CHAPTER 2 – ESCAPE FROM HELL

CHAPTER 2 – ESCAPE FROM HELL

----

At heto naman ang isa pa nating bida, si Lorenzo Miguel Samaniego, o Miggy, ang tawag sa kanya ng mga kaibigan. Isang 28-anyos na Neurosurgeon at Businessman, si Miggy ay isa sa mga batang bilyonaryo ng bansa. Sa kabila ng kanyang murang edad, nakapagpatayo na siya ng iba't ibang negosyo, kaya naman siya'y hindi lang kilala sa kanyang mga natamo kundi pati na rin sa mga nagawa niyang negosyo.

Sa kabila ng lahat ng yaman at tagumpay, hindi pa rin tumigil si Miggy sa pagtatrabaho. Hands-on pa rin siya sa kanilang sariling hospital, at katuwang ang kanyang ama sa pamamahala nito. Sikat na sikat ang hospital nila, na tinatawag na People's Hope at kilala sa buong bansa dahil sa mga malalaking diskwento at paminsang libreng gamot at hospital bills para sa mga pasyente. Kaya naman, hindi kataka-taka na ilang ulit nang nakilala at na-awardan ang ospital nila dahil sa malasakit nila sa mga tao.

Samantala, nagkayayaan muli ang barkadahan na magliwaliw sa isang bar. Matagal-tagal na rin kasi mula nang huli silang magkita, kaya't bakas na bakas sa bawat isa ang saya at excitement na magkasama ulit. At saan pa nga ba nila gustong mag-hang out kundi sa La Maison Bar and Grill, ang bar na ngayon ay pagmamay-ari ni Vonn Austin Miller, ang kaibigan nilang dating medyo low-key ngunit ngayon ay isang successful entrepreneur din.

Bilang isang lugar na puno ng memories, hindi kataka-taka na ito pa rin ang kanilang "hideout." Nasa La Maison Bar and Grill sila palaging nagkikita, at sa bawat pagkakataon ay bumabalik sa kanila ang mga kwento ng nakaraan—mga tawanan, asaran, at mga pagkakataong hindi malilimutan.

---

LORENZO MIGUEL SAMANIEGO POV

"Ahh, grabe. Namiss ko 'to, bro! Almost one year na tayong hindi nagkikita. Sobrang dami na ng nagbago sa mga buhay natin, pero alam niyo ba kung ano lang ang hindi magbabago? Ano pa, 'di yung pambababae! Wahahaha! Cheers, mothaf***ers!" sabay tapik sa baso at lagok ng napakatapang na Tequila.

At syempre, hindi mawawala sa inuman na 'to ang maloko naming kaibigan na si Steven Lee. Ngayon, isa na siyang Professor sa isang prestihiyosong eskwelahan dito sa Pilipinas. At tulad ko, meron din siyang mga negosyo. Payaman na ng payaman itong kaibigan kong 'to.

"Ohh yeah! At ito 'yung namiss ko sa inuman natin, 'yung masasarap nating pulutan!" malokong sagot ni Dale Gomez, sabay halik sa mga katabing babae. Si Dale? Pilot na siya ngayon sa kanilang sariling airline. Hindi ko nga alam kung anong tawag ko sa kanya—friend ko ba siya o competition? Kasi halos mahabol na niya ang yaman ko, magkasunod lang kami sa listahan ng youngest billionaires—ako ang pangalawa, siya ang pangatlo.

"Cheers, my brothers!"

"Cheers!"

"F*ck that! Sobrang saya ko talaga ngayon, 'di ko akalain magkakaroon tayo ng ganito katagal na reunion. Put*ngin* naman kasi, sobrang busy na ng mga hayop na 'to. Maintindihan ko pa si Captain Dale, kasi piloto siya, mga malalayong byahe araw-araw. Pero itong mga 'to? Si Steven at Miggy, akala mo may binubuhay na sampung anak at tatlong asawa! Hay nako, buhay nga naman! Palagi nalang akong solo dito! Kaya ko nga binili itong bar para sa atin, tapos magsosolo lang pala ako dito sa pambababae? Wtf, galaw galaw, mga totoy! Baka amagin ang mga Buddy niyo! Hahahaha!" pang-aalaska ni Vonn Austin Miller.

At guess what? 'Yung mokong na 'yan, magtatapos na sa Military Academy. Pumasok siya years ago, at ilang buwan na lang, ganap na itong sundalo. Hinala nga namin, meron itong pinopormahan, o baka may girlfriend na siguro siya doon sa Academy kaya nag-enroll ulit. Laking gulat nga namin nang malaman namin na nag-enroll siyang muli kahit matagal na siyang tapos sa kursong Engineering.

"Shut your f*cking ass up, bro. I may not be in your place, but bro, I'm doing my own thing. You know what I mean? Sa dami ng dumaan sa buhay ko, lahat sila, gumaraduate na!" sabi ni Steven, at tila napamangha kami sa sinabi niya. Hindi ko naman masyadong naririnig ang mga kwento nila dahil hindi ko maiwasang maalala si Nica. Kasi dito ko siya unang naamoy—dito ko siya unang nakilala.

Biglang...

"HOY!!!!" gulat na sigaw ng tatlo kong kaibigan.

Natawa nalang ako, kasi nahuli pala nila akong nakatulala.

"Goddamn, bro! You got a problem, Miggy boy?" tanong ni Vonn, sabay salin ng alak sa baso ko.

"Ahh, wala naman, bro. I'm fine. Siguro pagod lang," sagot ko, sabay tapik sa baso. F*ck, sobrang tapang. Kaya napapikit ako habang iniinom ko.

"Baka babae lang ang sagot dyan. Dale, pahiramin mo nga ng isa to, kasi ba naman dalawa-dalawa yang nasayo, eh. Para kay Miggy talaga yan, kinuha mo naman," wika ni Vonn, pero agad ko itong pinigilan.

"See? Ayaw nga ni Miggy," tugon ni Dale.

Bigla akong hinipo ni Steven sa noo at leeg. "Normal naman, pero bakit ganun?"

Natawa ako sa ginawa niya. "Puro talaga kayo kalokohan. Ayos nga lang ako," sabi ko sa kanila, pero halata namang hindi sila naniniwala.

Habang tumatagal ang inuman, naikwento ko na kung bakit parang wala ako sa sarili ko. At doon ko inamin na frustrated na ako. Dahil hanggang ngayon, kahit ilang taon na ang lumipas at napakaraming paghanap kay Nica, hindi ko pa rin siya matagpuan.

"Oh my f*cking God. Really, bro? When was the last time that you got serious about a girl? Tell me, bro. T*ng in*! Hanggang ngayon pala hindi ka pa rin makamove on sa babaeng 'yon? Five years na, bro! Wake up!" naiinis na sabi ni Steven. Sobrang upset siya, sinasabi niyang sayang daw ang taon na sinayang ko sa paghahanap kay Nica.

Hindi ko kayang sagutin siya, kaya ininom ko nalang yung alak at pinakinggan ang mga pangaral nila. Actually, maski ako, hindi ko rin mawari kung bakit ganoon na lang kalakas ang tama ko kay Nica. Hanggang ngayon, umaasa pa rin ako na magkikita kami ulit.

"Are you serious, bro? Kaya pala tinanggihan mo 'yung babae na 'yon, kasi hindi ka pa rin makamove on sa nakita mo dati? Like, wtf?!" tawa ni Dale.

"Yeah, you can call me whatever you want, but yeah. I'm still looking for her. Umaasa pa rin ako, and I don't care kung ilang taon pa ang kailangan kong intindihin. Basta naniniwala pa rin ako na someday, magtatagpo kaming muli." Sabay tapik ulit sa baso ko. Ramdam ko na ang init ng katawan ko, at mukhang nalalasing na ako.

Sabay tapik ni Vonn sa braso ko. "Alam mo, bro, kung ako sayo, ha? Bakit hindi mo nalang pagtyagaan yung ka-FUBU mo? Walangya, simula high school nagtitikiman na kayo, diba? Malay mo, kayo pala."

At sumang-ayon naman si Dale. "Yeah, oo nga pala. Si Mia, yung patay na patay sa'yo, diba?"

Hindi ko maiwasang mapangisi at mapailing. Mia De Guzman. Ang classmate ko nung high school at ka-FUBU ko siya ng mga ilang taon. Sobrang patay na patay talaga siya sa'kin, hanggang sa point na halos araw-araw siya sa condo ko. At dahil teenager pa ako, sobra ko ding na-enjoy ang mga moments namin, not until nalaman ko ang tunay niyang pakay.

Nahuli ko siya isang araw, binubutbot niya ang bag ko at nakalabas ang mga card ng wallet ko. Pagnanakaw pala ang balak niya, at hinahanap ang mga bank details ko. Ayaw pa niyang umamin, pero alam ko, dati niyang pinagnanakawan ang wallet ko at ibinibigay sa boyfriend niyang 'yun.

At mula noon, iniwasan ko na siya, at pinagbantaan ko siya na kung magpapakita pa siya sa buhay ko, isisiwalat ko lahat ng ginawa niyang kalokohan.

"No way, I'll f*ck that b*tch again, bro. Matagal nang hindi kami nagkita, at wala na akong balita sa kanya. I don't care about her. Forget that b*tch!" sabay inom ulit ng alak. F*ck!

"Alam mo, hanggang ngayon, hindi ko pa rin makapaniwala na nagbago ka na. Parang kailan lang, mas f*ckboy ka pa nga sa amin," wika ni Dale, habang ang dalawa'y nagbibiruan.

"So kung simula nung makilala mo yung babae na 'yon, wala ka na ding ibang natikman?" sabay pigil ng tawa.

At napatango nalang ako, at biglang nagtawanan sila ng malakas.

"Damn it! RIP, buddy!" sabay-sabay nilang sinabi, at tawa na naman ng malakas.

Sigh! But I don't care. They can think whatever they want. Basta ako, I know that strange girl was the one for me. And I still believe, someday, we will meet again...

---

GABRIELLA MONICA JIMENEZ POV

Nagising ako sa mumunting mga halik na dumampi sa aking mukha. Kaya't unti-unti kong iminulat ang aking mga mata...

At pagmulat ko, bumungad sa akin ang tatlong anghel—sobrang gaganda at poging mga bata.

"Hi, Mommy! Buti po gising ka na. Kanina pa po namin kayo ginigising kasi ang lakas po ng ulan sa labas," sabi ng panganay, si Addison Maverick, habang hinahaplos ang aking pisngi.

"Mommy, sabi po sa TV may bagyo daw po at signal number one dito sa atin," dagdag naman ng aking nag-iisang prinsesa, si Alison Mariella, habang nakadapa sa tabi ko, nakayakap pa sa aking braso.

"Opo, Mommy! Nag-aayos na po sina Lola at Ate Lucy sa baba. Para daw po kung sakaling bumaha," kwento naman ng bunso kong si Alonzo Mackenzie, sabay haplos sa buhok ko.

Napangiti na lang ako habang pinagmamasdan ang aking tatlong munting kayamanan. Ang triplets na ito ang naging bunga ng isang gabing pinagsisihan ko ngunit hindi ko kayang talikuran. Kahit na hindi naging maganda ang kinahinatnan ng relasyon namin ni Miguel, wala akong pagsisisi dahil sila ang naging liwanag sa buhay ko.

Si Addison Maverick ang panganay, na may mga asul na matang namana sa ama. Sumunod si Alison Mariella, na parehong asul din ang mga mata. Ang bunso, si Alonzo Mackenzie, ay nagmana naman ng kulay-abong mga mata ko. Sa edad nilang apat na taon, instant celebrities sila sa lugar namin dahil sa kanilang kakaibang kagandahan at kakisigan. Ilang beses na ngang nagbiro si Mama Emma, "Parang foreigner ang mga apo ko, hija! Paano ba nangyari ito?" Napapatawa na lang ako.

Plok!

Napapitlag ako nang maramdaman ang malamig na patak ng tubig sa aking mukha. Napatingala ako at nakita ang maliliit na tulo ng ulan mula sa aming lumang bubong. Agad akong bumangon para isara ang bintana na naka bukas na dahil sa malakas ng hangin. Pati ang mga gamit sa gilid ng kwarto ay kailangan ko ring takpan.

Pagkababa ko ng hagdan, nakita ko sina Mama Emma at Ate Lucy, ang yaya ng mga bata, na abala sa pag-aayos ng mga gamit. Halatang pinag-iisipan nila ang bawat kilos dahil malamang baha na ang labas.

"Mama, ako na po d'yan. Magpahinga na po kayo," sabi ko habang kinukuha ang kahon na iniimpake ni Mama. Ayaw ko nang mapagod pa siya, lalo na't minsan ay nagkakasakit na rin siya.

Ngumiti si Mama at hinaplos ang aking buhok. "Monica, anak, buti gising ka na. Kumaen ka na ba? Nandoon ang pagkain sa lamesa, nakahanda na. Pinagising na kita kanina pa. Maaga kaming nagising kaya't tapos na kaming kumain."

"Salamat po, Mama. Mamaya na po ako kakain, tapusin ko lang po muna itong pag-aayos," sagot ko habang mabilis kong inayos ang mga gamit.

Pagkalipas ng ilang sandali, nakita ko si Faith na pababa ng hagdan, bagong gising at mukhang antok pa. Si Faith ang nag-iisang anak ni Mama Emma. Dalawampung taong gulang na siya ngayon, at sabi ni Mama, hindi na siya nasundan dahil maagang pumanaw ang asawa niya.

Dahil dito, hindi na siya naghanap ng panibagong makasintahan; sa halip, ibinuhos niya ang buhay niya sa pag-aalaga kay Faith.

Naalala ko tuloy kung paano ako nakarating dito. Limang taon na ang nakakalipas nang tumakas ako mula sa Manila. Umakyat ako sa unang bus na nadaanan ko, kahit hindi ko alam kung saan ako dadalhin. Basta, gusto kong makalayo sa lahat—sa pamilya ko, sa mga problema, at higit sa lahat, sa lalaking iniwan ko matapos kong malaman na buntis ako.

---

Flashback...

Iba na talaga ang nararamdaman ko noong mga panahong iyon, tatlong linggo matapos ang gabing may nangyari sa amin ni Miguel. Madalas akong nakakaramdam ng sakit ng ulo, pagkahilo, at parang walang gana. Araw-araw itong lumalala, pero pilit kong hindi pinapahalata sa pamilya ko. Sa totoo lang, kinukutuban na ako... pero pinipilit kong wag isipin.

Hanggang sa dumating ang araw na nagpakatotoo ako sa sarili. Bumili ako ng pregnancy test, at nagkulong sa banyo nang walang nakakaalam.

At nang makita ko ang resulta—

"OMG!" Napasigaw ako sa pagkagulat nang makita ang dalawang pulang guhit sa pregnancy test na hawak ko.

Napako ako sa kinatatayuan ko, hawak ang test kit, habang nakatingin sa sarili kong repleksyon sa salamin. Para akong sinampal ng katotohanan. Nanginginig ako, at hindi ko napigilang lumuha. Ang dami kong nararamdaman—gulat, takot, at galit sa sarili ko.

Wala akong matawagan o mapagsabihan ng nararamdaman ko. Wala. Ni isang kaibigan, ni isang taong pwede kong lapitan. Ang nag-iisa kong kaibigan, niloko pa ako. Ang pamilya ko? Diyos ko, malabo. Alam kong sasaktan lang nila ako sa halip na damayan.

"Ahh, sh*t!" Napasabunot ako sa buhok ko, nagpupuyos sa galit sa sarili ko.

Ano ba kasing kagagahan tong ginawa mo, Monica?!

Hindi pwedeng malaman nila Mommy. Lalo na si Mommy. Alam kong ikakagalit niya ito, dahil simula pa lang, ayaw na ayaw niyang magkaroon ako ng nobyo. Lagi niyang sinasabi, "Monica, huwag kang magpapaloko. Ayokong mapariwara ang buhay mo. Ang pangalan natin, kailangang alagaan."

At ayan na nga. Minsan, kahit ayaw ko aminin, may punto siya. Pero sino ba ang masisisi ko sa pagiging ganito ko? Kung tutuusin, kasalanan din nila. Ang pamilya ko, lalo na si Mommy, sobrang higpit sa akin.

Hindi na nga halos ako pinapayagan lumabas ng bahay noon. Halos ikulong nila ako sa apat na sulok ng kwarto ko.

Wala akong ibang kaibigan dahil nilimitahan nila ang buhay ko. Hindi nila ako hinayaang maranasan ang mga normal na bagay tulad ng mga kabataan sa edad ko. Kaya nung unang pagkakataong naramdaman kong may kalayaan ako, sinunggaban ko. Hindi na ako nagdalawang-isip na magrebelde.

At anong napala ko? Isang malaking problema.

Pero isang bagay lang ang sigurado ako sa ngayon—kailangan kong umalis. Hindi ko kayang manatili rito habang dinadala ko ang bata. Kailangan kong lumayo para protektahan ang sarili ko at ang anak ko sa lahat ng gulo.

---

At isang umaga, habang nagbe-breakfast ako, ako lang mag-isa sa bahay. Wala ring ibang tao, kahit mga yaya namin, tulog pa dahil alas-cinco pa lang ng umaga. Tahimik na tahimik. Habang kumakain ako ng cereal, bigla ko naisip na mag-try ulit ng pregnancy test para tiyakin kung totoo nga ba. Kaya't pumunta ako sa banyo, at OMG, mabilis na lumabas ang dalawang pulang guhit. Buntis nga ako.

Nang matapos sa banyo, bumalik ako sa lamesa at nagpatuloy sa pagkain ko dahil sobrang gutom na ako. Pero bigla na lang akong nakaramdam ng pagsusuka.

Blaargh! Blaargh!

Nagtakbo ako papuntang sink sa kitchen at habang binabanlawan ko ang bibig ko, may bigla na lang sumabunot sa akin mula sa likuran.

"Mom?!" tanong ko ng takot na takot at nakita ko siya sa gilid ng mata ko. Ang galit na galit niyang mukha.

"Don't make any noise!" sabi niya habang hawak-hawak ang pregnancy test. "Just tell me, kanino itong bagay na to?!"

Binitiwan niya ako at nakatayo siya sa harapan ko, galit na galit. I started crying, niyakap ko siya at humingi ng tawad, pero pilit niyang iniiwas ang mga kamay ko at patuloy akong pinapagalitan.

"My God, Monica! Hindi mo ba alam kung ano ang magiging resulta nitong kagagahan mo?! Hindi ka nag-iisip, hindi mo naiisip ang pamilya natin?! Ano ang sasabihin ng mga tao kapag nalaman nilang may anak kang disgrasyada?! My God, Monica!!"

Nagpapaingay siya, pero binaba niya ang boses niya nang makita niyang may possibility na may makarinig. Ayaw niyang kumalat ang balita. But despite her anger, she gave me a consequence na sobrang sakit sa puso ko.

Inilock niya ako sa kwarto pagkatapos niyang magbanta at sinabi...

"Wag na wag kang lalabas d'yan, babae ka! Tandaan mo ang sinabi ko. At pag hindi mo ginawa, kalimutan mo nang isa kang Jimenez!!"

Sa sobrang sakit ng sinabi niya, hindi ko na kayang pigilan ang sarili ko. Umiiyak ako buong araw na 'yun, at hindi ko alam kung anong gagawin ko. Walang ibang matatakbuhan, kundi ang sarili ko.

Hawak ko ang tiyan ko, nagdarasal, humihingi ng lakas para malampasan lahat ng ito.

Lumipas ang araw, at habang nakaupo ako sa kwarto ko, nag-iisip kung paano ako makakatakas dito sa impyernong buhay na ito. Halos buong araw akong naka-lock sa kwarto. Lahat ng mga pinto at bintana ay pinabantayan. Mga gwardya pa sa bawat sulok ng bahay.

Nang pumasok si Yaya Flor, ang katulong namin, kasama ang anak niya, naisip ko agad kung paano ako makakatakas.

Pinakiusapan ko si Yaya Flor na tulungan akong makaalis. Una, nag-aalangan siya, pero nang malaman niya ang tunay na dahilan kung bakit ko kailangan itong gawin, hindi na siya nagdalawang-isip.

At dahil sa tulong ni Yaya Flor, nagawa ko ring makaalis ng bahay. Nagpanggap akong anak niya, at nang makalabas kami ng subdivision, pinasalamatan ko siya ng buo ang puso ko.

---

Wala akong ibang bitbit kundi ang sarili ko at ang mga credit card ko. Naglalakad-lakad ako at buti na lang may suot akong hoodie para hindi ako madaling makilala ng mga tao.

Sumakay ako ng taxi, at nagpababa sa isang bangko malapit sa kanto. Kinuha ko ang lahat ng laman ng savings ko at bumalik sa taxi. Honestly, wala akong idea kung saan ako pupunta. Hindi ko pwedeng balikan ang condo dahil malamang matutunton ako ni Mommy, at ayokong magpatalo. Naisip ko na hindi na ako babalik sa bahay namin.

Hanggang sa mapadpad kami sa isang bus terminal, doon ko na lang pinili magpababa.

Ginabi na ako, at nararamdaman ko na ang matinding gutom at pagkahilo. Naglalakad ako nang, sa hindi ko maipaliwanag na dahilan, nadala ako ng pang-amoy ko sa isang karinderya.

At OMG, grabe, hindi ko na kayang pigilan ang gutom ko nang makita ko ang sinigang na hinihigop ng isang ale. Kita ko pa sa mukha niya ang matinding pangangasim na mas lalo pang nagpalaway sa akin.

"Wow, parang ang sarap naman nyan!" napalakas kong sabi, hindi ko na napigilan.

Agad kong tinakpan ang bibig ko nang mapansin ko ang ale na nakatingin sa akin, iniwasan ko siya dahil sa sobrang hiya.

"Ohh, gusto mo ba nito, Ineng? Halika, kumaen tayo," sabi niya, nakangiti.

At bigla na lang—grrroowwwllll—sumabog ang tunog ng tiyan ko. Hindi ko na pinalampas ang pagkakataon, kaya sumabay na ako sa kanya.

OMG! Grabe ang sarap nito! Mainit-init pa!

Burp!

"Ahh, sobrang sarap po nito, Nay. Maraming salamat po," sabi ko kay ale, sabay ngiti. Gumanti naman siya ng ngiti sa akin, at dahil sa kabaitan niya, ako na ang nagbayad ng kinain namin ni ang anak niya na kasama.

"Hay, nakakahiya naman, Ineng. Eto ang pambayad ko, o. Natuwa lang talaga ako sa reaksyon mo kaya inaya kita kumain. Pero sana ako na lang magbabayad," sabi ng ale, pilit na inaabot sa akin ang bayad.

Hindi ko tinanggap ang pera niya. Sapat na ang kabaitan niya bilang kabayaran.

"Sige na po, Nay. Itabi niyo na lang po 'yan," sabi ko, pilit na inaayawan ang perang inaalok.

Pero maya-maya, parang bigla na naman akong nakaramdam ng matinding pagkahilo. Pilit ko itong nilalabanan, at ayaw ko sanang ipahalata ang nararamdaman ko.

"Sige na, tanggapin mo na. Nakakahiya naman kasi sa'yo..." patuloy na pangungulit ng ale.

Unti-unti, nararamdaman ko ang lamig na dumapo sa katawan ko. Iba na ang pakiramdam ko, at unti-unti akong nawalan ng lakas.

Hanggang sa...

"Oh, anong nangyayari sa'yo, Ineng? Ineng? Tuloooong!!"

---