Chapter 50

Andrea

"Ang tapang mo, Andrea na hamunin ang taong nasa likod nito." Wika ni Alexa.

Hindi ako magpapakaduwag dahil lang sa isang taong hindi ko naman kilala.

"Hindi ka ba natatakot?" Tanong ni Tristan.

"Wala sa bokabularyo niya ang salitang 'yan, kaya 'wag niyo nang asahan na masisindak siya sa mga pinaggagagawa nang taong nasa likod nito." Si Jake ang sumagot.

Natatakot din naman ako minsan, pero mula nung nasanay ako nang martial arts, nawala na nga ang salitang 'yon sa bokabularyo ko.

Bakit ako matatakot kung kaya ko namang lumaban? Bakit ako matatakot kung nalabanan ko na noon si kamatayan?

Sila ang dapat na matakot sa akin. Isa akong anghel na kayang maging demonyo basta sinaktan ang kung sinumang malapit sa akin lalong lalo na ang pamilya ko.

Makakaharap nila ako pero hindi ko sila hahayaan na makalapit pa sa akin. Papatayin ko na agad sila habang nasa malayo.

"Why don't you get some rest, Andrea? You've been stressed since last week." Suhestiyon ni hagdan.

"Hindi ko kailangan nang pahinga. Kaya ko pa." Sabi ko.

"Kapag hindi mo na kaya ay magpahinga ka. It's not a bad thing to do."

Tumango ako sa kaniya.

Wala akong balak na magpahinga hangga't hindi ko nahuhuli at napagbabayad ang taong nasa likod nito.

Lalong lalo na ang taong nasa likod nang pagkamatay ni Cassandra. Ipinangangako ko na magkikita sila ni satanas sa impyerno.

Nagpatuloy ang klase namin hanggang sa matapos ito. Kahit na mayroon akong dalang motor ay pinilit ako ni hagdan na sumabay sa kaniya kaya wala akong naggawa.

Kay Jake ko nalang pinahatid ang motor ko, tutal naman ay hindi siya nagdadala nang sasakyan at laging sumasabay sa kung kanino niya matripan.

"You owe me a lot of dates, love." Wika ni Hagdan habang nagmamaneho.

Pati pala date nauutang na ngayon. Ito ang hirap kapag may jowa, eh. Para bang obligado ka na makipag-date sa jowa mo lagi.

Paano kung busy ka? Magiging utang mo pa 'yon? Tss.

Nahinto ako sa pag-iisip nang tumunog ang phone ko.

Kung persistent sila sa pagpatay sa 'kin, persistent din ako na mahuli sila.

"What's wrong?" Tanong ni hagdan.

Pasulyap-sulyap siya sa akin habang nagda-drive siya.

"Wrong number lang siguro 'to." Pagsisinungaling ko saka ko ibinalik sa bulsa ko ang phone ko.

Ano na naman kaya ang plano nung mga punyetang 'yon?

"You sure?"

"Oo."

"I noticed that someone is always texting you." Sambit niya habang tutok na tutok ang tingin sa daan.

"Sila mama lang minsan ang nagte-text. Tsine-check nila kung ayus lang ako." Nagsinungaling na naman ako sa kaniya.

Ilang beses na ba akong nagsinungaling sa kaniya? Paano kapag nalaman niya na nagsisinungaling ako?

Paniguradong away ang uwi namin nun. Bwisit naman kasi ang taong nagtetext sa 'kin, eh. Talagang kapag kasama ko si hagdan saka siya nagtetext.

"I see." Aniya.

Napabuntong hininga ako nang kagatin niya ang pagsisinungaling ko.

Para naman sa kaniya itong pagsisinungaling na ginagawa ko, eh. Ayoko na madamay pa siya. Ayoko na pati siya ay mag-alala.

Ako nalang 'wag na sila. Kaya ko naman, eh. Sasabihan ko nalang sila kapag kailangan ko na nang tulong.

Napansin ko na hindi mapakali si hagdan habang nagmamaneho siya. Bakit kaya?

"May problema ba?" Tanong ko.

Hindi siya makatingin nang deretso sa 'kin. Nag-aalinlangan siya kung sasabihin ba niya sa 'kin o hindi.

"I-i think, the break is broken." Sagot niya.

Naloko na. Nahuli nang kaunti ang babala nang anonymous texter ko. Patay na.

Kung ako lang sana ang nasa sasakyan ay ayus lang, eh. Pero bakit pati si hagdan? Bakit pati siya dinadamay?

Inihanda ko na ang phone ko para matawagan ko agad ang emergency number. Gumilid ako at inayus ang pagkakakabit nang seatbelt ko.

"Wala tayong choice, hagdan. Kailangan mong ibangga ang sasakyan sa isang puno. Kung 'di ay maasikdente tayo." Sabi ko.

"Wala na bang ibang paraan?"

"Wala na. Baka kapag hindi mo binangga sa isang puno ay---" hindi ko naituloy ang sasabihin ko nang biglang bumangga ang sasakyan namin sa isang truck.

Truck na hindi napansin ni hagdan na dadaan pala. Nakita ko pa kung paano ipihit ni hagdan ang manibela na umaasang hindi kami babangga.

Malakas ang naging pag-untog nang ulo ko at dama ko ang dugo na umaagos mula doon.

Unti-unting nanlabo ang paningin ko hanggang sa maging itim ang lahat.

Pagmulat ko nang mga mata ko ay puro kulay puti ang nakita ko. Nasilaw ako sa liwanag na bumungad sa akin kaya naitakip ko ang kamay ko sa mga mata ko.

Nasaan ba ako?

May mga boses akong narinig. Ang iba ay natutuwa, ang iba ay nag-aalala.

Andrew

Nagising na din si Andrea, sa wakas. Ilang linggo na rin siyang tulog. Ang sabi nang doktor ay dahil daw 'yon sa malakas na pagka-untog nang ulo ni Andeng.

Alalang alala kaming lahat dahil matagal din ang naging pagtulog ni Andrea. Muntikan na ngang atakihin sa puso si mama.

"Ayus ka na ba anak?" Tanong ni mama.

Tinignan kami ni Andeng isa-isa at para bang naguguluhan siya.

"Anong nararamdaman mo?" Tanong ni papa.

"S-sino kayo?" Tanong niya.

'Wag mong sabihing may amnesia siya. No, this can't be. Paano siyang magkaka-amnesia, eh hindi naman sinabi nang doktor sa amin na posible 'yon.

Ang kaninang masayang mukha nila mama ay napalitan nang pagtataka at pag-aalala. Maging ako ay nag-aalala na.

"Anong nangyayari?" Nag-aalalang tanong ni mama kay papa. Nakayakap pa siya dito dahil sa kaba.

Nagsimula na naman siyang umiyak.

"Tumawag ka nang doktor." Utos ko kay Andrei na agad niyang sinunod.

'Wag naman sana. 'Wag naman sana siyang magkaka-amnesia.