Chapter 53

Author

"Mayayari tayong lahat kapag nagising at nakawala 'yan." Sabi nang isa sa mga kasama niya.

Si Andrea ang kanilang tinutukoy. Ito ay kanilang dinukot dahil ito ang utos nang kanilang pinuno.

Noong una ay ayaw nila dahil alam na nila kung sino ito, pero ayaw maniwala sa kanila nang kanilang pinuno kaya sa huli ay wala silang nagawa.

Ang sinasabi nang kanilang pinuno ay naduduwag lang daw sila dahil napatumba ang dalawa sa kanila kaya gumagawa ito ng kwento.

"Mayayari talaga tayo. Ba't naman kasi ayaw maniwala ni boss, eh." Sabi nang isa pa.

"Anong binubulong bulong niyo diyan?" Tanong nang pinuno nila sa kanila.

Nagkatinginan ang dalawa saka sabay na umiling. Alam kasi nila na masasaktan na naman sila kapag nagsalita pa sila.

"'Wag kayong matakot diyan, babae lang 'yan. Kayang kaya natin 'yan." Sabi nang pinuno nila.

"Eh, boss. Siya nga si Lethal." Sabi nang isa.

"Hindi siya si Lethal, mga BOBO!" Bulyaw nang boss nila sa kanila. "Si Lethal ay hindi mapapatulog nang isang pukpok lang sa ulo."

"Baka nakakalimutan mong pasyente siya at kagagaling lang niya sa aksidente kaya maaring nanghihina pa siya." Sabat nang isa pa sa mga pinuno nila.

Dalawa silang pinuno nang grupo na ito ngunit mayroon silang tunay na iisang pinuno. Ang pinaka-utak nang lahat nang ito.

"Pati ba naman ikaw ay naniniwala?" Tanong nito sa kapwa ni pinuno.

"Hindi kasi malabo na siya nga si Lethal. Kung nakita mo lang sana kung paano niya ako pinabagsak sa iilang segundo ay baka maniwala ka." Sagot nito.

"Hindi siya si Lethal. Kung gusto niyo ay patutunayan ko 'yan sa inyo." Mayabang na sabi nang lalaki.

"Paano mo gagawin 'yon?"

"Pakakawalan ko siya at mag wa-one-on-one kami."

Andrea

Nang magmulat ako nang mata ay nasa isang lugar ako na hindi ko alam kung saan.

May isang table doon, isang mahabang lamesa na may laptop sa ibabaw. Hindi ko matatawag na abandonado ito dahil maayus ang lugar at malinis.

Walang kalat na makikita. Makintab pa nga ang sahig na semento nito. Ang tanong lang ay, ano ang lugar na ito?

Nasaan ako? Mga punyeta 'yon. Hindi marunong lumaban nang patas.

Naka-upo ako ngayon sa isang upuan at nakatali ang mga kamay ko sa likod.

"Gising ka na pala." Sabi nang isang lalaki.

Ang lalaking nagpanggap na doktor kanina. Siya ang lalaking nasa harap ko ngayon.

Kasama niya ang mga lalaking sumugod at lumuhod sa harap ko kanina. Ang kaninang mga lalaking lumuhod sa harap ko ay mga nakayuko lang at hindi ako matignan sa mga mata.

Mga natatakot na siguro sila dahil kilala na nila ako. Pero naglakas loob pa rin silang dakpin ako kaya malilintikan din kayo sa 'kin.

Lumapit sa akin ang lalaking pinuno yata nila na nagpanggap bilang doktor kanina. Nakangisi siya habang naglalakad palapit sa akin.

"Alam mo, maganda ka, eh. Sayang nga lang. Kailangan mo nang mawala dito sa mundo." Aniya.

Nginisian ko rin siya. "Bakit ko kailangang nawala kung pwede namang ikaw?" Tanong ko.

Natawa siya nang bahagya dahil sa sinabi ko. Akala mo siguro ay niloloko kita? Pwes, nagkakamali ka.

Dahil sa oras na makawala ako dito, papatayin ko kayong lahat. Pangako 'yan.

"Paano mo 'ko mapapatay kung nandyan ka at nakatali sa upuan?" Tanong niya.

"Pakawalan mo 'ko at 'wag kang duwag. Babae lang ako gaya nang sabi mo kaya bakit hindi mo 'ko pakawalan at gawin natin ang sinasabi mong 'one-on-one'?"

Narinig ko ang usapan nila kanina kaya alam ko ang mga 'yan. Kanina pa ako gising, nagpapanggap lang akong tulog para marinig ko ang usapan nila.

Baka sakali kasing sabihin nila kung sino ang nasa likod nito, edi ayus 'yun.

Lumapit siya sa akin habang nakangisi. "Bago tayo maglaban. Titikman ka muna namin." Sabi niya saka hinawakan ang hita ko.

Kinuha ko ang oportunidad na iyon para tuhudin ang mukha niya. "Bastos!" Sigaw ko sa kaniya saka ko ibinalibag sa mga kasama niya ang bangko na kanina kong inuupuan.

Ang bobo lang nila dahil hindi nila alam na habang nakikipag yabangan ako sa kanila ay tinatanggal ko na ang taling nakatali sa mga kamay ko.

Hindi ganun kahigpit iyon dahil hindi talaga hinigpitan nang mga kasama niya iyon. 'Yung mga lumuhod sa akin kanina ang tinutukoy ko.

Narinig ko kanina na sinabi nang isa sa kanila na hindi mahigpit ang ginawa nilang pagkakatali sa akin para makatakas ako.

Ayaw pa daw nilang mamatay kaya tinutulungan nila ako na makatakas. Sige, pagbibigyan ko sila na makatakas.

Pero sa susunod na makita ko sila na gumagawa nang masama ay papatayin ko na din sila.

"Umalis na kayo." Utos ko sa mga ito na agad nilang sinunod.

"Mga inutil!" Sigaw sa kanila nang lalaking kanina ay tinuhod ko.

"Ngayon mo 'ko labanan." Hamon ko.

Natawa siyang muli saka ngumisi. "Mayabang ka masyado. Akala mo ba ay kaya mo kaming dalawa?" Tanong niya.

May naiwan siyang kasama. Ang kaninang may hawak nang baril na sinipa ko at pinatulog nang walang kahirap-hirap.

"Nagawa ko nga kayong patulugin nang walang kahirap-hirap, eh. Ngayon pa kaya?" Mayabang kong tanong.

"Yabang mo. Sino ka ba sa tingin mo?" 'Yan na naman ang tanong na iyan. Kung sino ba ako.

Ngumisi ako sa kaniya bago sumagot. "Im Lethal. The Queen of Dauntless." Sagot ko.

Agad siyang natigilan ngunit nakabawi din mula doon.

"'Wag mo kong lokohin. Hindi ikaw si Lethal." Aniya.

"Labanan mo ako nang malaman mo ang totoo." Saad ko.

Ayaw niyang tanggapin na ako si Lethal tapos ayaw naman akong labanan. Baliw yata ang isang ito.

Biglang bumukas ang pinto nang kinaroroonan namin kaya agad kaming napatingin doon.

Tatlong lalaking nakamaskara ang pumasok. Ang isa ay kalahating puti at kalahating itim ang maskara. Ang isa ay may kalahating buwan ang maskara at ang isa naman ay kulay itim na maskara ang suot.

Kilala ko kung sino ang mga ito. Nang tignan ko ang dalawa ay nangangatog na ang mga tuhod nila sa takot.

"Kami ang kalabanin niyo at 'wag ang babaeng nasa harap niyo." Ani nang isa sa kanila saka naglakad papalapit sa pwesto namin.

Kakatwang nagagawang ibahin nang maskarang suot nila ang kanilang mga boses.

"Aalis kayo o lalabanan niyo kami? Mamili kayo." Tanong nang isa sa mga nakamaskara.

Nagkatinginan ang dalawa bago sabay na tumakbo palabas. Nagtawanan tuloy kaming mga natira.