“Kumain ka na, Justine,” alok sa akin ni tita Bernadette, na may malasakit sa kanyang boses. "Wala akong gana, tita," sagot ko habang pinipigilan ang mga hikbi, ang mga mata ko ay namumugto mula sa labis na pag-iyak. “Anak, sa palagay mo ba ay matutuwa si Trina kapag nakita niyang nagkakaganyan ka?” sabi ni tita Bernadette, na tila sinubukang ipakita sa akin ang isang bagong pananaw. Ngunit sa pagbanggit sa pangalan ni Trina, muling bumuhos ang aking mga luha, masagana at hindi mapigilan. Ang pangalan ni Trina ay tila isang panggising sa akin mula sa aking sakit. Naalala ko ang mga oras na ang kanyang presensya ay nagbibigay lakas sa akin, na siya ang nagbigay sa akin ng pag-asa sa mga pinakamasalimuot na panahon. Ang malaman na hindi ko siya mapapaligaya sa pamamagitan ng pag-aasikaso sa sarili ko ay parang isang dagok na higit pang nagpapalalim ng aking kalungkutan. “Pasensya na, tita,” hikbi ko, habang sinusubukang magpigil ng luha. “Pero parang hindi ko na kayang ngumiti o
Inihatid na sa huling hantungan si Trina, hindi pa rin ako makapaniwala, na huling araw na namin na magkakasama. Ang bawat hakbang namin patungo sa libingan ay tila mabigat, parang ang bawat hakbang ay isang paalam na hindi ko kayang ipahayag ng sapat. Ang mga luha ko ay tumutulo nang hindi ko namamalayan. Ang mga taong dumalo ay tahimik, nagsusumamo ng kanilang mga panalangin para kay Trina. Pero ang isip ko ay hindi makapaniwala na ito na ang katapusan ng lahat ng aming pinagsamahan. Ang kanyang mga ngiti, ang kanyang boses, at ang lahat ng magagandang alaala na iniwan niya, tila nawawala sa aking mga kamay. Kahit na sinisikap kong maging matatag para sa kanya, ang sakit ng paglisan ni Trina ay parang walang katapusang pighati. Wala akong ibang naiisip kundi ang tanong kung paano ako magpapatuloy nang wala siya sa aking buhay. Paano ko hahanapin ang aking anak na ako ay nag iisa gayong siya ang aking kaagapay sa lahat? "Nakikiramay kami, Justine. Alam naming masakit mawa
"Trina?" Agad ko siyang niyakap, "buhay ka?" "Gaga, namatay ba ako?" Tanong niya sa akin, "bakit diyan ka natutulog? At bakit dala dala mo yang damit ko?"ot ang noo na tanong niya sa akin. Bumalik ako sa aking ulirat, tumitig kay Trina, at pilit na pinapaniwala ang sarili na totoo siya, na hindi siya isang ilusyon o panaginip lamang. "Hindi... Hindi ka maintindihan," sagot ko habang nilalabanan ang panginginig ng boses ko. "Nakita ko... nakita ko mismo... na wala ka na." Napakunot ang noo niya, halatang nalilito. "Anong sinasabi mo?" Tanong niya, lumapit sa akin at hinawakan ang aking balikat. Ramdam ko ang init ng kanyang kamay — tunay, buhay. "Nasa bahay lang ako kanina. Nasa kusina ako, naghahanda ng pagkain. Baka napanaginipan mo lang ako." "Hindi... hindi iyon panaginip!" nanginginig kong tugon. "May kumalat na balita, may nakita silang bangkay… at sinabi nilang ikaw iyon." Tumawa siya ng mahina, may halong pagkaawa sa kanyang mga mata. "Grabe ka naman, sobrang nag-alal
Si Jhoanna! Agad kong nahawakan ang kanyang mga kamay. "Hayup ka! Papatayin na rin kita!" Inis niyang sabi sa akin. "Walang hiya ka!" Pigil pigil ko ang kanyang mga kamay. Malayo kami sa sasakyan, kaya walang nakakarinig sa amin. Mabuti na lang, at sa aking panaginip ay ginising ako ni Trina. "Magsama na kayo sa hukay ng kaibigan mo! Hahaha masyadong matapang si Trina, nilabanan ako, kaya nilaslas ko ang kanyang leeg!" Nagmamalaki pang sabi ni JHoanna sa akin. "Diyan na rin kita ililibig, kasama siya!" Doon pa lang ako nagkalakas ng boses na sumigaw. "Tulong! Tulong!" nilingon naman ako agad ng aking mga kasama. "Bwesit!" Nagmamadaling tumakas si Jhoanna ng makitang palapit na sina tita sa akin. Nang makita kong nagmamadaling tumakbo si Jhoanna, halos bumigay ang mga tuhod ko sa dami ng emosyon — takot, galit, at pangungulila. Ramdam ko ang paghapdi ng aking mga kamay mula sa pagkakahawak sa kanya, at ang pawis na tumutulo mula sa noo ko. Nakita kong tumatakbo sina Tita at
"Bwesit talaga ang Justine na iyon, hindi ko pa napuruhan!" Sabi ni Jhoanna sa sarili, "nakatawag pa kasi ng mga back up. Malay ko bang matatalas pa ang pandinig ng mga matatandang iyon!" Pinaandar na niya ang kanyang kotse, "ang hirap nilang takasan, mabuti na lang, mabilis akong tumakbo." Isinuot niya ang kanyang prosthetics upang makapunta sa grocery store. Kailangan niyang bumili ng mga candies at chocolates saka mga sabon. Kailangang mahulog ang loob sa kanya ng batang si Blake, at katulong ang mga iniinject niyang gamot dito, makakalimutan na nito ang tunyang niyang ina. Habang nagmamaneho si Jhoanna, isang mapang-uyam na ngiti ang lumitaw sa kanyang labi. "Wala kayong laban sa akin," bulong niya sa sarili, ramdam ang excitement sa kanyang mga plano. "Lalo na kapag nakuha ko na nang tuluyan ang loob ng batang 'to." Pagdating sa grocery store, mabilis siyang lumabas ng kotse, suot ang kanyang prosthetics. Malaki ang pangangailangan na hindi siya makilala o maging kahina-hina
"Mommy!" Masaya siyang sinalubong ni Blake sa may pinto. Inilalocked niya iyon mula sa labas. "Wow, mukhang bagong ligo ang baby ko ah, paamoy nga.." hinalik halikan niya ang bata. Ang emosyon ni Blake ay dala marahil ng mga gamot na ibinibigay niya dito. Madaling naka adopt ang bata sa kanilang sitwasyon. "Nasaan si daddy?" Tanong niya dito. "Nasa loob po, nagagalit siya kasi hindi ko daw makaalis ang kadena niya," malungkot na sabi nito. "May sakit kasi ang daddy mo, kaya ganun, halika, puntahan natin siya," sinilip niya ito mula sa pinto. Salubong ang kilay ni Drake, subalit ng makita siya, biglang nagliwanag ang mukha nito. 'Jhoanna, buti andito ka na. Alisin mo na ang kadena sa aking paa, at nais kong maglakad lakad sa loob ng bahay. Nananakit na ang aking katawan dito." Sabi nito sa kanya. Nakatingin si Jhoanna kay Drake na tila nagbabago ng ugali mula sa pagkakagalit tungo sa pagpapakita ng pag-asam sa kanya. Sa kanyang mga mata, malinaw ang pagnanais na maalis ang kade
"Sigurado akong nasa mga liblib na lugar sina Jhoanna," si Cris iyon at ang iba nitong mga pinsan. Nakiusap na si tito Frank sa mga kamag anak nila, na tulungan kaming hanapin ang aking mag ama. "Saan naman maaaring dalahin ni Jhoanna ang mag ama?" Tanong ni Devon. "Malamang, sa mga lugar na walang tao at walang nakakakilala sa kanila," sagot ni Cris. "Pero hindi natin puwedeng itigil ang paghahanap. Kailangan nating malaman kung saan sila maaaring nagtago." Naghahanda na rin ang iba pang mga kamag-anak upang maghanap sa iba't ibang direksyon, patuloy na pinaplano ang bawat hakbang. "Sa palagay ko, mas makabubuti kung magsimula tayo sa mga lugar na alam nating may kaugnayan kay Jhoanna," suhestiyon ni Devon, habang tinitingnan ang mapa na nasa mesa. "Baka may naiwan siyang bakas." "Mabilis nakapunta si Jhoanna dito nung libing ni Trina, kaya maaaring narito lang siya sa paligid," sabi ko naman sa kanila, "nakikiusap ako, hanapin niyo ang anak ko saka si Drake." "Oo, tama
Parang nararamdaman ni Jhoanna na may mga taong paparating sa kanilang kinaroroonan. Nagcheck siya ng CCTV, at nakitang may mga naglalakad sa may ilog.Agad niyang ginising sina Drake at Blake.Nagising sina Drake at Blake sa pagkakagising ni Jhoanna. Ang pagmamadali sa kanyang boses at ang matinding pag-aalala sa kanyang mga mata ay nagbigay sa kanila ng agarang pang-unawa sa kalagayan nila. "Bakit?" tanong ni Drake, halatang naguguluhan pa. Ang kanyang mata ay kumikislap mula sa pag-aantok, ngunit mabilis niyang tinanggap ang sitwasyon nang makita ang pagkabahala sa mukha ni Jhoanna."May mga masasamang loob na papalapit dito," sabi ni Jhoanna, sabik na ibinuhat si Blake na nagising sa biglaang pagkilos. "Kailangan nating umalis agad bago pa sila makarating."Ang mga boses at tunog mula sa labas ay nagiging mas malinaw, at ang pakiramdam ng pangungulit sa kanilang paligid ay nagpapabilis sa puso ni Jhoanna. Walang oras para sa pag-aalinlangan. Sinimulan nilang magmadali palabas ng
"Aalisin na natin ang iyong benda," narinig ko ang tinig ni doc, habang ako ay nakapikit. "Justine, handa ka na ba?" "Opo doc, handa na po ako," sagot ko sa kanya. Nakaambang sa amin sina Blake at ang iba pang taong malalapit sa amin. Unti unti ng inaalis ni doc ang benda sa aking mukha. Parang ang pagkakapulupot noon sa akin ay napakatagal alisin. Naiinip ako sa bawat Segundo na lumilipas. Sa wakas, natapos na ang aming paghihintay. Ang lahat ay namamangha, na nakatingin sa akin. Napalunok na lang ako. Ang tinging iyon ba ay nagagandahan? o tinging masama ang nakikita? Napalunok ang doctor sa pagkakatitig sa akin. "Doc?" medyo kinakabahan na ako sa naging resulta. Inabutan niya ako ng salamin. Dahan dahan ko iyong tinanggap. Nanginginig ang aking mga kamay habang inilalapit ko ang salamin sa aking mukha. Habang papalapit ang salamin sa aking mukha, ramdam ko ang kabog ng aking dibdib. Hindi ko alam kung handa na akong makita ang resulta ng operasyon. Unti-unting lumi
"Ooperahan ka na daw, narinig mo?" masaya kong sabi kay Justine. Napapasaya ko, dahil pagkatapos nito, mapapakasalan ko na siya. Ang babaeng aking pinakamamahal. Ngumiti si Justine, kahit may bahid ng kaba sa kanyang mga mata. “Oo, narinig ko,” sagot niya, mahina pero puno ng pag-asa ang boses. "Sana nga matapos na ito nang maayos." Hinawakan ko ang kanyang kamay nang mahigpit, pinipilit ipakita ang lakas ng loob at pagmamahal. “Maging matapang ka lang, mahal. Alam kong makakayanan mo ito. At pagkatapos ng lahat ng ito, magkasama nating haharapin ang bagong yugto ng ating buhay.” Napangiti siya, kahit halata ang pag-aalala sa kanyang mukha. “Drake, natatakot pa rin ako… sa resulta, sa kung anong mangyayari pagkatapos ng operasyon.” “Huwag kang mag-alala, Justine,” sabi ko, inilapit ang kanyang kamay sa aking mga labi at hinalikan ito. “Ano man ang mangyari, nandito ako. Hindi magbabago ang pagmamahal ko sa'yo. At kapag naging maayos ang lahat, matutupad ang pangako ko—ikakasal
Isang linggo na kaming nanatili sa ospital, kasama si Blake. Kahit maayos na ang lagay namin, hindi pa rin mapanatag ang loob ko na iwan si Justine. Alam kong kailangan niya ng suporta at pagmamahal ngayon higit kailanman, kaya’t pinili naming manatili sa ospital upang alalayan siya. Si Blake ay palaging nasa tabi ko, tahimik ngunit bakas sa kanyang mga mata ang pag-aalala sa kanyang ina. Minsan ay hinahawakan niya ang kamay ni Justine, para bang nais iparamdam na nandito lang kami para sa kanya. "Mommy, andito lang kami ni daddy," bulong ni Blake sa kanya isang araw, habang nakaupo siya sa gilid ng kama ni Justine. "Magiging okay ka rin." Napangiti si Justine kahit halata ang hirap sa kanyang mukha. "Salamat, anak," mahinang sabi niya, hinahaplos ang buhok ni Blake gamit ang natitirang lakas. "Lahat ng ito... lahat ng sakit, kakayanin ko... para sa inyo." Araw-araw, binibisita kami ng doktor at mga nars, inaalam kung paano ang kondisyon ni Justine. May mga araw na tila may pag-
Iyak ng iyak si Justine ng dumating sa ospital. Nagpilit akong bumangon upang makita siya. "Anak, kaya mo na ba?" tanong ni mommy sa akin. Nasa tabi siya ng aking anak na mahimbing na natutulog. “Oo, mommy,” sagot ko, pinipilit ang sarili na bumangon mula sa kama. Mahapdi pa ang mga sugat ko, pero hindi ko kayang magpahinga nang hindi nakikita si Justine. Kailangan kong malaman kung ayos lang siya, kung ligtas na siya mula sa kamay ni Jhoanna. Nang makarating ako sa pintuan ng kwarto, nakita ko si Justine na nakahiga habang nilalapatan ng paunang lunas. "Drake, lumabas ka muna, baka hindi mo kayanin ang makikita mo," pigil sa akin ni kuya Luis. "Nais ko siyang masilayan kahit ano pa ang nangyari sa kanya.." malungkot kong sabi. 'Binuhusan ni JHoanna ng asido ang kanyang mukha, nasira iyon, at sunog na sunog. Iba na ang hitsura niya ngayon." paliwanag ni Luis sa akin. "Kuya, kahit ano pa ang kanyang hitsura, alam ko sa sarili ko na iniibig ko siya. Marami namang procedure na maa
Hinahanap ni Devon ang cord na maaaring putulin upang matanggap ang Bomba sa katawan ng paslit na si Blake. "Kuya Cris, parang walang cord na maliit ito, mukhang hindi ito Bomba,' sabi niya sa akin. Agad ko iyong tiningnan. Tama nga siya, wala iyong cord na may mga kulay, parang isang cable cord lang iyon. "Patingin nga," sabi ni Luis. Sinipat niya ang buong katawan ng bata. "Hindi po ako sasaktan ni mommy.." sabi ni Blake sa amin. "mabait po siya. Nangunot naman ang aking noo, "hindi ka talaga kayang saktan ng mommy mo, kaya nga hinanap ka niya, hindi ba?" 'HIndi siya.. si mommy Jhoanna, mabait po siya.. " sagot ng bata. "Ano ba itong inilagay niya sayo?" tanong ni Luis habang iniikot ikot ang bata. "Wala lang daw po itong suot ko kaya wag daw po akong matakot. Humingi siya ng sorry sa akin," humihikbing sabi ni Blake, "nasaktan lang daw po siya." "Kung ganoon, cord lang ito?" napatingin pa si Devon. Eksaktong pag alis nila ng cord, biglang sumabog ang kotse kung saa
"Oo naman, ano ang kailangan kong gawin upang pakawalang mo ang anak ko?" tanong ko sa kanya, habang patuloy ang umakyat na pag aalala sa aking puso. "Ikaw ang pumalit sa pwesto ng anak mo," nakangiting sagot ni Jhoanna, "halika dito.. para mapaalis na natin ang anak mo." "Sige.. sige, gagawin ko!" Sagot ko sa kanya. "Justine.. mag iingat ka," bulong ni Luis sa akin, "mukhang nahihibang na si Jhoanna. "Ano pang ipinagbubulungan niyo diyan! bilisan mo!" sigaw naman ni Jhoanna sa amin. Napalunok ako ng malalim at tumingin sa mga mata ni Jhoanna. Nakita ko ang galit na tila apoy na naglalagablab, pero may bahid din ng kirot at takot. Hindi ko alam kung anong balak niya sa akin, pero alam kong kailangan kong iligtas si Blake, kahit pa ang kapalit ay ang sarili kong buhay. Dahan-dahan akong lumapit kay Jhoanna, itinaas ang aking mga kamay bilang tanda ng pagsuko. "O, heto na ako," sabi ko, pilit pinapakalma ang sarili kahit pakiramdam ko'y parang may malaking bato sa dibdib ko. "Pakaw
"At ang Lagay, magiging masaya kayo?" asik ni Jhoanna sa akin, "walang ganoong magaganap, ano yan? si snow white ka at ako ang witch?" "Jhoanna! maawa ka sa anak ko.." sigaw ko sa kanya, naglulumuhod ako at nagmamakaawa. "pakawalang mo ang aking anak!" pagsusumamo ko. "Jhoanna, sumuko ka na!' sigaw ni Cris, "wala ka ng ibang mapupuntahan!" "Huh!" ikinasal nito ang baril," okay lang, magsasama na lang kami ng batang ito sa impiyerno!" "Mommy.. bakit po?" nilingon si Jhoanna ni Blake, "akala ko ba, bati tayo?" Hindi sinagot ni Jhoanna ang bata, subalit ang kanyang hawak na baril ay nakatutok dito. Naguguluhan din ako, bakit mommy ang tawag ni Blake kay Jhoanna. "Anak, ako ang mommy mo.." tawag ko kay Blake. Malungkot niya akong tiningnan, saka tumingin ulit kay Jhoanna, "mommy.." ang kanyang mga mata ay basang basa na sa luha na dulot ng labis na pag iyak. "Tumigil ka na, Jhoanna! hindi namin akalaing magagawa mo ito!" sigaw ni Luis, "wala kang awa! pati bata, idinadamay m
"Ayun," wika ng isang pulis naming kasama, natanaw niya ang isang kotse sa di kalayuan. "Sssh, magdahan dahan tayo, hawak pa ni Jhoanna ang bata. baka kung ano pa ang gawin niya kay Blake," warning ni Cris sa amin. Halos gumapang na lang kami paglapit doon. Pinalibutan namin ang sasakyan, kung saan naroroon iyon sa may gilid ng puno. Binuksan nila ang pinto ng kotse, walang tao sa loob. Nakita pa namin ang mga balat ng candies at chocolates sa lapag. "Naunahan niya tayo, nakatungo agad siya," wika ni Luis sa amin, "halughugin ang paligid, naririyan lang iyon." Parang gumuho ang aking mundo, ng marealized na hindi ko na naman makikita ang aking anak. Sobrang sakit sa puso na ang aking pag aalala ay nagpatung patong pa. Napaupo na lang ako sa isang tabi. Nanlulumo ako at nanlalambot. Masakit para sa akin ang umaasa ng umaasa tapos ako ay mabibigo lang. Sinubukan kong igala ang aking mga mata, baka sakaling may mapapansin akong bakas ni Jhoanna. Nagtungo ako sa sasakyan, at
Habang pinagmamasdan ko si Blake na mahimbing na natutulog, hindi ko maiwasang mapabuntong-hininga. Napakaamo ng kanyang mukha, tila ba walang kamuwang-muwang sa lahat ng gulong nagaganap sa aming paligid. Ang liit ng kanyang katawan, halos magkasya sa upuan ng sasakyan. Napakasimple ng kanyang mundo, walang iniintinding problema, walang iniisip na hinanakit. Sinulyapan ko ang gauge ng gas, kaunting-kaunti na lang. Malapit na itong maubos, at hindi ko alam kung saan kami tutuloy pagkatapos. Wala na akong ibang plano kundi manatili rito, sa loob ng sasakyan na tila ba nagsisilbing tanggulan namin mula sa magulong mundong ito. Pero gaano pa katagal? Hanggang kailan ko kakayanin? Iniisip ko si Justine. Puno ng galit at hinanakit ang puso ko. Sa tuwing naiisip ko siya, parang apoy na gustong lumabas mula sa aking dibdib. Siya ang dahilan kung bakit nagkaganito ang lahat. Siya ang pumasok sa buhay namin ni Drake, ang sumira sa lahat ng plano, sa lahat ng pangarap. Isang nakakapason