Chapter 7

Habang nililinisan ko ang mga gamit panglinis ay padarag na pumasok ang babaeng masungit na para bang palaging may dalaw, ang aming head.

"Pinapatawag ka muli sa baba. Galing uli sa boss natin," mataray na saad niya. Narinig ito ng iba ko pang mga kasamahan sa sobrang lakas ng kanyang boses kaya naman hindi ko maitago ang aking hiya.

Alam ko na kung para saan pa ito. Wala na akong magawa kundi itigil ang aking ginagawa upang harapin ang aking pagkakamali.

"Hmm! Siguro sinasadya mong gumawa ng mali upang makausap ang ating boss, 'no? Sorry ka! Hindi ka mapapansin 'nun kahit isang milyong mali pa gawin mo. Baka nga mauna ka pang matanggal sa kompanyang ito bago ka mapansin ni Mr. D," dada niya.

Gusto kong magsalita at sabihing mali ang kanyang iniisip pero mukhang wala ng saysay ang makipag-usap sa kanya. Nakarating ako sa baba na ang iniisip lamang ay kung paano ipapaliwanag sa kanya ang nangyari.

"Magandang umaga, Mr. D. Ako po ito, si Ayumi na janitress," paunang bati ko. Alam ko na ang rason kung bakit niya ako pinatawag. Pinadyak ko ng mahina ang aking paa dahil sa labis na kaba na aking nararamdaman. Pakiramdam ko tuloy ay luluwas na ang aking puso sa katawan. Hindi ako pwedeng mawalan ng trabaho!

Kagat-kagat ko ang aking labi at pinisil-pisil ko pa ang aking mga daliri para mabaling sa sakit ang aking atensyon. Nangangatog na ang aking mga paa pero wala pa rin nagsasalita sa kabilang linya. Kaya naman imbis na pakinggan ang kanyang mahihinang hininga ay nagmakaawa na ako.

"Sana po ay huwag mo akong tanggalin sa-" nabitin sa ere ang aking mga salita dahil sa kanyang pagsabat.

"Ayumi," malumanay niyang saad. Nakakapanibago ang kanyang tono. Nawala bigla ang lamig sa kanyang boses. Ibang iba kaysa huli ko siyang makausap.

"Sir? Hello! Mr. D andyan po ba kayo?" paninigurado ko. Baka kasi mamaya ay hindi naman pala siya 'yung boss namin kaya mahinahon ang pagkakabigkas niya sa pangalan ko. Narinig ko ang mabigat na buntong-hininga sa kabilang linya.

"Atlast! I found you. I looked for you everywhere for two years. I will do everything to compensate for my mistake," aniya.

Hindi ko maintindihan ang sinasabi niya. Boss pa ba namin to? Lakas ng trip ah!

"Huh? Anong ibig mong sabihon, Mr. D?"

Katahimikan…

"Nothing. You can go back to your work," biglang bumalik ang kanyang pagka-bossy na tono.

Akala ko ay ibababa na niya ang linya ngunit may sinabi pa siya na lalong nagpagulo sa aking isip. "But don't tire yourself. If you want to rest, you can stop cleaning and rest your body for a while. And, uh, let me know if you need something. That's it."

Dumaan pa ang ilang segundo bago natapos ang linya. Hindi ko alam pero parang nag iba ang kanyang trato sa akin. May sakit siguro siya. Nakakapagtaka kasi na dapat ay napagalitan ako dahil sa nagawa ko. Marahil hindi pa nakakarating sa kanya ang balita.

Sa mga sumunod na araw ay naghihintay ako na ipatawag muli. Hindi pa rin ako maka get over sa nasira kong laptop ni Mr. D. Ngunit wala akong naririnig na balita tungkol doon. Sa halip ay nakakatanggap ako ng lunch pack kada tanghali. Kung kanino galing ay hindi ko na alam. Palagi kong hinahanap kung may kasama bang letter o pangalan kung kanino galing ngunit wala akong makita. Minabuti ko na lamang na huwag ito kainin. Baka mamaya may lason pala ang pagkain na iyon.

Dumaan ang linggo na ganun ang nangyayari. Inaasar na nga ako ng mga kasamahan kong janitress at janitor. Binabalewala ko na lamang sapagkat hindi rin sila naniniwala kapag sinasabi ko na anonymous ang nagpapadala ng lunch pack.

"Ayumi! Tapos na ang meeting sa taas. Maglilinis ka ba roon?" tanong ni Marj, isa sa mga kasamahan ko na madalas kong makausap.

"Ah oo," sagot ko sa kanya.

"Halika sabay na tayo paakyat," aya niya sa akin. Sabay nga kaming umakyat. Habang nag hihintay sa loob ng elevator ay hindi namin maiwasang magkwentuhan.

"Talaga? May anak ka na rin? Hindi halata." Gulat na gulat si Marj ng sinabi ko na may anak na ako. Tumango-tango lang ako sa kanya. Ang daldal pala talaga ni Marj kahit saan. Ngunit nakakatuwa siyang kasama.

"Same pala tayo eh. May anak na rin ako. Yung ama ayun puro sugal. Kaya no choice ako. Kailangan ko mag trabaho," diretsong kwento niya. "Ikaw ba?"

"Anong ako?" tanong ko habang nakakunot ang noo.

"Anong trabaho ng ama ng anak mo? Di ka pa kasal di'ba? Wala kasi akong nakikitang singsing sayo," tumatawa niyang sabi.

Natawa na rin ako. Oo nga naman. Wala akong suot na singsing kaya ang tingin ng iba naming kasamahan ay single or kaya may manliligaw ako. Si Marj lang ang nakakaalam tungkol sa anak kong si Kenneth at wala ng iba.

"Wala siyang ama.." mahina at payak kong saad.

"Huh? Pwede ba iyon? Ano nagsarili ka atsaka lumobo ang tiyan mhmm-" bigla kong tinakpan ang bibig ni Marj bago pa makapasok ang ilang empleyado na paakyat din. Baka may makarinig pa. Masyadong awkward.

"Ano ka ba? Ang bibig mo uy! Baka marinig nila tayo," pabulong kong saway sa kanya. Tumigil naman sya sa pagdaldal at naghintay na lamang kami na makarating sa aming palapag.

"Ipagpatuloy natin ang kwentuhan mamaya ha," pahabol niyang sabi bago lumabas kasama ang ilang empleyado. Nag thumbs up ako sa kanya bago pa sumara ang pinto ng elevator.

Naghintay ako mag isa sa loob bago tumunog ang elevator tanda na narating ko na ang aking destinasyon. Saktong pagbukas nito ay tumambad sa harapan ko ang isang likod ng papalayong lalaki. Ito rin ang likod na nakita ko noong unang araw ko sa trabaho. Bahagya itong tumagilid dahilan para makita ko ang kanyang side view. Kahit malayo ay kitang kita pa rin ang kanyang mala-perpektong itsura.

Biglang lumingon ang kanyang ulo sa akin kaya napapitlag ako. Nagtama ang aming paningin at napatigil siya sa paglalakad gayon din ako. Bakit biglang bumilis tibok ng puso ko? Ramdam ko ang bigat ng kanyang titig sa akin. Sino ba siya?

-Sa loob ng meeting room-

Habang naglilinis ay iniisip ko pa rin ang lalaki kanina. Malakas ang kutob ko na naka engkwentro ko na siya kung saan man. Siguro ay isa siya sa mga higher-ups ng kompanyang ito. Marahil ay nakita ko siya sa kung saan man na okasyon o kaya naman isa siya sa mga naging sponsor ng charity.

Hindi pa man ako natatapos sa aking paglilinis ay nararamdaman kong may nagmamasid sa akin. Lumingon lingon ako upang hanapin kung sino ito. Walang ibang tao sa meeting room bukod sa aking sarili. Siguro ay guni-guni ko lamang iyon. Hanggang sa matapos ako ay hindi nawala ang pakiramdam na iyon.

Palabas na ako ng room nang may nagsalita sa likod ko. Malalim at napakalalaki ng kanyang boses. Kaparehong boses ng nakausap ko sa intercom. Napahinto ang aking katawan ng maisip na maaring boss namin ang nasa likod ko. Siya ba ang nagmamasid sa akin kanina?

Unti-unti akong humarap sa kanya ng nakababa ang ulo. Tila ba nakakatakot tumingin sa kanyang mga mata. Atsaka kung boss nga namin ito ay hindi ko alam kung ayos lang ba na makita ko siya sa personal.

"Uhm akala ko po walang ibang tao ngayon dito sa meeting room. Kaya…" naputol ako sa aking sasabihin nang hindi ako makaisip ng idudugtong.

"It's okay, Ayumi. Raise your head. Look at me." Pinanindigan ako ng balahibo. Sarap sa tainga pakinggan ang pangalan ko kapag siya ang bumabanggit.

Ngunit hindi ko pa rin inaangat ang aking paningin. Nang mapansin niyang wala akong balak umangat ng tingin ay humakbang siya papalapit sa akin. Kitang kita ko ang nagningning niyang itim na sapatos na ilang distansya na lamang mula sa aking mga paa.

"I said look at me," tugon niya. Hinawakan niya ang aking baba at itinaas dahilan para mapatingin ako sa kanya.

Nanlaki ang aking mga mata. Hindi ko alam kung ano ang aking magiging reaksyon. Kilala ko ang mukhang 'to.

At dahil nga nakahawak siya sa baba ko ay magkalapit lamang ang aming mga mukha. Amoy na amoy ko ang kanyang mabangong hininga. Para akong natutunaw sa kanyang mga titig. Ilang sandali pa bago ko marealize ang lahat dahilan para lumayo agad ako sa kanya.

"Ikaw! Ikaw!" Hindi ako makabuo ng sasabihin habang tinuturo siya gamit ang aking daliri.

"Oh I'm glad you remember me. I looked for you but I couldn't get even a glimpse of you," ngisi niya.

Oo, siya nga ang lalaking nakasama ko sa gabing iyon. Siya ang ama ng anak ko. Hindi ko inaasahan na magkikita muli kami. At ang mas nakakagulat pa ay sa kompanyang ito. Kung siya si Mr. D, ibig sabihin ay boss ko ang ama ng anak ko. Kaya pala pamilyar ang kanyang boses nang mag usap kami sa intercom. Pati na rin ang kanyang likod nang makita ko siya sa palapag na ito.

"Yes. Hindi ko makakalimutan ang mukhang 'yan," sigaw ko habang hindi binababa ang aking hintuturo sa kanya. "Dahil sinamantala mo ang pagkakataon na lasing ako. Dahil sa'yo ay naghirap ako at hindi nakapagtapos ng pag aaral."

Nararamdaman ko na ang mga luha sa gilid ng aking mata. Pinigilan kong bumagsak ito sa harapan niya kaya huminga ako ng malalim.

"I'm sorry. But now that we met again, I promise I will compensate for my mistake. I'm really sorry, Ayumi."