Chapter 2

[ How Dare She Ask For Divorce ]

"Matagal na. Ayaw mo ba?" tanong niya habang inaalay ang malambot niyang mapupulang labi.

Nakayuko ang kanyang mga braso. Binitawan siya ni Gerald at hinawakan ang baba. Ang kanyang bahagyang guluhin na mahabang itim na buhok ay nakasabit sa kanyang mga balikat, na nagpapatingkad sa kanyang puting-niyebe na balat. Sa ilalim ng malambot na madilim na liwanag, ang kanyang magagandang mata ay nakakabighani.

Hindi pa nakilala ni Gerald ang isang babaeng mas kahanga-hanga kaysa kay Charlotte, at hindi niya maitatanggi na hindi siya mapaglabanan. Bukod dito, walang dahilan para tanggihan siya dahil legal silang mag-asawa. Nang mapansin ni Charlotte na nanlaki ang mga mata ni Gerald, ngumiti siya ng mahina at umayos ng upo. Inilagay ni Gerald ang kanyang kamay sa likod ng kanyang ulo at mariing kinuha ang kontrol.

Natahimik ang kwarto, ngunit si Gerald ay nagliyab na parang apoy. Katutubo niyang binuksan ang drawer sa isang kritikal na sandali ngunit hindi niya mahanap ang kanyang hinahanap. Iminulat ni Charlotte ang kanyang mga mata at nakitang halatang hindi nasisiyahan si Gerald.

"It's fine. You don't have to use it. I'm already preparing for pregnancy," she said.

Nabawasan ang pagnanasa sa mga mata ni Gerald nang bumaba ang boses nito. Bakas sa mga mata nito ang pagsisiyasat habang nakatingin sa kanya.

Ngumiti ng mahina si Charlotte.

Tumayo si Gerald mula sa kanya nang tuluyang naglaho ang nagniningas na pagnanasa sa kanya. Napawi ang ngiti niya, nakita siyang nag-aayos ng sarili nang walang ekspresyon. Ang lamig ng mga mata nito ay nagparamdam sa kanya na maagang dumating ang taglamig. Umupo siya.

"Ganyan ka ba katakot na magkaroon ako ng anak?" sabi niya.

Tumigil sandali si Gerald. Kumunot ang noo niya at tumingin sa kanya.

"Sinasadya mo 'yon," malamig niyang sabi.

Nanatiling tahimik si Charlotte. Inalis niya ang kanyang tingin at ikinabit ang huling butones sa kanyang shirt.

"Naglalaro na naman? Nakakatamad," aniya.

Isinuot ni Charlotte ang kanyang damit at bumaba sa kama. Pagkatapos ng mahabang katahimikan, sumagot siya, "Oo, nakakainip."

Siya muttered nang walang anumang intensyon sa isip; Gusto lang niyang makita ang reaksyon nito. Pagkatapos ay tumingin ito sa kanya at ngumiti. "Sa sobrang boring, bakit hindi tayo maghiwalay?"

Naglakad si Gerald patungo sa aparador. Nag-abala pa siyang sumulyap sa gilid ng kanyang mga mata nang marinig ang mga sinabi nito.

"Pack my shirts," sabi niya.

"Gusto ko ng divorce."

"May business trip ako ngayong gabi."

Huminga ng malalim si Charlotte at tumalikod kay Gerald.

"Sabi ko gusto ko ng divorce!"

Lumingon si Gerald at tumingin sa kanya.

"Bakit hindi ka na lang magprangka at sabihin sa akin kung ano ang gusto ng pamilya mo sa akin sa pagkakataong ito?" sarkastikong sabi niya.

"I don't want anything. I just want you to sign the divorce agreement and find a time for us to get the divorce certificate."

Ngumiti si Gerald nang mapanlait at sinabing, "Naaalala mo ba kung ilang beses mo na itong binanggit?"

Natahimik si Charlotte. Marami na talaga siyang ginawang kalokohan sa nakaraan.

Inalis ni Gerald ang kanyang tingin at inihagis ang isang itim na sando sa kama.

"Nagiging boring pagkatapos ng pag-iyak ng lobo ng maraming beses."

Tinitigan siya ni Charlotte at mariing sinabi, "I'm serious this time."

Nawalan na ng pasensya si Gerald na kausapin siya. Siya ay abala na, ngunit siya ay naglaan ng oras upang umuwi upang makilala muli ang kanyang mga kalokohan, na sumisira sa kanyang kalooban. Nang makitang wala itong sinasabi, lumabas ito ng kwarto at inutusan ang mga kasambahay na pumasok at mag-asikaso.

Tumayo si Charlotte sa tabi ng kama at pinagmasdan ang mga maid na may blangkong ekspresyon sa mukha. Hanggang sa tumunog ang makina ng sasakyan sa looban nang may pag-aalinlangan ang isa sa mga kasambahay.

"Madam, umalis na po si Master."

Naglakad si Charlotte patungo sa mataas na bintana na nakahalukipkip. Ang kanyang itim na mahabang buhok ay nakalugay sa kanyang likuran. Tinitigan niya ang gabi at nakatayo doon na parang isang maselang pigurin.

Pagkaraan ng ilang sandali, sinabi niya, "Alam ko."

Kung gusto niyang umalis, sige. Dapat niyang naisip na si Gerald ay hindi isang taong maaari niyang panatilihin tatlong taon na ang nakakaraan. Wala siyang ugali na manirahan sa negatibiti. Pagkaalis ni Gerald tahimik siyang natulog hanggang kinaumagahan. Pagkatapos ng isang gabi ng pahinga, siya ay nasa isang mas mahusay na mood. Gayunpaman, pagkatapos niyang mailagay ang lahat ng kanyang gamit sa kanyang bagahe at makalabas ay hinarang siya ng isa sa mga kasambahay.

"May mali ba?" sabi niya.

Awkward na sagot ng maid, "

Madam, pasensya na po, pero sinabi ni Master kagabi na kung aalis ka, kailangan ka naming bantayan at siguraduhing hindi ka kukuha ng anumang bagay sa Pamilya Wilson."