Chapter 2

"AYUMI HILARY SERRA!"

Dumagundong sa apat na sulok ng istasyon ng pulis ang boses ni papa nang tawagin niya ako. May halong pag aalala at galit sa kanyang bilog at buong boses. Napapikit naman ako sa hiya. Pinagtitinginan na rin ako ng iba pang mga tao at pulis dito sa loob ng istasyon.

"Pa, ma! Umuwi na tayo," pabulong na pamimilit ko. Agad kong hinila ang aking mga magulang palayo sa mga pulis at nagpahila naman sila.

Kasalukuyan kaming nasa istasyon ng pulis sapagkat hindi ko na naabutan ang aking mga magulang sa bahay, talagang inireport nila sa pulis. Sa pagmamadali ay hindi na ako nakapagpalit pa ng damit. Suot suot ko pa rin ang dress kaya lalo kong naagaw ang mata ng mga tao.

"Saan ka ba kasi galing, Ayumi? Hindi ba'y kabilin bilinan ko sa'yo na bago mag hatinggabi ay umuwi ka na? Oh, asan ang mga kaibigan mo?" sunod sunod na tanong ni mama.

Si Cheska at Leighton ang inaasahan ng aking mga magulang na maghahatid sa akin kagabi ngunit anong ginawa ko? Sumama ako sa lalaking estranghero. At ang malala pa ay ginawa namin ang bagay na iyon. Naging kaibigan ko si Cheska noong mag high school kami. Si Leighton naman ang isa pa naming kaibigan na nakilala namin sa unang araw ng kolehiyo. Kami ngayon ay nasa ikalawang taon na. Magkaklase kaming lahat sa kursong Bachelor of Fine arts major in interior design.

Ang aking ina, si Alice Serra, ay hindi makapagtrabaho dahil sa kanyang pilay sa kaliwang paa. Kaya palagi siyang nasa loob ng aming bahay, gumagawa ng mga bagay na maaari niyang gawin tulad ng pagtatahi at pagluluto ng aming pagkain. Habang ang aking ama, si Eduardo Serra, ay isang taxi driver. Ang kanyang kinikita ay sapat lamang sa aming pang-araw-araw na pamumuhay kaya't hindi sakop ng kanyang kita ang mga gastusin sa aking pag-aaral.

Upang maipagpatuloy ko ang aking pag-aaral ay nag working student ako. Nagsisimula ang aking duty ng 5 pm hanggang 10 pm, tuwing lunes hanggang sabado. Kaya diretso na ako galing sa aking paaralan papunta sa cafeteria kung saan ako nagtatrabaho. Limang oras na pagtatrabaho sa kada araw. Ayos lamang sa akin ang set up basta't kumikita ako ng pera para suportahan ang aking pag-aaral.

Kung hindi ako magsisipag paano na kami sa hinaharap? Kahit mahirap kinakaya ko. Kahit nakakapagod ay hindi ako sumusuko.

Hindi ko sinisisi ang aking mga magulang sa kung ano kami ngayon. Mahal ko sila kahit mahirap lang kami. Sa totoo lang, ipinangako ko sa sarili ko na magsisipag ako sa pag-aaral para guminhawa ang aming buhay. Na hindi ako mag aasawa agad at magpapabuntis ng hindi ko pa naibabalik ang lahat ng sakripisyo nila sa akin.

Ngunit ang lahat ng aking mga pangako sa sarili ay parang bulong na lang sa hangin na dinala sa kung saan para hindi ko makita at mahawakan. Sa ika-pitong linggo matapos ang gabing iyon ay nakaramdam ako ng labis na pagkapagod, paghihilo at pagsusuka. Hindi rin maiwasan ang paglilihi ko sa pagkain. Sa una ay hindi ko masyado pinagtutuunan ng pansin ngunit makalipas ang isang linggo ay hindi pa rin tumitigil ang pagkakaroon ko ng sick morning. Dumagdag pa ang hindi pagdalaw ng aking kabuwanan.

Parang gumuho ang aking mundo nang makita ang dalawang pulang linya sa bagay na hawak ko. Sinubukan ko pa ang dalawang pregnancy test na nabili ko. Matapos ang limang minutong paghihintay ay pareho pa rin ang resulta. Dalawang linya!

Hindi ko na namalayan na umiiyak na pala ako hanggang sa maramdaman ko ang pagtulo ng aking luha sa hawak na pregnancy test. Nanghina ang aking tuhod dahilan para mapaupo ako sa katabing kama. Hindi ko alam ang aking gagawin. Paano ko sasabihin sa lalaking iyon na buntis ako kung hindi ko naman siya kilala?

Hindi ko na mapigilang hindi mapahikbi. Hindi ako pwedeng mabuntis. Paano na ang mga pangarap ko? Paano na kami? Naikuyom ko ng matigas ang aking kamao sa inis at galit. Naramdaman ko agad ang hapdi sa pagtusok ng mga kuko sa aking balat. Kasalanan talaga ito ng lalaki iyon. Napakawalang hiya niya!

Sa gulo ng aking isip ay napatawag ako sa aking mga kaibigan upang makipagkita.

"Hoy, Ayumi. Anong ganap?" ani Cheska.

"Spill the tea, girl! Hindi ka tatawag sa amin kung wala kang sasabihin. Kilala ka namin, ikaw ay busy person kung kaya't bibihira ka lamang tumawag at makipagkita," ani Leighton.

"Buntis ako," diretso kong sabi. Walang punto kung mag paligoy-ligoy pa ako.

Parang may dumaan na anghel sa mesa namin dahil sa biglang pagtahimik nila. Nakita ko si Cheska na hawak ang baso sa hangin, mukhang iinom ata siya ng tubig ngunit hindi natuloy. Sa katabi naman nito ay si Leighton na kung saan ang kaninang malawak na ngiti ay napalitan ng pagnganga.

"Huwag kang magbiro, hindi bagay sayo."

"Kaya nga! Trip mo ba kami ngayon, huh?"

Umiling-iling ako. Isang luha ang bumagsak mula sa aking kanang mata. At sa ilang segundo ay tuluyan na akong humagulhol. Naramdaman ko ang kanilang palad sa aking likod at marahang humahagod. Dumaan ang ilang minuto na ganoon lamang ang aming posisyon. Walang nagsasalita. Hinayaan nila akong umiyak at ilabas ang sama ng loob.

Nang maging maayos na ang aking pakiramdam at handa ng magsalita, kinuwento ko sa kanila ang nangyari sa gabing iyon. Sa una ay hindi sila naniniwala. Syempre, ang pagkakakilala nila sa akin ay hindi talaga ako nakikisama sa mga estranghero. At umabot pa sa puntong hindi lang pagsama ang ginawa ko, pumayag din ako na mag advantage sa akin ang lalaki.

Oo, aminado akong nag enjoy nga ako. Pero lasing ako 'nun eh! Dapat nagpigil siya. Kung hindi naman gano'n mga pinagsasabi niya eh hindi naman ako maaakit di'ba?

Nagbigay sila ng mga advice sa akin na hanapin ang lalaki at ipaalam na buntis ako. Kaya 'yun nga ang ginawa ko. Tama naman, hindi ko naman kakayanin na buhayin ang bata ng mag isa lamang.

Ngunit isang linggo na ang nakalipas ay hindi ko pa rin siya nahahanap. Kahit ang kanyang anino ay hindi ko masilayan. Ilang gabi na akong nag pabalik-balik sa club, umaasang makikita siya roon. Mabuti na lamang at sinasamahan ako ng mga kaibigan ko sa aking paghahanap.

Dumating ang gabi ng sabado, habang naglalakad ako pauwi sa amin ay napahinto ako bigla. Lumabas sa isang convenient store ang lalaking pamilyar na pamilyar sa akin. Ang kagwapuhan nito na nangingibabaw sa lahat, ang kanyang matikas na katawan na nakakaagaw ng atensyon, at ang mata nitong nakakatunaw kapag tinitigan ka.

Nakasuot siya ng itim na suit, halatang kagagaling lang sa trabaho. May bitbit din siyang isang paper bag habang papunta sa kanyang kotse.

Dali dali akong tumawid sa daan upang makalapit sa kanya. Nakita kong binuksan niya ang pinto ng driver's seat at papasok na sana siya nang magsalita ako, "Pwede ka bang makausap?"

Lumingon siya sa akin habang nakahanda ng pumasok sa kotse. Nakita ko ang pagkunot ng kanyang noo, parang pilit na inaalala kung sino ako. Hindi pa nagtagal ay biglang nanlalaki ang kanyang mga mata. Bumukas ang kanyang bibig ngunit walang salita na lumabas. Nakatitig lamang siya sa akin at gano'n din ako. Para akong tinakasan ng mga salita sapagkat ang mga gusto kong sabihin sa kanya ay bigla na lamang nagsi-atrasan.

Nauna siyang makabawi sa aming dalawa. "You're that girl, right? Why did you leave me without saying anything? After you begged and moaned for me… you will just run away."

Umiwas agad ako ng tingin nang banggitin niya ang pag ungol ko sa gabing iyon. Hindi ako makatingin sa kanya ng diretso dahil sa kahihiyan. God! Talaga bang nagmaka-awa ako sa kanya?

Naglakad siya palapit upang masara ang distansya namin sa isa't isa. Ngayon ay magkaharap na kami at kita ko ang aliw sa kanyang mga mata. Tumaas ang kanyang kilay, nagtatanong kung ano ang sasabihin ko.

"Kailangan natin mag usap." Sa wakas ay may lumabas na salita sa aking bibig.

"Well, we're talking right now," aniya. Halata ang panunuya sa kanyang malalim na boses.

"Mag usap tayo sa pribadong lugar, " giit ko sa kanya. Nangatog na ang aking tuhod dahil sa kaba. Gusto ko ng umalis sa harap niya ngunit hindi maaari. Nakita ko ang pag seryoso ng mukha niya. Mukhang naintindihan naman niya na importante ang aking sasabihin.

"Tungkol ito sa nangyari sa atin. Alam mong mali 'yun di'ba? Pero wala na tayong magagawa kasi nangyari na. Ang magagawa na lang natin ay maging responsable sa mga pagkakamali natin, alam kong alam mo 'yan."

"Hmm, so, where do you want us to talk? In a hotel?" Hindi ko alam kung seryoso ba siya sa tanong or nang aasar.

Napakagat ako sa aking labi dahil sa labis na inis. Tumingin ako sa paligid upang alamin kung mayroon bang tao na malapit sa amin. Nang makumpirma na wala ay hindi na ako nakapigil at sa mahinang boses ay sinabi ko ang gusto kong sabihin.

"Buntis ako! At ikaw ang ama ng dinadala ko."