Nang sumunod na dalawang araw ay hindi umuwi si Shaun. Kung alam niya lang sana’y kinuha niya na ang pagkakataon para tumakas.Nalaman niya na lang na nagkaroon pala ito nang business trip sa ibang lugar nang umuwi ito bitbit ang mga pasalubong sa kambal. Hindi pa man sila nag-iisang buwan sa mansyon ay parang mapupuno na ang kabuuan nito ng mga laruan at iba’t-ibang gamit ng mga bata.“Huwag mo sanang masyadong sanayin si Sean at Kean na sa tuwing uuwi ka ay may pasalubong sila,” saway niya dito matapos umakyat ng mga bata sa kwarto upang matulog.Naiwan sila sa sala. May mga dala ito’ng pagkain na mula pa sa lugar na binisita nito para sa negosyo. Niligpit na iyon ni Manang Alice sa kusina habang siya naman ay nililigpit ang mga laruan ng kambal.“Wala naman problema kung masanay sila.”Umirap siya sa pangongontra na naman nito sa sinabi niya. Kailan kaya ito sasang-ayun sa ina ng mga batang in-spoil nito?“Here.” Inabot nito sa kan’ya ang isang paper bag.Umupo siya sa sofa sa hara
“Kape ko?” tanong ni Shaun sa kan’ya nang akma na sana s’yang uupo sa gitna ng dalawang bata sa hapag kainan.Napataas ang dalawang kilay niya sa tanong nito. Kakagising niya pa lang. Hindi man lang nga ito bumati ng magandang umaga ay humihingi na ng kape sa kan’ya.“Ako na po sir ang magtitimpla,” ani Manang Alice na ikinangiti niya.Pagbaba nilang mag-iina ay nasa hapag na ang lalaki, hindi man lang nagpatimpla na sa katulong, talagang hinintay pa s’ya. Nananadya talaga.“No manang. Gusto ko ‘yong timpla ni Cianne,” anito na hindi inaalis ang tingin sa kan’ya.Napawi ang kan’yang ngiti at sinalubong ang tingin nito. Nagpapatagisan sila ng tingin na para ba’ng doon nakasalalay kung sino ang babawi ng utos o hindi susunod.Unang bumawi ng tingin si Shaun. Akala niya at tagumpay na s’ya ngunit itinuon nito ang tingin sa dalawang bata na pinagmamasdan pala sila.Pumasok sa kan’yang isipan ang naging usapan nila kahapon. Hindi sila pwedeng magtalo sa harap ng bata. Napagkasunduan nila n
Eksaktong pagkababa ni Cianne ng cellphone ay natanaw niya na ang parating na kotse ni Shaun. Dali-dali siyang pumasok sa loob at ibinalik sa dating pwesto ang cellphone ni Tere, na tila ba hindi niya iyon pinakialaman.Maya pa’y kumatok na si Shaun sa kwarto para batiin ang dalawang bata.Tumigil ang mga ito sa paglalaro at masayang sinalubong ang lalaki.Kailangan na nitong sulitin ang yakap ng mga bata dahil kagaya nang sinabi ng kan’yang ate Cindy ay hindi na sila maaabutan nang sikat ng araw sa lugar na iyon.“Hey buddy, are you okay?”Napabaling ang kan’yang tingin kay Kean na nakakalong kay Shaun. Matamlay ito at malamlam ang mga mata.“Hindi ka naman mainit,” saad ni Shaun matapos damhin ang leeg at noo ng bata.Lumapit siya dito at hinawakan ang kamay ng bata. “May masakit ba sa’yo?”Umiling ito at sumandal kay Shaun.Hinaplos ni Shaun ang ulo ni Kean, pagkatapos ay tumayong karga-karga ito.Sumunod siya dito patungo sa kwarto. Nang maihiga ang bata ay kinuhanan niya ito ng t
Halos hindi niya maihakbang ang mga paa papasok sa kwarto nang makita ang nakakaawang kalagayan ng anak. Si Shaun ang kumuha sa bata at nagbigay ng unang lunas dito.“Joey, pakihanda ang kotse!” sigaw nito sa driver na umakyat na din sa ikalawang palapag dahil sa sigaw ni Tere.Malalaking hakbang ang ginawa ni Shaun palabas ng kwarto karga si Kean. Patakbo siyang sumunod dito hanggang sa makarating sila sa labas.“Tere, ihanda mo ang mga gamit ng bata. Babalikan ka dito ni Joey mamaya,” nagmamadaling utos ni Shaun sa katulong na karga ang pumapalahaw sa iyak na si Sean. Siguro’y natakot ito sa nasaksihan na kalagayan ng kakambal.Kinuha niya ang bata at mabilis na sumakay ng kotse. Nasa unahan siya kalong-kalong si Sean habang si Shaun naman sa likod yakap-yakap si Kean.Mabilis ang pagmamaneho ng driver, ngunit hindi niya iyon alintana dahil ang kan’yang atensyon ay nasa likod. Kagaya niya ay bakas din sa mukha ni Shaun ang pag-aalala.“F*ck! Kakasuhan ko ‘yang mga driver na ‘yan!” s
Nakalabas na sila ng ospital kinabukasan. Maayos na ang lagay ni Kean. Pati si Sean ay pinatingnan na din nila sa doktor upang makasiguro.“Sasama ka pa ba sa amin pauwi?” tanong niya kay Shaun habang nasa elevator sila pababa sa basement parking ng ospital. Karga nito si Kean habang hawak niya naman ang kamay ni Sean na mas piniling maglakad. Kasama nila si Tere at ang driver na si Joey na siyang may bitbit ng mga gamit.Tumaas ang parehong kilay nito sa kan’yang tanong. Nataranta siya at naisip na baka natunugan nito na mayroon siyang pinaplano.“I mean, pangalawang araw na ngayon na hindi ka pumasok sa trabaho. Hindi ba magtataka o magagalit ang lolo mo?” maingat niyang tanong dito.“I’ll be back at work, after ko kayong ihatid.”Bumukas na ang elevator at nauna ito’ng maglakad. Nagtungo ito sa kan’yang kotse katabi ng sasakyan na minamaneho ni Joey, na iniiwan nito sa mansyon para mayroong service sa tuwing may kailangan bilhin.“Jake, daanan mo sa terminal si Manang Alice tapos d
Halos ayaw niya nang lumabas sa kwarto ng mga bata kahit pa naroon na si Tere upang magbantay. Ang sabi ni Shaun ay kailangan nilang mag-usap sa ibaba.Kung maldita lang siya ay pinagalitan niya na ang inosenteng katulong. Dahil sa kadaldalan nito ay mabubuko pa ang ginawa niyang nag-iisang paraan para makatakas sa poder ng lalaki.Napataas ang balikat niya nang dalawang katok ang marinig sa pinto. Bumukas iyon ngunit wala siyang naramdaman na pumasok.“Ma’am, tawag po kayo ni sir,” ani Tere.Nakatalikod siya sa pintuan kaya hindi niya ito makita.Malalim siyang huminga. Malakas naman ang kan’yang loob. Ano ba’ng kinakatakot niya?Tumayo na siya at hinalikan muna sa noo ang dalawang bata bago lumakad patungo sa nakabukas na pinto.Nakabalik na sa baba ang lalaki nang lumabas siya. Dahan-dahan ang bawat hakbang niya pababa ng hagdan. Pilit siyang nag-iisip ng dahilan upang makalusot dito. Hindi maaaring tuluyang mabuko ang plano nilang magkapatid.Naabutan niya itong nagluluto ng gulay
Nang makasama ni Shaun ang mga bata ay muling nanumbalik ang saya sa kan’yang puso kaya nang madiskubre niyang tinawagan ni Cianne ang nakakatanda nitong kapatid ay unti-unting bumalik ang galit niya para dito.Hindi niya gusto ang pinaplano nitong pag-alis sa poder niya kasama ang mga anak. Mahal niya na ang kambal at hindi siya papayag na ilayo ito sa kan’ya.Galit ang emosyon na nangingibabaw sa kan’yang damdamin kaya nang daluhan niya ang mga kumakatok na pulis at sinabing ang babae ang pakay ay hindi na s’ya nagdalawang isip na papasukin ito.Narinig niya ang pagsabi ng Miranda Rights ng mga pulis habang hinawakan ang babae sa pulso. May kung ano sa kan’ya na nais pigilan ang nakikita ngunit ayaw niyang kumilos.“Shaun ano’ng ibig sabihin nito?”Bakas niya ang takot sa boses ng babae. Animo’y naguguluhan ito sa nangyayari.Hindi niya sinalubong ang maluha-luha nitong mga tingin, dahil baka mawala sa isipan niya ang dapat gawin. Iyon ay ang mawalan dito ng pakialam.“Mauna na kami
Nasa loob na siya ng police mobile ngunit panay pa din ang paglingon niya sa likod. Kahit pa tila wala’ng pakialam si Shaun sa kan’ya nang hulihin s’ya ng mga pulis ay umaasa pa din s’yang susunod ito at papakiusapan si Don Felipe na iatras na ang kaso.“Naisahan ka yata ng mga Gonzalvo, miss,” mapang-asar na saad ng isa sa mga pulis na kasama n’ya.Wala s’yang ideya kung nagsumbong ba si Shaun at alam nito ang ginawa ni Don Felipe, gayunpaman ay malinaw lang na hindi na s’ya dapat umasa pa’ng bubuti ang puso nito.Nang makarating sa estasyon ng pulis ay agad siyang nakiusap kung maaari ba s’yang makitawag. Bumangon ang pag-asa sa kan’yang puso nang binigay nito ang telepono sa kan’ya. Tinipa niya ang numero ng kapatid at matapos lamang ang dalawang ring ay sumagot ito kaagad.“Ate si Cianne ito. Nasa presinto ako. Puntahan mo ako.” Binigay niya ang address dito.Pinasok na siya sa kulungan. Sa likod ng mga rehas ay kakaibang takot ang kan’yang naramdaman, lalo pa nang mapanghusgang t
“Sir, bawal na po’ng dumaan dito.”Malakas pa din ang ulan nang harangin sila ng mga pulis sa isang check point. Natatanaw niyang baha na sa unahan kung saan sila patungo.“May iba pa po ba’ng daan dito palabas, sir? Pauwi na po kasi kami,” tanong ni Shaun na kagaya niya ay hindi rin gaanong kabisado ang pasikot-sikot sa lugar.“Mayroon po sir kaya lang ay prone to landslide ang lugar na ‘yon kaya hindi na rin po pinapayagan na pumasok doon ang mga sasakyan. Kung ako po sainyo ay palipasin n’yo na muna ang bagyo bago kayo umuwi.”Napatingin sa kan’ya si Shaun na animo’y kagaya niya ay wala din ideya kung saan magpapalipas ng oras sa lugar na iyon, lalo pa’t mayroong paparating na bagyo.Nagpasalamat sila sa mga pulis at nagmaneho pabalik.“Saan tayo pupunta?” tanong niya, habang dina-dial sa cellphone ang numero ni Manang upang kumustahin ang mga bata.“We’ll look for a hotel.”Kumunot ang kan’yang noo sa sagot nito. Gayunpaman ay hindi muna s’ya nakapagsalita dahil narinig niya na an
“Let’s find a restaurant here” pag-aya sa kan’ya ni Shaun matapos ang meeting nila kay Mr. Fuerte.Tiningnan niya ang relo, pasado alas-dose na nang tanghali. Kanina pa kumakalam ang sikmura niya ngunit naglaho ito matapos nilang makausap si Mr. Fuerte.“Okay lang naman sa akin na makipag-date kay Mr. Fuerte. Bakit ka pa tumanggi? Eh, ‘di sana magiging proud pa sa’yo si Don Felipe for a close deal,” saad niya kay Shaun nang makasakay na sila sa loob ng kotse.Malakas pa ang ulan sa labas, kaya mabagal lang ang pagmamaneho ni Shaun. Mabagal na nga ito ay mas lalo pa’ng bumagal dahil sa sinabi niya.“You like him?” diretsahan nitong tanong sa kan’ya na kinagulat n’ya.May edad na si Mr. Fuerte at halatang libog lang sa katawan ang dahilan kung bakit gusto siyang maka-date. Malagkit ang tingin nito sa kan’ya kanina.Nagkibit-balikat siya. Gusto niya lang subukin ang lalaki kung babalik ba ito sa shop para bawiin ang pagtangging ginawa sa offer ng negosyante.“I didn’t know you like dirty
Huminto sila sa tapat ng isang convenience store.“’Wag mo na ako’ng hintayin. Uuwi na lang ako para hindi ka na maabala,” paalam ni Cianne sa kan’ya nang pababa na ito ng sasakyan.Tumaas ang pareho niyang kilay. Hindi kaya nagpapalusot lang ito para hindi niya na isama?“I’ll wait for you here.”May oras pa naman.Tuluyan nang bumaba si Cianne sa kotse. Una niyang napansin ang tuldok ng dugo sa pantalon nito. Hindi rin ito komportableng maglakad kaya hindi na siya nagdalawang isip pa’ng lumabas ng kotse at tawagin ito bago pa man makalayo.Nagtataka ito’ng bumaling sa kan’ya.“The usual brand? Ako na ang bibili.” Kusang lumabas sa bibig niya ang mga salitang iyon.Wala sa sariling tumango si Cianne. Kukuha sana ito ng pera sa wallet pero nakaalis na siya at dali-daling pumasok sa convenience store.Hindi na siya nahiyang gawin iyon dahil noon pa man ay siya na ang bumibili ng pad nito sa tuwing hindi ito nakakadala ng extra kapag nasa labas at dinadatnan. Nakakapanibago nga lang dah
“Be good boys, okay?” Paalam niya sa mga bata bago siya lumabas ng mansyon.Hindi niya sigurado kung maaga siyang makakauwi, o kinabukasan na. Depende kung mapapapayag niya ang may-ari ng shop na si Mr. Fuerte na ibenta ang negosyo nito sa kanilang kompanya.Sumakay na siya sa kotse. Siya lang mag-isa ang pupunta sa Pili City. Hindi niya na sinama ang sekretarya, dahil maraming trabaho ang naiwan niya sa opisina para lang sundin ang utos ng kan’yang lolo.Bumaling ang tingin niya sa passenger seat, pagkatapos ay sa pintuan ng mansyon. Himalang walang pabaon na pagkain si Cianne. Hindi rin ito sumabay sa kanila sa agahan at hindi niya pa ito nakitang lumabas ng kwarto simula nang magising siya. Marahil ay napikon nga ito sa nangyari kagabi.Bumuntong hininga siya. Mas mabuti nga iyon, kahit papaano’y tahimik ang umaga niya.In-start niya na ang kotse at handa na sana’ng umalis nang may biglang kumatok sa may passenger seat.Tamad niyang binaba ang bintana habang tutok ang mga mata sa u
“Wait, baon mo.”Isang linggo na s’yang pinapabaunan ni Cianne, ngunit ‘ni isang beses ay wala siyang sinubukang kainin. Kung saan iyon nilagay ng dalaga sa kotse ay doon din iyon nakalagay hanggang sa pag-uwi. Walang bawas kahit katiting man lang. ‘Ni hindi n’ya nga iyon binuksan man lang.Hinilot niya ang sintido habang binabasa ang mga papeles sa kan’yang desk. Hindi pa nangangalahati ang araw pero sumasakit na ang ulo niya. Paano’y nahihirapan siyang kumbinsihin ang may-ari ng furniture shop sa kabilang lungsod na ibenta ang shop nito sa kanila.Kung siya lang ay susuko na s’ya sa pagkumbinsi dito at maghahanap na lamang ng iba o magtatayo ng bago tutal ay kayang-kaya naman nila iyon, subalit sadyang kakaiba magpatakbo ng negosyo ang kan’yang lolo. Ayaw nitong may kakumpetensya kahit maliit ay tinitira.“Tandaan mo, mas nakakapuwing ang maliit na insekto.”Simula nang bata pa ay binuhay na siya ng ina na puno ng pangaral tungkol sa kabutihan. Pakiramdam niya ay sinusuway n’ya ito
“I made you lunch!”Nagpaskil ng malaking ngiti si Cianne nang maabutan niya sa hapag-kainan si Shaun kasama ang mga bata na kumakain ng almusal.Maaga siyang gumising para ipaghanda ang lalaki ng pananghalian nito.Kahit pa hindi nito ginalaw ang hinanda niyang pagkain kahapon ay hindi siya nawalan ng pag-asa. Iyon lang naman ang tanging alam niya para mapaamo ang masamang tupa. Pakainin ito.Ang kislap ng mga mata nito ay nawala nang bumaling sa kan’ya ang mga tingin. Bukod sa lunchbox na nilagay niya sa lamesa ay nagdala din siya ng kape para dito.“Sa’yo na ‘yan. May kape na ako.”Saka niya lang napansin ang isang tasa ng kape na nangangalahati na nito.“Mas masarap ‘to kaysa sa timpla ni Manang,” pagbibida niya kahit hindi niya pa man natikman ang timpla ni Manang Alice.Hindi siya nito pinansin bagkus ay tinuon sa mga bata ang atensyon.Hindi na siya nagpumilit na ipaubos dito ang kape dahil baka nerbyusin naman ito. Mas mabuti nga sana iyon para kabahan naman ito sa ginagawa sa
“What’s this?”Umagang-umaga ay nakasimangot na mukha ang sinalubong ni Shaun kay Cianne nang abutan niya ito ng papaitan.“Maganda ‘yan para sa hang-over.”Maaga siyang gumising para lang ipagluto ang binata.Hindi siya concern dito, bagkus ay nagsisimula na siyang isakatuparan na makuha ang loob nito.Naiiling na tinabig ni Shaun ang mangkok. Halata sa mukha na hindi maganda ang gising nito.“Just tell Manang to bring me coffee.”Nakabihis pang-opisina na ito kahit maaga pa sa oras nang alis. Karaniwan kasing hinihintay muna nito ang mga bata bago ito mag-agahan.“Ako na lang ang magtitimpla,” pagboboluntaryo n’ya. Siya naman talaga ang nagtitimpla ng kape para dito hindi niya lang alam kung bakit parang biglang nag-iba ang mood nito.“Do as I say,” maotoridad nitong sabi na nagpatahimik sa kan’ya.Mas lalo niya pa’ng napagtantong seryoso nga ito at hindi lang nagsusungit nang dali-daling kumilos si Manang Alice para sundin ang sinabi nito.Iniwan niya na lamang ang lalaki doon. Say
Wala naman masama kung sasabihin na ni Shaun sa kan’yang mga anak na ito ang tunay nilang ama, ngunit abot langit pa din ang kaba ni Cianne nang maiwan silang apat sa playroom ng mga bata.Pagkauwi ni Shaun galing sa trabaho kinabukasan ay inaya na siya nito’ng kausapin ang tatlong gulang na mga anak.Ang totoo ay natatakot siya sa magiging reaksyon ng mga ito. Kung mauunawaan ba ang sasabihin nila? Magtatampo ba o matutuwa?Hindi pa nagtatagal ay tuluyan na ngang sinabi nito na siya ang tunay na ama sa mga bata.Sa lahat ng reaksyon na kagabi niya pa iniisip ay ‘ni isa walang pinakita ang dalawa.Tulala lang ito kay Shaun at pagkaraan ng ilang sandali ay bumalik na sa paglalaro. Tila wala itong naintindihan sa narinig.“Mga anak, si Daddy Shaun ang inyong tunay na ama.” Tinagalog niya pa ang sinabi ni Shaun kahit naturuan niya naman ng basic english ang mga anak.“We know po mom, that’s why we called him dad,” saad ni Sean.“And we looked like him,” dagdag ni Kean.Pareho silang nag
Sabik si Cianne na makakwentuhan ang ama kagaya nang pagdaldal ng kambal dito, ngunit hindi niya magawang maging komportable sa sariling pamamahay. Naiilang s’ya sa presensya ni Shaun sa harap ng kan’yang ama, kahit pa mabait naman ang pinapakita nito.Maraming pinahandang pagkain para sa pananghalian ang kan’yang ama. Kagabi pa lang kasi ay tinawagan niya na ito para sabihin na bibisita sila ng mga anak. Kahit hirap gumalaw ang kan’yang ama at bahagyang nanghihina na din dahil sa mga komplikasyon dulot nang pagkaka-stroke ay hindi pa din ito pinanghihinaan ng loob. Naroong nag-the-theraphy pa din ito, at palaging nakikihalubilo sa mga kasama sa bahay.Gayunpaman, labis-labis ang pagsisikap nilang magkakapatid na huwag itong mabigyan nang kahit anumang sama ng loob. Kaya kahit maliit na problema sa kompanya ay hindi nila sinasabi dito. Sinisikap nilang resolbahin iyon sa alam nilang paraan.Kaya ang presensya ni Shaun sa pamamahay nila ay labis niyang pinag-aalala. Hindi niya nasabiha