Chapter 104

Nakaupo ako sa isang upuan sa loob ng malamlam na silid, hindi maalis ang tingin ko sa ataul ni Trina. Tahimik itong nakahimlay sa harapan, napapaligiran ng mga puting bulaklak na tila sumasalamin sa kaputian ng kanyang puso. Hindi ko mapigilan ang pag-agos ng aking mga luha, na para bang hindi mauubos, kasabay ng bawat tibok ng aking pusong nagdadalamhati.

Ang lamig ng silid ay tila ba tumatagos sa aking mga buto, ngunit higit na mas malamig ang pakiramdam ng kawalan. Hindi ko matanggap na ang katawan ng kaibigang kinalakhan ko, kinalugdan, at minahal ay naroon na lamang, tahimik at walang buhay. Ang katahimikan ng paligid ay nagdudulot ng isang uri ng kirot na parang puputok ang dibdib ko sa sakit.

Sa bawat patak ng luha, bumabalik ang alaala ng mga ngiti ni Trina, ng kanyang halakhak, at ng kanyang mga kwento. Hindi ko na iyon muling maririnig. Alam kong wala nang paraan para bumalik pa ang lahat ng iyon, pero hindi ko rin maiwasang umasa na kahit sa huling pagkakataon, maririn