Chapter 6 Overwhelmed

Addyson P.o.v.

It's so tiring pero 'masaya naman itong araw na 'to kahit ang daming nangyari maghapon. 'Yong tinapunan ng coffee ng customer si Peachy. I was really pissed off. Banned na yon sa shop ko. Napaka-attitude, akala mo naman kaputian at kagandahan. Tss!

Then i decided na bilhan ng bra ang undies tsaka naisip ko din na dumaan ng groceries. It really help. Makaka-save siya ng pera dahil she doesn't need to buy for her family.

Kakarating ko lang ng condo, then i checked my phone. Ang daming missed calls from Lisa. May mga chat din siya. Nagtatanong kung nasaan ako. Agad ko naman itong tinawagan baka emergency.

"Hello? what's up?" tanong ko sa kabilang linya.

"Hey! kanina pa kita tinatawagan. Where have you been?" sunod-sunod nitong tanong. It's really iritating. I just rolled my eyes.

"Bakit nga? what do want from me?" iritang saad ko. Ang daming paligoy-ligoy, eh. Naglalakad na ako paakyat sa unit ko.

"Umalis ka bigla sa shop kanina. Akala ko nasa office ka pa. Alam mo namang ikaw ang nag-a-approved ng mga deliveries natin," maktol nito.

"I know you can do it." Ignore ko sa pinaglalaban niya.

"Nakakaasar ka. Sasabay pa naman sana ako sa'yo pauw!"

Natatawa ako. Nai-imagine ko kasi 'yong mukha niya ngayon. Paniguradong nagpapadyak 'yon sa inis sa'kin.

"Hindi mo naman kasi sinabi na sasabay ka pala," bara ko.

"Aba! kasalanan ko pa? 'di ka kasi nagpaalam na mauuna ka na,"

Napailing ako. Hindi ka mananalo sa kanya. Laging may sagot 'yan. Hahaba lang ang diskusyon namin.

"Mag-grab ka na lang. I'll pay for it," panunuyo ko.

"Talaga? you owe me. Akala mo d'yan, ah?" halatang nagtatampo pa din.

"Yeah right. See you tomorrow," then i dropped the call.

Pagkadating ko sa unit, dumiretso ako sa banyo para mag-shower. Ang alinsangan kanina sa labas. Siguro uulan ng malakas.

After 20 minutes natapos na din akong maligo. Gusto ko pa sanang magbabad, kaso nagugutom na ako. May binili naman akong food kanina. Binilhan ko din si Peachy, para maiuwi sa kanila.

I met her brother and younger sister. Magkakamukha sila. Lalo na 'yong bunso, parang mini me niya. So cute!  even her brother, masasabi kung gwapo. Pwede nga 'yon maging model dahil matangkad tsaka may itsura. Kailangan lang magpalaki ng katawan. Patpatin kasi.

Masarap sa pakiramdam kapag nakakatulong ka, at kita talaga sa mga mukha nila 'yong tuwa at sobrang thankful sa mga gano'ng simpleng bagay.

Parang ang saya-saya ng pamilya nila. Salat man sa karanyaan, pero masaya na sa at kuntento kung anong meron sila.

Nakaramdam tuloy ako ng lungkot. Marangya nga ang pamilya namin, pero bihirang magsama-sama. Mga busy sa kanya-kanyang negosyo, eh. Umuuwi din naman ako sa bahay every weekend para makasama sila Mom. Pero parang kulang 'yong oras namin lagi. We're always in a rush.

Humiga ako sa sofa at malalim na nag-isip. I have everything but why do i feel this emptiness. Parang may kulang. 'Yong gano'ng feeling. i can't explain.

Napabuntong hininga na lang ako tsaka napikit.

.

.

Peachy P.o.v.

Excited silang buksan ang dala kong groceries. Tuwang-tuwa 'yong mga kababata kong kapatid, pati na rin sila Kuya. Ang daming mga ulam na pangbaon nila sa school. Hindi na kailangan mangutang sa umaga do'n sa bilihan ng almusal na nagtitinda ng mga pancit, palabok, sopas tsaka spagetti at champorado. Buti mabait si Aling Silang, nagpapautang sa amin. Kapag sahod ang bayad. Kaya naman sobrang haba ng listahan namin.

Inumpisahan ng isalansan ni Mama, lahat ng frozen foods at 'yong mga kailangan ilagay sa ref.

"Naku, Nak, hindi na ata kakasya sa ref natin lahat ng 'to," natatawang saad nito. Ang saya talaga niya. Hindi nawawala ang ngiti. Puro tubig lang kasi laman ng ref namin. Ngayon lang nagkalaman.

Tinulungan namin si Mama, mag-ayos lahat ng nasa plastic bag. Kumakain na din sila ng dala kong mga ulam. Mga tatlong putahe 'yong binili ni Miss, A. Tinikman ko lahat at ang dami ko din nakain.

"Grabe ate, ang sarap nito. Bukas magdala ka ulit, ah?" saad ni Pao-pao.

"Ikaw na nga nakaubos, eh." Sabat naman ni Peng. Natawa naman kami sa kanila. Silang dalawa lagi ang nagtatalo pero paratin ding magkasama.

"Mamigay kayo sa hindi pa nakakain," sita ni Mama. Tumahimik sila. Ang sarap na naman ng aming hapunan. Salamat, Lord. tsaka sa nagbigay ng grasya. Dapat pala araw-araw ako matapunan ng kape. Haha! Joke lang.

.

.

Afternoon shift ako ngayon, kaya bumawi talaga ako ng tulog. Maaga kasi akong nagigising kapag pang morning shift ako.

Ang ingay na sa labas kaya napilitan na akong bumangon. Hindi pa ako nakakapag-mumog at suklay, naririnig ko ng nagtatalak sa may gate namin si Aling Cora. kausap niya si Mama.

"Kailan ba kayo maghuhulog sa renta? katapusan na ngayon, ah? lagi na lang kayong late magbayad." ang lakas ng boses. Rinig hanggang kanto. Pinuntahan ko sila. Ako na ang haharap kay Aling Cora, baka umatake ang highblood ni Mama.

"Magbabayad kami sa sabado. Ihahatid ko sa bahay niyo 'yong pambayad pagkasahod ko." mahinahon kong saad. Kasi nanlisik na 'yong mata ni Aling Cora, eh.

"Siguraduhin mo lang na ibibigay mo. Kapag wala akong natanggap na bayad, sa barangay na tayo magharap!" sabay talikod nito at umalis.

Naglabasan naman ang mga tsismosa naming kapitbahay. Sanay naman na 'yan sa bunganga no'n. Wala ng bago. Napailing na lang kami ni Mama.

"Anak, may pambayad ba tayo?" alalang tanong nito.

"Akong pong bahala. 'Wag niyo ng isipin,"

Parang naiiyak si Mama. Masyadong siyang sensitive at mababaw ang luha. Pumasok na kami sa loob at pinaghanda ako ng almusal. Nakapasok na daw sa school 'yong mga kapatid ko.

Nagluluto na ng tanghalian. Magbabaon din ako para 'di na bibili mamaya ng pagkain at para na din makatipid.

.

.

Alas dos na umalis na ako para hindi ako magahol sa byahe. Dadaan pa kasi ako ng bookstore para bilhin 'yong materials sa gagawing project nila Pen. After ko mamili dumiretso na ako sa Coffee Shop. Grabe tirik na tirik 'yong araw. Pagkadating ko tagaktak ang pawis ko. Basa na din ng pawis 'yong likod ko. Agad-agad akong nag-time in tsaka nagpalit ng uniform.

Pumwesto na ako sa kaha. Matao na din kaya busy ang lahat. Nagagamay ko na lahat ng mga dapat gawin. Napansin kong dumaan si Miss, A. sa harap ko. Nginitian ko siya pero poker face lang ito. Napayuko na lang ako sa pagkapahiya.

Kahapon ang bait-bait niya sa'kin. Ngumingiti pa nga, eh. Pero ngayon parang stranger na naman ako sa paningin nito. Bahala na nga siya. Nag-focus na lang ako sa trabaho ko.

"Hi," rinig kong bati sa may likuran ko. Si Roel pala. Nakangiti siya. Morenong singkit.

"Hello," tipid na ngiti ko. Abala kasi ako sa pag-take ng orders. Humahaba na kasi ang pila. Siya 'yong taga gawa ng drinks. Master niya 'yon. Napakabilis niya. Idol, eh.

Grabe nakakapagod ang araw na ito. Mas matrabaho talaga kapag closing. Kami pa kasi ang maglilinis. Pero tulong-tulong naman.

"Tulungan na kita d'yan," offer ni Roel. Nagmo-mop kasi ako ng sahig.

"Hindi, okay lang. Tulungan mo na lang sila sa paghuhugas do'n," sagot ko.

"Done na. Kaya ako na tatapos nito," sabay kuha ng mop sa'kin. Aagawin ko pa sana kaso nilayo niya. Natawa na lang ako. Sumakit na din ang balakang at likod ko. Magpapatapal na naman ako ng salonpas nito.

"Saan ka pala nauwi?" tanong pa niya.

"Sa Q.C."

"Ahh. Saan banda do'n? taga QC lang din ako, eh."

"D'yan lang sa tabi-tabi,"

Natawa naman ito. "Haha! gano'n? sabay na lang sana tayo pauwi," tirada pa nito.

"Saan ka ba sumasakay?"

"'Sa terminal pa batasan,"

Tumango lang ako. Mas mauuna akong bumaba sa kanya. Pero hindi talaga ako nagpapahatid lalo na sa lalaki. Ewan ko ba parang naiilang ako.

"Mas malapit ako."

"Saan ba 'yong inyo?" kulit pa niya.

"Sikretong malupet," tugon ko sabay alis. Dumiretso ako sa may locker. Tapos na kasi kaming maglinis at mag-ayos. Hindi na ako nagpalit ng damit, pauwi na din naman.

Sabay-sabay na kaming naglakad pa sakayan. Nakabuntot pa din si Roel. Mukhang may balak talagang sumabay. Hinayaan ko na lang.

Sumakay na kami at tumabi siya sa'kin. Siya na din nagbayad ng pamasahe. Ayaw niyang tanggapin 'yong bayad ko. Panay ang kwento niya. Tango lang ako ng tango. Gusto ko kasing umidlip. Mga 30 minutes lang naman ang byahe lalo na ngayon hindi na ma-traffic. 

"Ayaw mo talagang magpahatid?" kalabit nito. Umiling ako.

""Wag na. Kaya ko naman. Para makauwi ka na din sa inyo," tanggi ko in a nice way para 'di ma-offend. Nagpaalam na ako sa kanya tsaka bumaba ng Jeep.

Kahit gabi dito sa amin, hindi ako natatakot maglakad mag-isa. Nasa kanto kasi namin ang barangay hall. Tsaka kahit ganito 'yong lugar namin, respetado ang pamilya ko dito.

Pagkauwi ko sinalubong ako nila Pao-pao. Tinulungan ako sa bitbit ko na binili ko sa bookstore kanina.

"Ate, pasalubong?" lahad nito ng kamay niya. Kinurot-kurot ko ito sa pisngi. Nilabas ko sa bag ko 'yong dala kong pastries sa kanila. Free food namin sa Coffee Shop. Tinatabi ko talaga 'yon para may mapasalubong sa kanila. Pinaghahatian nila ni Peng 'yon.

"Te, may lagnat si Butchokoy," bulong sa'kin ni Carla.

"Huh?" napatayo ako at agad na nilapitan ang pamangkin ko na nakahiga sa duyan niya. Hinipo ko ang noo nito. Ang init nga.

"Kanina pa ba siya may lagnat?" natatarantang tanong ko.

"Kaninang umaga matamlay na si Baby. Tsaka napansin ko ngang nilalagnat na pala,"

"Nasaan si Kuya? pauwi na ba?"

Kinuha ko 'yong phone ko para tawaga ito. Sana may load pa ako. Hindi ko na ginising si Mama, dahil pagod din 'yon sa trabaho. Maaga pa gigising bukas. Hindi pa sinasagot ng kapatid ko 'yong tawag.

"Pumunta na tayo ng hospital,"

Agad namang inayos ni Carla, mga dadalhin sa hospital if ever na ma- confine. Mga gamit ng bata at diaper. Tiningnan ko 'yong laman ng wallet ko. Limang daan na lang laman no'n.

Bahala na. Ang importante ma-check-up ang pamangkin ko. Sa sabado pa kasi ang sweldo. Wednesday pa lang ngayon. Ilang araw pa ang lilipas. Hindi ko alam saan ako manghihiram nito.

Tinawagan ko si MM. Buti na lang rest day niya ngayon. Pero dis oras na ng gabi. Naistorbo ko pa. May tricycle kasi 'yong kapatid niya. Magpapahatid sana kami hanggang hospital. Pumayag naman at papunta na din dito para magsundo.

Ilang minuto lang dumating na din sila. Nag-aalala din. Dali-dali naman kaming sumakay at mabilis na pinaandar 'yong sasakyan.

Sa public hospital kami dumiretso. Ang daming tao, naghintay pa kami sa waiting area para tawagin ang pangalan namin.

Awang-awa ako sa pamangkin ko. Namumutla na tsaka iyak ng iyak. Dumating na din si Kuya, na mangiyak-ngiyak. Nag-sideline daw siya sa taxi kaya kumita siya ng dalawang libo. Pero hindi naman 'yon sasapat. Magastos pa din dito sa hospital kahit sabihing public. Dapat meron talagang dalang pera.

Na-admit si Butchok. Mataas kasi ang lagnat. May plema din daw sa baga. So kailangan mag-stay muna para matutukan ng doctor.

Alas kwatro na ako nakauwi ng bahay. Hinatid ako nila MM. Sila Kuya ang naiwan sa hospital. May pasok pa kasi ako kinabukasan. Buti na lang closing ako. Makakabawi pa ng tulog.

.

.

"Okay ka lang?" tanong ni Mary.

"Huh? ayos lang ako," nakangiting sagot ko. Pero sa totoo lang, inaantok ako. Maaga kasi akong nagising dahil nag-alala si Mama sa apo niya. Sinamahan ko sa hospital. Siguro nasa dalawang oras lang ang tulog ko. Inasikaso ko pa 'yong mga kapatid ko na papasok sa school.

"Paran kasing ang tamlay mo. Kanina ka pa tahimik," concern nitong saad.

"Medyo inaantok lang," tugon ko habang nag-aayos ng mga pastries.

"Puyat ka kagabi? umidlip ka mamaya sa break time mo," suggest niya.

"Dinala kasi namin kagabi sa hospital 'yong pamangkin ko."

"Hala! anong nangyari?"

"Ang taas no'ng lagnat kaya sinugod na namin,"

"Gano'n ba? kumusta na daw?"

"Nasa hospital pa din. Kanina sabi ng Kuya ko, humupa na daw 'yong lagnat pero inuubo pa din. Under observation pa,"

"Naku, kawawa naman. Mag-early out ka na lang. Pwede naman, eh. Magpaalam ka kay Miss, Lisa. Papayagan ka no'n."

"'Wag na. Kaya ko naman. Sayang kasi 'yong araw, mababawasan pa sasahurin ko,"

"Ano ka ba. Kailangan mo din ng pahinga,"

"Titingnan ko mamaya, kapag 'di kaya, magpapaalam ako."

"Oh sige."

Hinihintay ko lang mag-break time para makaidlip ako. Kahit trenta minutos na tulog, pwede na. Ayoko kasing umuwi. Ibabawas sa sweldo kapag gano'n. Tsaka closing ako, kawawa naman 'yong mga maiiwan kong kasamahan.

.

.

Addyson P.o.v.

Narinig ko 'yong usapan nila Peach at Mary. I heard na nasa hospital ang pamangkin ni Peachy. Kaya pala ang lamlam ng mga mata niya. Parang pagod na pagod. She's lack of sleep.

I saw her on the locker room. May maliit na table at chair do'n. She's taking a nap. I don't know how to feel. Pero sobrang naawa ako sa kanya. She's so responsible to her family.

Dumiretso ako sa office at ginawa na muna mga paper works ko. May mga meetings din pero mamaya sasabayan kong umuwi si Peachy. Just to make sure na makakauwi siya ng safe. Closing pa naman siya.

Lumipas ang ilang oras. I decided to get some snacks. Nagutom din ako. Ang aga ko kasi kaninang kumain ng lunch. Hindi ko pa naubos.

Nasa counter sila Peach, busy siya sa kaha. Napansin ko din 'yong closeness nila ni Roel. Mukha ngang nagpapa-cute sa kanya, eh.

Matagal ko ng employee si Roel, masipag at mabait naman siya. Wala akong naging problema sa kanya pagdating sa trabaho.

Agad naman nila akong inasikaso, sinabi ko din na si Peachy ang maghatid ng food ko. Bumalik na ako sa office. Maya-maya din may kumatok sa pinto at pagkapasok, dala na nito ang snacks ko.

"Hi Mam, ito na po 'yong pagkain niyo," she politely said. Pinatong nito sa table ko 'yong pagkain.

"Thank you,"

"Welcome po. Labas na po ako," paalam niyaa.

"Wait," Napahinto naman ito at muling humarap sa'kin.

"Yes po?"

"Ahm. sumabay ka na mamaya sa'kin paguwi." Pormal kong saad. Nakita ko naman ang pagkagulat sa mukha nito. Gusto kong matawa.

"Po? b-bakit po? i mean, ako po isasabay niyo?" naguguluhang tanong niya.

"'Di'ba closing ka mamaya? kailangan ko lang ng kasama," palusot ko pa. Stupid me. Hindi  ako magaling magdahilan. My bad.

"Okay po," nahihiya pa ng sabi. Tumango lang ako at lumabas na siya. Napabuga ako ng hangin. Bakit ba ako kinabahan kanina? Weird.

Hours past. Uwian na din. I just packed my things. I'm waiting for Peachy. Lumabas na ako ng office then, sinenyasan ko na lang siya na sa labas ako maghihintay. Na-gets naman niya agad. Nasa parking lot ako. After 15 minutes, i saw her na papalapit na sa sasakyan ko. Sumakay na siya at umalis na kami. Nag-ring 'yong phone niya. Mukhang kausap nito ang Kuya niya.

"Sige, Kuya, dadaan ako d'yan ngayon. Kaka-out ko lang sa trabaho."

"Mam, pwede niyo na pa ako ibaba sa may philcoa," saad niya.

"Saan ka pala pupunta?"

"Ahm, sa hospital po."

"Sinong na hospital?" kunway maang na tanong ko.

"'Yong pamangkin ko po."

"What happened?"

"Mataas po 'yong fever tsaka may plema sa baga,"

"Oh no!" tanging nasambit ko.

"Pero sabi naman, bumaba na 'yong lagnat niya."

"It's good to hear."

Dumiretso na kami sa hospital, ayaw pa nga sana niyang magpahatid but i insist. Concern din naman ako sa mga employee ko. Lalo na kapag ganitong sitwasyon.

It's a public hospital. Ang daming tao. 'Yong iba naghihintay na sa labas. Grabe nakakaawa. Hindi ba ito binibigyan ng aksyon ng goverment?

Pumunta kami sa ward. Madaming naka-confine. Nakita ko silang abala sa pag-aasikaso sa baby. They greeted me. I saw her Mom and i think 'yong partner ng kuya niya.

"Pwede bang ipasok sa private room si Baby?" tanong ko. Mas makakasagap kasi ng sakit kapag halo-halo 'yong kasama. Wala din silang privacy. Paano sila dito natutulog? parang isang upuan lang kasi ang available. Nagsisiksikan sila 'don. Nakakahabag.

"Mahal po kasi ang private room," sagot ni Peach. Tumango lang ako. Then i decided na pumunta front desk to ask if my available na room.

Inasikaso naman nila ako. 1,500 daw per night. Binayaran ko na para malipat sila agad. Nagulat pa nga sila ng sabihin ng nurse na ililipat sa taas si baby.

"Mam, kayo po 'yong nagpalipat sa private room?" tanong ni Peachy. Tumango ako. Napabuntong hininga siya. Alam kong nahihiya siya.

"It's better na nasa private room kayo, para nakakapag pahinga ng maayos 'yong bantay. May couch do'n tsaka t.v. at aircon pa." paliwanag ko.

"Ibawas niyo na lang po sa sahod ko 'yong pinambayad niyo," paumanhin niya.

"'Don't think about it,"

"S-salamat po talaga," then she hugged me.

I didn't expect that. I was shocked. I don't know how to react. Ngayon na lang ata ako ulit nayakap.

I know that she's crying. Hinagod ko naman ang kanyang likod. Tumahan ito agad at kinuha ko 'yong panyo ko sa bulsa para ibigay sa kanya. Kinuha niya 'to at pinunas sa luha.

Nailipat na si Baby sa room. Maganda naman tsaka malawak. Makakapag pahinga sila ng maayos.

Halata ang tuwa nila. Lalo na ang mama niya. Maluha-luha itong lumapit sa'kin.

"M-mam, lubos Po akong nagpapasalamat sa tulong na ibinibigay ninyo sa amin. Pagpalain kayo Ng diyos."

I was so touched sa sinabi ni Nanay. Masaya akong nakakatulong sa tao. Pero iba Ang pamilya ni Peachy. Magaan Ang loob ko sa kanila.

"Wala pong ano man. Basta po gumaling si Baby. 'Wag na kayo masyadong mag-alala." Ngiti ko dito. Ngumiti din Naman ito habang nagpupunas Ng luha.

Lumapit so Peachy, "Miss. A, salamat po talaga. Hindi ko alam paano makakabayad sa mga tul-----" I cut her off. Sobrang na Kasi akong na-o-overwhelmed.

"It's okay. I want to help,"

Nakita ko na naiiyak na naman siya, pero pinipigilan lang nito. Niyaya ko siyang pumunta ng convenient store.

Bumili Ako Ng pang snacks nila. Panigurado kasing puyatan Ang pagbabantay sa hospital. Bumili din Ako Ng kape.

Umupo muna kami sa bakanteng table sa labas. Uminom kami ng kape dahil Ang lamig ng simoy Ng hangin. It's getting late.

Pasulyap akong tumitig kay Peachy, na parang Ang lalim ng iniisip.

"What's bothering you?" I asked. Lumingon naman ito sa'kin at tipid na ngumiti.

"W-wala po. Naisip ko lang, napaka swerte ko na nakilala ko kayo," sambit nito.

Naramdaman ko na lang ang pagkiliti sa tiyan ko na 'di ko mawari. At Ang bilis din Ng tibok Ng puso ko. Weird.

I don't know what to say. Natameme ata ako.  Hindi Ako 'to.

Napaiwas ako ng tingin at humigop ng kape, just to release the tension that I felt.

*

*

*