Dalawang linggo na silang nasa poder ni Shaun. Hindi niya alam kung dapat ba’ng tawagin na pagbihag iyon dahil mas mukha pa’ng bahay-bahayan ang kanilang ginagawa.Matiyaga niyang sinusubuan ng pagkain si Sean habang si Shaun naman ang kay Kean. Madalas niyang hayaan ang dalawa na kumain nang mag-isa ngunit kapag naglalambing ito na magpasubo ng pagkain ay hindi niya matanggihan.“Isa na lang na subo ito,” napatingin s’ya sa lalaki nang magsalita ito.Nakita niyang umiiling si Kean, tila ayaw nang ubusin ang natitirang isang kutsarang itlog at patatas. Napailing na lang s’ya dahil ganoon talaga ang ugali ng isang anak kapag nagpapasubo. Palagi ito’ng may tira at kahit anong pagpupumilit n’ya ay hindi nito iyon inuubos, kaya alam n’yang ganoon din ang mangyayari.“Here comes the plane.” Gumawa pa ng tunog eroplano si Shaun habang nilalapit ang kutsara kay Kean mula itaas patungo sa bibig nito.Bahagyang tumaas ang pareho n’yang kilay nang walang pagmamaktol iyong kinain ng anak.Hindi
Nang ipanganak n’ya ang kambal, sinabi na sa kan’ya ng yumaong ina na unti-untiin n’ya na ang pagsabi dito na ang daddy ng mga ito ay nasa langit na. Subalit, hindi naituro ng ina kung paano iyon sasabihin sa dalawang walang muwang na bata. Kaya hanggang ngayon, wala pa din alam ang dalawa, gayunpaman ay ‘ni minsan hindi ito naghanap o nagbigkas man lang ng salitang ‘daddy’.Alam niyang darating ang panahon na malulungkot ang dalawa kung walang tatawagin at kakagisnan na ama. Kaya sa kahit anong paraan ay sinusubukan n’yang punan ang pagiging ama dito.Mabilis n’yang tinahak ang salas. Naabutan n’ya ang tatlong lalaki na parehong nagniningning ang mga mata.“Daddy!” sigaw ni Sean na tila tuwang-tuwa sa pagbigkas ng salitang hindi niya maalalang itinuro dito.“Ikaw daddy namin,” malambing na sabi ni Kean na itinaas ang mga kamay para magpakarga kay Shaun.Simula nang ipanganak niya ang dalawa ay hindi niya pa nasilayan ang kakaibang saya sa mga mukha nito. Hindi niya akalain na kakaiba
Parang tinakasan ng dugo si Cianne nang pagmulat ng kan’yang mata ay wala sa kama ang kambal.Kabado s’yang bumaba ng hagdanan. Maayos naman ang pag-uusap nila ni Shaun kagabi, hindi naman siguro nito nilayo sa kan’ya ang mga bata.Mas lalo siyang binalot ng kaba nang walang maabutan na tao sa ibaba.“Bakit ba naman kasi ang himbing ng tulog ko,” paninisi niya sa sarili.Lumabas siya at nabunutan nang tinik nang makita ang dalawa na masayang naglalaro sa damuhan. Naroon si Tere at Shaun na nagbabantay dito.“Mommy!” Tumigil ang mga ito sa paglalaro at tumakbo palapit sa kan’ya.Umupo siya para sabay itong ikulong sa yakap niya.“Mommy, why are crying?” tanong ni Kean na pinahid pa ng maliit na kamay ang luha niya.Saka niya lang napansin na basang-basa na pala ang kan’yang pisngi.“Tubig lang ito mga anak. Naghilamos kasi si mommy,” pagsisinungaling niya.Nag-unahan ang dalawa sa pagpunas ng kan’yang luha gamit ang mga suot nitong damit kaya napatawa siya.Ganoon ang kanilang eksena n
Nang sumunod na dalawang araw ay hindi umuwi si Shaun. Kung alam niya lang sana’y kinuha niya na ang pagkakataon para tumakas.Nalaman niya na lang na nagkaroon pala ito nang business trip sa ibang lugar nang umuwi ito bitbit ang mga pasalubong sa kambal. Hindi pa man sila nag-iisang buwan sa mansyon ay parang mapupuno na ang kabuuan nito ng mga laruan at iba’t-ibang gamit ng mga bata.“Huwag mo sanang masyadong sanayin si Sean at Kean na sa tuwing uuwi ka ay may pasalubong sila,” saway niya dito matapos umakyat ng mga bata sa kwarto upang matulog.Naiwan sila sa sala. May mga dala ito’ng pagkain na mula pa sa lugar na binisita nito para sa negosyo. Niligpit na iyon ni Manang Alice sa kusina habang siya naman ay nililigpit ang mga laruan ng kambal.“Wala naman problema kung masanay sila.”Umirap siya sa pangongontra na naman nito sa sinabi niya. Kailan kaya ito sasang-ayun sa ina ng mga batang in-spoil nito?“Here.” Inabot nito sa kan’ya ang isang paper bag.Umupo siya sa sofa sa hara
“Kape ko?” tanong ni Shaun sa kan’ya nang akma na sana s’yang uupo sa gitna ng dalawang bata sa hapag kainan.Napataas ang dalawang kilay niya sa tanong nito. Kakagising niya pa lang. Hindi man lang nga ito bumati ng magandang umaga ay humihingi na ng kape sa kan’ya.“Ako na po sir ang magtitimpla,” ani Manang Alice na ikinangiti niya.Pagbaba nilang mag-iina ay nasa hapag na ang lalaki, hindi man lang nagpatimpla na sa katulong, talagang hinintay pa s’ya. Nananadya talaga.“No manang. Gusto ko ‘yong timpla ni Cianne,” anito na hindi inaalis ang tingin sa kan’ya.Napawi ang kan’yang ngiti at sinalubong ang tingin nito. Nagpapatagisan sila ng tingin na para ba’ng doon nakasalalay kung sino ang babawi ng utos o hindi susunod.Unang bumawi ng tingin si Shaun. Akala niya at tagumpay na s’ya ngunit itinuon nito ang tingin sa dalawang bata na pinagmamasdan pala sila.Pumasok sa kan’yang isipan ang naging usapan nila kahapon. Hindi sila pwedeng magtalo sa harap ng bata. Napagkasunduan nila n
“Patawarin mo ako.”Humihikbing ipinatong ni Cianne ang bulaklak na Chrysanthemum sa ibabaw ng lapida at nanginginig na sinindihan ang kandila. Mula sa pagluhod ay umupo siya at hinaplos ang pangalan na nakaukit doon.Higit apat na taon na ang nakaraan, ngunit ngayon lang siya nagkaroon ng lakas ng loob na bisitahin ang puntod. ‘Ni hindi niya nagawang pumunta sa libing upang kahit sa huling sandali ay masilayan man lang ang mukha nito. Gayunpaman, malinaw pa din sa isipan niya ang itsura nito.Inalis niya ang ilang tuyong dahon na kumalat sa ibabaw ng lapida. Sa kabila nito, ang puntod pa din na iyon ang pinakamalinis, halatang tila madalas na mayroong dumadalaw. Dahil sa isiping iyon ay tumayo na siya kahit hindi pa umiinit ang damong inuupuan n’ya. Pinagpagan n’ya ang suot na jeans at inayos ang balabal na tumatakip sa kan’yang ulo. Nagkubli sa likod ng itim n’yang salamin ang namamagang mga mata, na ang luha ay hinayaan n’yang matuyo ng hangin.Sumakay siya sa kotse at dali-daling
Mariin na pinikit ni Shaun ang mga mata at sinandal ang ulo sa sofa. Kakababa niya lang ng tawag mula sa Pilipinas. Kagaya nang nakaraang linggo ay pinapauwi na siya ng kan’yang lolo.Dalawang taon na ang nakalipas nang makapagtapos siya ng business course. Dapat ay uuwi na siya ngunit nagsinungaling siya sa ama at lolo, at sinabing kailangan n’ya pa’ng hasain ang kaalaman sa paghawak ng negosyo sa pamamagitan nang pamamasukan sa mga kilalang kompanya sa bansa kung nasaan s’ya.Iyon ay isang kasinungalingan, dahil ang totoo ay nabigyan siya ng pagkakataon na aralin ang kursong culinary na siyang tunay niyang ninanais.Dumilat siya nang marinig ang pagtunog ng oven, hudyat na luto na ang lasagna na ginawa n’ya. Lumapit siya dito at kinuha ang putaheng pinag-eksperimentuhan n’yang lagyan ng ibang sangkap.Bata pa lang nais n’ya nang maging sikat na chef. Paano ba naman kasi ay lumaki siyang tumutulong sa ina sa pagluluto ng ulam na ibinibenta nila sa kanilang lugar. Iyon ang tumustos sa
Napairap na lang sa hangin si Cianne nang sa muli ay maabutang bukas ang apartment ng matalik na kaibigan na si Shaun. Ilang ulit niya na ito’ng pinagsabihan ngunit palagi naman nakakaligtaan.Apat na taon na simula nang magkakilala sila sa isang cookware store. Naalala niya pa kung paano sila nag-agawan sa natitirang set ng cookingware na disenyo ng paborito nilang sikat na chef. Nilutas nila ang problema sa pamamagitan ng paghahati ng bayad at pag-jack n’ poy kung sino ang unang gagamit. Sa loob ng isang linggo ay tatlong beses sila magkita para lang iabot ang cookingware sa kung sino ang sunod na gagamit. Huli na nang malaman nila na marami pa’ng stocks sa katabing store ng binilhan nila.Natatawa pa rin si Cianne kapag naaalala iyon.Bitbit ang paper bag na naglalaman ng kahon ng brownies, na ginawa n’ya, ay pinapasok n’ya ang sarili sa apartment ng kaibigan.Pinilit niya ito’ng magluto ng dinner para sa kan’ya bilang padespidida. Tapos na kasi siya sa culinary course na kinuha ap