Chapter 46

Andrea

Mga sigawan nang tao ang narinig namin mula sa labas nang kwarto. Lahat kami sa loob ay yumuko at nagtago sa lugar kung saan kami maaring magtago.

Inalalayan nila ako dahil nga naka dextrous pa ako at kagigising ko lang. Napaka gandang bungad nito sa akin ngayon.

Nang matigil ang pagbabaril nang kung sino man sa labas ay dagling tumakbo sila kuya palabas at iniwan kaming dalawa ni Andrei.

Hindi maaari na tumunganga ako dito. Tinanggal ko ang dextrous na nakakabit sa aking kamay saka tumakbo palabas.

Ang sakit din pala nun. Akala ko ay hindi dahil sa mga pinapanuod ko ay hindi sila nasasaktan. Mga peke talaga at wala man lang kahit kaunting katotohanan ang pinapalabas nila.

"Ate!" Tawag sa akin ni Andrei na sumunod din sa paglabas.

Tumakbo kami sa hagdanan at doon dumaan dahil kung sa elevator kami sasakay ay kailangan pa naming maghintay.

Nasa fourth floor kasi ang kwarto na kinalalagyan ko. Hindi ko nga alam kung bakit kailangan na nasa isang private room pa ako.

May mga lalaki kaming nakita na tumatakbo pababa nang hagdan. Lahat sila ay naka-itim at may dalang baril.

Inunahan ako ni Andrei sa pagtakbo at may hinugot siya mula sa kaniyang tagiliran. Isang baril. Itinutok niya ito sa isang lalaki at saka niya ito ipinutok.

Asintado! Tinamaan sa binti ang lalaki at nagpagulong gulong sa hagdan. Nagtago kami ni Andrei nang pagbabarilin kami nang mga naka-itim na ito.

Hindi na siya nakipagpalitan pa nang pagbaril dahil may napatamaan na siya.

Gaya nga nang inaasahan namin ay hindi nila tinulungan ang lalaking nabaril ni Andrei. Ang nasa isip nila marahil ay magiging pabigat lamang ito sa kanila.

Nilapitan namin ang walang malay na lalaki at tinignan kung buhay pa. Salamat naman at may pulso at hininga pa siya.

Tumawag kami nang doktor at nurse na maaaring tumulong sa amin at gumamot sa kaniya.

Pinosasan din namin siya ni Andrei para hindi siya makaalis o makatakas sakali mang magising siya agad.

"Saan ba kayo galing?" Bungad ni kuya Andrew sa amin pagkabalik ko sa kwarto ko.

"Hey, are you okay?" Tanong ni hagdan habang naglalakad ako papalapit sa kama ko.

"Hmm." Sagot ko.

"Saan kayo pumunta?" Tanong ni kuya Andrello.

Nagkatinginan kaming dalawa ni Andrei.

"Ang tigas kasi nang ulo ni ate, gusto na sumunod kami sa inyo." Sagot ni Andrei.

Pinilit ko kaya siya? Hindi naman, tss.

"Anong napala niyo?"

"Wala." Sagot ni Andrei.

"Bakit ba kasi sumunod pa kayo? Tinanggal mo pa ang dextrous na nakakabit sa 'yo. Kagigising mo lang Andrea at hindi pa maayus ang lagay mo." Sermon ni kuya Andrew.

"Gusto ko lang namang malaman kung sino ang punyetang nagpaulan nang bala dito sa kwarto ko." Paliwanag ko.

"Kahit na. Sana ay sa amin mo na lamang inasa 'yon."

"Sorry." Nakayukong sabi ko.

"'Wag mo nang uulitin 'yon." Aniya saka ako niyakap.

Magbabayad ang walanghiyang taong gumawa nito. Ang ganda na nang kwarto ko ngayon. Butas butas ang pinto.

Umalis sila kuya kasama si Jake at iniwan kaming dalawa ni hagdan.

Naupo siya sa tabi ko saka ako niyakap. Niyakap ko siya pabalik at sa ganoong posisyon kami nag-usap.

"Nag-alala ako sa 'yo." Aniya. "Akala ko kung ano na ang nangyari sa 'yo."

"Ayus lang ako, hindi pa ako mamamatay. Hindi nang dahil sa paso o sa bala nang baril. Hindi ako mapapatay nang mga 'yon." Saad ko.

"Anong tingin mo sa 'yo? Immortal na hindi mamamatay?"

"Hindi naman sa ganun, pero tinitiyak ko sa 'yo na hindi ako mamamatay hangga't hindi ko napagbabayad ang kung sinumang bumaril sa 'yo."

"'Wag mo nang pag-aksayahan nang oras ang taong 'yon. I'm fine now so stop on investigating that and leave the work to the police officers."

"Wala akong tiwala sa mga pulis. Mas magaling pa mag-imbistiga si Andrei sa kanila."

Napabuntong hininga siya dahil alam niya na hindi niya ako mapapahinto sa ginagawa ko.

Kung anuman ang nasimulan ko na ay tinatapos ko. Kaya kahit na mapahamak ako sa pag-iimbistiga ay wala akong pakielam. 'Wag lang magpapahuli sa akin ang punyetang may sala.

"Just be careful, okay?"

Tumango ako sa kaniya.

Nag-usap pa kami nang nag-usap hanggang sa makaramdam ako nang antok.

Hindi ko napigilan ang mga luha sa mga mata ko nang maalala ko ang nangyari sa dati kong kalaro.

"Shhh." Niyakap ako ni mama at pilit na pinatahan.

Nang pakawalan ako ni mama ay hindi ko napigilan ang sarili kong sumigaw.

"Mga hayop!!!" Sigaw ko habang patuloy ang mga luha ko na nag-uunahan sa pag-agos.

"Andrea..." Sambit ni mama na hindi malaman ang gagawin.

Hindi ko pa sila nasisingil sa kahayupang ginawa nila sa kalaro ko noon. Nang dahil sa ginawa nila ay naging mailap ako sa mga taong gustong makipag-kaibigan sa 'kin.

"Hayop!" Sigaw ko at nagbalibag nang kung anumang mahawakan ko.

"Tama na, anak." Sabi ni mama na niyakap akong muli.

Magbabayad kayo sa ginawa niyo kay Cassandra. Papatayin ko kayong lahat.

Muling nanariwa sa ala-ala ko ang mga naganap noong bata pa ako. Ang kaisa-isa kong kaibigan noon na pinatay ng mga hayop na 'yon.

Pagbabayarin ko kayo. Maghintay lang kayo.