Nakaupo ako sa isang upuan sa loob ng malamlam na silid, hindi maalis ang tingin ko sa ataul ni Trina. Tahimik itong nakahimlay sa harapan, napapaligiran ng mga puting bulaklak na tila sumasalamin sa kaputian ng kanyang puso. Hindi ko mapigilan ang pag-agos ng aking mga luha, na para bang hindi mauubos, kasabay ng bawat tibok ng aking pusong nagdadalamhati. Ang lamig ng silid ay tila ba tumatagos sa aking mga buto, ngunit higit na mas malamig ang pakiramdam ng kawalan. Hindi ko matanggap na ang katawan ng kaibigang kinalakhan ko, kinalugdan, at minahal ay naroon na lamang, tahimik at walang buhay. Ang katahimikan ng paligid ay nagdudulot ng isang uri ng kirot na parang puputok ang dibdib ko sa sakit. Sa bawat patak ng luha, bumabalik ang alaala ng mga ngiti ni Trina, ng kanyang halakhak, at ng kanyang mga kwento. Hindi ko na iyon muling maririnig. Alam kong wala nang paraan para bumalik pa ang lahat ng iyon, pero hindi ko rin maiwasang umasa na kahit sa huling pagkakataon, maririn
“Kumain ka na, Justine,” alok sa akin ni tita Bernadette, na may malasakit sa kanyang boses. "Wala akong gana, tita," sagot ko habang pinipigilan ang mga hikbi, ang mga mata ko ay namumugto mula sa labis na pag-iyak. “Anak, sa palagay mo ba ay matutuwa si Trina kapag nakita niyang nagkakaganyan ka?” sabi ni tita Bernadette, na tila sinubukang ipakita sa akin ang isang bagong pananaw. Ngunit sa pagbanggit sa pangalan ni Trina, muling bumuhos ang aking mga luha, masagana at hindi mapigilan. Ang pangalan ni Trina ay tila isang panggising sa akin mula sa aking sakit. Naalala ko ang mga oras na ang kanyang presensya ay nagbibigay lakas sa akin, na siya ang nagbigay sa akin ng pag-asa sa mga pinakamasalimuot na panahon. Ang malaman na hindi ko siya mapapaligaya sa pamamagitan ng pag-aasikaso sa sarili ko ay parang isang dagok na higit pang nagpapalalim ng aking kalungkutan. “Pasensya na, tita,” hikbi ko, habang sinusubukang magpigil ng luha. “Pero parang hindi ko na kayang ngumiti o
Inihatid na sa huling hantungan si Trina, hindi pa rin ako makapaniwala, na huling araw na namin na magkakasama. Ang bawat hakbang namin patungo sa libingan ay tila mabigat, parang ang bawat hakbang ay isang paalam na hindi ko kayang ipahayag ng sapat. Ang mga luha ko ay tumutulo nang hindi ko namamalayan. Ang mga taong dumalo ay tahimik, nagsusumamo ng kanilang mga panalangin para kay Trina. Pero ang isip ko ay hindi makapaniwala na ito na ang katapusan ng lahat ng aming pinagsamahan. Ang kanyang mga ngiti, ang kanyang boses, at ang lahat ng magagandang alaala na iniwan niya, tila nawawala sa aking mga kamay. Kahit na sinisikap kong maging matatag para sa kanya, ang sakit ng paglisan ni Trina ay parang walang katapusang pighati. Wala akong ibang naiisip kundi ang tanong kung paano ako magpapatuloy nang wala siya sa aking buhay. Paano ko hahanapin ang aking anak na ako ay nag iisa gayong siya ang aking kaagapay sa lahat? "Nakikiramay kami, Justine. Alam naming masakit mawa
"Trina?" Agad ko siyang niyakap, "buhay ka?" "Gaga, namatay ba ako?" Tanong niya sa akin, "bakit diyan ka natutulog? At bakit dala dala mo yang damit ko?"ot ang noo na tanong niya sa akin. Bumalik ako sa aking ulirat, tumitig kay Trina, at pilit na pinapaniwala ang sarili na totoo siya, na hindi siya isang ilusyon o panaginip lamang. "Hindi... Hindi ka maintindihan," sagot ko habang nilalabanan ang panginginig ng boses ko. "Nakita ko... nakita ko mismo... na wala ka na." Napakunot ang noo niya, halatang nalilito. "Anong sinasabi mo?" Tanong niya, lumapit sa akin at hinawakan ang aking balikat. Ramdam ko ang init ng kanyang kamay — tunay, buhay. "Nasa bahay lang ako kanina. Nasa kusina ako, naghahanda ng pagkain. Baka napanaginipan mo lang ako." "Hindi... hindi iyon panaginip!" nanginginig kong tugon. "May kumalat na balita, may nakita silang bangkay… at sinabi nilang ikaw iyon." Tumawa siya ng mahina, may halong pagkaawa sa kanyang mga mata. "Grabe ka naman, sobrang nag-alal
Si Jhoanna! Agad kong nahawakan ang kanyang mga kamay. "Hayup ka! Papatayin na rin kita!" Inis niyang sabi sa akin. "Walang hiya ka!" Pigil pigil ko ang kanyang mga kamay. Malayo kami sa sasakyan, kaya walang nakakarinig sa amin. Mabuti na lang, at sa aking panaginip ay ginising ako ni Trina. "Magsama na kayo sa hukay ng kaibigan mo! Hahaha masyadong matapang si Trina, nilabanan ako, kaya nilaslas ko ang kanyang leeg!" Nagmamalaki pang sabi ni JHoanna sa akin. "Diyan na rin kita ililibig, kasama siya!" Doon pa lang ako nagkalakas ng boses na sumigaw. "Tulong! Tulong!" nilingon naman ako agad ng aking mga kasama. "Bwesit!" Nagmamadaling tumakas si Jhoanna ng makitang palapit na sina tita sa akin. Nang makita kong nagmamadaling tumakbo si Jhoanna, halos bumigay ang mga tuhod ko sa dami ng emosyon — takot, galit, at pangungulila. Ramdam ko ang paghapdi ng aking mga kamay mula sa pagkakahawak sa kanya, at ang pawis na tumutulo mula sa noo ko. Nakita kong tumatakbo sina Tita at
"Bwesit talaga ang Justine na iyon, hindi ko pa napuruhan!" Sabi ni Jhoanna sa sarili, "nakatawag pa kasi ng mga back up. Malay ko bang matatalas pa ang pandinig ng mga matatandang iyon!" Pinaandar na niya ang kanyang kotse, "ang hirap nilang takasan, mabuti na lang, mabilis akong tumakbo." Isinuot niya ang kanyang prosthetics upang makapunta sa grocery store. Kailangan niyang bumili ng mga candies at chocolates saka mga sabon. Kailangang mahulog ang loob sa kanya ng batang si Blake, at katulong ang mga iniinject niyang gamot dito, makakalimutan na nito ang tunyang niyang ina. Habang nagmamaneho si Jhoanna, isang mapang-uyam na ngiti ang lumitaw sa kanyang labi. "Wala kayong laban sa akin," bulong niya sa sarili, ramdam ang excitement sa kanyang mga plano. "Lalo na kapag nakuha ko na nang tuluyan ang loob ng batang 'to." Pagdating sa grocery store, mabilis siyang lumabas ng kotse, suot ang kanyang prosthetics. Malaki ang pangangailangan na hindi siya makilala o maging kahina-hina
"Mommy!" Masaya siyang sinalubong ni Blake sa may pinto. Inilalocked niya iyon mula sa labas. "Wow, mukhang bagong ligo ang baby ko ah, paamoy nga.." hinalik halikan niya ang bata. Ang emosyon ni Blake ay dala marahil ng mga gamot na ibinibigay niya dito. Madaling naka adopt ang bata sa kanilang sitwasyon. "Nasaan si daddy?" Tanong niya dito. "Nasa loob po, nagagalit siya kasi hindi ko daw makaalis ang kadena niya," malungkot na sabi nito. "May sakit kasi ang daddy mo, kaya ganun, halika, puntahan natin siya," sinilip niya ito mula sa pinto. Salubong ang kilay ni Drake, subalit ng makita siya, biglang nagliwanag ang mukha nito. 'Jhoanna, buti andito ka na. Alisin mo na ang kadena sa aking paa, at nais kong maglakad lakad sa loob ng bahay. Nananakit na ang aking katawan dito." Sabi nito sa kanya. Nakatingin si Jhoanna kay Drake na tila nagbabago ng ugali mula sa pagkakagalit tungo sa pagpapakita ng pag-asam sa kanya. Sa kanyang mga mata, malinaw ang pagnanais na maalis ang kade
"Sigurado akong nasa mga liblib na lugar sina Jhoanna," si Cris iyon at ang iba nitong mga pinsan. Nakiusap na si tito Frank sa mga kamag anak nila, na tulungan kaming hanapin ang aking mag ama. "Saan naman maaaring dalahin ni Jhoanna ang mag ama?" Tanong ni Devon. "Malamang, sa mga lugar na walang tao at walang nakakakilala sa kanila," sagot ni Cris. "Pero hindi natin puwedeng itigil ang paghahanap. Kailangan nating malaman kung saan sila maaaring nagtago." Naghahanda na rin ang iba pang mga kamag-anak upang maghanap sa iba't ibang direksyon, patuloy na pinaplano ang bawat hakbang. "Sa palagay ko, mas makabubuti kung magsimula tayo sa mga lugar na alam nating may kaugnayan kay Jhoanna," suhestiyon ni Devon, habang tinitingnan ang mapa na nasa mesa. "Baka may naiwan siyang bakas." "Mabilis nakapunta si Jhoanna dito nung libing ni Trina, kaya maaaring narito lang siya sa paligid," sabi ko naman sa kanila, "nakikiusap ako, hanapin niyo ang anak ko saka si Drake." "Oo, tama