CHAPTER 3 - ELYU
---
GABRIELLA MONICA JIMENEZ POV
"Tulong! Tulong! Tulongan niyo kami!" nag-aalalang sigaw ng ale.
Nang bigla akong namulat...
Gulat na gulat ako sa nangyari. Pagmulat ko, napapalibutan na pala kami ng mga tao, pero agad ding nag-alisan ang mga ito.
OMG, nahimatay pala ako. Nakaramdam ako ng nerbyos kaya agad akong humingi ng tubig.
"Pasensya na po sa abala, Nay," sabi ng ale, na siya ding nag-abot ng tubig sa akin.
Bakas sa mukha niya ang pag-aalala. Grabe, ganito pala ang pakiramdam ng may taong nag-aalala sa'yo. Naamoy ko rin ang amoy ng isang menthol na ipinahid niya sa ilong ko nang mahimatay ako.
"Maraming salamat po, Nay," pasasalamat ko habang hawak ang kamay niya.
"Teka, saan ba ang bahay mo, Ineng? Gusto mo bang ikuha kita ng taxi? Lumalalim na ang gabi, oh. Kami kasi ng anak ko, nag-iintindi pa kami ng bus dito sa terminal."
At tila bumalik ako sa aking ulirat nang marinig ko iyon. Oo nga pala, saan nga ba ako pupunta?
Hindi ako nakaimik, hanggang sa biglang dumating ang bus at sumakay na silang mag-ina.
Naiwan ako mag-isa sa may upuan at nag-iisip-isip...
"Ohh? Wala na ba d'yan? Aalis na tong bus!" sigaw ng kundoktor.
"Wala na ata, pare, tara na!" tugon ng driver.
At nang paalis na ang bus...
"Manong! Manong!" sigaw ko habang hinahabol ang bus.
Mabuti na lang at mabagal pa ang takbo nito, kaya nakaabot pa ako sa may pinto.
"Ano ka ba naman, sasakay ka pala. Kanina ka pa nakatulala sa may upuan. Jusko po, mga kabataan talaga ngayon!" naiinis na sabi ng kundoktor.
Hindi ko na pinansin ang mga sinabi niya, basta umakyat na ako at naghanap ng mauupuan. Sakto, may nakita akong bakante sa may harapan kaya umupo na ako.
At dahil sa pagod, hindi ko na namalayan na nakatulog na pala ako. Hanggang sa naramdaman kong may nangangalabit na sa akin.
"Hoy, Miss. Gising!" wika ng kundoktor. Pero hindi pa agad ako nakamulat dahil sa sarap ng tulog ko.
Matapos ang ilang segundo, nagulat ako sa lakas ng pagsigaw ng kundoktor. "HOY, MISS!! WAG KANG MAGTULOG-TULOGAN D'YAN!! LUMANG TUGTUGIN NA 'YAN!! ALAM KO NA YANG MGA MODUS NIYO NA GANYAN!! ASAN NA ANG BAYAD MO!!" galit na sabi ng kundoktor. Sobra ding nanlilisik ang mata nito kaya nakaramdam ako ng takot.
"Ahh, sorry po, Kuya," mahinahon kong tugon, halos hindi ko matanggap ang galit ng kundoktor.
"Yung bayad mo? Saan ka ba bababa? Tumatagal tayo, eh. Madami pa akong gagawin, Ineng," na tila nanggigigil na sa akin.
Hindi ako makasagot dahil wala akong ideya kung saan nga ba ako pupunta at kung anong ruta itong pupuntahan namin. Basta nalang kasi ako sumakay dahil natatakot akong maiwan mag-isa sa terminal.
"Ano?! Tsk!! Alam mo, napupuno na ako sayo, babae ka ha. Kanina ka pa, sa terminal pa lang. May pambayad ka ba talaga?! Kung wala, papababain na kita dito. Bahala ka, nasa gubat-gubat pa naman tayo!" pananakot ng kundoktor.
OMG, ano ba 'tong pinaggagawa ko sa buhay ko? Hindi ko na napigilang mapaiyak sa sitwasyong ito. "Sorry po, Kuya. Hindi ko kasi alam kung saan ako pupunta, eh. Sige, bababa na lang ako."
Tumayo ako at naglakad na papunta sa pinto nang biglang may nagsalita...
"Teka, Ineng! Wag kang bababa!" sigaw ng isang ale mula sa may bandang likod.
"Eto, Kuya, ang bayad. Kasama namin siya. Kasama namin yang babae, heto, kunin mo ang bayad." At lumapit pa ito sa kundoktor.
Laking gulat ko nang makita ko ang ale na nakasama ko kanina sa terminal. Hindi ko napigilang mapahagulgol nang muli akong salbahin ng Aleng iyon. Niyakap ko siya ng mahigpit habang humahagulgol sa pag-iyak.
Pinaupo naman ako nito sa kinauupuan nila, kaya doon ko na din napagpasyahan na tuluyan nang sumama sa kanila.
Tunay talagang napakabuti ng puso ng Aleng iyon. Kahit na hindi niya naman ako lubusang kilala, tinutulungan niya pa rin ako. Kaya pagbaba namin, tinanong ko ang pangalan niya at napag-alaman ko na ang pangalan niya pala ay Emma Dizon, at si Faith naman ang kasama niyang anak, ang nag-iisa niyang anak.
Wala akong masabi sa kabaitan nila. Hindi din sila nagdalawang isip na tanggapin ako at manirahan sa bahay nila. Kaya napakalaki ng utang na loob ko kina Mama Emma at Faith... Habang buhay ko itong tatanawin na utang na loob sa kanila, kaya ginagawa ko ang lahat para mabigyan sila ng isang kumportableng buhay bilang ganti sa kanilang kabaitan...
Flashback End...
---
LORENZO MIGUEL SAMANIEGO POV
"Operation success, guys. Good job!" Masayang sabi ni Miguel sa mga kasama nito sa loob ng operating room.
"Sige na po, Doc. Kami na po bahala maglipat sa room ng pasyente. Alam naman po namin na wala pa po kayong pahinga sa dami ng pasyente ninyo." May pag-aalala sabi ni Nurse Summer.
"Oo nga po, Doc. Kami na po bahala dito," pagsang-ayon pa ng mga kasama kong nurses dito sa OR.
"Okay, thanks, guys. Just call me when you have any problem or need anything. Pupunta lang muna ako sa office to rest." Nakangiti kong tugon sa kanila at lumabas na ako ng OR pagkatapos.
Paglabas ko sa operating room, sinalubong agad ako ng umiiyak na pamilya ng pasyente. Tinatanong nila kung ano ang kalagayan ng pasyente at sinabi ko na successful ang naging operation, na lubos nilang ikinagalak.
Pagkatapos ng ilang minuto, naglakad na ako papunta sa office ko.
Agad akong umupo sa swivel chair ko. Hay, sa wakas! Ngayon lang nakapagpahinga.
Sinilip ko ang bintana ko at pansin kong mag-gabi na pala, at mukhang malakas ang ulan kaya medyo nakaramdam ako ng pagkaantok. Medyo napapapikit na ako sa upuan ko nang makarinig ako ng pagbukas ng pintuan sa office ko. Pero hindi ko ito pinansin dahil sa sobrang pagkaantok ko.
"Miggy boy???!!" isang boses na agad na nagpagising sa akin.
Sigh! I know it's Mom. At paglingon ko, hindi nga ako nagkamali. Kasama din nito si Daddy. B****o ako sa kanila at pinaupo sa upuan sa tapat ng table ko.
"Oh, Dad, Mom, bakit po kayo nandito? May problema po ba?"
"Problema agad? Ito talagang Miggy boy ko. Hindi ba pwedeng namiss ka lang ng Mommy at Daddy mo?" Matawa-tawang sabi ni Mommy. At napangiti na lang ako.
Hay, nako, paano ba naman kasi, pupunta lang naman sila dito para mang-alaska at kulitin akong magka-girlfriend o kung hindi man, apo na lang daw. Katwiran kasi nila, hindi na daw sila bumabata at kailangan ng mga tagapagmana ng mga angkan namin.
Nag-iisang anak lang kasi ako nina Mom and Dad, at hindi na nila ako sinubukang dagdagan dahil maselan si Mommy magbuntis at maaaring ikalagay ito sa peligro kung sakaling magbuntis pa siya.
"Ganito kasi, anak. Kaya kami nandito ng Mommy mo, para sabihin na ipapadala daw kayo sa Elyu, sa probinsya nitong Mommy mo, para magsagawa ng medical mission doon. Halos lumubog na daw kasi sa baha ang mga hospital doon, kaya kailangan magpadala ng mga karagdagang doktor para sa mga tao dun. Mamigay daw kayo ng mga relief goods at magbibigay ng mga vitamins para sa mga tao roon."
Oo nga pala, ilang araw na ring nababalita yang super typhoon. Kaya pala medyo maulan ngayon.
"Okay po, Dad. So kailan po ito?"
"Bukas na bukas din dahil madami na ang nasasalanta sa lugar na yun. Maski kuryente sa ilang mga lugar ay wala na din, kaya naaawa na itong Mommy mo."
Napailing naman ako sa malungkot na balitang iyon ni Daddy. Sa Elyu daw kasi ang province nina Mommy, at doon din daw sila unang nagkita kaya sobrang espesyal sa kanila ang lugar na yun.
Kaya agad kong pinatawag ang Assistant ko para sabihan ang mga nurses at doktor namin para sa paglipad namin bukas.
Nakaready na din daw ang mga relief goods na dadalhin, at galing lahat kay Gov pati na yung sasakyan namin na private plane na galing rin dito.
"Ohh siya, mag-iingat ka dun, anak, ah? Balitaan mo nalang kami ng Mommy mo."
"Opo, Dad. Kasama ko naman ang assistant ko kaya I'll make sure na mauupdate niya kayo."
Akala ko nga paalis na sina Dad at Mom nang bigla pa itong humirit.
"Ahh, Miggy boy? Madaming magaganda dun sa Elyu." Nakangiting sabi ni Mommy, na parang nang-aasar, sabay taas-baba ng kilay nito.
Tanging pag-iling at pag-ngiti na lang ang naging tugon ko sa kanya.
Hindi pa siya natapos dun, at nilapitan pa ako sabay yakap sa akin. "Malay mo diba? Like your Dad, mahanap mo na din ang forever mo dun." Nakangising sabi ni Mom.
Hindi ko naman maiwasang hindi mapangiti sa kulit ng magulang ko. "Mom, really? Medical mission, right? So hindi ako makakapambabae dun?"
"Hay nako anak, don't you remember? Pasyente ko din tong Mommy mo noon? Kahit nga wala nang sakit, eh sige pa rin ang pacheck-up niya sa akin. Ayan tuloy, tinurukan ko na para wala nang kawala." Malokong sabi ni Daddy sabay tawa ng malakas with Mommy.
Hay nako, puro talaga kalokohan itong magulang ko. At sabi ko na nga ba, sa pangungulit pa rin talaga mauuwi ang lahat.
"Oh siya, sige na, Mommy at Daddy. Opo, hayaan ninyo, pag may nakita ako dun, tuturukan ko din agad." Biro kong tugon kina Mom and Dad.
Tuwang-tuwa naman sila sa narinig nila mula sa akin. "Alright! That's my boy! Miggy boy!" at tuwang-tuwa silang umalis sa aking opisina.
Ahh, grabe. Mukhang mas sumakit pa ulo ko sa kanila kesa sa ilang oras kong trabaho ngayon. Hay nako, kung ganun nga lang sana kadali na mambabae na lang kahit sino, patulan ko na para lang manahimik sina Mommy at Daddy. But I am a changed man now, at nananatiling loyal kay Nica. Hayy..
At hindi ko na naman maiwasang mapatulala at mapatingin sa window ko at mapatitig sa langit.
"Hayy, Dhalia... Wherever you are... Mahahanap din kita..."
CHAPTER 4 – UNEXPECTEDLY---A Day After the Storm...Lumipas ang isang araw, at nagtungo na ang mga volunteer doctors at nurses ng Samaniego Medical Hospital sa probinsya. Pinangunahan ito ng kanilang head doctor na si Dr. Lorenzo Miguel, lulan ng isang private plane na mula pa mismo kay Governor Clifford ng Maynila. Naatasan sila na magsagawa ng medical mission para matulungan ang mga lubos na naapektuhan ng super typhoon.Pagkarating nila sa lugar, ramdam agad ang epekto ng bagyo. Kahit lumipas na ang kalamidad, naiwan nito ang matinding pinsala—mga bahay na nasira, mga punong nagkalat sa daan, at mga tao sa evacuation center na halatang pagod na sa pinagdaanan.Agad na kumilos ang team ng Samaniego Medical Hospital. Ang iba ay nag-ayos ng kanilang mobile clinic, habang ang iba naman ay sinimulan na ang pamimigay ng relief goods na naglalaman ng pagkain, tubig, gamot, at bitamina.Habang abala ang lahat, iniikot ni Lorenzo ang paningin niya sa lugar. Hindi niya maiwasang makaramdam
CHAPTER 5 – MONICA'S IN TROUBLE----Halos maluha at hindi makapaniwala, yan ang mga naramdaman ni Miguel nang makita niya sa wakas ang babaeng sobrang tagal na niyang hinahanap. Wala itong kaalam alam na si Misyon palang ito ay dito niya matatagpuan ang dalaga. Ngunit kahit na ganunpaman ay tila hindi pa rin naging masaya si Miguel.Lalo na nang mabalitaan nito na may asawa na pala ang kanyang babaeng minamahal. Hindi ito makapaniwala sa mga ibinalita sa kanya ni Dr. Charles. Tulala at maraming iniisip, mukhang hindi papayag si Miguel na basta basta nalang siyang magpapatalo dahil naniniwala ito hindi nagsasabi ng totoo ang babaeng bumaliw sa kanya...---GABRIELLA MONICA JIMENEZ POVSa wakas, natapos na rin ang duty namin! Dumating na ang karelyebo namin, at pinayagan kaming magpahinga nang maaga ni Dr. Blaire dahil pang-umaga muli kami bukas. Exciting pa lalo dahil balitang darating na ang mas marami pang relief goods at volunteers. Nakakatuwang makita ang dami ng tumutulong, at sob
CHAPTER 6 – THE UNCONDITIONAL LOVE---Monica left speechless after that kiss from Miguel. Tumutulo ang luha nito nang maabutan ito ni Riley. Hindi naman ito umiimik sa kanyang kaibigan at nag aya na itong umuwi. At habang sila ay naglalakad ay tila wala sa sarili si Monica at patuloy pa din sa pag iyak.Wala namang kaalam alam ang mga ito na nasa may gilid lang sina Miguel dahil nag aabang ito ng kanilang service pauwi ng hotel. Nasaksihan ng mga ito ang naging resulta sa ginawa niya kay Monica. Tila nakaramdam ng konsensiya si Miguel at tila pinagsisisihan ang kanyang ginawa.---LORENZO MIGUEL SAMANIEGO POVTahimik kaming naghihintay ni Jeric ng shuttle bus pabalik sa hotel nang mapansin niyang naghahanap ng masasakyan sina Monica at ang lalaking kasama niya. Ako? Nakatulala lang, masyadong abala sa iniisip. Pero nang makita ko ang kalagayan ni Monica, para akong sinampal ng guilt. She looked so lost, patuloy na umiiyak habang yakap-yakap ang sarili.Fck.* Mukhang mali ang ginawa ko
CHAPTER 7 - THE NEW CEO ---- At ngayon na nga ang ikalawa at huling araw ng Medical Mission kaya lalong dumagsa ang mga tao. At sa pagdami nito ay dumami din naman ang mga Hospital ang nag volunteer para tumulong galing sa kabi-kabilang panig ng bansa. Kaya dahil dito ay may mga naatasan na mag bahay bahay at may iba naman na naatasan na suungin ang kasulok sulukan ng lugar at nang sa gayon ay lahat ay siguradong mabibigyan. Maagang nagsagawa ang mga Nurses at Doctor sa kanilang pamimigay ng libreng konsulta at relief sa mga tao roon. Magkatulong pa rin ang malalaking Hospital na St. Rose Hospital at Samaniego Medical Hospital at nag anunsyo naman ang Chief Executive ng St. Rose Hospital na si Dr. Benjamin De Guzman, ang ama ni Dr. Blaire De Guzman na magkakaroon sila ng isang kaunting pagsasalo salo para sa matagumpay nilang operasyon. Samantala, kapansin pansin naman ang pagkaaligaga ng dalawang doctor na sina Dr. Blaire at Dr. Miguel dahil tila wala roon ang babaeng parehas nila
CHAPTER 8 – CATFIGHT ---- Nang dahil sa pagpupumilit ni Dr. Blaire kina Monica at sa pamilya nito ay napapayag niya ang mga ito na sumama sa kanya papunta sa kanilang Hotel para sa isang victory party. Giit nito na isa lang kaunting salo salo ang magaganap ngunit lingid sa kaalaman nito ay may inihanda pala ang mga magulang ni Dr. Blaire na surpresa para sa kanilang nag iisang anak. Pagpasok pa lang nina Monica sa loob ng events room ay bumungad na agad ang napakaraming tao at ang lahat ng ito ay nakatingin sa kanila. Kita naman ang pagkagulat ng mag asawang De Guzman sa kanilang nakita, dahil sa gabing din iyon ay may kasunduan sanang magaganap sa pagitan ng kanilang pamilya at sa pamilya ng isa sa pinakamayamang tao sa buong bansa kung saan ipagkakasundo nila ang kanilang mga anak sa isa't isa. --- LORENZO MIGUEL SAMANIEGO POV For real?? Tanong ko sa sarili ko, hindi pa rin makapaniwala sa nakikita ko. Do they really have something? Pero bakit parang napipilitan lang si Moni
CHAPTER 9 – PLAN B ---- Sakay ng ambulansya ay magkasamang tumungo sina Monica, Faith, Rylie at Miguel papunta sa St. Rose Hospital. Kasalukuyan pa ring walang malay si Mama Emma at sinabi na-comatose nga ito matapos itong mabagok. Kaya ganun na lang ang pag aalala nina Monica sa kanilang Ina. At habang sila ay papunta ng Hospital ay tinatanong ni Miguel sina Monica ukol sa mga napapansin nilang kakaiba sa kanilang Mama Emma dahil tila nagdududa ito sa kinekwento nila na high blood lamang ang sakit nito. Samantala, masama pa rin ang loob ni Olivia at ang asawa nitong si Benjamin sa mga nangyari dahil bukod sa nasira ang event ay hindi rin natuloy ang pagkakasundo sana nina Blaire at ng nag iisang anak na babae ng Pamilya Gomez. At dahil dito ay umuwi rin ang pamilya nila na dismayado. At habang nasa hotel sila ay bigla namang sumakit ang ulo ni Blaire at tila ay sumusumpong ang kanyang sakit kaya agad itong pinainom ng kanyang ama ng gamot. Galit na galit pa rin ito hanggang ngay
CHAPTER 10 – QUEEN BEE ---- Matapos ang naging kaguluhan sa D.G Hotel ay nagdulot ito ng matinding kaguluhan na nagresulta sa sakitan kung saan ang pinaka matinding natamaan ay walang iba kundi si Mama Emma. Natamaan ito nang lusubin siya ng galit na galit na si Olivia De Guzman, ang asawa ni Benjamin De Guzman na may ari ng St. Rose Hospital kung saan nagtatrabaho si Monica. Nagdulot ang pagsugod ni Olivia ng matinding pagkakabagok ng ulo ni Emma kung saan nagresulta ito ng pagkakacomatose nito. Hinihikayat naman ni Miguel si Monica na sampahan ng kaso si Olivia ngunit nagdadalawang isip ito dahil kilalang kilala niya ito na may kakayahang bumaliktad ng kaso. Natatakot din ito na baka sila ay paginitan ng pamilya nito kaya mas pinili niyang tutukan nalang ng pansin ang lagay ng kanyang mahal na Ina. Kasalukuyan namang nasa ambulansya na si Emma dahil ito nga ay ililipat sa Hospital nina Miguel kung saan ito ay mas matututukan hindi gaya sa St. Rose Hospital na tila ay may manopo
CHAPTER 11 – SECRET FRIEND --- GABRIELLA MONICA JIMENEZ POV Nang makalapag kami sa hospital, agad na umalis si Miguel at dinala na si Mama sa ICU. Kami na lang ang naiwan—ako, ang mga anak ko, si Riley, Ate Lucy, at Faith. Si Jeric naman ang nag-assist sa amin papunta sa room namin. Pagkapasok pa lang namin sa hospital, agad kaming namangha sa laki nito. Hindi namin inasahan na ganito pala ang hospital nina Miguel. Parang isang hotel sa laki at luwag nito! "Grabe, ka-bongga naman ng hospital na 'to, girl! Ganito pala sa Manila? Sobrang lawak!" sambit ni Riley habang naglalakad kami. Maging ako, namangha rin. Ilang taon na rin mula nung huli akong pumasok dito, at nung time na 'yun, hospital lang talaga siya. Wala pang ganitong laki. Kaya sobrang nakakabilib na ang pamilya ni Miguel pala ang nagpapatakbo ng hospital na 'to. Habang naglalakad kami, tumawag si Miguel kay Jeric at sinabi na nasa ICU na daw si Mama at tinitignan na ng mga doctor. Gagawin nila ang lahat, at pag nagisi
SPECIAL EPISODE --- 20 YEARS LATER Isang malaking araw para sa pamilya ng Samaniego—Lorenzo Miguel has just been elected as the new Governor. Hindi pa rin siya makapaniwala na nagawa niyang talunin ang matagal nang nakaupong gobernador. Kaya ngayon, hawak na niya ang panibagong responsibilidad para sa kanilang lungsod. Walang kapantay ang tuwang nararamdaman ni Miguel. Kaya mula sa kanilang mansion ay magkasamang nagbunyi ang mag asawa. __ GABRIELLA MONICA SAMANIEGO POV "Love, I am so proud of you," halos maluha-luha kong sabi habang mahigpit na hinahawakan ang kamay ni Miguel. "Sabi ko naman sa'yo, kakayanin mo 'to, diba? Lahat kami, naniniwala sa'yo." We were both teary-eyed at that moment. Miguel never imagined himself as a politician. Sa totoo lang, pakiramdam niya noon, wala siyang laban sa mundo ng pulitika—lalo na't batikang politiko ang nakalaban niya. Pero hindi ko hinayaang panghinaan siya ng loob. Every single day, I reminded him of his purpose—of the people he
CHAPTER 51 - THE UNENDING LOVE ---- Ang reception ng kasal nina Lorenzo Miguel at Gabriella Monica ay naging isang engrandeng pagdiriwang na puno ng kasayahan, tawanan, at walang katapusang pagmamahalan. Matapos ang isang napakagandang seremonya, lahat ng bisita ay nagtungo sa venue, kung saan isang mala-fairytale na setting ang bumungad sa kanila-mga eleganteng chandelier na nagbibigay-liwanag sa buong lugar, mga puting bulaklak at luntiang dekorasyon na nagpaparomantiko sa paligid, at banayad na musika na nagdadala ng aliwalas at kasiyahan. The atmosphere was truly magical. It was an intimate yet grand evening wedding, perfectly timed as the golden hues of the sunset melted into the deep blues of the night. Eksaktong alas-sais ng gabi, at tamang-tama ang oras para sa isang masarap at eleganteng hapunan kasama ang lahat ng mahal nila sa buhay. --- GABRIELLA MONICA SAMANIEGO POV Habang nakaupo kami sa presidential table, hindi ko maiwasang mapangiti habang pinagmamasdan si Miguel
CHAPTER 50 – WEDDING IN PARADISE ---- GABRIELLA MONICA JIMENEZ POV Sa wakas, dumating na rin ang araw na ito—Oktubre 8. Isang petsang hindi ko kailanman malilimutan. Hindi lang ito ang araw ng kasal namin ni Miguel, kundi kaarawan din ng isa sa pinakamahalagang tao sa buhay ko—si Mama. Kaya naman, bago pa man magsimula ang napakaespesyal na araw na ito para sa akin, sinigurado kong ako ang mauunang gumising para bigyan siya ng sorpresa. Habang tahimik siyang natutulog, dahan-dahan naming inilapit ang birthday cake na may sinding kandila. Kasabay nito, nagtipon ang ilan sa aming mga kapamilya at kaibigan, at sabay-sabay kaming nagsimulang umawit: "Happy birthday to you, happy birthday to you..." Bahagyang gumalaw si Mama sa kanyang pagkakahiga, at ilang segundo lang ang lumipas bago niya iminulat ang kanyang mga mata. Nang makita niya kaming nakapaligid sa kanya, agad siyang napangiti. Ang saya sa mukha niya ay parang musika sa puso ko. Mahigpit niya akong niyakap at h******n
CHAPTER 49 - THE PREPARATION ---- LORENZO MIGUEL SAMANIEGO POV Matapos ang isang napakasabog na gabi—na puno ng mga malaswang sayaw, kagimbal-gimbal na costume, at hindi ko malilimutan na eksenang muntik akong mawalan ng ulirat sa ginagawa ng mga siraulong kaibigan ko—sa wakas, nagbihis na rin sila. Akala ko tapos na ang lahat, pero mali ako. Dahil bigla nilang inabot sa akin ang isang cake, at sa ibabaw nito, nakasulat ang mga salitang: "Last Shot Before the Knot." Tangina. Ang kulit talaga ng mga ‘to. Pero kahit anong pikon ko sa kanila, hindi ko rin napigilang matawa at mapangiti. Sa kabila ng lahat, ramdam kong mahalaga ako sa kanila. “Aww, thanks, guys. Salamat sa pag-aabala.” Malakas kong sabi habang umiiling. “Kahit halos sumakit ang sikmura ko sa kakatawa at ilang beses akong muntikang masuka sa inyo, you guys did a great job.” Sabay-sabay kaming nagpalakpakan—as if hindi nila ako pinahirapan kanina. At matapos naming magligpit, sumakay na kami sa sasakyan na magh
CHAPTER 48 – PARTY GONE WILD --- LORENZO MIGUEL SAMANIEGO POV Sa wakas! Parang nabunutan ako ng tinik sa dibdib. Ngayon, tuluyan nang nawala ang mga alinlangan at bigat ng nakaraan. Sa wakas, nagkaayos na rin sina Lolo Clifford at Monica. Habang pinagmamasdan ko silang masayang nag-uusap, kitang-kita ko kung gaano sila nasabik sa isa’t isa. Ang saya ng kwentuhan nila—punong-puno ng halakhakan, hagikhikan, at alaala ng kanilang pinagdaanan. "Pero ito, kamukhang-kamukha mo apo! Si Alison!" Natutuwang sabi ni Lolo Clifford habang hinahaplos ang buhok ng anak namin. "Pero grabe, ang lakas ng dugo nitong si Miguel. Mabuti na lang at magandang lalaki ang napili mong mapangasawa, apo." Nagkatawanan kaming lahat, pero si Monica? Bigla akong tinapunan ng malagkit na tingin. "Aba’y dapat lang, Lo! Kasi kung hindi, naku, baka pinakulong ko na agad ‘yan!" sagot niya, sabay tawanan nilang mag-lolo. Napailing na lang ako. Ako pa talaga ang naging tampulan ng asaran! Hay, salamat na lang at
CHAPTER 47 - PEACE AND LOVE ---- LORENZO MIGUEL SAMANIEGO POV Now, I fully understand kung bakit ganun na lang kalaki ang galit ni Monica sa lolo niya. Sino nga ba naman ang hindi magagalit kung may magsasabi sa'yo na ipalaglag ang sarili mong anak? Kahit sino, siguradong masasaktan at magagalit rin. Actually, ilang beses nang ikinuwento sa akin ni Monica ang nangyari alitan , pero never niyang sinabi na nais din palang ipalaglag ni Lolo Clifford ang mga bata. Ang akala ko, ang issue lang ay ang pagtakwil sa kanya bilang apo nito. Kaya ngayon, mas lumalim ang pang-unawa ko sa sakit na dinadala niya. Dahan-dahan kong niyakap si Monica, hinayaan siyang ilabas ang emosyon niyang matagal nang kinikimkim. "Love, thank you ha," mahina niyang sabi habang pinupunasan ang mga luha sa kanyang pisngi. "Thank you saan, love?" tanong ko, hinahagod ang kanyang likuran upang pakalmahin siya. "Thank you for listening. Alam mo, parang gumaan ang pakiramdam ko. Dahil ngayon ko lang nasabi nang
CHAPTER 46 - LEVEL 4 OF ANGER ---- LORENZO MIGUEL SAMANIEGO POV "Sige na! Huwag mo nang patagalin, Miguel! Kung ayaw mong si Monica ang mabaril!" sigaw ni Caleb habang pilit niyang inaagaw ang baril ni Blaire. Pumikit ako ng saglit, ramdam ang bigat ng baril sa kamay ko, kasabay ng bigat ng desisyon na kailangang gawin. Ang hudyat na iyon ni Caleb, alam kong wala na akong oras mag-isip. Dahil kailangan kong kumilos agad, mahigpit kong hinawakan ang baril. Ang bigat ng sitwasyon ay parang nagpapalakas sa bawat pintig ng puso ko. Sa isip ko, isa lang ang kailangan kong gawin: protektahan ang mga mahal ko sa buhay. Tumutok ako kay Blaire, ang taong naging dahilan ng lahat ng kaguluhan. Sa kabila ng paggalaw nila, sinubukan kong manatiling kalmado. Nakalock ang tingin ko sa kanya. Bang! @Samaniego Medical Hospital Dead on arrival. Iyon ang huling deklarasyon na narinig ko tungkol kay Blaire De Guzman—isang bala mula sa baril ko ang tumapos sa kanya, tumama nang diretso sa kanyan
CHAPTER 45 - THE LAST ENCOUNTER --- LORENZO MIGUEL SAMANIEGO POV Nang ibalita sa akin ni Riley na umalis nanaman si Monica nang hindi nagpapaalam, hindi na kami nagsayang ng oras. Agad kaming umalis upang sundan siya. Inaantabayanan ko na ang ganitong pangyayari. Simula pa lang sa bahay, ramdam ko na ang malamig na pakikitungo niya. Hindi pa rin niya ako pinapansin, at alam kong malaki pa rin ang tampo niya sa akin. Kaya naisip ko na baka muli na naman siyang umalis nang hindi ako kasama. Dahil dito, bago pa kami makarating sa ospital kaninang umaga, lihim kong nilagyan ng microchip ang bag niya. Alam kong magiging susi ito para matrack ko kung saan man siya pumunta. Bagamat bahagyang nabawasan ang kaba ko dahil dito, hindi pa rin ako kampante. Malay ko ba kung may mangyaring masama sa kanya? Lalo pa't alam kong hindi niya ako sasabihan kahit may problema siya. Gamit ang tracking device, nasundan namin ang biyahe ni Monica. Positibo kaming nakasakay siya sa isang tricycle, at
CHAPTER 44 - LQ --- LORENZO MIGUEL SAMANIEGO POV Hindi ito ang inaasahan kong mangyari. Ngayon, naguguluhan ako kung sino ang uunahin ko-si Monica na nawawala o si Gov na papunta na sa dinner namin. Dapat sana ay sorpresa ito para sa kanila pareho, isang pagkakataon para magkausap sila. Pero ngayon, ang tadhana ay nagbiro at halos ilubog ako sa lupa. At ang pinaka-masakit dito, kailangan kong harapin si Gov at sabihin sa kanya na ang apo niya ay nawawala-isang bagay na magpapakita kung gaano ako kapabaya at katanga. Pero wala na akong magagawa kailangan kong panindigan ito, ako rin naman ang may kagagawan nito. Nasa biyahe na ako papunta sa hotel nang makatanggap ako ng mensahe-nasa loob na sila at nag-aantay sa VIP area. Habang binabaybay ko ang daan, inutusan ko si Jeric na maghanap kay Monica at tanungin ang mga tao sa mga lugar na maaaring pinuntahan niya. Pakiramdam ko, hindi pa siya gaanong nakakalayo. Habang nagmamaneho, nagdadasal ako para sa kaligtasan ni Monica. "K