Chapter 105

“Kumain ka na, Justine,” alok sa akin ni tita Bernadette, na may malasakit sa kanyang boses.

"Wala akong gana, tita," sagot ko habang pinipigilan ang mga hikbi, ang mga mata ko ay namumugto mula sa labis na pag-iyak.

“Anak, sa palagay mo ba ay matutuwa si Trina kapag nakita niyang nagkakaganyan ka?” sabi ni tita Bernadette, na tila sinubukang ipakita sa akin ang isang bagong pananaw. Ngunit sa pagbanggit sa pangalan ni Trina, muling bumuhos ang aking mga luha, masagana at hindi mapigilan.

Ang pangalan ni Trina ay tila isang panggising sa akin mula sa aking sakit. Naalala ko ang mga oras na ang kanyang presensya ay nagbibigay lakas sa akin, na siya ang nagbigay sa akin ng pag-asa sa mga pinakamasalimuot na panahon. Ang malaman na hindi ko siya mapapaligaya sa pamamagitan ng pag-aasikaso sa sarili ko ay parang isang dagok na higit pang nagpapalalim ng aking kalungkutan.

“Pasensya na, tita,” hikbi ko, habang sinusubukang magpigil ng luha. “Pero parang hindi ko na kayang ngumiti o