Chapter 6

Habang naglalakad ako palabas ng gusali ay pansin ko ang bulong-bulungan ng mga empleyado. Hindi ko na lamang iyon pinansin at mas binilisan pa ang aking mga hakbang.

Sa aking paghihintay sa jeep ay bigla kong naisip ang mga sinabi sa akin ni Mr. D. Hindi ko alam pero parang may kung ano sa akin nang marinig ko ang boses niya, o baka naman naiintimida lang ako.

Naputol ako sa aking pag iisip nang makita ang paparating na jeep. Sa wakas ay makikita ko na muli ang aking anak. Siguro ay bibili muna ako ng tinapay sa bakery shop na madadaanan ko para may pasalubong ako sa bahay.

Nang makababa sa jeep ay sinimulan ko ng lakarin ang distansya mula sa aming bahay. Hindi naman kasi kami taga high-way kaya kailangan pang maglakad. Parang eskinita kumbaga. Nadaanan ko na rin ang bilihan ng tinapay kaya naman bumili ako ng paborito ni baby Ken na blueberry cheesecake. Sa aming lahat ay siya lang talaga ang mahilig dito. Bumili na rin ako ng pandecoco para sa amin ng mga magulang ko.

Sa labas pa lamang ng aming bahay ay naririnig ko na ang boses ng aking anak. Malakas na iyak. Napatakbo agad ako sa kaba. Pagbukas ng pinto ay tumambad agad sa aking paningin ang aking anak na nakikipag agawan ng cellphone kay Lucas. Heto na naman tayo!

Kapit-bahay namin ang labintatlong taong gulang na si Lucas. Madalas siyang tumambay dito sa bahay kapag wala ang kanyang mga magulang kaya naman si baby Ken ang nakakausap niya.

Patakbo akong lumapit sa kanila at sinuway. Marahan kong pinakiusapan ang aking anak sabay pakita ng dala dala kong supot. "Anak, ibigay mo na kay kuya Lucas ang cellphone. Tingnan mo oh, may pasalubong ako ng paborito mong blueberry cheesecake."

Agad namang tumigil sa pag iyak si baby Ken kung kaya naman kinuha ko na ang pagkakataon na iyon para kunin sa kamay niya ang cellphone. Pagkabigay ko kay Lucas ay humingi na rin ako ng pasensya sa kanya.

"Sorry tita, pinahiram ko naman siya kanina eh. Pero kung ano-ano na pinagpipindot kaya kinuha ko na. Baka may mabura pa na mga litrato," nakayuko niyang sabi.

"Shhh! Alam ko iyon Lucas. Huwag ka na mag sorry," nakangiti kong tugon.

Tumango naman siya sa akin at akmang aalis na nang pigilan ko siya. "Oh halika may merienda akong dala."

Dalawang taon pa lamang ang aking anak ngunit gusto niya na mag cellphone. Hindi ito ang unang beses na nag agawan sila ng cellphone. Pinapahiram naman ni Lucas si baby Ken pero kapag kung ano-ano na ang pinagpipindot ni baby Ken sa kanyang cellphone ay binabawi niya na ito. At kapag ayaw ni baby Ken ay nauuwi sila sa agawan.

Sa kabilang banda ay hindi ko rin masisisi ang aking anak. Pansin ko ang kanyang pagiging advance kumpara sa kaedaran niya. Dapat ngayon nga ay laruan ang pinabibili niya sa akin pero ang hinihingi niya ay cellphone. Sino namang hindi magugulat di’ba? Parang sa isang iglap ay mabubutas ang aking bulsa.

Sumapit ang gabi at inaayos ko na ang aming kama. Magkatabi kami baby Ken sa iisang kama at kasya naman kami. Dalawa lamang ang kwarto dito sa bahay, yung isa para sa aking mga magulang.

"Anak!" tawag ko sa kanya.

Dali dali naman itong lumapit bitbit ang kanyang pamalit na damit at sipilyo. Ang pinili niyang damit pantulog ay isang pares ng sando at pajama na kulay blue. Paboritong kulay talaga ng aking anak ang blue. Maging sa ibang gamit ay gusto niya kulay blue.

Hindi nagsasalita ang aking anak hanggang sa matapos kami maging sa pagbalik namin ng kwarto ay tahimik lamang siya na ngayon lang nangyari. Pansin kong kakaiba ang kanyang pagiging tahimik. Tila rin may gusto siyang sabihin sa akin pero mas pinipili niyang itikom ang bibig.

"Ma.." hindi niya mapigilang bulalas.

"Yes, baby ko? May masakit ba sayo?" lambing kong tanong sabay kandong sa kanya at hinalikan ang noo. Umiling naman siya agad.

"Mama, may papa...ko?" bulong niya. Hindi ko gaanong naintindihan ang kanyang sinabi sapagkat sobrang liit ng kanyang boses at mahina pa.

"Ano yun, anak?" pagpapaulit ko sa kanya.

"Papa… bakit wala akong papa?" mahina niyang tanong ngunit narinig ko pa rin. Puno ito ng kalungkutan na tila ba nagmamakaawang magkaroon ng ama. Napaawang ang aking labi sa gulat. Hindi ako nakapagsalita agad kaya naman dinugtungan niya ang kanyang tanong.

"Kita ko mga kalaro ko kanina sa plaza, may kasama silang papa. Ma, asan ang papa ko? Bakit wala siya dito sa ating bahay?"

Ito ang unang beses na nag tanong siya tungkol sa kanyang ama. Hindi ko akalain na sa edad niyang 'yan ay magkakaroon siya ng malay tungkol sa pamilya. Ginagawa ko naman ang lahat upang hindi niya maramdaman na hindi kumpleto ang pagmamahal at pag aaruga na natatanggap niya.

Hindi ko ito inaasahan at ito rin ang gusto kong iwasan. Hindi pa ako handa. Hindi rin siya handa malaman ang totoo. Ang buong akala ko ay kapag umabot na siya ng limang taong gulang ay saka pa lamang siya magkakamalay. Masyado pang maaga. Anong sasabihin ko? Na hinding hindi na mangyayari iyon kasi may iba na siyang pamilya? Sigurado ako na may anak na rin 'yun. Ang huling kita ko sa kanya ay kasama niya ang mapapangasawa niya. Tatlong taon na ang nakalipas malamang kasal na sila.

Humugot ako ng malalim na hininga bago dahan-dahang binuka ang mga labi. "Anak, maiintindihan mo rin ito paglaki mo. Hindi lahat ng pamilya ay nakatakdang maging kumpleto."

"Pero gusto ko rin ng papa. Lahat ng kalaro ko ay may papa," pahikbi niyang bulong habang nakatingin sa baba. Parang binibiyak ang aking dibdib nang makita ko ang pagtulo ng luha mula sa kanyang mga mata.

Sorry, baby. Ang gabing iyon ay isang pagkakamali. Pero hindi ka isang pagkakamali. Ikaw ang mundo ko. Sorry kung wala kang papa kagaya ng ibang bata. Pero pangako ko saiyo na mamahalin kita bilang iyong ama at ina. Pupunuin kita ng pagmamahal, pag aaruga at suporta.

Pansin ko na hindi niya ako titigilan kaya naman isang ideya ang pumasok sa aking isip. Ayoko man gawin pero wala na akong ibang pagpipilian pa.

"Anak, ang papa mo kasi ay wala na. Nasa langit na kaya hindi na magiging kumpleto ang ating pamilya. Pagdating ng panahon ay maiintindihan mo rin," bulong ko sa kanya at mahigpit siyang niyakap. Tumikhim ako ng tahimik para maalis ang munting bumara sa aking lalamunan.

Magsisinungaling ako dahil alam kong hindi ka pa handa, anak. Sa ngayon ay mas mabuti pang wala ka munang alam. Ayokong saktan ang iyong damdamin.

Kinaumagahan ay late na ako nagising. Kumuha na lamang ako ng tinapay na may palaman sapagkat hindi na ako makapag almusal sa pagmamadali. Ayokong ma-late sa aking trabaho. Lalo pa na traffic ngayon dahil may parada na ganap sa sentro.

So loob ng jeep ay kinain ko ang aking dala-dalang tinapay. At sa kamalasan nga ay na traffic talaga kami dahil sa parada. Anak ng tokwa naman oh! Malapit na mag alas syete. Kagat-kagat ko na ang aking dila sa kaba.

Mahaba ang parada. Umabot ito ng dalawampu't minuto bago makausad ang jeep na sinasakyan ko.

Pagbaba sa jeep ay tinakbo ko na ang gusali. Sa totoo lang ay sa likod dapat ang daan namin pero dahil sa nagmamadali ako ay sa unahan ako dumaan. Matatagalan pa kasi ako kapag sa likod pa dadaan.

Nilampasan ko ang mga empleyado sa front desk na gulat na gulat sa akin sapagkat ang tungo ko ay sa elevator imbis na sa hagdan. Isang liko na lang ay mararating ko na ang elevator. Ngunit pagkaliko ko ay saktong bumagsak ang aking pwet sa sahig. Ang sakit!

Kasabay ng pagbagsak ko ang sigaw ng iilan. Napatingala ako at doon ay nakita ko ang isang lalaki na nakatulala sa sahig. Sinundan ko ang kanyang tingin at nakitang ito ay isang laptop na nakabuka. Sa katabi ng lalaki ay dalawang babae na nakatakip ang mga kamay sa bibig. Gulat na gulat at hindi makapaniwala. Sila marahil ang sumigaw.

Sandali! Bumalik ang aking tingin sa lalaki, sa laptop na nasa sahig, at sa dalawang babae. Agad akong napatayo nang sumagi sa aking isip kung ano ang nangyari. Pagkaliko ko pala ay nakabangga ko ang lalaking nasa harapan ko at mukhang nahulog ang laptop.

Agad naman ako humingi ng tawad, "Sorry po!"

Pinulot ko rin ang laptop at inabot sa kanya. Pag angat ko ng tingin ay galit na mga mukha ang nabungaran ko.

"Anong magagawa ng sorry mo? Alam mo ba kung kanino yan!?" pasigaw na sabi ng babae.

"Hindi ka ba marunong tumingin sa dinadaanan mo!?" sigaw naman ng isa pang babae.

"This is owned by Mr. D! Look what have you done!" singhal ng lalaki. Nanghihinang bumagsak ang aking mga kamay sa tagiliran. Hawak-hawak ko pa rin ang laptop na iaabot sana sa lalaki.

Bakit ang malas ko ngayon? Late na nga ako tapos may ganitong insidente pa akong madadaanan.

Pabalang na kinuha ng isang babae ang laptop sa aking kamay at sinabing, "Di ka kasi nag iingat eh! Next time, tumingin ka sa dinadaanan mo." Nanlilisik ang kanyang mga mata na pinukol sa akin.

"Mamaya na natin yan intindihin, unahin na muna natin ang iniuutos sa atin ni Mr. D. Mauubos lang oras natin kung papatulan pa natin siya." Nagsimula na silang lagpasan ako ngunit narinig ko pa ang kanilang pag uusap.

"Sa tingin mo hindi naman siguro ito nasira, ano?"

"Ewan ko, check natin pagdating sa sasakyan."

Hiyang hiya ako. Hanggang sa makarating sa ikalawang palapag ay hindi pa rin ako maka move on sa nangyari. Paano nga kung nasira iyon?