"Let him stay here, Marco," sabi ko at pilit na hindi pinapahalatang naiilang ako sa kaniya. Kung may makakakita man sa amin, malaking issue ito kasi kasama kong kakain ang CEO ng Montevallo Enterprises. "Fine!" pagmamaktol niya at sinundan ang mga tauhan niya. Mabuti na lang at hindi ito umabot kay Ethan. Baka magkagulo na naman. Umupo na lang ako sa table namin habang hinihintay siyang makabalik. Sinilip ko si Marco sa kinaroroonan ni Ethan nang napansing hindi pa rin siya nakabalik sa table namin, ngunit wala siya roon, at tahimik ding kumakain si Ethan. Napalunok ako nang nakita ang limang staffs na naglagay ng pagkain sa table. Nakakatakam ang mga pagkain dito. My eyes widened when one of the staffs gave me a bouquet of sunflower. "Pinapabigay po pala sa inyo, Ma'am," sabi ng staff. Napakagat-labi ako bago tinanggap ang bulaklak at hinanap si Marco. Tumindig ang lahat ng balahibo ko nang may lumapit na namang staffs sa akin habang nagpi-play ng violin. Yumuko ako nang napans
"Emily, nananaginip ka." Napabalikwas ako ng bangon nang narinig ko ang boses ni Marco. Napahawak ako sa leeg ko nang naisip ko ang kwintas, pinagpapawisan ako. "Ayos ka lang ba? Naririnig ko sa kwarto ko ang boses mo. Tumatawa ka habang natutulog," sabi ni Marco at pinunasan ang pawis ko. Napakagat-labi ako at napahawak sa noo ko. Akala ko totoo na ang lahat. Panaginip lang pala 'yon? "Naging baliw ka ba sa panaginip mo?" tanong niya at pinigilan ang sariling matawa. Kumunot agad ang noo ko. "Kung ikaw kaya ang gawin kong baliw sa totoong buhay?" pagsusungit ko. "Wala ka pa ngang ginagawa nababaliw na ako sa 'yo," hirit niya. Umahon ako sa kama at itinulak siya papalayo sa akin. "Tigil-tigilan mo nga ako sa mga trip mo!" "Maligo na lang tayo sa pool para mawala 'yang init ng ulo mo," sabi niya. Napamura ako nang bigla niya akong buhatin. "Ibaba mo ako! Hindi ako maliligo!" sigaw ko at paulit-ulit na sinasampal ang dibdib niya. "Sabayan mo na lang ako." "Ayoko!" "Hindi pwe
Napabalikwas ako ng bangon nang narinig ko ang pagkatok ni Marco sa pinto ng kwarto ko. Kahit labag sa loob ko ang makita siya matapos niya akong talunin kagabi, pinagbuksan ko pa rin siya ng pintuan kasi nakikitulog lang naman ako rito. Napalunok ako nang nakita ng food tray na may lamang mga pagkain. Napatingin ako wall clock upang tingnan kung anong oras na ba. "Ipinagluto kita ng pagkain," nakangiting sabi niya. "Hindi ako nagugutom," pagsusungit ko, pero nasa pagkain ang mga mata ko. "Baka nilagyan mo 'yan ng gayuma." Nawala ang ngiti sa labi niya. "Bakit naman kita gagayumahin? Anong akala mo sa akin obsess sa 'yo?" "Hindi ba?" "Pero hindi ako ganoon ka desperado para lang makuha ka, Emily. Kung hindi ka madadaan sa pangliligaw, baka gawin ko ang bagay na 'yon," saad niya at pumasok sa loob ng kwarto. Inilagay niya sa table ang mga pagkain. "Seryoso ka ba talaga sa pangliligaw mo sa akin?" tanong ko at pinagkrus ang mga braso ko. "Gusto mo bang pakasalan na lang kita aga
Kinalabit ko si Marco nang nakalayo na ang mga kaibigan ko sa amin. "Sa 'yo ba 'to galing? Couple necklace, ganoon?" tanong ko. "It's just a necklace. Baka sa susunod, singsing na ang ipapasuot ko sa 'yo," sagot niya at inakbayan ako. Mabilis ko namang inalis ang kamay niya sa balikat ko nang biglang lumingon sina Luna at Tina sa gawi namin. Huhubarin ko na sana ang kwintas nang bigla niya akong pinigilan. "Ano ba? Ibabalik ko 'to sa 'yo! Hindi ako tumatanggap ng ganitong bagay!" "Subokan mong hubarin. Hahalikan talaga kita at wala akong pakialam kung makakita man sa atin ang lahat ng empleyado ko," pagbabanta niya sa akin. "Nababaliw ka na nga!" asik ko at binilisan ang paglalakad papalayo sa kaniya. Nasa lobby na kaming lahat, nagkukwentuhan at nagtatawanan. Ang aming team leader, si Manager Norma, ay nagbigay ng maikling briefing tungkol sa mga gagawin namin para sa araw na ito. May mga laro, mga activities, at syempre, masasarap na pagkain.Naglakad kami papunta sa isang ma
"Ang sabi mo may gagawin ka ngayon. Anong ginagawa mo sa silid ko?" tanong ko sabay taas ng kilay ko. "I canceled the meeting," sagot niya at hinila ako paupo sa kama ko. Pagod ang nakikita ko sa mukha niya. "I canceled it because I miss you," dagdag niya na siyang ikinagulat ko. Napatitig ako ng ilang segundo sa kaniya at unti-unti ko ring nararamdaman ang pagbilis ng tibok ng puso ko. "Gusto kitang makatabing matulog. Kung ayaw mo, hindi kita pipilitin." "Marco, hindi pa nga ako pumayag na magpaligaw sa 'yo tapos tatabi ka na sa aking matutulog," sabi ko at tumayo saka inilagay sa ibabaw ng table ang bulaklak. "Baka makita rin tayo ng mga kaibigan ko at ibang mga empleyado tapos bibigyan nila ng ibang kahulugan -" "Then I will tell them that we are dating," he interrupted what I was about to say. He stood up and started unbuttoning his polo. Tinakpan ko naman ang mga mata ko. "Huwag mong takpan ang mga mata mo, Emily. Nakita mo naman 'to lahat," nakangising saad niya bago pumasok
Idinilat ko ko ang aking mga mata nang naramdaman kong may yumakap sa akin. Nakita ko si Miguel, na mahimbing na natutulog habang nakayakap pa rin sa akin. Dahan-dahan kong inalis ang braso niya, ngunit mas lalo niya lang hinigpitan ang pagyakap sa akin, na para bang mauubosan ako ng hininga. "I can't breath," sabi ko. Nang napansin ko ang pagdilat ng mga mata niya, agad akong bumangon at tumayo. "Kung makayakap ka naman sa akin, mauubosan ako ng hininga." Napatingin ako sa pinto nang may narinig akong ingay na nanggagaling sa labas. Bubuksan ko na sana ang pintuan nang hilahin ako ni Marco papalapit sa kaniya. "Nandito ang Mommy ko," he whispered. "Mommy mo?" "Mommy natin." Tumayo ako at napatingin sa kaniya. Naka-topless pa rin siya. Kung alam ng Mommy niya na rito siya natulog at makikitang nakahubad ang anak niya baka kung ano ang iisipin no'n. Kinuha ko ang polo shirt miya at ibinato ito sa kaniya. "Suotin mo 'yan. Baka isipin ng Mommy mo na may ginagawa tayong milagro kap
"Bored ka ba?" tanong ko imbes sagutin ang tanong niya. Umigting ang panga ni Marco. "Kung bored lang ako hindi kita hahabulin matapos kitang makuha ng gabing 'yon," seryosong saad niya na siyang ikinalaglag ng panga ko. "Fine! I'll be your date for today. Huwag mo ngang ipaalala sa akin ang nangyari sa atin!" asik ko at isinara ang pinto pagkatapos kong kunin ang bulaklak at teddy bear sa kaniya. Tiningnan ko ang sarili ko sa malaking salamin habang nagsusukat ng dress. Hindi ko alam kung bakit ako nahihirapang mamili ng susuotin ko ngayong araw. Makikipag-date siya sa akin at hindi ko alam kung saan niya ako dadalhin. Balak ko pa naman sanang maligo ng dagat ngayong araw, pero mukhang malabong mangyari 'yon kasi wrong timing ang pagyaya niya sa akin. Makalipas ang mahigit sampung minutong pag-iisip kung ano ang susuotin ko, nagpasya akong magsuot ng itim na tube at short. Naglagay ako ng light make up para hindi naman ako haggard tingnan. "Saan tayo pupunta?" tanong ko pagkalab
Sumandal ako sa malaking puno habang pinagmamasdan si Marco na naliligo sa dagat. Nangunot ang noo ko nang napansing may lumapit sa kaniyang tatlong babae nang umahon na siya sa tubig. Napatayo ako nang hawakan ng isang babae ang braso ni Marco habang kinukunan sila ng litrato. Nag-igting ang panga ko nang napansing nakangiti lang si Marco at mukhang nag-e-enjoy kasi naka-two-piece ang mga babae. Parang sasabog din ang mga dibdib nila sa sobrang laki. Nag-unat-unat muna ako bago hinubad ang suot kong damit at jogging pants. Ako ang date niya ngayong araw, pero ibang babae ang kinakausap niya. Inayos ko ang buhok ko bago nagpasyang maglakad papalapit sa kinaroroonan nila. Inirapan ko si Marco nang nahuli ko siyang nakatingin sa akin. May nakita akong dalawang foreigners, na nakatingin din sa akin. Imbes magtungo sa kinaroroonan ni Marco, sinadya kong dumaan sa harapan ng mga foreigners upang magpapansin. Hindi ako pwedeng magpakabog sa mga babaeng kausap niya ngayon. Palihim akong n
Emily's POV Habang tinatanaw namin ang bukang-liwayway mula sa aming resort, hindi ko maiwasang magmuni-muni. Tila ang bawat sandali ng aming paglalakbay ay nagiging makulay, at unti-unti, natutunan kong tanggapin ang bagong buhay na ipinagkaloob sa amin ni Marco. Matapos ang lahat ng mga pagdududa, mga kalungkutan, at mga pagkatalo, heto kami ngayon, magkasama, pinapanday ang mas maliwanag na bukas.Ang hangin ay malamig at nakakapresko, at habang hawak ang kamay ni Marco, ang mga tanawin ng dagat ay nagsisilbing paalala ng mga simpleng bagay sa buhay na tunay na mahalaga. Sa mga gabi ng aming honeymoon, naisip ko kung gaano ka-importante ang bawat sandali na magkasama kami, at kung paanong ang mga hindi inaasahang pagkakataon ay nagiging mga pagsubok na humuhubog sa amin."Emily," nagsimula si Marco habang nakatingin kami sa alon, "sa lahat ng naganap, sa lahat ng pagkabigo, sa lahat ng sakit, hindi ko alam kung paano ko napatawad ang sarili ko. Pero sa huli, ikaw lang ang naisip k
Emily's POVNasa loob kami ng eroplano, at habang ang mga ulap ay bumabalot sa aming paligid, para akong hindi makapaniwala sa mga nangyayari. Matapos ang lahat ng sakit, ang mga taon ng paghihirap, at ang mga pagsubok na dumaan sa buhay namin ni Marco, nandito kami ngayon, magkasama, patungo sa isang bagong yugto ng buhay. Ang honeymoon na ito ay hindi lang simpleng paglalakbay, ito ay simbolo ng aming muling pagsisimula—ng aming pagmamahal na muling nabuo, at ang pangakong hindi na namin pakakawalan ang isa’t isa.Ngumiti si Marco sa akin habang hawak niya ang aking kamay. "Are you excited?" tanong niya, ang kanyang mata ay puno ng kagalakan."Sobrang," sagot ko, at ramdam ko ang kakaibang saya na nararamdaman ko. Hindi lang dahil sa pagbabalik-loob kay Marco, kung 'di dahil sa lahat ng mga bagay na nagdala sa amin sa puntong ito. "I never thought this day would come," sambit ko, ang boses ko ay may kasamang kalungkutan at saya.Hindi ko maiwasang magbalik-tanaw sa mga araw ng kalun
Emily's POVPara akong nawawala sa lahat ng tao at ingay sa paligid. Ang aking mga mata ay nakapako kay Marco, ang lalaki na ngayon ay katuwang ko na sa buhay. Matapos ang lahat ng paghihirap at kalungkutan, natagpuan ko na rin ang aking lugar, at ito ay sa tabi ng isang taong hindi ko kayang kalimutan. Sa kanya ako magtitiwala, at sa kanya ko ibubuhos ang lahat ng pagmamahal ko—hindi lang para sa amin, kung 'di pati na rin kay Frost, ang aming anak.Habang ang kasal ay nagpapatuloy, at ang mga bisita ay abala sa pagdiriwang, hindi ko maiwasang mapansin ang tuwa at saya sa mga mata ni Marco. Hindi ko na kayang itago pa ang nararamdaman ko. Ang saya at takot ay sabay na nararamdaman ko. May mga tanong pa rin sa aking isip, mga tanong na hindi ko pa kayang sagutin, ngunit natutunan ko na rin na hindi lahat ng sagot ay kailangang malaman agad. Minsan, ang buhay ay mas magaan kapag pinipili mong yakapin ang hindi mo alam, at magtiwala na ang tamang panahon ay darating."Emily," sabi ni Ma
Emily’s POVIsang linggo na ang nakalipas mula nang kami ay magdesisyon na magsimula muli, at ngayon, nakatayo ako sa harap ng maraming mata, hindi matitinag sa takot, at puno ng pag-asa. Ang lahat ng mga sugat ng nakaraan, ang lahat ng pagkatalo, ay tila unti-unting gumagaling. Si Marco ay nasa aking tabi, hawak ang aking kamay na parang isang pangako na hindi siya aalis. Hindi ko akalain na darating ang araw na ito—ang kasal namin, pagkatapos ng lahat ng nangyari, ng mga taon ng paghihirap, ng mga pagkatalo, at paglimos ng pag-ibig.Ngunit ngayon, sa araw na ito, ang mga mga puso ay puno ng bagong simula.Ang simbahan ay puno ng mga bulaklak, ang hangin ay magaan at puno ng amoy ng mga sariwang rosas at mga lilang lila. Ang lahat ay tila perpekto—pero higit pa rito, sa bawat hakbang ko, sa bawat sandali na ako ay lumapit sa altar, alam ko sa aking puso na ito na ang tamang oras. Ang kasal na ito ay hindi lamang para kay Marco at sa akin; ito ay para kay Frost, sa ating pamilya.“Emi
Emily’s POVSa harap ko, biglang lumuhod si Marco, at para bang ang lahat ng ingay sa paligid ay nawalan ng saysay. Walang ibang tunog kundi ang mabilis na pagtibok ng aking puso. Ang mga mata ko ay halos hindi makapaniwala sa nakita ko. Si Marco, ang lalaking minsan ay iniwasan ko, ang lalaking nasaktan ko, at ang lalaking iniwasan ko sa matagal na panahon—nasa harap ko ngayon, nakaluhod, na may hawak na kamay ko. Ang mga mata niya, puno ng pag-asa at determinasyon.“Emily,” simula niya, ang boses niya ay may kabuntot na pagmamahal at pangako. “I don’t care about the past anymore. I don’t care about the pain we’ve been through. All I know is that I want you. I want you and Frost to be my family. I know I don’t deserve this chance, but I’m asking you, please, let me make it right.”Bawat salitang lumabas sa kanyang bibig ay parang tinamaan ng kidlat ang puso ko. I felt like I was being torn apart between the flood of emotions I had been carrying for so long. I felt anger, hurt, but mo
Emily’s POVNaramdaman ko ang pagbilis ng pintig ng aking puso nang makita kong pumasok si Frost sa simbahan. Para bang isang ulap na gumugol ng oras, tumaas ang aking mga mata at nakita ko ang aking anak na lumalakad patungo sa amin. Mabilis na umiikot ang lahat sa aking isip. Frost, ang simbolo ng pagmamahal na nabuo mula sa mga pagkatalo, ang aming sanggol na minsang nahulog sa mundo ng kalungkutan.Ngunit ngayon, andito siya, puno ng lakas at buhay. At sa sandaling iyon, halos hindi ko makaya ang tindi ng emosyon na pumapaimbabaw sa akin. Si Frost, ang aming anak. Si Marco. At ako. Isang pamilya na sa wakas ay muling buo.I gently held Frost’s hand as he stood beside me. I could feel the weight of my feelings, the relief of knowing that Marco had finally remembered me, remembered us. Ang mga araw na nagdaan, puno ng sakit, puno ng takot at pagkabigo, ngunit nandiyan pa rin kami. And I was grateful. Grateful na sa kabila ng lahat ng nangyari, kami pa rin.Tumingin ako kay Marco. Sa
Emily’s POVNakita ko ang galit sa mata ni Serenity. Her eyes were full of rage, her body trembling with fury as she looked at me and Marco, like a volcano ready to erupt. I could feel the heat of her anger even from where I stood. I wasn’t surprised—she had been obsessed with Marco for so long, and now that he was walking away from her, I knew she wasn’t going to let it slide that easily.“Anong akala mo, Emily?!” Serenity spat, her voice laced with venom. “You think you can just come here and steal Marco from me? Don’t you dare think you’re gonna get away with this.”I took a deep breath, trying to calm the storm brewing inside me. I knew she was hurt, but the anger coming from her felt suffocating. I wasn’t going to back down, though. Not anymore.“Huwag mong gawing tungkol sa akin ‘to,” I said, my voice steady despite the rush of emotions. “Wala na akong pakialam kung anong nararamdaman mo, Serenity. The truth is, Marco made his choice. At hindi na ikaw ang pipiliin niya.”Her fac
Emily’s POVAng puso ko ay naglalakbay sa isang matinding pag-iyak, isang pagsabog ng emosyon na sa wakas ay napalabas ko. “Itigil ang kasal!” sigaw ko mula sa kaibuturan ng aking puso, para bang lahat ng sakit, galit, at lungkot na matagal ko nang pinipigilan ay sabay-sabay na bumulusok palabas.Tumigil ang lahat. Para bang ang oras ay huminto at ang bawat mata ay tumingin sa akin. Hindi ko na kayang pigilan pa ang aking nararamdaman. Hindi ko kayang makita si Marco na magpapakasal sa ibang babae. Hindi ko kayang mawala siya nang ganun-ganun na lang. Hindi ko kayang maging bahagi ng isang kasal na walang laman. Kung hindi ko siya ipaglaban ngayon, kailan pa?Hindi ko alam kung saan nanggaling ang lakas na iyon, pero naramdaman ko ang isang pwersang nagtulak sa akin na kumilos. At sa oras na iyon, sa harap ng altar, natutok ang mga mata ni Marco sa akin. Ngumiti siya, at ang mga mata niya ay kumikislap ng kakaibang liwanag. May isang bagay sa kanyang ngiti na nagbigay sigla sa aking
Emily’s POVHabang hawak ko ang cellphone, ang mga salitang binitiwan ni Morgan ay paulit-ulit na umuukit sa aking isipan. “Kung mahal mo siya, kailangan mong pigilan ang kasal.” Isang matinding pighati ang sumik mula sa aking dibdib, at sa bawat segundo ng katahimikan, nararamdaman ko ang bigat ng desisyon na kailangan kong gawin. Ang utak ko ay puno ng kalituhan, at ang puso ko ay nagsisiksik ng sakit. Paano ko magagampanan ang lahat ng ito? Paano ko siya tutulungan?“Hindi ko kayang mawala siya,” ang bulong ko sa sarili ko habang ang mga mata ko ay nanatili sa madilim na langit sa labas ng aking bintana. "Hindi ko kayang magpakasaya siya sa isang babaeng hindi niya mahal."Pinikit ko ang aking mga mata, at sa bawat pagdilat ko, muling sumik ang mga imahe ng mga sandaling magkasama kami ni Marco. Ang mga simpleng ngiti niya, ang paraan ng pagpapakita niya sa akin ng pagmamahal. "Bakit ba hindi ko siya kayang kalimutan?" ang tanong ko sa sarili ko.Ang sakit na dulot ng pagkawala