Hindi niya pa kasi nakakasalamuha si Zion na ganito kasungit. Zion is the most patient and understanding man ever.Bumigat nanaman tuloy ang pakiramdam ko nang maalala ko na ako ang dahilan kung bakit siya nagkakaganito. If only I said sorry publicly, hindi naman ito mangyayari sa amin. Ang kaso nga lang, hindi ko iyon kaya. I can't let my parents be satisfied on seeing what kind of disappointment I am at hindi ko rin gusto na makita nanaman nila kung saan ako nakatira. Kung nalaman nila, they're just goi
SOLLAIREIt's the paintings that I asked them to take out first. Isang buong truck ang okupado ng mga paintings sa building ko. Paano ba naman halos mag mukha nang museum ang office building ko dahil sa karamihan ng mga kliyente ko ay nagbibigay sa akin ng mga painting at iba pang mga art works.Kahit nga hindi ko na sila kliyente ay patuloy pa rin nila akong binibigyan ng mga regalo. Mayroon tuwing okasyon ng Valentine's day, Christmas day, New Year's day, Halloween Day, at siyempre ang aking birthday.Ito rin siguro ang isa sa mga mamimiss ko, ang mga mababait kong kliyente. Pero hinding hindi ko mamimiss ang mga asawa nila. Hindi naman lahat ng asawa ng mga naging kliyente ko ay may masasamang ugali, pero karamihan sila ay ganon."Ma'am, ito po saan?" Tanong ng helper habang nakaturo sa painting na naka sabit malapit sa elevator ng third floor.Napasimangot ako. "Tapon niyo na lang po kuya, or kung gusto ninyo, inyo na lang. Pwede niyo po iyang ibenta, nasa seventy thousand ang pre
AVON "Miss Avon, galit na galit po yung isang considered candidate. Bakit daw po siya nareplace sa pwesto? He said that he was getting ready to join the program. I don't know what to tell him po." Lesley, one of my operating staff said while her head is down. "Lesley..." I softly called and approached her. I lifted her head using my finger. "If they intimidate you, intimidate them back. Drop that call. Him being angry only proves that he is not that worthy to be in our program. Come back when you are finish dropping that call." When Lesley turned around and walked out of my office, I sighed. I am just so glad that I did not accept that candidate or else one of my girls would have to deal with that kind of attitude. Napalingon na lang ako ulit when the door opens. "You dropped the call?" I asked her. Lesley nods, but I can still sense that she was frustrated being shouted at minutes ago. Oh dear... "Sit down, dear." I commanded her. When she sat down, I poured her a gl
VERNON "Jane, can you please clean up just a little bit in my office? I am so worn out and I am going home." I kindly ask her. Alam ko na hindi naman part ng trabaho niya ang mag linis ng opisina ko but she's not doing anything since this morning dahil time off muna kami sa mga meeting. She frowned and made a glimpse inside my office. Napangiwi ito. "You sure a little bit cleaning lang kailangan ng office mo? Parang dinaanan ng sampung manok at hinalukay eh." She frankly said. Napangiwi na lang din ako. Kahit kailan talaga, Jane keeps me at my place. She humbles me. "Yeah yeah, just clean it and I'll take this day as your double pay day." Inilapag ko sa lamesa ang susi ng opisina. "Lock it when you are done." Kung kanina ay nakangiwi siya, ngayon ay abot tainga na ang ngiti niya. "All right, boss. You got it." Habang palabas ako ng building ay hindi na ako nakabati sa mga empleyado na bumabati sa akin. Not to be rude but sobrang totoo na worn out talaga ako. Paano ba nama
SOLLAIRE "Isn't it cute?" I asked him habang hawak hawak ko ang tela ng puting dress na nakasuot sa manequin ng high end store rito sa BGC. Matingkad ang pagkaputi ng tela at hindi gaanong maraming bato kaya alam ko na magaan lang ito kapag isinuot ko na. Tinapik ko muli si Vernon na para bang lutang. "Huy. Kinakausap kita." Bahagya itong napatalon. "What?" I sighed. Hindi ko alam kung bakit para bang lutang siya ngayong araw. Kumpleto naman ang tulog naming parehas at parehas din naman kaming may kain. "Tinatanong kita kung cute ba tong dress." I said, poker faced. He slightly smiles at hinawakan ang dress na para bang ito ang pinaka interesadong bagay na mayroon ngayon sa mundo. "It is very cute and I know that this will suit you for the day that--" He cleared his throat. "W-we get married..." at napaiwas ito ng tingin sa akin. I sighed. Why the fuck is he acting like this? Para bang takot na takot siyang magpakasal sa akin? Akala ko na ito ang gusto niya? That is
VERNON Nagising ako nang biglang balagbag na bumukas ang pinto. "What the hell?" Naaalipungatan kong kinuskos ang mata ko para makita kung sino ang bigla bigla na lang pumasok sa opisina. "The hell are you doing here?" "Well, Jane called me. She said that you've been camping here for two straight days." Ani ni Casper. Umupo na ito sa single sofa at inilapag ang pagkaing dala dala niya para sa akin. May dala itong chinese food at hindi nito kinalimutan ang paborito kong orange chicken at fermented soy noodles. Kahit inaantok pa ay napilitan akong bumangon. Alam ko naman na hindi ako titigilan ni Casper. "Ano pa sabi ni Jane sa iyo?" I asked him while I was helping to prepare our food. Para kay Casper, lunch na ang pagkaing ito, pero para sa akin ay breakfast pa lamang. Ngayon pa lang ako kakain ng unang meal ko ngayong araw. Casper started eating his favorite dumplings. "Sabi niya, hindi raw talaga niya alam kung bakit ka magkakaganyan. But she figured that it is about So
VERNON "Let's go." I immediately packed our things. Inilagay ko ito sa bag na dala namin. While sobbing, tumingala ito sa akin at nagtanong, "What?" "I said let's go. Uwi na tayo kay Mustang." Ani ko habang busy pa rin sa pagaayos. "Bakit uuwi na tayo?" Tanong niya. Bakit ba parang ayaw niya pa umalis sa lugar na to? Nakuha na naman niya ang sagot na gusto niya. Narinig na niya ang dapat niyang marinig mula kay Carlo. Carlo wants her to stay away from his family. Malinaw na malinaw iyon. "Bakit? Ayaw mo pa bang umuwi? Ano pang gagawin mo rito?" Tanong ko habang tinitignan siya na parang pilit kong itinatatak sa utak niya na tapos na kami sa lugar na to. She shook her head. "I don't know. Ayoko pang umuwi--" "Kahit naman na dito ka pa tumira, hindi ka na mahal ni Carlo." Napa angat ang tingin sa akin ni Sollaire at bigla nitong hinablot ang tsinelas na nasa kanyang baba at ibinato sa direksyon ko. Hindi ako tinamaan but I am sure that she was aiming to hit me directly. P
SOLLAIRE I waited for a whole day to let my emotions decrease a little. Vernon had rented a room para dito ako pagpahingain. Isang room lang ang available kaya iisa lang ang kwarto namin. At sa kasamaang palad din ay iisang kama lamang ang para sa amin. But I didn't really care. Iyak lang ako nang iyak buong araw, at ngayon na sumapit na ang gabi ay nakatulala lamang ako habang nakahiga sa kama, ang mukha ko ay nakasandal sa unan. Naramdaman ko na bumigat ang kama. Dumating na pala si Vernon galing doon sa mansion. "Hey. Nasilip ko na si Mustang. Nasabi ko na rin lahat, ayos lang daw siya ron at kaya naman niya. Medyo nakakalakad na naman." Ani niya. Tumango lamang ako at hindi na kumibo. Wala talaga akong energy. Hindi ko kayang kumilos o ni magsalita man lang. Sobrang kirot at bigat ng puso ko, yung para bang hindi ko alam kung ano ang gagawin ko pag tapos ng lahat ng nalaman ko. "Sol, you can not be like this. Come on. Bangon ka." Tinapik tapik ni Vernon ang balikat k
CARLO "Break na muna ako, wala pa namang customer." Pagpapaalam ko sa kasama ko ngayon sa coffee bar. Alas tres na kasi at ang mga tao ay nasa pool area. Mamayang bandang alas singko pa naman ang karaniwang dagsaan ulit dito ng mga magkakape, bandang alas otso naman ang mga gustong uminom ng alak. Pumunta na ako sa sikretong pwesto sa likod ng resort kung saan maganda ang tanawin. Onti lang naman ang nakaka alam ng pwesto na ito kaya malaya ako rito na humipak ng sigarilyo. Ilang taon na rin ako rito sa Batanes. Kung noong una ay labag sa loob ko ang konsidyon kung bakit ako andito, iba na ngayon. Ngayon na andito na si Mandy na katuwang ko sa buhay ay hindi ko na naiisip ang buhay ko noon. Ang buhay ko noon sa probinsya ay mahirap. Lalo na para sa akin na high school lamang ang natapos at binubuhay ang sarili sa pagsasaka at pagtitinda ng mga gulay. Kung noon ignorante ako sa labas na buhay mula sa pagsasaka, ngayon ay marami na akong bagay na alam. Pati nga ang mga kape
SOLLAIRE Nakatitig lamang ako sa entrance ng bar. Nanginginig ang buong katawan ko at halos parang hindi ako makahinga. Sumabay pa ang pagkulimlim ng langit ngayon. Grabe raw ang mga bagyo sa Batanes lalo na at napapalibutan ito ng tubig. Hindi ko rin alam kung makakabalik kami agad sa siyudad lalo na at may nilabas na rainfall warning na magtatagal ng isang linggo, more or less pa iyon. Pero walang makakatalo sa dilim at bigat na nararamdaman ko ngayon. Hindi ko kasi alam kung anong mangyayari sa buhay ko pag tapos ko siyang makita. Will he take me back? Because I am willing to rebuild everything with him. I don't care about my contract with Vernon. Just one word from Carlo na gusto niyang subukan ulit, aabandunahin ko lahat. I've done it before, I can do it again now kung para sa rason na gusto ko. "So, what now? Tatayo ka na lang ba riyan?" Bumalik ako sa hwisyo nang marinig ko ang boses ni Vernon. Hinablot ko sa bunganga niya ang yosi na hinihipak niya at sinamaan it
SOLLAIREHe's been talking to me non-stop habang nagdadrive but I don't give a shit. Hindi ko siya kikibuin at wala talaga akong balak na pansinin siya.Alam ko naman na sinasadya niya ang ginawa niya kanina. Making me thirsty for sex with no reason."Hey, come on--" Malambing ang tono ng boses niyang pagtawag sa akin. "Galit ka ba?" He asked."No. Bakit naman ako magagalit sa iyo nang walang dahilan?" I replied coldly.He chuckled. Pati ang pagiging sarkastiko at pananadya niya na wala siyang alam kuno ay nagpapainit ng ulo ko lalo. "Okay, if you say so."Laking pasasalamat ko nang nanahimik na si Vernon at nag drive na lamang. Kanina pa ito patingin tingin si google maps niya dahil medyo naliligaw na kami. Hindi naman niya sinabi sa akin na naliligaw na kami pero alam ko naman kahit hindi niya sabihin dahil paulit ulit itong inis na kinakamot ang ulo niya."Where are we? Pabalik balik lang ata tayo eh." Inis niyang sabi.Hindi ko siya inimik. Hinayaan ko siya na mamroblema kakahan
SOLLAIRE Sinulit ko na ang umaga. Umaga kung saan mahimbing pa ang tulog ni Vernon. Hindi ko pwedeng i-risk na marinig na naman niya ang pag-uusap namin ni Mustang. Hindi naman sa may pake ako kung makikinig siya o hindi, ayoko lang na marinig at makita niya ako na ganito ka-vulnerable. Hindi kasi ako sanay. Bumabangon bangon na si Mustang. Malakas kasi ang risestensiya niya at pangangatawan kaya agad agad itong nakakakilos kahit kakalabas lang ng hospital. Pero kahit ganito ay hindi ko pa rin naman siya pinapabayaan. Matapos ko siyang subuan ng niluto kong lugaw ay pinaupo ko muli siya sa kama. Inilatag ko ang kumot sa kanyang katawan dahil kakaiba ang lamig sa Batanes tuwing umaga. Ini-angat ko ang ibabang parte ng kumot at inihanda na ang panlinis ng sugat at bagong rolyo ng bandage at sinimulan ko nang linisin ang mga sugat niya. Madaming gasgas sa bandang paanan si Mustang kaya maiging palitan nang madalas ang bandage para hindi ma-impeksyon. "So, di ka ba magtatan
VERNONSollaire tasked me.Yes, she tasked me. Inutusan niya ako na humanap ng accomodation para sa amin.At first, I was happy. Accomodation for the two of us? Sure, sure. Willing akong maghanap para sa aming dalawa. I was actually thinking na magpanggap na I accidentally booked us only one bedroom with one bed para naman ma-solo niya ako. And maybe then, hindi na niya matitiis ang presensya ko at mawawalan na siya ng choice kung hindi makipag sex sa akin.We are long over due.But when she said na maghanap ako ng accomodation for us, kung saan makakapagpahinga ng maayos si 'Mustang' na tinatwag niya-- my dick was so disappointed I decided to rent a whole Batanes Mansion just for the three of us.I'm willing to spend six digits per night sa pag renta kesa makita kong baby-hin ni Sollaire si Mustang katulad ng pag-aalaga niya sa akin.Not that I am jealous but alam ko na maiinis lang ako pag nakita ko iyon."Here is your key, sir. Enjoy your stay po." Magalang na sabi ng care taker n