Nagtungo siya sa rooftop at doon niya inilabas ang sniper na dala niya. 'Yun pala ang laman nang bitbit-bitbit niya.
Ang tanong ngayon ay kung sino siya. Malalaman ko rin 'yan.
Umalis na ako doon nang makahingi ako nang kopya nang mga footages. Pag-aaralan ko itong muli pag-uwi ko sa bahay.
Sa ngayon ay si hagdan muna ang aasikasuhin ko. Sa susunod na kami magtutuos nang kung sinumang taong nasa likod nito.
Bumalik ako sa ospital at dumeretso ako sa kwarto ni hagdan. Ang sabi daw nang doktor ay kailangan pa daw nang mahabang pahinga ni hagdan.
Marami rin daw ang nawalang dugo dito kaya mas lalo niyang kailangan nang pahinga. Stable naman na daw ang kondisyon niya, ang kailangan nalang ay pahinga at i-monitor ang lagay niya.
"Nalaman mo ba kung sino ang culprit?" Tanong ni Alexa sa akin.
Umiling ako. "Hindi pa, sa susunod ko pa pag-aaralan ang mga footages para malaman ko kung sino ang taong may sala."
"Maraming galit kay Al kaya hindi na ako nagtaka kung bakit nangyari ito sa kaniya." Napapabuntong hiningang sabi ni Tristan.
"Yeah, he's been playing with girls for almost a year. May mga couple pa nga na naghiwalay dahil sa kaniya." Pag sang-ayon ni Raia.
"It is not his entirely fault. Gusto din naman nang mga babae ang makipaglaro kay Al." ~ Blake.
"Your right about that, Blake. But he is still wrong on what he did. Right, Andrea?" Baling sa akin ni Alexa.
Tumingin ako sa kaniya saka ako tumingin sa natutulog na si Alistair.
Bumuntong hininga muna ako bago sumagot. "Tama ang mga sinasabi niyong lahat, pero mas lamang ang kamalian na ginawa ni hagdan." Sagot ko.
"You have a point, but you have to side with him because he's your boyfriend." Wika ni Raia.
"Hindi porque boyfriend ko siya ay kakampihan ko na siya. Hindi ko kukunsintihin ang anumang kalokohan niya."
Kahit na kapatid ko pa ang gagawa nang anumang kalokohan lalong lalo na ang paglalaro sa mga babae ay hindi ko ito kukunsintihin. Baka ibalibag ko nang wala sa oras ang kapatid ko kung ganoon siya.
Umuwi ako sa amin nang mag-umaga na. Alam naman na nila mama ang nangyari kay hagdan at pumayag naman sila na doon ako matulog nang isang gabi.
Sinundo din ako ni kuya Andrew nung mag-umaga na dinalaw na rin niya si Al.
"Kailangan mo ba nang tulong sa imbistigasyon mo?" Tanong sa akin ni kuya Andrew nang makaupo kami sa couch sa sala.
"Mas mapapadali ang pag-iimbistiga mo kung tayong apat ang mag-iimbistiga." Wika ni kuya Andrello.
Hihingin ko naman talaga ang tulong nila kapag hindi ko kaya, pero ngayong nag-alok na sila ay sino ba naman ako para tumanggi?
Inilahad ko sa kanila kung ano ang nangyari. Lahat sila ay nakinig lang sa kung anuman ang sinabi ko at hindi sila nagsalita hanggang hindi ako natatapos.
"Hindi talaga si Alistair ang target nila kung 'di ikaw." Sabi ni kuya Andrello.
"'Yun din ang theory ko tungkol sa sinabi mo. Baka nakita ni kuya Al 'yung tao sa rooftop kaya ka niya hinila palapit sa kaniya at niyakap ka para siya ang tamaan." Wika naman ni Andrei.
Alam ko na 'yang mga 'yan. 'Yan ang unang pumasok sa isip ko kagabi. Ako ang gusto niyang patayin at hindi si hagdan.
"Ang tanong ay sino at ano ang motibo niya." Sambit ni kuya Andrew.
Wala naman akong ibang kilala na may galit sa akin ngayon kung 'di si Blaine Cuevas. Pero matagal na siyang hindi nagpaparamdam sa amin mula nung malaman niya kung sino ako.
"Hindi kaya si Blaine Cuevas?" Tanong ni Andrei.
Inilingan ko siya. "Malabo." Sabi ko.
"Paanong naging malabo? Hindi ba at napa kidnap ka na niya noon para patayin?" Tanong ni Andrei.
"Matagal na siyang nananahimik at hindi nagpaparamdam kaya malabong siya ang may gawa nito."
"Maaaring kaya matagal siyang nanahimik ay dahil pinaghandaan niya ang gagawin sa 'yo." Wika ni kuya Andrew.
"No, hindi pwedeng si Blaine Cuevas 'yon. Alam na niya kung sino talaga si Andrea kaya alam kong hindi na niya ito kakalabanin pa." Sabi ni kuya Andrello.
"Kung ganun, eh sino?" Tanong ni Andrei.
Maraming gang ang nakalaban namin noon at lahat sila ay natalo ko. Hindi ito sa pagyayabang ngunit ito ay puro katotohanan.
Maaaring isa sa mga pinuno nang gang na iyon ang nagtangkang pumatay sa akin.
Sino naman sa kanila ang naglakas nang loob para gawin iyon?
"Hindi kaya 'yung mga gang na nakalaban mo dati, ate?" Tanong ni Andrei.
'Yan nga ang iniisip ko kani-kanina lang.
Umiling kaming sabay-sabay nila kuya.
"Laging may maskarang suot si Andrea sa tuwing pupunta siya sa hideout nila at sa t'wing siya ay makikipaglaban." Paliwanag ni kuya Andrew.
"Eh, baka 'yung mga nakalaban niyong gang dati. Baka si ate ang gusto niyang gantihan bilang ganti sa inyo." Tanong muli ni Andrei.
"Hindi rin, dahil gaya niya ay naka-maskara kami." Sabi ni kuya Andrello.
"Baka nagpa-background check sila?"
"Kahit na magpa-background check sila ay wala silang impormasyon na makukuha mula sa amin dahil maging ang tunay naming mga pangalan ay hindi nila alam." Sagot ko.
Lahat kami nila kuya ay miyembro at pinuno nang isang gang. Lahat kami ay iniwanan din ito makalipas ang dalawang taon.
Wala silang makukuhang anumang impormasyon mula sa pagkatao namin dahil kami ay ingat na ingat doon. Kahit na isang expert sa pang ha-hack ay hindi makukuha ang impormasyon namin.
Lahat din kami ay gumagamit nang codename kaya wala silang mapapala sa amin.
Kung sino man ang gumawa nito ay may galit sa akin ngunit hindi ko alam kung sino.
Wala akong natatandaang may isang taong galit sa akin. Hindi naman kasi ako mahilig makihalubilo sa mga tao.
Pinasasakit niya ang ulo ko. Humanda talaga siya sa 'kin kapag nahuli ko siya.
Nagpasalamat muna ang mga pamilya ko bago umalis ang doktor. "Ano bang nangyari?" Nag-aalalang tanong ni papa. Ano nga ba ang nangyari? Inalala ko ang mga nangyari kanina bago ako magising. Pero nawala ako sa konsentrasyon nang makaramdam ako nang gutom. Bakit dito sa ospital ay nagugutom ako? Ang sabi nila ay kahit hindi na daw kumain basta naka dextrous ka. Sinungaling ba sila? "Pwede bang mamaya ko na alalahanin ang nangyari? Nagugutom na ako. Gusto ko nang makakain." Sabi ko. Dali dali namang lumapit si mama sa isang table at kumuha nang pagkain mula sa container na nandoon. "Gutom na gutom ka 'no? Ang haba naman kasi nang tulog mo. Ano kayang napanaginipan mo at nahimbing ka." Saad ni Andrei. "Anong oras na ba?" Tanong ko. Anong oras na ba? Madaling araw na ba? Lumapit sa akin si mama
Andrea Mga sigawan nang tao ang narinig namin mula sa labas nang kwarto. Lahat kami sa loob ay yumuko at nagtago sa lugar kung saan kami maaring magtago. Inalalayan nila ako dahil nga naka dextrous pa ako at kagigising ko lang. Napaka gandang bungad nito sa akin ngayon. Nang matigil ang pagbabaril nang kung sino man sa labas ay dagling tumakbo sila kuya palabas at iniwan kaming dalawa ni Andrei. Hindi maaari na tumunganga ako dito. Tinanggal ko ang dextrous na nakakabit sa aking kamay saka tumakbo palabas. Ang sakit din pala nun. Akala ko ay hindi dahil sa mga pinapanuod ko ay hindi sila nasasaktan. Mga peke talaga at wala man lang kahit kaunting katotohanan ang pinapalabas nila. "Ate!" Tawag sa akin ni Andrei na sumunod din sa paglabas. Tumakbo kami sa hagdanan at doon dumaan dahil kung sa elevator kami sasakay ay kailangan pa nami
Andrea Nang magising ako ay nakita ko sila mama at papa na nakaupo sa sofa at natutulog. Bakit hindi sila umuwi para matulog? Hindi maganda ang posisyon nila para sa pagtulog. Dapat ay humiga sila. Anong oras na ba? Tinignan ko ang oras na telepono ko at 4 am na pala. Umaga na nang magising ako mula sa pagtulog. May nakita akong message mula sa mga kaibigan ko, isang message na nakapagpagaan sa loob ko ang sinend nila sa akin. Halos lahat sila ay iisa lang ang message na gustong sabihin sa akin. Gusto nilang pagaanin ang loob ko at magsabi ako nang problema sa kanila. Natawa ako nang bahagya sa sinabi ni Jake na nagtatampo daw siya. Loko loko talaga. Pasensya na kayo sa mga pangalan nila sa contacts ko. Natripan ko lang 'yan nung mga araw na wala akong magawa. Si Alexa si Ms. Softhearted, si Raia si Sungit. Si Tris
Andrea What a great morning. Hindi ako nakatulog nang ayus dahil sa mga pesteng hayop na may sala sa mga nangyari. Tinatamad akong pumasok ngayon kaya hindi muna ako papasok sa school. First time kong tamarin na pumasok. Ngayon lang ako tinamad sa tanang buhay ko. Lumabas ako nang kwarto ko nang hindi nagpapalit nang damit. Naka panjama at oversized shirt lang ako. Tinatamad din akong magpalit nang damit kaya hindi na ako nagpalit. Wala na akong taong nakita sa loob nang bahay dahil anong oras na din. Malamang ay nasa eskwelahan na sina kuya at nasa restaurant naman sila mama. Kumuha lang ako nang cereals sa ref at gatas. Hindi ko talaga trip ang mga gatas pero wala akong choice dahil wala namang pagkain dito na nakahain. Matapos kong kumain ay bumalik ako sa kwarto ko at inilock ang pinto nito. Ayokong maistorbo habang nagtatrabaho.
Andrea Naglakbay na naman ang utak ko kung saan saan. Hindi kasi mawala sa isip ko ang sinabi nang texter. Alam din niya ang pangalan ko. Nabasa ko ang Andrea doon sa text niya. Sino ka ba? "Hey." Tawag ni Alistair sa akin na pumitik pa sa harap ko. Bumalik naman ako sa huwisyo at napatingin sa kanila nang nagtatanong. Nasa rooftop na pala kami. Hindi ko napansin na nakaakyat na kami dito. "Ayus ka lang ba, pikon?" Tanong ni Jake. "She's not, it's obvious." Wika ni Blake. "Ano bang iniisip mo?" Tanong ni Lexa habang paupo kami. Napabuntong hininga ako saka umiling. Ayokong bigyan sila nang problema. Ayus na, na ako nalang. Paniguradong matatakot sila kapag nalaman nila ang laman nang text message na natanggap ko. "Iniisip ko lang kung sino ang nasa likod nang pagbaril kay hagdan.
Andrea "Ang tapang mo, Andrea na hamunin ang taong nasa likod nito." Wika ni Alexa. Hindi ako magpapakaduwag dahil lang sa isang taong hindi ko naman kilala. "Hindi ka ba natatakot?" Tanong ni Tristan. "Wala sa bokabularyo niya ang salitang 'yan, kaya 'wag niyo nang asahan na masisindak siya sa mga pinaggagagawa nang taong nasa likod nito." Si Jake ang sumagot. Natatakot din naman ako minsan, pero mula nung nasanay ako nang martial arts, nawala na nga ang salitang 'yon sa bokabularyo ko. Bakit ako matatakot kung kaya ko namang lumaban? Bakit ako matatakot kung nalabanan ko na noon si kamatayan? Sila ang dapat na matakot sa akin. Isa akong anghel na kayang maging demonyo basta sinaktan ang kung sinumang malapit sa akin lalong lalo na ang pamilya ko. Makakaharap nila ako pero hindi ko sila hahayaan na makalapit pa sa
Andrea "Aray!!!" Daing ko dahil binatukan ako ni Andrei. Nahulog sila sa kalokohan na pumasok sa isip ko. Akala talaga nila ay nagka-amnesia na ako. Oo nga at malakas ang pagkaka-untog ko pero hindi 'yon sapat para mawalan ako nang ala-ala. "Alam mo bang alalang alala kami sa 'yo?" Tanong ni mama sa 'kin. "Sorry na, 'ma. May pum---" hindi ko naituloy ang sasabihin ko dahil sumigaw si mama. "May kalokohan na pumasok sa isip mo?!" Galit na siya sa 'kin. 'Yung isip ko naman kasi nahawa na kay Jake, eh. Yumakap ako kay mama. "'Ma, sorry na. Gusto ko lang naman na marinig kayong magkwento sa 'kin nang buhay ko nung bata pa ako." Palusot ko, pero totoo 'yon. Gusto ko talaga na marinig at makita 'yung expression nila mama habang nagkukwento sila tungkol sa pagka
Syempre, para umalis siya at umuwi sa bahay para magpahinga ay um-oo ako. 'Yun din naman talaga ang gagawin ko. Hindi naman ako pupunta sa kwarto ni hagdan dahil ang sabi niya ay siya na daw ang pupunta sa akin mamayang madaling araw. Andrew "Kamusta si Andrea, 'ma?" Tanong ko habang kumakain kami nang hapunan. Umalis na kami nang ospital dahil 'yun ang gusto ni Andeng. Gusto daw niya na sa bahay kami magpahinga at 'wag doon sa kwarto niya. Wala naman daw kasi kaming matutulugan doon. Kahit na nagpumilit sila mama ay ayaw niyang pumayag. Kaya wala na kaming nagawa kung 'di ang umuwi at sa bahay magpalipas nang gabi. Bumuntong hininga muna si mama bago sumagot. "Ayus naman daw siya." Sabi niya saka bumuntong hininga ulit. "Bakit ba ang tigas nang ulo nang kapatid niyong 'yon?" "Likas n
Andrea"Oh, Moonlight. Kamusta?" Bati ni Ash."Ayus naman." Sagot ko.We do a fist bump and hug each other afterwards. Ganito kami magbatian, eh.Siya ang nakaisip ng kalokohan na 'to. Cool daw sabi niya eh alam ko namang tyansing lang siya, tss."Napadalaw ka yata?""Bakit kasi hindi ka pumasok?" Asar na tanong ko.Hindi sana ako pupunta dito sa bahay nila kung pumasok lang siya."Si Blaine kasi. Aalis sila mamaya kasama ang lolo at lola niya. Pupunta daw ng States kaya sinusulit namin ang araw hanggang tanghali." Sagot niya.Aalis din sila Blaine. Sana naman ay hindi ko kasabay sa eroplano 'yon. Baka magkaaway pa kami dahil nagpunta 'ko dito. Ayaw mag eskandalo sa loob ng eroplano."Bakit ka nga napadaan?" Tanong niya pa."Magpapaalam sana ako. Aalis na din kami mamaya,
AndreaAnniversary namin ni hagdan ngayon. Gusto niya na mag-celebrate kami kaya nagpaalam ako sa trabaho ko na hindi ako makakapasok ngayon.Pinagbigyan ko na si hagdan sa gusto niya dahil hindi na namin na ce-celebrate ang monthsary namin dahil busy ako sa trabaho.Pangbawi ko na rin sa kaniya dahil wala akong oras na naibibigay sa kaniya."Hindi ganiyan." Natatawang aniya."Pa'no ba?" Tanong ko.Naglakagay kasi kami ng icing sa cake na binake niya. Bonding na naming dalawa ito kaya imbes na bumili ng cake ay nagbake nalang siya.Ako ang nakatalaga sa decorations kaso hindi naman ako artistic kaya hindi ko alam kung pa'no ba gagawing decor dito."Ganito oh." Kinuha niya sa akin ang icing.Siya na ang naglagay ng icing sa cake dahil hindi ko talaga alam kung pa'no. Hirap ng walang alam sa arts kung 'di ma
AndreaBinabantayan ko si papa habang si mama ay naghahanap daw ng pagkakakitaan. Kailanman ay hindi ko naisip na aabot kami sa puntong 'to na maging si mama ay maghahanap ng trabaho.Masyado na kaming nagigipit. Hindi ko na alam kung pa'no pa kami aahon. Hindi ko na alam kung saan pa ako kukuha ng lakas ngayon.Halos wala na ngang pahinga si mama. Naaawa na ako sa kaniya. Wala akong magawa kung 'di ang maawa nalang.Bakit kasi ganito? Bakit kailangan na umabot sa ganito?Ano bang ginawa ko at pati pamilya ko dinamay nila? Laban ay laban. Bakit kapag natalo sila ay pamilya ko ang pinuntirya nila?"'Pa?" Napatayo ako sa kinauupuan ko dahil bigla nalang nag seizure si papa. "'Pa!""Nurse!" Pagtawag ko sa nurse."Anong nangyayari?" Tanong ng isang bantay."Tumawag kayo ng doctor! Bilis!" Utos ko.
ChanoHiling ni Queen na siya na ang lalaban sa lahat. Ewan nga lang namin kung ano ang nangyari at parang mainit ang ulo niya.Habang nag eensayo siya dito sa gym sa bahay nila Xander ay ang lakas ng pagkakatira niya sa lahat.Lahat ng suntok at sipa niya sa punching bag ay malalakas lahat. Parang may pinaghuhugutan siya ng galit."Ayus lang kaya si Queen?" Tanong ni Xander sa akin."Malay ko ba. May problema yata." Sagot ko.Alam naman namin na may problema talaga siya pero parang nadagdagan pa. Hindi naman kasi siya ganiyan, eh.Ano kayang nangyari sa kaniya at bigla siyang nagkaganiyan? May nangyari kaya kanina sa bahay ng mga Crimson o sa gymnasium?"Baka masira niya 'yung punching bag sa lakas ng pag atake niya." Bulong ni Xander sa akin kaya natawa ako."Kaya mo namang palitan 'yan at sa inyo naman
Andrea"'Ma, kamusta na si papa?" Tanong ko kay mama pagkabalik niya galing ospital.Hindi pa rin kasi nagigising si papa hanggang ngayon at nasa ICU pa rin. Sana nga ay magising na siya ngayon.Wala akong pake sa bills ng ospital ang kailangan ko ay magising si papa. Kahit na gaanong kalaki pa ang bayaran namin."Tulog pa rin, 'nak." Bakas ang lungkot sa boses ni mama habang sinasabi iyon.Hindi ko naman siya masisisi dahil asawa niya iyon. Mas matagal niyang kasama si papa kesa sa amin.Mas nahihirapan si mama kesa sa aming mga anak nila. Alam ko 'yon. Kaya wala akong magawa kung 'di ang yakapin nalang siya."Magiging okay din ang lahat, 'ma."Alam kong tinatatagan lang ni mama ang loob niya para sa amin. Gabi gabi kong naririnig si mama na nanalangin at umiiyak.Na trauma din siya sa nangyari sa kaniya
Alistair"They're here." Blake said looking at the entrance of the gymnasium.Napangiti ako ng makita ang tinutukoy niya. Sila Andrea kasama sila Lexa at Raia."Hi, girsl!" Bati ng teammates ko sa kanila.Kumaway sila Raia at Lexa samantalang si Andrea naman ay ngumiti lang ng bahagya sa kanila."How are you feeling?" I asked."Ayus lang." She replied and smiled at me."Pwedeng akin nalang 'yung isa?" Pabirong sabi ng isa sa mga teammates ko habang nakatingin kay Andrea ng nakangiti.Mabilis kong inilagay si Andrea sa gilid ko saka siya sinamaan ng tingin."Who are you smiling at?" Tanong ko sa kaniya."Syota mo ba 'yan?""Yeah. So get off your from her if you don't want me to take it out from you.""Brutal mo, dre."Nagtawanan lang kami d
AndreaNakapagbayad na sila sa ginawa nila sa pamilya ko. Pero hindi pa rin nawawala ang galit sa puso ko.Hanggang ngayon kasi ay hindi pa nagigising ang papa ko. Comatose pa rin siya at walang kasiguraduhan kung mabubuhay pa siya.Walang kasiguraduhan kung magigising pa ba siya. Walang kasiguraduhan ang lahat.Maaga akong umalis ng bahay namin. Hindi na ako kumain at dumeretso ako sa ospital para bantayan si papa.Nakalabas na din sila mama ng ospital kahapon at pinagpahinga muna namin siya sa bahay.Pagdating ko sa ospital ay dumeretso agad ako sa ICU kung nasa'n si papa."'Pa, gising na. Haba na ng tulog mo, eh. Baka naman gusto mo ng gumising. Uso 'yon pa." Saad ko. Hindi ko na naman tuloy napigilan ang mga luha ko na tumulo.Naaawa ako kay papa dahil hindi na siya humihinga sa sarili niya. Hindi na niya kayang huming
AndrelloDan Antonio. 'Yan ang pangalan ng g*gong sumira ng break ng sasakyan nila mama kaya naaksidente sila at namatay si lola.Sa t'wing naiisip ko si lola ay lalong umiinit ang dugo ko sa lalaking 'yon at nadagdagan ang galit ko.Sa isang warehouse daw naglalagi ang g*gong 'yon ngayon dahil napalayas siya sa bahay nila.Wala daw kasing ibang inatupag kung 'di ang maglakwatcha. Isang lumang warehouse na 'tong pinaglalagian niya. Kaunting panahon nalang siguro ay sira na 'to.As expected ay nandito siya ngayon at naninigarilyo. May alak din sa mesa niya pero walang baso. Tinutungga lang niya ang alak mula sa bote nito."Kamusta, kaibigan?" Saad niya ng mapansin ang presensya ko. "Ano ang maipaglilingkod ko sa iyo?"Tumungga muna siya ng alak at humithit ng sigarilyo bago tumayo at nakangising tumingin sa akin."Bibigyan
Andrea"Kung hayop ako, ano ka pa? Demonyong umahon mula sa impyerno?""'Wag na 'wag mong sasaktan ang pamilya ko kung ayaw mong saktan ko din ang kapatid mo." Mariing banta niya."Sino sa mga kapatid ko ang sasaktan mo?""'Yung bunso mong kapatid.""Ahh..." Kunwaring natatakot na sabi ko saka tumayo sa kina-uupuan ko."Hindi mo magagalaw 'yon dahil galit na galit din siya gaya ko. Wala kayong magagawa sa kaniya dahil mas magaling pa siya kesa sa inyo. At alam mo ba kung bakit hindi sumasagot ang mga co-leaders mo? Dahil ginagawa din niya kung ano ngayon ang ginagawa ko."Nanggigigil siyang tumingin sa 'kin. Matalim niya akong tinignan kaya sinamaan ko siya ng tingin."Dahil sa inyo, namatay ang lola ko. Dahil sa inyo, nanganib ang buhay ng mama at Tita ko. Dahil sa inyo, comatose ang papa ko. Dahil sa inyong mga g*go kayo