CHAPTER 1- AN EXPENSIVE TREAT

CHAPTER 1- AN EXPENSIVE TREAT

----

5 Years Later

---

GABRIELLA MONICA JIMENEZ POV

Alas sais na ng umaga, at tapos na akong makapagkape. Nakabihis na rin ako at handa nang pumasok sa trabaho.

Grabe, sobrang sarap ng hangin. Paglabas ko, agad akong binalot ng malamig na simoy ng hangin at ang saya ng tanawin sa maliit naming hardin. Napapaligiran kami ng mga bulaklak at puno, kaya bago ako umalis, nakita ko si Mama na nagwawalis sa harap ng bahay. Agad akong nilapitan at hinalikan siya sa pisngi.

"Mama!" masaya kong bati sa kanya. "Aalis na po ako, oo nga pala, nag-iwan ako ng panggastos sa mesa. Pati na rin yung baon ni Faith, andoon po."

"Maraming salamat, anak," sagot ni Mama habang ngumiti. Pagkatapos nun, nagmadali na akong umalis dahil baka malate pa ako sa trabaho.

@ ST. ROSE HOSPITAL

Sa wakas, narating ko rin ang Nurse Station. Buti na lang at umabot pa ako sa oras. Nakapag-time in na ako at agad sinimulan ang duty ko. Ngayon, naka-assign kami sa pagtuturok ng bakuna para sa mga bata.

"Good morning, Nurse Monica!" bati ng mga kapwa ko nurse. Binati ko rin sila pabalik.

Pang-limang araw na ng pagbabakuna, at dagsa ang mga humabol para sa huling araw. Sanay na ako sa sigawan ng mga bata. Hindi talaga maiwasan ang mga iyakan dahil takot sila sa injection, kaya't kailangan talagang yakapin sila ng mahigpit ng kanilang mga magulang.

"Okay, next po," malambing kong sabi habang nakangiti.

May pakulo akong—libreng tsokolate para sa mga batang nagpapaturok. Ito na ang paraan ko para kahit papaano ay maibsan ang takot nila. Sa sobrang dami ng nagpapaturok, hindi ko napansin na kanina pa pala nanonood ang aming Head Doctor, si Dr. Blaire.

"Wow, your lane is really impressive, Nurse Monica. Ang saya ng mga bata, and I can't hear any noise. Good job!" nakangiti niyang sabi sabay tapik sa aking braso.

Kilig na kilig naman ang mga katabi kong nurse, habang ako naman, pilit na pinanatili ang propesyunal na ngiti ko. Maya-maya, umalis na rin si Dr. Blaire para tingnan ang ibang pila.

Pagkatapos ng vaccination, bumalik kami sa Nurse Station para magpalit ng naka-duty. Sa gitna ng trabaho ko, nakita kong papalapit ang bestfriend kong si Nurse Rylie—nakangiti ng abot-tenga na parang may dalang chismis.

"Beeeb!" masayang bati ni Rylie sa akin, sabay beso.

At hindi nga ako nagkamali, kasi ang dahilan ng ngiti niyang iyon ay dahil nakasalubong daw niya yung crush niyang doctor, at nagbatian sila. Kaloka, ang aga-aga, lumalandi na agad.

Hayy, ang kaibigan ko, mahilig talagang umawra sa mga pogi dito sa hospital. Meet Nurse Rylie, or as I like to call her, Ryle Christian Perez. Matagal ko nang kaibigan ito, since college pa lang, pareho kami ng school at scholarship. Beauty and brains!

Sobrang malapit na kami sa isa't isa. Sa loob ng limang taon ko sa La Union, siya lang talaga ang nakasundo ko. May mga ilan pa akong naging kaibigan dito, pero dahil na rin sa mga jowa nila na nagkakagusto sa akin, naging kagalit ko sila. Hay, hindi ko naman kasalanan kung ako ang magustuhan nila, di ba? Never ko na ring papatulan ang mga jowa nilang mga chaka. Hmp! Tapos na ako sa ganyang phase ng buhay ko.

Ngayon, focus na lang ako sa trabaho ko. At sobrang proud din ako kay Rylie. Palagi niya akong pinoprotektahan, kaya minsan, napagkakamalan kaming mag-jowa.

Si Rylie, kahit isang sirena at may pilantik na daliri, hindi mo siya mapagkakamalan na miyembro ng sirena dahil sa angking tindig niya na mala-Ding-dong Dantes. Add pa ang katawan niyang tambay sa gym. Buti nga at nag-improve na siya, dahil sa ilang taon niyang pag-gym, ngayon lang talaga siya lumaki. Pero saan ka makakita ng tao na pupunta lang sa gym para sumulyap sa mga muscles ng lalaki? Kaya nga, nang sumama ako sa pag-gym niya, napepwersa siyang sabayan ako sa exercise.

Sobra akong naloloka kay Rylie, pero sobrang blessed din ako kasi siya yung kaibigan na hindi mo kayang iwan. Siya yung nagpapasaya sa araw-araw ko.

"Girl, iba ka talaga," sabi ni Rylie, tawa nang tawa. "Balita ko, lagi ka daw may plus points kay Dr. Blaire. Hindi din ako magtataka kung bakit mabaliw-baliw sa'yo yung tao na yun. Kasi naman, hinuhusayan mo ang trabaho mo, kaya lagi ka napapansin."

"Konti na lang, girl, baka mapalitan mo na si Madam Olivia!" sabay tawa nito.

Napakunot ang noo ko. Si Madam Olivia lang naman ang CEO ng hospital, at terror siya. Tumatahimik ang lahat kapag dumadating siya.

"Gaga ka, mamaya may makarinig sayo," sabi ko, tinapik siya sa braso. "Ikaw, napakamalicious mo. Malay mo, appreciative lang si Dr. Blaire. Tsaka kung masipag ako, hindi naman ako pasikat. Sadyang ganito lang ako, girl. Born to be a nurse, ang Lola mo."

Taas-kilay ko siyang tinignan, at pareho kaming nagtawanan, na parang walang problema sa mundo.

---

Ilang oras ang lumipas, tapos na kami sa aming mga duty. Uwian na, kaya heto, ang parati naming ginagawa ni Rylie—kumain sa labas. As in, labas talaga. Paborito namin kumain sa mga turo-turo, yung mga may fishball, turon, palamig, at kung anu-ano pa.

Pero habang naglalakad kami papunta sa turo-turo, biglang humirit itong kaibigan ko.

"Teka te, tutal natapos naman natin ang hell week, bakit hindi natin i-treat ang sarili natin, girl? I think we deserve it." nakangiti niyang sabi.

"I-treat??"

"Ayy hala, nabingi lang? Oo te, treat! Tutal kakasahod lang natin nung isang araw, diba? I think we deserve na mag-restaurant naman, dun sa may aircon! At hindi dito sa puro usok at polusyon!!" Hindi ko na alam kung matatawa o maiinis, pero hindi na ako tumanggi. Tama nga naman siya. Ilang linggo na kaming nagtitipid ni Rylie, kaya napa-"we deserve this" moment kami ni Riley.

Kaya nag-abang kami ng masasakyan na taxi papunta sa mall kung saan kami magdi-dinner ni Rylie, nang bigla kaming mabigla nang may bumusina sa amin. Sabay pa kaming nagulat at mas naloka kami nang makita namin ang isang magarang sasakyan na kulay itim! Pagkababa ng bintana, si Dr. Blaire pala ang sakay.

"Hi, girls!" nakangiting bati niya sa amin.

"Ayy! Hello po, Dr. Blaire!" masayang tugon ni Rylie.

Samantalang ako, umiwas lang dahil ramdam ko yung malagkit na tingin ni Dr. Blaire sa akin.

"Tara na, uuwi na ba kayo? Sabay na kayo sa akin. Hahatid ko na kayo." At agad kaming nagkatinginan ni Riley.

"Ano, girl? Tara na ba? Ayan na si Dr. Blaire oh, nakakahiyan naman kung tatanggihan natin siya." sabay hawak ni Riley sa braso ko na parang anytime ay ready akong hilahin papunta sa sasakyan ni Dr. Blaire.

Nagdalawang-isip ako dahil nga iniiwasan ko si Dr. Blaire, lalo na't malapit lang kami sa hospital, at baka may makakita sa amin. Pero hindi na ako nakatanggi dahil sobrang pilit na ni Riley.

"Ano na, bat ang tagal mong magdecide? Head doctor natin yan. Gusto mo bang masisante tayo? Pumayag ka na, ngayon lang naman yan." pabulong nitong sabi, pero ramdam ko ang gigil niya.

At dahil wala na akong choice, sumakay na kami sa sasakyan ni Dr. Blaire.

Hay nako, pagkasakay namin, agad na umawra si Riley. Sabi ko na nga ba, baka isa na naman itong si Dr. Blaire sa mga crush niya. Talagang todo pa-impress siya, akala mo close na close talaga sila.

Kulang na lang, kumandong pa siya. Kaloka...

"Grabe, ganito pala ang feeling na sumakay sa mamahaling sasakyan, no? Tapos sobrang linis pa ng loob nito." Pinagmamasdan ni Riley ang sasakyan ni Dr. Blaire.

Pero, infairness, totoo namang malinis at mabango sa loob. Sports car kasi ito ni Dr. Blaire, at sabi niya, pili lang ang mga pinapasakay niya rito dahil nga mahal ito, kaya sobra niyang inaalagaan. Kilig na kilig si Riley, feeling niya napaka-espesyal niya dahil nasasakyan siya.

"Talaga ba, Dr. Blaire? Nakakahiya naman, pero wag kang mag-alala, hindi kami magkakalat dito ni Nurse Monica. Tsaka eto oh, meron akong dalang pang-disinfect para paglabas namin mamaya, isprayan mo na lang, Doc." Talaga, may disinfectant sa bag niya. Pabibo si Rylie, walang kupas.

"No, it's okay. No need to disinfect, hindi naman kayo virus. Nakakatawa ka talaga, Nurse Ryle. Pero teka, bakit parang ang tahimik ni Nurse Monica? Is there anything wrong?" Sabay ta-as ng kilay ko, nagulat sa tanong.

"Ah, wala po Doc, ayos naman po ako. Siguro, pagod lang po..." sagot ko.

"At gutom." Biglang singit ni Rylie, at napatingin ako dito, napasimangot.

"Gaga ka, napakaingay mo. Mamaya, ipunta tayo sa magarang restaurant, nakakahiya. Sa bahay na lang sana tayo kumain!!" bulong ko kay Rylie habang nakaamba ang pangkurot ko sa bewang niya.

Gaya ng inaasahan ko, inaya na kami nitong kumain sa labas.

"Oh, gutom na pala, kaya pala tahimik. No problem, Nurse Monica, akong bahala sa inyo. Treat ko na kayo." Sabi ni Dr. Blaire, at nagkatinginan kami ni Rylie. Pilit ang pagkakangiti niya sa akin.

"Ah eh, Dr. Blaire, hindi ba nakakahiya naman po ata? Nakisakay na nga po kami, tapos magpapalibre pa?"

"No problem, Nurse Ryle, gaya ng sabi ko, ako nang bahala sa dinner niyo. Wait, imemessage ko lang yung chef namin para nakahanda na yung kakainin natin pagkarating natin sa hotel."

"Hotel?!" gulat na sabi ni Rylie.

"Yeah, sa D.G Grand Hotel." at nagkatinginan kami ni Rylie, parehong wide-eyed. Ang D.G Grand Hotel lang naman ang isa sa pinakakilala at sikat na hotel dito sa Elyu. Maraming sikat na tao at politiko ang pumupunta dito, kaya alam naming hindi basta-basta ang pupuntahan namin.

---

Hanggang sa ilang saglit lang ay nakarating na din kami sa Hotel.

Pagkababa namin, sinalubong kami ng mga security at agad kaming inalalayan. Grabe, ganito pala ang feeling ng mga maiimpluwensyang tao! First time kong maglakad sa red carpet at salubungin ng mga bodyguards—parang bigla kaming naging mga VIP.

Pagpasok pa lang namin, bumungad sa amin ang mga nagkikislapang bato mula sa paligid—punong-puno ng mga dyamante at ginto na sobrang kikintab. Hindi kami makapaniwala ni Riley sa mga nakikita namin. Sa buhay ko, ito na ata ang pinakabongga na Hotel na napasukan ko. Talaga nga namang high-class itong hotel na 'to.

Hindi maitatanggi na sobrang yaman ng pamilya ni Dr. Blaire.

"Bongga dito, girl! Alam mo, kahit isang tipak lang siguro nitong mga bato na to, for sure, napakayaman mo na," sabi ni Riley habang pinagmamasdan ang dyamante na nakadisplay sa lamesa. Hay nako, umiral pa nga ang pagiging kawatan ng bestfriend ko!

Hanggang sa maya-maya, tinawag na kami ni Dr. Blaire para pumunta sa loob. Medyo nakakahiya pa nga dahil pinagtitinginan kami ng mga tao. Tapos, pagdating namin sa restaurant kung saan kami kakain, omg, nagulat kami sa dami ng pagkaing nakalatag!

Omg, kaya pala pinaiwan kami sa lobby—may buffet pala si Dr. Blaire! Sobrang nakakahiya.

"So, let's enjoy our meal, ladies. Wag nang mahiya, feel free to get what you want," sabi ni Dr. Blaire, habang ina-assist kami sa pag-upo.

Buti na lang at walang tao sa restaurant kaya hindi gaanong nakakailang. Hindi na namin kinayang pigilin ang gutom kaya nagsimula na kaming kumain. Konting chikahan habang kumakain—about work, konting tawanan. Pero, kahit may kasamang tawanan, hindi pa rin mawala sa akin ang pagkailang dahil sa titig ni Dr. Blaire. Pilit ko na lang din ina-ignore, mas nangingibabaw ang gutom ko.

Habang kwentuhan kami, nabanggit ni Dr. Blaire na may super typhoon daw na paparating sa bansa, at baka tumama pa dito sa lugar namin. Nakakatakot kasi ang lugar namin ay madalas bahain, pero sana gaya ng huling bagyo, lumihis na lang siya.

At nang matapos kaming kumain, nagpahinga muna kami at hindi rin nagtagal, nagdesisyon na akong umuwi kay Rylie. 7:00 pm na at baka hinahanap na ako ni Mama Emma. Hindi ko pa nga siya natex dahil naubusan na ako ng load.

"Salamat po, Dr. Blaire. Talagang nabusog po kami," nakangiti kong sabi, sabay tayo mula sa kinauupuan ko.

Bigla niyang hinawakan ang kamay ko, at naramdaman ko ang kaba. May konting awkwardness dahil sa ginawa niyang iyon, at yung titig niya na sobrang intense. Kaya agad ko ring inalis ang kamay ko sa pagkakahawak niya.

"Ah, I'm sorry, Monica. Hindi ko lang napigilan ang sarili ko. Alam mo, sobrang saya ko kasi at hindi makapaniwalang kasama kita ngayon. Sa totoo lang, matagal ko nang balak na ayain kang lumabas, kaso lang wala namang pagkakataon," medyo nanginginig niyang sabi, at medyo hindi mapakali ang tingin.

"Ahm, okay lang po, Doc. Maraming salamat din po dito sa treat," nakangiti kong sabi.

Nang matapos yun, inaya ko na si Rylie na umuwi, pero si Rylie, mukhang ayaw pa talagang umuwi.

"Ah, aalis na ba talaga, be?" tanong ni Rylie.

"Oo girl, tara na!" sabay bulong namin habang naglalakad.

"Tsk, ano kasi, girl... Yung ano ko..." hindi mapakaling sabi ni Rylie. Nang mapahinto kami sa paglalakad, mukhang may nalimutan pa siya. Kaya inantay ko na lang siya malapit sa pinto ng restaurant.

"Ah, Hi po, Dr. Blaire. May nalimutan po kasi ako," nakangiting sabi ni Rylie.

Biglang lumapit ang isang waiter at iniabot sa kanya ang mga plastic bags.

"Ayun! Maraming salamat!" nakangiting tugon ni Rylie, sabay isuksok ang mga plastic sa loob ng bag niya.

Nakakaloka! Nakakahiya talaga itong kaibigan ko. Talaga namang nagpa-Sharon pa sa mamahaling restaurant. Kung pwede lang sanang magpakaen sa lupa para hindi nila makita na kasama ko siya!

"Hoy, girl! Hintayin mo ko!" sigaw ni Rylie dahil dali-dali akong naglakad papalabas.

---

Pagkauwi ko, agad kong nakita si Mama na abala sa kusina, nagluluto ng paborito kong pagkain. Kaya't nilapitan ko siya agad at hinalikan sa pisngi.

"Hi, Mama," bati ko nang nakangiti.

"Oh, bat parang ginabi ka na, anak? Traffic nanaman ba? Sabi ko naman kasi sa'yo na bumili ka na ng sasakyan e, para hindi ka na nahihirapan. Tutal, maayos na naman ang kalagayan ko, panahon na siguro para i-reward mo ang sarili mo," sagot ni Mama, sabay lingon sa'kin at ngumiti.

At yun na nga, palaging paalala sa akin ni Mama. Hindi ko pa magawa kasi patuloy siyang nagpapagamot, at marami pa kaming kailangang asikasuhin dito sa bahay. Katulad na lang ng tuition ni Faith at ng mga bata. Kamakailan lang, naisugod pa nga namin si Mama sa hospital dahil sa highblood niya, kaya niresetahan siya ng gamot at pinayuhan siyang mag-maintenance.

Hindi ko kayang pabayaan si Mama, kaya't hindi ko pa talaga naiisip bilhin ang sasakyan. Ayos lang sa akin kahit araw-araw mag-commute, lalo na't kadalasan, kasama ko si Riley sa biyahe dahil halos magkalapit lang kami ng tirahan.

Napakalaki ng utang na loob ko kay Mama Emma. Masyado ko siyang pinahahalagahan dahil sa lahat ng pagmamahal at sakripisyo niya sa amin. Naging magaan ang buhay ko dahil sa kanila, ni Mama at ni Faith.

"Naku, Ma, uunahin ko pa ba yang sasakyan eh kayang-kaya ko naman mag-commute. Kaya kung ako sa'yo, magbawas-bawas na sa pagkaing matataba, ha? Alagaan mo ang sarili mo, mahal na mahal po namin kayo," sabay yakap ko kay Mama habang siya'y abala sa pagluluto.

Napansin ko na may luha siyang pinunasan, kaya't nadamay na rin ako. Hindi ko maiwasang maging emosyonal, lalo na't ramdam ko ang kanyang sakripisyo. Mag-ina nga kami, kasi parehong mababaw ang luha namin.

"Anak naman, pinapaiyak mo naman ako. Sige na, halika na at kumain na lang tayo. Luto na itong paborito mong ulam," sabi ni Mama, sabay turo sa malaking palayok ng sinigang. At ako, napa-wow talaga nang makita ko kung anong niluluto niya. Hindi ko agad napansin dahil pagkauwi ko, inalala ko lang si Mama, baka nga nag-aalala na ito sa akin.

Kahit busog pa ako, kumain pa rin ako. Ayaw kong makita ni Mama na mag-isa lang siya, kaya't nagsimula na akong maghugas ng kamay at umupo. Si Faith kasi ay nauna nang kumain at natulog na, kaya't ako na lang ang magiging kasabay ni Mama.

Habang kumakain kami, tahimik na magkausap, biglang...

"Mommy??"