Chapter 5

DIONYSUS

Palihim akong napangisi dahil alam kong hindi mananalo sa akin ang aking kanang kamay na si Charles Dominguez.

"You should consider this, for your company," pagpipilit niya. Tiningan ko lamang siya gamit ang aking blankong mukha.

"My company survived even though I'm not showing myself to our clients. You know why? It is because of our high quality products. They came to us because they trusted us and not because of me!" giit ko.

"Okay, you win again," aniya habang nakataas ang dalawang kamay para ipakita ang pagkatalo.

Umiling-iling ako at naupo. Dumako ang aking mga kamay sa leeg upang marahan itong imasahe. Ito ang ayaw ko sa pakikipaghalubilo sa ibang tao, ang daming mga akitibidad na kailangan gawin. Pero dahil ako ang may pinakamataas na donasyon sa charity, wala na akong magawa kundi ang magpakita sa kanila.

Mabilis kong niluwagan ang aking necktie upang makahinga ng maayos nang may mapansin akong maliit na bagay sa sahig. Agad sumimangot ang aking mukha nang makumpira na ito ay isang hikaw. Pinaabot ko ito kay Charles upang makita sa malapitan. Isang maliit lamang na hikaw na kulay puti at may parang perlas sa gitna. 'Yun lamang at wala ng iba pang kakaiba dito. Nothing's special.

"Hindi ako sigurado kung pagmamay-ari ito ng isa sa mga ka-meeting natin kanina. Hindi ganito ang itsura ng kanilang hikaw. This is so simple and looked cheap," katwiran niya.

"Babae ba ang naglilinis dito?" dagdag na tanong niya.

Nagkibit balikat na lamang ako at itinago sa aking bulsa ang hikaw. Kailan pa naging babae ang taga-linis dito?

"Anyway, Mr. D, did you really stop looking for that girl?"

Napaawang ang aking labi sa biglaang tanong niya ngunit agad rin akong nakabawi at bagot na sumagot, "Yes. It's been one year since I stopped looking for that girl."

Hindi man lang ako nagkaroon ng pagkakataon para alamin ang kanyang pangalan. Hinanap ko siya ngunit lumipas ang dalawang taon ay wala akong napala. Gusto ko siyang lapitan para humingi ng tawad. Aaminin ko, napakabastardo ko dahil sinamantala ko ang pagkalasing niya. Nabigo ang dalawang taon kong paghahanap na kahit isang sulyap o anino man lang ay ipinagkait sa akin.

Si Charles ay hindi lang aking kanang kamay kundi siya ay aking best friend mula pa noong high school. Hindi sila gaanong kayaman kaya lagi niya sinasabi sa akin noon na kapag ako na ang namamahala sa aming kompanya ay gagawin ko siyang kanang kamay. Palagi kaming magkasama kaya naman alam namin ang buhay ng isa't isa.

"Maybe you should just forget her. I think the girl already forgot about you. If not, then she should have shown her face to you a long time ago, right?" pangungumbinsi niya.

Tumango ako sa kanyang sinabi. Tama naman, kailangan ko na siyang kalimutan. Ni hindi ko na nga matandaan ang kanyang mukha.

AYUMI HILARY

Napatingin ako sa orasan at nakitang malapit na mag alas singko ng hapon. Naku! Hindi pala talaga madali ang trabahong ito. Linis dito, linis doon. Ang ginawa ko lang talaga sa buong maghapon ay ang linisin ang bawat sulok ng palapag na nakatalaga sa akin. Ngunit mas magaan pa rin ang trabahong ito kumpara sa pagiging waitress ko sa mga cafeteria.

Nagsimula na akong ayusin ang aking mga gamit para makauwi na. Ngunit pagpatak ng saktong alas singko ay tinawag ako bigla ng aming head.

"Ikaw ang naglinis kanina sa meeting room, di'ba?" masungit niyang tanong sa akin. At dahil ako nga ay tumango ako bilang tugon.

"Pinapatawag ka. Gusto kang makausap ng ating boss mula sa intercom. Pumunta ka sa baba, sa front desk," aniya habang ang mga matang pinupukol sa akin ay puno ng paghatol.

"Iha, kabago bago mo pa lamang dito ah. May ginawa ka bang mali kanina habang naglilinis ka? Tsk! Siguro ay may mga pinakialaman ka 'dun no?" mapang bintang niyang puna sa akin.

"Hindi gusto ng ating boss na pinapakialaman ang kanyang mga gamit. Lalo na pag importante," dagdag niya pa.

Umiling naman agad ako. "Hindi po. Nilinisan ko lamang po ang dapat linisan," mahinahong sagot ko kahit sa kaloob-looban ay sasabog na ako sa kaba.

Bakit ako pinapatawag? Bakit ako gustong makausap ng aming boss? Ano ang nagawa kong mali?

"Oh, yeah?" Kita ko ang pagtaas niya ng kanyang kaliwang kilay. Napaka m*****a naman nito!

"Bumaba ka na nga. Kanina ka pa hinihintay. Baka kase may ginawa ka talagang mali? Tsk!" singhal niya pa at pagkatapos ay padabog niya akong nilagpasan.

Hindi naman ako magka mayaw-mayaw sa pagmamadali. May mali ba sa akin? Sa paglilinis ko? May mga nagalaw ba akong importanteng bagay?

Ito ang unang araw ko sa trabaho. Wag naman sana akong tangggalin agad. Hindi ko na alam kung saan pa ako pupulutin pagkatapos ko dito. Sa nanghihinang tuhod ay nakarating nga ako sa unang palapag. Nang makalapit ako sa front desk ay ngumiti sa akin ang receptionist. Pilit na ngiti lamang ang naibalik ko sa kanya.

Unang bumagsak ang aking mga mata sa isang bagay. Sa may kaliwang bahagi ng intercom ay nakita ko ang isang pamilyar na pamilyar na hikaw. Napahawak agad ako sa aking mga tainga. Halos mahulog ang aking puso sa kaba nang hindi ko maramdaman ang suot kong hikaw sa kaliwang tainga. Ang hikaw ko!

"Miss," tawag sa akin ng receptionist at sumenyas siya na lumapit ako.

Mula sa intercom ay narinig ko ang isang malamig na boses. Napatigil ako. Ito na ba? Sasabihin niya na bang tanggal na ako sa trabaho? Hindi agad ako nakasagot dahil sa aking pag iisip ng kung ano-ano.

"Hello, are you there?" Isang malalim at buong boses ang narinig ko.

Napakurap ako ng ilang beses atsaka tumikhim. "Y-yes, S-sir. Nandito po ako."

Napapikit ako ng mariin dahil sa hiya. Bakit pa ako nautal? Mismong boss pa naman namin ang kausap ko.

Hindi ko alam kung bakit mas dumoble ang kabang nararamdaman ko. Dumagdag pa ang lamig ng boses ng nasa kabilang linya na para bang napakahalaga ng bawat bigkas niya. Tipong hindi dapat pinapaulit ang kanyang mga sasabihin. Kaya naman nakinig ako ng maigi.

"Did you see the earring beside? I believe it's yours," mabilis ngunit maingat niyang tanong.

"Y-yes. Akin.. akin po ito, sir," tugon ko kaagad bago pa ako mawalan ng boses.

"And I also believed that you knew our policy here? We promote cleanliness. We make and sell furniture. Any unnecessary things may cause unexpected things," giit niya. Ang kanyang maingat na pagtatanong ay biglang naging masungit. Tila ba ay may pagtitimpi sa kanyang boses.

"Y-yes, sir." Parang may bumara sa lalamunan ko dahilan para tumikhim ako ng malakas. Ay shet! Kakahiya ka naman Ayumi!

"You know what hazard it can cause? People who stepped on it may have slipped. You should be careful with your things. And," tumigil siya saglit. Naririnig ko ang kanyang mahina at mabagal na mga hininga na pakiwari ko ay nababagot na siyang kausapin ako.

"You're a janitress. You don't have to wear any accessories. It will be easier for you to clean," pagpapatuloy niyang muli.

Natulala ako. Alam ko. Naiintindihan ko na maaaring magdulot nga ng hazard kung sakali man na may mahulog akong mga accessories kung saan man. Ngunit iba ang dating ng kanyang sinabi sa akin. Tila ba ibig niyang ipahiwatig na janitress lamang ako kung kaya't hindi bagay sa akin mag suot ng hikaw.

Napahawak ako ng madiin sa mic ng intercom. "Sir-"

"And call me Mr. D, not sir," putol niya sa akin.

"Paumanhin Mr. D sa aking naging akto. Hindi ko alam na nahulog na pala ang aking hikaw. Ngunit sa tingin ko naman ay may karapatan ako na suotin ito kahit na naglilinis ako. Pangako po, hindi na po iyon mauulit. Mag iingat na ako," pakiusap ko. Napansin ko ang pagbaling ng tingin sa aking gawi ng mga tao sa front desk ngunit hindi ko na iyon pinagtuonan pa ng pansin.

"Ahh ano kasi, uhm regalo po ito ng aking ina kaya mahalaga ang hikaw na ito sakin. Nasanay na po akong isuot ito palagi. Pwede po ba iyon, Mr. D?"

Parang biglang may dumaan na anghel sa paligid ko. Ang katahimikan ay nakakabingi. Tumahimik ang mga taong nasa front desk. Maging ang kabilang linya ay naging matahimik. Naputol na ba ang linya? Bigla akong nakaramdam ng pagkailang.

Sa isang iglap ay natutop ko ang aking bibig sa reyalisasyon. Right! Boss pala namin ang kausap ko. Isang tinitingalang boss sa sikat na kompanya.

Nagsalita agad ako upang bawiin ang aking sinabi. "I mean, uh, oo at sa tingin ko nga ay hindi ko na dapat ito suotin."

Wala pa ring nagsasalita sa kabilang linya. Baka naputol na. Pero hindi eh, naka on pa rin ang tawag.

"You have guts, huh! What's your name?" Sa wakas ay nagsalita siya. Ngunit lagot! Tinanong na pangalan ko.

"Ayumi po. Ayumi Hilary Serra."

"Listen Ayumi, I will not allow you to wear your earrings or any accessories you have. Everyone in the maintenance department knows that. I don't want to be unfair with others. Policy is policy. If you can't bear it, you might as well find another company. It's good that you value your earrings. However, making an exception will cause trouble to our management. You are under my company. Do your duty and do not cause a hazard. That's the reason why we have a janitor and janitress. To clean. So that any possible danger may be prevented."

Matapos ang kanyang mahabang sinabi ay naputol na ang linya. Lagot talaga ako!