Chapter 81

Andrea

Anniversary namin ni hagdan ngayon. Gusto niya na mag-celebrate kami kaya nagpaalam ako sa trabaho ko na hindi ako makakapasok ngayon.

Pinagbigyan ko na si hagdan sa gusto niya dahil hindi na namin na ce-celebrate ang monthsary namin dahil busy ako sa trabaho.

Pangbawi ko na rin sa kaniya dahil wala akong oras na naibibigay sa kaniya.

"Hindi ganiyan." Natatawang aniya.

"Pa'no ba?" Tanong ko.

Naglakagay kasi kami ng icing sa cake na binake niya. Bonding na naming dalawa ito kaya imbes na bumili ng cake ay nagbake nalang siya.

Ako ang nakatalaga sa decorations kaso hindi naman ako artistic kaya hindi ko alam kung pa'no ba gagawing decor dito.

"Ganito oh." Kinuha niya sa akin ang icing.

Siya na ang naglagay ng icing sa cake dahil hindi ko talaga alam kung pa'no. Hirap ng walang alam sa arts kung 'di martial arts lang.

"Saka ganito." Aniya saka ako nilagyan ng icing sa mukha.

"Hagdan!"

Tumawa lang siya ng tumawa saka tumakbo palayo sa akin. Lokong 'yon, lagyan daw ba 'ko sa mukha.

Ano akala nito sa 'kin? Cake? Cupcake?

"Lumapit ka dito." Utos ko saka naglagay ng icing sa kamay ko. "Halika dito!"

Nagpatuloy lang siya sa pagtawa habang lumalayo sa akin.

"Ayoko nga, HAHAHAHA." Tumatawa niyang sabi.

"Hagdan, halika dito."

Tumakbo ako papalapit sa kaniya kaya tumakbo din siya. Naabutan ko lang siya ng wala na siyang matatakbuhan dahil corner na.

Pinaghabol pa 'ko ng loko. Bwiset, hiningal pa 'ko.

Pinahid ko sa mukha niya ang icing sa kamay ko. Pinahid ko sa magkabilang pisnge niya ang icing.

"Pinagod mo pa 'ko." Hinihingal sa sabi ko.

"Sa susunod ay sa kama na kita papagurin." Nakangisi niyang sabi.

Hinampas ko nga tiyan dahil kung ano ano na naman ang sinasabi.

"Love naman." Aniya habang lukot na lukot ang mukha at hinihimas ang tiyan.

"Bastos 'yang bibig mo."

"Ano namang bastos do'n? Gagawin din naman natin 'yon pagkatapos nating ikasal."

"Manahimik ka nga."

"Bakit? Ayaw mo bang ikasal sa 'kin?"

"Gusto, syempre. Kaso matagal pa 'yon. 'Wag madumi ang isip, ah?"

Napakadumi ng isip, eh. Kung ano-ano sinasabi.

Hindi ko alam kung natural ba ang pagiging bastos niya o nahawa siya sa kung kanino.

Hindi namang pwede kay Jake dahil animal lang 'yon pero hindi bastos. Hindi rin naman niya pwedeng makuha sa mga kaibigan niya 'yon dahil hindi naman gano'n ang mga kaibigan niya.

Nako, ang lalaking 'to talaga. Likas siguro sa kaniya.

"How many children do you want?" Tanong niya.

"Ano na naman ba 'yang tanong mo na 'yan?" Kunot noong tanong ko sa kaniya.

"Why? I'm just asking." Natatawang aniya. "Look, para naman ready ako, 'di ba?"

"Ikaw pa maghahanda? Bakit? Ikaw ba magbubuntis?"

Siya pa daw maghahanda. Loko yata 'to, eh. Bakla talaga ang hagdan na 'to, one hundred percent.

Siya kaya ang bubuntisin ko? Hindi naman. Binaliktad niya pa ang sitwasyon, tss.

"Para makapag ready ako sa labanan na magaganap." Nakangisi niyang sabi.

Nilagyan ko nga ng cake ang bibi niya at sinampal sa kaniya ang mga icing sa kamay ko.

"Puro ka kalokohan."

May labanan pa siyang naiisip. Ano 'yon? Giyera? Kung ano-ano talaga pumapasok sa isip nito, eh.

"Ilan nga gusto mo?" Tanong niya pa.

"Ilan ba gusto mo?" Tanong ko pabalik.

"Isang dosena sana."

"Ikaw nalang kaya magbuntis?"

Isang dosena daw. Ano taon taon gagawa ng bata? Gagawin yata akong matanda nito ng pagka aga-aga.

Akala siguro ay madaling magbuntis. May mga tao pa nga na namamatay dahil sa panganganak tapos isang dosena?

Kalokohan.

"Biro lang. Dalawa lang ayus na sa 'kin." Saad niya. "Alam kong mahirap ang manganak dahil nasaksihan ko na 'yon kay mommy. Kaya dalawa lang ay ayus na."

Buti naman ay may konsiderasyon ang lalaking ito. Swerto ko at sa akin siya.

Kung dalawa lang naman ang gusto niya ay mabibigay ko sa kaniya 'yon. Madali nalang siguro 'yon.

Andrei

Sa wakas ay nagising na si papa. Sa loob ng ilang buwan na pagkaka-comatose niya ay nagising na siya.

Salamat sa Diyos at dininig niya ang mga panalangin namin sa kaniya.

"Papa!" Masayang tawag ni ate pagdating niya sa ospital.

Tumakbo siya papalapit kay papa at saka niya ito niyakap. Labis ang tuwa na nararamdaman niya at naluha pa siya.

"Pasyente ako." Sambit ni papa kaya napabitiw si ate sa kaniya.

"Pasensya na." Sambit ni ate.

Nasobrahan kasi sa tuwa kaya halos hindi na makahinga si papa sa yakap niya. Gano'n din ang nagawa ko kanina dahil hindi ko napigilan ang sarili ko.

Si mama ay umiyak at sa tuwa ng makita niya na nagising na si papa kanina.

"Buti naman at gumising ka na, 'pa. Ang haba ng tulog mo, ah." Pabirong sabi ni ate.

"Maganda siguro ang panaginip." Sabi ko naman.

"Magagandang babae ba?" Tanong ni mama kaya natawa kami.

Hindi naman selosa si mama kaya kahit na ganito ang usapan ay wala lang sa kaniya. Nakikisabay pa siya.

"Oo. Sobrang ganda ng mga babae sa panaginip ko." Sagot ni papa.

"Sino naman 'yan 'pa?" Tanong ni ate.

"Sino pa ba? 'Edi kayo ng mama mo." Sagot ni papa.

Nambola pa. Mabuti at ayus na siya dahil nakakapagbiro na siya. Masaya na ulit kaming lahat dahil ang matagal na naming hinihiling ay natupad na.

Andrea

Sobrang saya ko dahil nagising na si papa. Ilang araw na din ang nakakaraan matapos bumalik ang malay tao niya.

Nakabalik na rin sila kuya kasama si tita Beth. Sa 'min muna daw titira si tita. Sila tita Cath naman ang nakatira sa bahay nila lola.

Hindi daw kasi iyon pwedeng iwan na walang tao dahil walang aasikaso sa mga halaman na mahal na mahal ni lola.

Hanggang sa bago siya bawian ng buhay ay halaman niya ang iniisip niya.

"Mamaya na ang labas mo, 'pa. Mabubuksan na ulit ang restaurant." Nakangiting sabi ni kuya Andrew.

Nakabawi na ng lakas si papa at ang sabi ng doktor niya ay pwede na siyang lumabas.

Mabuti nga iyon dahil gustong gusto na daw makalabas ni papa. Masyado na daw malaki ang bills niya at ayaw na daw niyang maging pabigat.

"Dapat kasi ay dito ka muna, eh. Ilang araw pa lang ng magising ka lalabas ka agad." Sambit ni mama.

"Ayus na ako. Pwede din naman akong magpahinga sa bahay, 'di ba?" Saad naman ni papa.

"Ang tigas ng ulo mo. Manang mana sa 'yo 'tong anak mo." Inis na sabi ni mama saka tumingin sa akin.

"Ba't ako?" Natatawang tanong ko.

Pati ako ay nadamay dito eh nakikinig lang naman ako.

"Oh eh bakit? Hindi ba't sobrang tigas din ng ulo mo?"

"Slight lang naman."

"Slight daw, eh mas matigas pa nga sa bato ang ulo mo." Sambit ni Andrei kaya inismiran ko siya.

Sobra naman yata sa matigas pa sa bato. Medyo malambot naman ang ulo ko. Kahit kailan si Andrei, OA masyado.

"Grabe ka naman sa bato. Pero totoo naman." Sabi naman ni tita Beth.

Akala ko ipagtatanggol ako hindi naman pala. Natawa nalang ako sa kanila dahil pinagtulungan na naman nila ako.

Nakakamiss ang mga oras na ganito. Sobrang na-miss ko 'to. 'Yung asaran, kulitan at tawanan.

'Yung walang problema. Sobrang nakakamiss. Kung sanang nandito lang si lola. Mas masaya pa sana kami.

"Kamusta na ang papa mo Andrea?" Tanong ni sem pagkapasok niya sa classroom namin.

Siya na kasi ang teacher namin dahil P.E. na kami. Lagi siyang on time pumasok kaya wala kaming time para ipahinga ang utak namin.

"Ayus na, sem. Lalabas na mamaya." Nakangiting tugon ko.

"Mabuti naman kung gano'n. Pupuntahan ko nalang kamo siya mamaya sa bahay niyo at may aasikasuhin muna ako." Sabi niya. "Sabi ko naman sa 'yo, 'di ba? Kaya mo 'yan. Malalampasan mo rin ang problema na 'yan."

Tama si sem. Kung sumuko ako no'ng mga panahon na iyon ay baka wala ng pinaghugutan ng lakas si mama at sumuko na rin. Kung nangyari iyon ay baka sinukuan na namin si papa.

Salamat sa Diyos at hindi Niya kami pinabayaan at binigyan Niya kami ng lakas ng loob na lumaban.

Wala na talaga akong makakapitan noon kung hindi Siya lamang. Siya lang ang makakatulong sa amin at wala ng iba.

Alistair

I'm happy for Andrea dahil nagising niya ang papa niya. Sasaktan ko naman ang damdamin niya after that.

The first storm has passed and another one is coming her way. I can't do anything about it.

I have to hurt her to protect her and for my family. If I won't do this, she'll be hurt and my family too.

Ayus na 'tong isahan na sakit nalang. Para naman hindi na magtagal pa. Kung pagtatagalin ko pa ay pareho lang kaming mahihirapan lalo na siya.

- Flashback -

"Oh, come on mom. Not you too." I said in frustration.

Lahat sila ay pinipilit akong gawin ang bagay na ayoko. I don't want to broke up with Andrea.

I don't know why they want to hurt the girl that I love. Ang alam ko ay payag sila pero bakit ngayon ay nagkakaganito sila?

"You have to, Alistair. Ayoko rin naman na i-arrange marriage ka kaso utos na ng Chairman. We can't disobey him." My mom said.  "Please, son. I need your understanding."

"But mom. I don't love her. Do you want me to live with someone that I don't love for the rest of my life? Do you want me to suffer?"

I don't care if it's Chairman's order. I can disobey him if he's going to continue this and control me.

I don't want to spend the rest of my life with someone that I don't love. I should just die instead.

Hindi ko kayang mabuhay kasama sa iisang bubong ang babaeng hindi ko naman mahal.

"Alistair, come on. You need to do this."

"Why the hell do I need to do this? Huh? For what? For money? Wala akong pake kung wala akong makuhang mana mula sa inyo. Don't control me if you don't want me to rebel."

"It's not for money but for our family. You'll gonna inherit the company soon but how can you inherit it if it's already torn down?"

"What do you mean? What about ate?"

"We don't want your sister to suffer and live with someone that she doesn't love."

I can't believe what I just heard. They can marry me off to someone that I don't love but they can't do that to my sister.

Wow. Just wow.

I don't know what to say about this. I can't believe this.

"Matututunan mo rin siyang mahalin." Sabi pa niya.

- End of Flashback -

Andrea

Kanina sa ospital bago makalabas si papa ay isang matandang babae at lalaki ang pumasok sa kwarto niya.

Sila din ang sinasabi ng mga nurse na nagbayad sa bills namin sa ospital. Sumama sila sa amin dito sa bahay matapos makalabas ni papa.

"This is hour house? Not bad." Anang babae.

Inilibot niya ang mga mata niya sa kabuuan ng bahay na animong pinag-aaralan ang bawat detalye nito.

Kanina pa rin siya palakad lakad habang ang kasama niya ay nakaupo lang sa sofa.

Sila mama at papa ay nakaupo sa harap ng lalaki habang kaming magkakapatid ay nakatayo sa likod nila.

Si tita Beth naman ay nakaupo sa isa sa mga sofa sa gilid nila mama.

"What are you doing here? What do you need?" Tanong ni papa sa mga ito.

"We need you." Sagot ng lalaki saka matamang nakipagtitigan kay papa.

Ang babae naman ay natapos na yata sa pag-iinspeksyon at naupo na sa tabi ng kasama niya.

"I'm not going to come with you." Sabi ni papa.

"Andy, you're coming with us together with your family in the States" Ma-autoridad na sabi ng babae.

States? Anong gagawin namin sa States? Bakit kailangan kasama pa kami?

"Ahh, hindi ho kasi kami pwedeng umalis dito." Singit ni mama.

"If you're worrying about your sister, don't worry. She can come with us." Sagot ng babae.

Nagkatinginan kaming magkakapatid dahil wala pa rin kaming ideya sa kung ano ba talaga ang gustong mangyari ng mga bisita namin at gusto kaming isama sa States.

Bigla bigla nalang silang susulpot at sinasabing pupunta kami sa States. Mga abno yata 'to, eh. Tss.

"Are we clear now? Our flight will be the day after tomorrow. Okay?" Sabi pa ng babae.

"Pero dito kami nag-aaral." Singit ko.

Kung kailan naman malapit na graduation saka pa ba kami lilipat? Saka ayokong grumaduate sa States. Bukod sa hindi ako sanay mamunay doon ay gusto ko na dito sa Pilipinas grumaduate.

Bakit ba kasi kailangan pang pumunta do'n kung pwede namang dito?

"You're going to transfer to one of the school in States. We already talk to your teachers so you don't have to worry about it."

Kailan siya nagpunta sa school? Parang ngayon lang sila nagpakita tapos nakapunta na agad sila sa school at naipagpaalam na kami?

Bilis, ah.

"Malapit na ho kaming grumaduate. Hindi po ba maaaring maka-graduate muna kami bago pumunta ng States?" Tanong ni kuya.

"No. We can't wait. Your father won't go if you don't come with him."

"Kaya naman ho namin ang mga sarili namin. 'Pa sumama ka nalang sa kanila." Sambit naman ni Andrei na binalingan si papa.

"We also can't let you live alone. So you're gonna come with us."

"Pero—"

Aangal pa sana ako kaso pinigilan na niya ako.

"No more buts. You're coming with us. Whether you like it or not." Ma-autoridad niyang sabi.

Pinatahimik na din kami nila mama at papa na sinabihang umakyat na kami sa mga kwarto namin.

Mukhang wala naman na din akong magagawa kung 'di ang sumama sa kanila sa States.

Masyadong ma-autoridad ang babaeng bisita namin at baka kung ano pa ang gawin sa amin no'n kapag hindi kami sumama.

Maaalis ako ng Pilipinas ng wala sa oras. Hindi ko inaasahan 'to, tss. Nakakabanas.