Chapter 106

Inihatid na sa huling hantungan si Trina, hindi pa rin ako makapaniwala, na huling araw na namin na magkakasama.

Ang bawat hakbang namin patungo sa libingan ay tila mabigat, parang ang bawat hakbang ay isang paalam na hindi ko kayang ipahayag ng sapat. Ang mga luha ko ay tumutulo nang hindi ko namamalayan. Ang mga taong dumalo ay tahimik, nagsusumamo ng kanilang mga panalangin para kay Trina.

Pero ang isip ko ay hindi makapaniwala na ito na ang katapusan ng lahat ng aming pinagsamahan. Ang kanyang mga ngiti, ang kanyang boses, at ang lahat ng magagandang alaala na iniwan niya, tila nawawala sa aking mga kamay.

Kahit na sinisikap kong maging matatag para sa kanya, ang sakit ng paglisan ni Trina ay parang walang katapusang pighati. Wala akong ibang naiisip kundi ang tanong kung paano ako magpapatuloy nang wala siya sa aking buhay.

Paano ko hahanapin ang aking anak na ako ay nag iisa gayong siya ang aking kaagapay sa lahat?

"Nakikiramay kami, Justine. Alam naming masakit mawa