ตอนที่ 3 ตามหาอันนา

     หนึ่งวันหลังจากวาววาเจอชายนิรนามบนเตียงเดียวกับเธอ

     คอนโดมีเนียมใจกลางกรุงสูงเด่นสง่าภายใต้แสงดาวระยิบระยับท่ามกลางท้องฟ้ายามค่ำคืนอันมืดสนิท

     เรียวขาเล็กก้าวออกมาจากอ่างอาบน้ำหินอ่อนเย็นฉ่ำ ราวกับปลุกความสดชื่นจากความรู้สึกอ่อนล้าที่นั่งรวบรวมข้อมูลนิยายสุดรักของเธอมาทั้งวัน ร่างกายที่เคยอ่อนเพลียกลับเปล่งประกายสดใส มีชีวิตชีวาอีกครั้ง

     วาววาใช้ผ้าขนหนูสีขาวโอบล้อมร่างกายอันเพรียวบางไว้ ก่อนจะเปิดประตูและก้าวออกมาจากห้องอาบน้ำ

     “นึกว่าตายในห้องน้ำแล้ว นานมาก!”

     “กรี๊ดดดดด!!!”

     ปั่ก!!

     ท่ามกลางความเงียบสงัด เสียงทุ้มต่ำกังวานดังก้องขึ้นอย่างกะทันหัน วาววาแทบตั้งตัวไม่ทัน

     ร่างสูงโปร่งปรากฏกายอยู่ตรงหน้าประตู แววตาสีเลือดฉานจ้องมองเธอ พาความทรงจำอันเลือนรางถึงชายแปลกหน้าที่เคยบุกเข้ามาในห้องวันก่อนหวนกลับมาหลอกหลอนอีกครั้ง

     วาววาตกใจสุดขีด ตะโกนกรีดร้องพร้อมถอยหลังจนล้มก้นจ้ำบ๊ะบนพื้นในห้องน้ำ

     “แกเป็นใคร!? ออกไปปป!!”

     ชายหนุ่มยืนนิ่ง ไร้ซึ่งคำตอบใดๆ เขาแค่เพียงจ้องมองหญิงสาวตรงหน้าด้วยแววตาว่างเปล่าเท่านั้น

     "ไอบ้านี่!" วาววาตะโกนซ้ำอีกครั้ง น้ำเสียงสั่นเครือด้วยความกลัว เธอพยายามทรงตัวลุกขึ้นหลังจากล้มไปเมื่อครู่ ร่างกายยังสั่นเทาด้วยความตกใจและหวาดระแวง

     แต่ชายหนุ่มตรงหน้ากลับยังคงยืนนิ่ง ไม่ได้แสดงท่าทีคุกคามใดๆ เพียงแค่จ้องมองเธอด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาเท่านั้น

     วาววาฝืนร่างกายที่ยังเจ็บจากการล้มเพื่อลุกขึ้นยืน ดวงตาของวาววาเบิกกว้างด้วยความหวาดกลัว ด้วยสัญชาตญาณปกป้องตนเอง เธอพยายามผลักประตูปิดใส่หน้าร่างสูงตรงหน้า แต่...

     พลึบ!    

     ฝ่ามือซีดเผือดของเขาเอื้อมขึ้นขัดขวางไม่ให้วาววาปิดประตูได้สำเร็จ

     “ออกกกไปปปปป!!!” ร่างเล็กที่ถูกห่อหุ้มด้วยผ้าขนหนูเพียงผืนเดียวแผดเสียงร้องพร้อมกับใช้แรงทั้งหมดที่เธอมีดันประตูสู้กับแรงของชายหนุ่มที่พยายามขัดขวางการกระทำของเธอ

     “มาคุยกันหน่อย” ริมฝีปากบางเฉียบขยับเอ่ยคำพูดออกมา เสียงทุ้มต่ำแฝงไปด้วยความเยือกเย็น

     “คุยอะไรล่ะ ฉันไม่รู้จักกับคุณ!!!” วาววากล่าวเสียงแข็งกร้าว พร้อมกับยังคงออกแรงดันประตูไม่ลดละ

     “วาววา”

     เสียงที่เขาเอ่ยเรียกชื่อเธอออกมา ทำให้มือน้อยที่กำลังผลักประตูชะงักงันไปชั่วขณะ สมองอันเฉียบแหลมฉุกคิดขึ้นมาในทันทีว่า ชายหนุ่มแปลกหน้าผู้นี้รู้จักชื่อเธอได้อย่างไร แต่แล้วเธอก็รีบตักเตือนตัวเอง บางทีโจรโรคจิตสมัยนี้ก็อาจจะสืบหาข้อมูลเหยื่อก่อนลงมือก็เป็นได้

     ปัง!!

     สำเร็จ...ในที่สุดวาววาก็ออกแรงทุ่มสุดตัวเพื่อปิดประตูจนได้

     เธอมุ่งมั่นรีบเร่งล็อคกลอนประตูอย่างว่องไว ราวกับว่าการกระทำนี้คือความหวังเดียวที่เหลืออยู่ การปิดกั้นโลกภายนอกไว้ชั่วครู่  ช่วยให้เธอมีเวลาหายใจและตั้งสติ หาอุปกรณ์ป้องกันตัวที่พอมีอยู่ในห้องน้ำแห่งนี้

     “อะไรดีนะๆ...” เธอพึมพำพร้อมกวาดสายตามองรอบๆหาสิ่งที่จะช่วยเธอป้องกันตัวเองได้บ้าง

     สายตาของเธอหยุดนิ่งที่แปรงขัดส้วมใกล้ๆ

     “นี่แหละ!!!”

     ก็อก! ก็อก! ก็อก!

     “จะออกมาคุยกันดีๆหรือจะให้พังประตูเข้าไป!?”

     เขาถามน้ำเสียงเรียบนิ่งราวกับไม่มีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น

     ผิดกับวาววา ที่ได้แต่ยืนสูดหายใจเข้าลึกๆอยู่หลังประตู รวบรวมทั้งสติและพละกำลัง หัวใจของเธอเต้นรัวด้วยความกลัว แต่เธอก็พยายามตั้งสติ คิดหาทางออกจากสถานการณ์อันเลวร้ายนี้

     ‘แกเข้ามา...ฉันจะเอาไอนี่ตีหน้า พอแกร้อง...ฉันจะเอาไอนี่ยัดใส่ปาก คอยดู!’ วาววานึกคิดวิธีการเอาตัวรอดในใจ

     “คุณก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าผมไม่ใช่มนุษย์ แค่สะกิดกลอนกระจอกๆนี่นิดเดียวก็พังกระจุยแล้ว” เขาขู่ด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น

     

     คำว่า ‘ไม่ใช่มนุษย์’ ทำให้คนฟังถึงกับชะงักงันไปชั่วครู่ ฉุกคิดเหตุการณ์เมื่อวานที่เธอตื่นขึ้นมาพบกับชายผู้นี้นอนอยู่ข้างๆ บนเตียงของเธอ

     ทว่าสิ่งที่ทำให้เธอตกตะลึงยิ่งกว่าคือคำพูดแปลกๆ และการกระทำที่ไร้เหตุผลของเขา ด้วยการที่เขากระโจนลงจากคอนโดมิเนียมชั้น 26 ของเธอ

     แกร๊ก!!!

     สายตาคู่สวยเหลือบมองต่ำตามเสียง จู่ๆ แท่นจับประตูห้องน้ำหลุดออกจากตัวประตูอย่างง่ายดาย ทั้งที่มันควรจะใช้แรงมหาศาลหรือเครื่องมืออย่างดีมาไขออกด้วยซ้ำ และแล้ว...ประตูห้องน้ำค่อยๆ แง้มเปิดออกทีละน้อย

     “ย้ากกก!!!”

     เธอไม่รอช้า ตัดสินใจลงมือโจมตีก่อนในขณะที่ชายผู้คนนั้นยังตั้งตัวไม่ทัน แขนเล็กเหวี่ยงไม้ขัดส้วมในมือฟาดฟันไปที่ใบหน้าของเขาอย่างเต็มแรง

     พลั่ก!

     ฝ่ามือหนาคว้าขัดเธอไว้ได้ทัน ดวงตาสีเลือดเพลิงจ้องมองหญิงสาวตรงหน้า ราวกับต้องการเผาเธอให้มอดไหม้ บ่งบอกให้เธอรู้ว่าการกระทำของเธอไร้ผล

     “เหลือเชื่อ! จะเอาไอนี่มาตีหน้าหล่อๆของผมเนี่ยนะ!?”

     “โอ๊ย!”

     ตุ่บ!

     ข้อมือของวาววาถูกเขาบีบจนต้องคลายไม้ขัดส้วมที่กำไว้แน่นออกจนมันร่วงลงพื้น

     “อุตส่าห์พูดด้วยดีๆแล้ว ว่าแค่อยากจะมาคุยด้วย...ไม่ฟังแบบนี้ ดูดเลือดให้ตายซะเลยดีไหม!?”

     “ไอโรคจิต!!!”

     เสียงคำรามอันน่าหวาดหวั่นดังก้องกังวาน ชายหนุ่มเผยเขี้ยวแวมไพร์แหลมคม ส่งเสียงขู่ฟ่อใส่หญิงสาวจนเธอต้องหลับตาแน่นด้วยความหวาดกลัว พยายามดิ้นรนสุดแรงเกิดเพื่อปลดปล่อยข้อมือที่ถูกเขาคว้าไว้แน่น แต่ไร้ผล

     “กลัวผมหรือไง?” รอยยิ้มเยาะเย้ยปรากฏบนใบหน้าคมเข้ม “ถ้าไม่อยากโดนกัดตายก็ตอบคำถามผมมา”

     “ค..คำถามอะไร เราไม่รู้จักกันซักหน่อย!!”

     “ไม่รู้จัก...งั้นเหรอ?” เสียงหัวเราะหึในลำคอของเขา แม้จะเบาจนแทบไม่ได้ยินเสียงแต่ก็ทำให้วาววารู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาได้

     เธอไม่เข้าใจว่าเขาต้องการอะไร ทั้งๆที่ไม่รู้จักกันเสียหน่อย แต่ทำไมเขาถึงทำท่าทางว่ารู้จักกับเธอ

     “ผมแค่จะถามคุณว่า คุณรู้ไหมว่าอันนาอยู่ไหน?”

     “อันนา...?” วาววาขมวดคิ้วจ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยความสับสนและสงสัย

     ณ วินาทีนี้เองที่วาววาจ้องมองใบหน้าชายแปลกหน้าอย่างเพ่งพินิจ รายละเอียดอันชัดเจนค่อยๆ ปรากฏต่อสายตา

     รูปหน้าคมคายดั่งลูกครึ่ง จมูกโด่งเป็นสัน ชวนให้จดจำ ดวงตาสีแดงก่ำที่ดูแปลกและน่ากลัวแต่ก็น่าดึงดูด ผิวขาวซีดเผยให้เห็นเส้นเลือดแดงระเรื่อ ออร่าอันน่าค้นหาแผ่กระจายไปทั่ว

     หากการพบเจอกันของเขากับเธอเป็นไปอย่างเรียบง่าย วาววาก็คงเอ่ยออกมาได้อย่างเต็มปากว่า ชายแปลกหน้าผู้นี้รูปงามดั่งเทพบุตร

     "จะแกล้งทำเป็นไม่รู้ไปอีกนานแค่ไหนกัน!" เขาเอ่ยเสียงที่เริ่มปะปนความหงุดหงิดเข้ามา

     “แล้วทำไมคุณถึงคิดว่าฉันต้องรู้ล่ะ?” วาววาเอ่ยถามเสียงเบา เหงื่อเม็ดเล็กๆ ไหลไหลรินลงตามกรอบหน้า ใจของเธอเต้นรัวด้วยความกลัว

     “เพราะคุณคือวาววา”

     “คุณรู้ได้ยังไงว่าฉันชื่อวาววา?” วาววาเอ่ยถาม น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น แต่พร้อมกันนั้นก็แฝงไว้ด้วยความกังวลใจต่อการกระทำของเขาเช่นกัน

     “ถ้าคุณไม่ใช่วาววาแล้วคุณคือใคร?” น้ำเสียงของเขาต่ำลง

     “ฉันเหรอ...ฉะ..ฉันชื่อ...เอ่อ..ส้มเปรี้ยว ใช่ฉันคือส้มเปรี้ยว ไม่ใช่วาววา”

     สัญชาตญาณเอาตัวรอดผลักดันให้เธอปั้นชื่อปลอมขึ้นมาอย่างฉับพลัน หากบอกว่าเธอไม่ใช่คนที่เขาตามหา คงจะเป็นคำตอบที่ดีที่สุดที่จะทำให้ชายแปลกหน้าผู้นี้หันหลังกลับและเดินจากไป

     เธอพยายามดิ้นรนขัดขืน แต่แรงบีบจากมือของเขาแน่นหนาจนแทบไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความอึดอัด วาววาไม่รู้ว่าชายหนุ่มตรงหน้าต้องการอะไร แต่สัญชาตญาณบอกเธอว่าเขาอันตราย

     “หึ! ส้มเปรี้ยวงั้นเหรอ?”

     “ช..ใช่ ฉันชื่อส้มเปรี้ยว” วาววาพยายามบีบเสียงให้ฟังดูจริงจัง ทั้งที่ในใจเต้นรัวจนแทบจะทะลุอกออกมา

     “ยืนยันว่าชื่อส้มเปรี้ยว?” เขาถามย้ำด้วยน้ำเสียงต่ำและห้วนอีกครั้ง

     “ใช่! ฉัน..ส้มเปรี้ยว”

     ชายตรงหน้ายิ้มเยาะในลำคอ ก่อนจะกลับมาจ้องมองเธอด้วยสายตาจริงจัง

     “คุณรู้ไหมในโลกนี้นอกจากอันนาแล้ว ก็มีแค่วาววา...น้องสาวของอันนาที่ผมจะไว้ชีวิต ถ้าหากคุณไม่ใช่วาววา แต่ชื่อส้มเปรี้ยว...ก็คงไม่มีเหตุผลที่ผมจะหาคำตอบอะไรอีก ขอโทษที...ความลับของการเป็นแวมไพร์จะไม่ถูกเปิดเผย”

     ชายผู้เรียกตัวเองว่าแวมไพร์แยกเขี้ยวแหลมคมทั้งสองข้าง เสียงขู่คำรามดังก้อง เตรียมพร้อมที่จะดูดเลือดอันแสนหวานของหญิงสาวอย่างโหดเหี้ยม ไร้ซึ่งความปราณี

     “เดี๋ยวววว!!”

     วาววากรีดร้องอย่างไม่คิดชีวิต แต่ทว่าเสียงร้องอันแหลมสูงของเธอกลับไร้ซึ่งผู้ได้ยิน ห้องในคอนโดหรูใจกลางเมืองของเธอนี้ถูกออกแบบมาเพื่อเก็บกักเสียงทั้งภายในและป้องกันเสียงจากภายนอกมารบกวนเธอโดยเฉพาะ

     “สรุปชื่อวาววาหรือส้มเปรี้ยว?”

     “สะ..สมมุตว่าฉันชื่อวาววา แล้ว...คุณจะถามอะไรคนชื่อวาววาล่ะ!?” วาววาตอบกลับอย่างฉับไว

     “ตกลงคุณชื่อวาววา...หรือส้มเปรี้ยว!!” เขาถามย้ำ

     “สองชื่อ!...ฉันชื่อวาววาแล้วก็...ส้มเปรี้ยว..ด้วย” เธอตอบเท็จกลบเกลื่อน

     เสียงถอนหายใจยาวเหยียดของคนได้ฟังคำตอบ ดูเหมือนเขาจะเหนื่อยหน่ายกับสถานการณ์นี้เสียจริง

     “ฟังนะ...ผมแค่อยากถามคุณ คุณรู้ไหมว่าอันนาอยู่ที่ไหน?”

     “ฉัน...ไม่รู้จักคนชื่ออันนา” วาววาตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

     “อันนา...พี่สาวของคุณน่ะ...คุณวาววา” สายตาคมกริบของเขาจ้องตรงมายังเธอ

     “พี่สาวฉันชื่อวีวี่”

     ชายแปลกหน้าผู้นี้ขมวดคิ้วแน่น ราวกับกำลังกลั้นความไม่พอใจเอาไว้

     “คุณรู้จักชื่อฉันได้ยังไง?” วาววาเอ่ยถามด้วยความแผ่วเบา อย่างไรแล้วเธอยังคงความกลัวชายร่างสูงตรงหน้าอยู่

     “คุณบอกผม”

     “หา!?” วาววาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง

     “เมื่อวานที่ผมตื่นมาแล้วอยู่ในห้องนี้ ผมถามว่าคุณเป็นใคร คุณตอบผมว่าคุณชื่อวาววา”

     ความทรงจำเมื่อวานตอนเช้าของวาววาฉายแวบขึ้นมาในหัวอีกครั้ง เธอจำได้ว่าตอนแรกเธอกลัวมาก คิดว่าเขาอาจจะมาทำร้ายเธอด้วยคำถามที่ว่า ‘แกเป็นใคร’ สัญชาตญาณของเธอจำต้องรีบพูดชื่อตัวเองออกไปว่า ‘วาววา...’

     หรือชายหนุ่มตรงหน้าเธอคือแวมไพร์ ตัวละครในนิยายที่เธอยังเขียนไม่จบ แต่มันจะเป็นไปได้อย่างไร? ตัวละครในนิยายจะออกมาจากนิยายได้จริงหรือ?

     ฝ่ามือแกร่งคลายการกักขังข้อมือเล็กของวาววาอย่างแผ่วเบา มอบอิสรภาพคืนให้เธอ

     “เพราะคุณคือวาววา ผมเลยจะหาคำตอบจากคุณ ว่าอันนาอยู่ที่ไหน?”

     “คุณ...เป็นแวมไพร์เหรอ?” วาววาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา เธอรู้ดีว่ามันคงเป็นคำถามไร้สาระ แต่จากรูปร่างหน้าตาที่มีเขี้ยวและดวงตาสีแดงเพลิง ไหนจะการกระทำที่กระโดดลงไปจากระเบียงห้องชั้น 26 นี้ มันก็ทำให้เธอนึกถึงพระเอกในนิยายที่เธอเขียนขึ้นมา

     “ผมคิดว่าคุณรู้เรื่องนี้อยู่แล้วนะ”

     “คุณคือ...” วาววาเอ่ยถามเขาด้วยเสียงแผ่วเบา ราวกับกลัวคำตอบที่จะได้ยิน “คุณเชนทร์เหรอ?” เธอเอ่ยถามเขาด้วยชื่อที่คุ้นเคยจากตัวละครเอกในนิยายของเธอ

     “ใช่...ผมเชนทร์”

     วาววาเบิกตากว้างจ้องมองเขาด้วยความงุนงง แต่ก็ไม่ยอมลดละที่จะถามคำถามเพื่อยืนยันตัวตนเขาอีกครั้ง

     “คุณอ็องเดร อายุมนุษย์ 20 ปี แต่เป็นแวมไพร์มาแล้ว 357ปี...”

     ชายร่างสูงโปร่ง ผิวขาวซีดตรงหน้า จ้องมองวาววาอย่างพินิจพิเคราะห์ด้วยสายตาประหลาดใจ เขาเก็บงำชื่อเดิมของเขาไว้เป็นความลับ ไม่เคยบอกใครมาก่อน แต่ทำไมเธอถึงรู้เรื่องนี้ได้

     “ผมว่าผมไม่ได้บอกชื่อนี้กับอันนานะ...คุณรู้ได้ยังไง?”

     “ก่อนที่ฉันจะตอบคุณเรื่องอันนา ช่วยพิสูจน์อะไรให้ฉันอย่างหนึ่งได้ไหม?” วาววาถาม

     “อะไร?”

     “ว่าคุณคือแวมไพร์จริงๆ”

     ชายหนุ่มเบือนหน้าหนีไปชั่วครู่ รู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยกับคำถามซ้ำๆ ซากๆ ของหญิงสาวตรงหน้า

     สายตาของเขาเหลือบไปเห็นมีดคัตเตอร์ที่วางอยู่บนโต๊ะ เขาคว้ามันขึ้นมา ก่อนจะยกแขนขึ้นและกรีดลงบนผิวหนังของตัวเองอย่างว่องไว

     วาววารีบหลับตาลงทันทีที่เห็นการกระทำอันหวาดเสียดังกล่าว เธอไม่คาดคิดว่าเขาจะพิสูจน์ตัวเองด้วยวิธีนี้

     “ลืมตาสิ! ก็บอกอยากให้พิสูจน์” เขาท้วง

     “แล้วจะทำอะไรน่าหวาดเสียวแบบนี้ทำไมล่ะ!”

     วาววาค่อยๆลืมตากลับมาดูการพิสูจน์ตัวตนของเขาทีละนิด บาดแผลบนแขนที่เคยกรีดด้วยมีดคัตเตอร์เริ่มเลือนหาย กลายเป็นผิวหนังเรียบเนียนราวกับไม่เคยเกิดบาดแผลมาก่อน

     เธอเบิกตากว้างด้วยความตกตะลึง ความรู้สึกระหว่างความจริงและความฝันปะปนตีกันมั่วซั่ว

     ตัวละครในจินตนาการของเธอ ปรากฏตัวมีชีวิตจริงตรงหน้า ร่างกายของเขาสมจริงราวกับหลุดออกมาจากหนังสือ ทุกรายละเอียดที่เธอบรรจงเขียน ตอนนี้ได้อยู่บนตัวของชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอทั้งหมด

     “เอาล่ะ สรุปว่ารู้ใช่ไหมว่าอันนาอยู่ไหน?” เขาเอ่ยถามคำถามที่เป็นจุดมุ่งหมายในการมาเจอเธอในวันนี้

     “ถ้าบอกแล้วคุณจะเชื่อฉันไหม...?”

     “บอกมาสักทีเถอะ”

     “จริงๆแล้วอันนา...คือ...”

     วาววาตอบด้วยน้ำเสียงเบา แววตาสีแดงก่ำของเชนทร์ แวมไพร์หนุ่มรูปงามจ้องมองเธออย่างตั้งใจ ราวกับต้องการคำตอบจากเธออย่างใจจดใจจ่อ

     “อันนากับคุณคือตัวละครในนิยายที่ฉันสร้างขึ้นมา...”