Sumandal ako sa malaking puno habang pinagmamasdan si Marco na naliligo sa dagat. Nangunot ang noo ko nang napansing may lumapit sa kaniyang tatlong babae nang umahon na siya sa tubig. Napatayo ako nang hawakan ng isang babae ang braso ni Marco habang kinukunan sila ng litrato. Nag-igting ang panga ko nang napansing nakangiti lang si Marco at mukhang nag-e-enjoy kasi naka-two-piece ang mga babae. Parang sasabog din ang mga dibdib nila sa sobrang laki. Nag-unat-unat muna ako bago hinubad ang suot kong damit at jogging pants. Ako ang date niya ngayong araw, pero ibang babae ang kinakausap niya. Inayos ko ang buhok ko bago nagpasyang maglakad papalapit sa kinaroroonan nila. Inirapan ko si Marco nang nahuli ko siyang nakatingin sa akin. May nakita akong dalawang foreigners, na nakatingin din sa akin. Imbes magtungo sa kinaroroonan ni Marco, sinadya kong dumaan sa harapan ng mga foreigners upang magpapansin. Hindi ako pwedeng magpakabog sa mga babaeng kausap niya ngayon. Palihim akong n
Buong maghapon kaming naligo ng swimming pool ni Marco na nasa loob ng villa nila. Mula nang nakita ko kasi si Eunice nawalan na ako ng ganang lumabas baka makita kaming magkasama ni Marco at baka may mapadpad na mga empleyado sa resort. Kahit papaano hindi naman ako nainip kasi may mga oras ding nanunuod kami ng palabas habang kumakain ng pagkain. "Want some rice?" tanong niya pagkatapos niyang lagyan ng kanin ang plato niya. Umiling ako agad. Pakiramdam ko parang sasabog na ang tiyan ko sa sobrang busog. Kanina pa kami kumakain. At paniguradong tataba ako kapag siya palagi ang kasama ko. Nasa villa niya pa rin kami, kumakain ng hapunan. Mag-a-alas siyete na ng gabi at hindi pa rin kami bumabalik sa kabilang resort. Infairness may pagka-boyscout din 'tong si Marco kasi palagi siyang handa. Kahit underwear ay hindi ako nagdala, pero hindi ko aakalaing binilhan niya na pala ako ng mga gamit kahapon. Kaya pala hindi rin siya nag-abalang magdala ng ibang gamit na susuotin niya kasi m
Nakapatong pa rin ako sa kaniya habang patuloy sa paghalik. Habang tumatagal ay mas lalong lumalalim ang halikan namin. Ayaw niyang pakawalan ang labi ko. Tumukod ako sa sahig nang naramdaman ko ang pagbangon niya. Pareho na kaming nakaupo at walang ni isa sa aming may balak, na huminto sa paghalik. Pareho kaming uhaw sa isa't isa. Napadaing ako nang bigla niyang kagatin ang pang-ibabang labi ko at bumaba ang kamay niya sa pang-upo ko. "Is this what you want?" bulong niya sa gitna ng paghahalikan namin. Pakiramdam ko pinamulahan ako ng mukha sa tanong niya. Tumango ako, hindi ko maalis ang paningin ko sa labi niya. Napakapit ako sa batok niya nang bigla niya akong buhatin. Kaagad kong ipinulupot ang mga paa ko sa beywang niya. Napalunok ako nang nakitang lumusog siya sa pool. Nang tuloyan na kaming nabasa, siniil niya na naman ulit ng halik ang labi ko. He drowned me with hungry and suffocating deep kisses. Umatras ako habang ginagawa niya iyon dahil masyadong agresibo ang kani
Marco's POV Pinagmasdan ko si Emily, na mahimbing na natutulog sa aking bisig. Inayos ko ang takas niyang buhok at niyakap ng mahigpit. Hindi pa rin ako makapaniwalang may nangyari na naman sa amin. At first, I was hesitant to do it lalo na't pareho kaming hindi nakainom ng alak. Nililigawan ko pa siya at ayokong i-take advantage si Emily. Seryoso ako sa panliligaw sa kaniya at alam kong hindi agad siya maniniwala sa ginagawa at pinapakita ko. Kaya kahit gaano pa 'yan katagal, hihintayin ko ang matamis niyang oo. Naputol ako sa pag-iisip nang marinig ang pagdaing niya. Hindi ko mapigilang kagatin ang pang-ibabang labi ko nang marinig ang maganda niyang boses. Hinaplus-haplos ko ang mahaba niyang buhok habang paulit-ulit na hinahalikan ang noo niya. "I love you," bulong ko. Dahan-dahan kong nilagyan ng unan ang ulo niya. Sobrang himbing ng tulog niya at ayokong gisingin siya. She looks so tired. Ang lakas niyang humilik, pero para sa akin, ang ganda ng boses niya sa pandinig ko.
Umupo ako nang maayos nang makita kong pumasok si Emily sa loob ng opisina ko. Napakagat-labi ako nang biglang sumagi sa isipan ko ang nangyari sa amin sa resort. "Good morning, S-Sir," she greeted. "May meeting po kayo ngayong araw -" "Alam ko na lahat ng 'yan, Miss Em. Umupo ka muna riyan at kumalma. Mukhang kinakabahan ka. May problema ba?" "Wala naman. Naninibago lang." Tinaasan ko siya ng kilay. "At bakit ka naninibago?" "Ilang linggo rin kasi akong nawala." Bumukas ang pinto at nakita kong pumasok si Nick. Nagtagal ng ilang segundo ang paningin niya kay Emily. "Nagawa mo ba ang pinapagawa ko?" "Yes, Marco. We'll be there before lunch," sagot ni Nick. "Miss Emily," sambit ko. Tumayo siya ng matuwid at tumingin sa akin. "Come with me." "Yes, Sir!" tugon niya at inayos ang suot niyang skirt. Pagdating namin sa parking lot, inagaw ko ang susi ng kotse kay Nick. Nagulat siya sa ginawa ko, pero nginitian ko na lang siya. Pinagbuksan niya ng pintuan si Emily. "Ikaw muna ang
Emily's POV Kanina ko pa napapansin na panay sulyap sa akin ang kapatid ni Marco na si Kalix. Hindi ako makapag-focus sa pakikinig ng pinag-uusapan nila kasi nadi-distract ako. Umupo ako sa tabi ni Marco. Bakas naman ang gulat sa mukha niya dahil sa ginawa ko. "May gusto ba 'yang kapatid mo sa akin? Panay ang tingin kasi," reklamo ko. "He will like you? No way, Em! He's a bachelor, pero hindi ka pasok sa standard niya." Mas lalo lang akong nainis sa sinabi ni Marco. Sana pala hindi na lang ako nagsumbong kasi parang ang pangit ng pagkakaintindi niya sa sinabi ko. "Type mo ba ang kapatid ko?" tanong ni Marco. I rolled my eyes. "Hindi ako pumapatol sa matanda, 'no." Tinawanan niya ako. "How about me, Emily?" Biglang nanuyo ang lalamunan ko sa tanong niya. Hindi rin ako makatingin ng diretso sa kaniya. "Let's not talk about it. Pareho lang kayong magkakapatid," saad ko at ibinaling ang atensiyon ko sa mga magulang nila. "Really?" Napaigtad ako nang maramdaman ang kamay ni Marc
Emily’s POV“Another email from Mr. Alvarez asking for the latest sales figures for the European market,” bulong ko sa sarili habang nagtipa sa keyboard. Napabuntong-hininga ako. Kahit wala si Marco sa bansa, hindi naman nagbabago ang workload ko. Simula nang umalis si Marco para sa business trip niya sa Singapore, parang naging double duty ang trabaho ko. Hindi lang ako ang personal assistant niya, kundi pati na rin ang temporaryong tagapangasiwa ng mga proyekto niya rito sa opisina. “Emily, pwede bang tulungan mo akong i-compile ‘yung mga data para sa presentation bukas?” tanong ni Sarah, ang isa sa mga kasamahan ko. Tumango na lang ako kahit medyo na-overwhelm na. Hindi lang emails at reports ang inaasikaso ko. May mga tawag pa akong sinasagot, mga meeting na ina-attend-an, at mga bisitang inaasikaso. Kahit weekends, hindi ako nakakapagpahinga dahil may mga urgent matters na kailangan kong asikasuhin.“Emily, may naghahanap sa ’yo sa baba,” sabi ni Anna, ang receptionist. Bumab
Emily’s POV Gabi na nang makauwi ako sa condo na pagmamay-ari ni Marco. Humiga kaagad ako sa kama dahil pagod na pagod ang aking buong katawan. Kinapa ko ang phone ko sa loob ng bag nang marinig na may tumatawag. “Hello?” “I miss you.” Napabalikwas ako ng bangon nang marinig ang boses ni Marco sa kabilang linya.“Umuwi ka na kung miss mo ma ako,” pagbibiro ko. Binuksan ko ang camera upang makita ang mukha niya. Napalunok ako nang makitang topless siya habang nakahiga sa kama. “Tomorrow. Uuwi ako.”Lumiwanag ang mukha ko. “Really?” “Yes, Em. Hindi mo ba ako na-miss?”“Hindi.”“Why?” Nangunot ang noo niya at bumangon sa pagkakahiga. “Nabalitaan ko kanina, bumisita na naman daw ang ex-boyfriend mo sa opisina.” Nanliliksik ang mga mata niya.“Oo. Pero pinaalis ko naman siya. Bakit mukhang galit ka na naman?”“Ano ang ginagawa niya sa opisina mo?” “Gusto niyang makipag-usap, pero hindi ko pinayagan. Pinaalis ko siya kaagad. Okay na ba?” I rolled my eyes. “Seloso.”“Hindi ka pa ba
Emily's POV Habang tinatanaw namin ang bukang-liwayway mula sa aming resort, hindi ko maiwasang magmuni-muni. Tila ang bawat sandali ng aming paglalakbay ay nagiging makulay, at unti-unti, natutunan kong tanggapin ang bagong buhay na ipinagkaloob sa amin ni Marco. Matapos ang lahat ng mga pagdududa, mga kalungkutan, at mga pagkatalo, heto kami ngayon, magkasama, pinapanday ang mas maliwanag na bukas.Ang hangin ay malamig at nakakapresko, at habang hawak ang kamay ni Marco, ang mga tanawin ng dagat ay nagsisilbing paalala ng mga simpleng bagay sa buhay na tunay na mahalaga. Sa mga gabi ng aming honeymoon, naisip ko kung gaano ka-importante ang bawat sandali na magkasama kami, at kung paanong ang mga hindi inaasahang pagkakataon ay nagiging mga pagsubok na humuhubog sa amin."Emily," nagsimula si Marco habang nakatingin kami sa alon, "sa lahat ng naganap, sa lahat ng pagkabigo, sa lahat ng sakit, hindi ko alam kung paano ko napatawad ang sarili ko. Pero sa huli, ikaw lang ang naisip k
Emily's POVNasa loob kami ng eroplano, at habang ang mga ulap ay bumabalot sa aming paligid, para akong hindi makapaniwala sa mga nangyayari. Matapos ang lahat ng sakit, ang mga taon ng paghihirap, at ang mga pagsubok na dumaan sa buhay namin ni Marco, nandito kami ngayon, magkasama, patungo sa isang bagong yugto ng buhay. Ang honeymoon na ito ay hindi lang simpleng paglalakbay, ito ay simbolo ng aming muling pagsisimula—ng aming pagmamahal na muling nabuo, at ang pangakong hindi na namin pakakawalan ang isa’t isa.Ngumiti si Marco sa akin habang hawak niya ang aking kamay. "Are you excited?" tanong niya, ang kanyang mata ay puno ng kagalakan."Sobrang," sagot ko, at ramdam ko ang kakaibang saya na nararamdaman ko. Hindi lang dahil sa pagbabalik-loob kay Marco, kung 'di dahil sa lahat ng mga bagay na nagdala sa amin sa puntong ito. "I never thought this day would come," sambit ko, ang boses ko ay may kasamang kalungkutan at saya.Hindi ko maiwasang magbalik-tanaw sa mga araw ng kalun
Emily's POVPara akong nawawala sa lahat ng tao at ingay sa paligid. Ang aking mga mata ay nakapako kay Marco, ang lalaki na ngayon ay katuwang ko na sa buhay. Matapos ang lahat ng paghihirap at kalungkutan, natagpuan ko na rin ang aking lugar, at ito ay sa tabi ng isang taong hindi ko kayang kalimutan. Sa kanya ako magtitiwala, at sa kanya ko ibubuhos ang lahat ng pagmamahal ko—hindi lang para sa amin, kung 'di pati na rin kay Frost, ang aming anak.Habang ang kasal ay nagpapatuloy, at ang mga bisita ay abala sa pagdiriwang, hindi ko maiwasang mapansin ang tuwa at saya sa mga mata ni Marco. Hindi ko na kayang itago pa ang nararamdaman ko. Ang saya at takot ay sabay na nararamdaman ko. May mga tanong pa rin sa aking isip, mga tanong na hindi ko pa kayang sagutin, ngunit natutunan ko na rin na hindi lahat ng sagot ay kailangang malaman agad. Minsan, ang buhay ay mas magaan kapag pinipili mong yakapin ang hindi mo alam, at magtiwala na ang tamang panahon ay darating."Emily," sabi ni Ma
Emily’s POVIsang linggo na ang nakalipas mula nang kami ay magdesisyon na magsimula muli, at ngayon, nakatayo ako sa harap ng maraming mata, hindi matitinag sa takot, at puno ng pag-asa. Ang lahat ng mga sugat ng nakaraan, ang lahat ng pagkatalo, ay tila unti-unting gumagaling. Si Marco ay nasa aking tabi, hawak ang aking kamay na parang isang pangako na hindi siya aalis. Hindi ko akalain na darating ang araw na ito—ang kasal namin, pagkatapos ng lahat ng nangyari, ng mga taon ng paghihirap, ng mga pagkatalo, at paglimos ng pag-ibig.Ngunit ngayon, sa araw na ito, ang mga mga puso ay puno ng bagong simula.Ang simbahan ay puno ng mga bulaklak, ang hangin ay magaan at puno ng amoy ng mga sariwang rosas at mga lilang lila. Ang lahat ay tila perpekto—pero higit pa rito, sa bawat hakbang ko, sa bawat sandali na ako ay lumapit sa altar, alam ko sa aking puso na ito na ang tamang oras. Ang kasal na ito ay hindi lamang para kay Marco at sa akin; ito ay para kay Frost, sa ating pamilya.“Emi
Emily’s POVSa harap ko, biglang lumuhod si Marco, at para bang ang lahat ng ingay sa paligid ay nawalan ng saysay. Walang ibang tunog kundi ang mabilis na pagtibok ng aking puso. Ang mga mata ko ay halos hindi makapaniwala sa nakita ko. Si Marco, ang lalaking minsan ay iniwasan ko, ang lalaking nasaktan ko, at ang lalaking iniwasan ko sa matagal na panahon—nasa harap ko ngayon, nakaluhod, na may hawak na kamay ko. Ang mga mata niya, puno ng pag-asa at determinasyon.“Emily,” simula niya, ang boses niya ay may kabuntot na pagmamahal at pangako. “I don’t care about the past anymore. I don’t care about the pain we’ve been through. All I know is that I want you. I want you and Frost to be my family. I know I don’t deserve this chance, but I’m asking you, please, let me make it right.”Bawat salitang lumabas sa kanyang bibig ay parang tinamaan ng kidlat ang puso ko. I felt like I was being torn apart between the flood of emotions I had been carrying for so long. I felt anger, hurt, but mo
Emily’s POVNaramdaman ko ang pagbilis ng pintig ng aking puso nang makita kong pumasok si Frost sa simbahan. Para bang isang ulap na gumugol ng oras, tumaas ang aking mga mata at nakita ko ang aking anak na lumalakad patungo sa amin. Mabilis na umiikot ang lahat sa aking isip. Frost, ang simbolo ng pagmamahal na nabuo mula sa mga pagkatalo, ang aming sanggol na minsang nahulog sa mundo ng kalungkutan.Ngunit ngayon, andito siya, puno ng lakas at buhay. At sa sandaling iyon, halos hindi ko makaya ang tindi ng emosyon na pumapaimbabaw sa akin. Si Frost, ang aming anak. Si Marco. At ako. Isang pamilya na sa wakas ay muling buo.I gently held Frost’s hand as he stood beside me. I could feel the weight of my feelings, the relief of knowing that Marco had finally remembered me, remembered us. Ang mga araw na nagdaan, puno ng sakit, puno ng takot at pagkabigo, ngunit nandiyan pa rin kami. And I was grateful. Grateful na sa kabila ng lahat ng nangyari, kami pa rin.Tumingin ako kay Marco. Sa
Emily’s POVNakita ko ang galit sa mata ni Serenity. Her eyes were full of rage, her body trembling with fury as she looked at me and Marco, like a volcano ready to erupt. I could feel the heat of her anger even from where I stood. I wasn’t surprised—she had been obsessed with Marco for so long, and now that he was walking away from her, I knew she wasn’t going to let it slide that easily.“Anong akala mo, Emily?!” Serenity spat, her voice laced with venom. “You think you can just come here and steal Marco from me? Don’t you dare think you’re gonna get away with this.”I took a deep breath, trying to calm the storm brewing inside me. I knew she was hurt, but the anger coming from her felt suffocating. I wasn’t going to back down, though. Not anymore.“Huwag mong gawing tungkol sa akin ‘to,” I said, my voice steady despite the rush of emotions. “Wala na akong pakialam kung anong nararamdaman mo, Serenity. The truth is, Marco made his choice. At hindi na ikaw ang pipiliin niya.”Her fac
Emily’s POVAng puso ko ay naglalakbay sa isang matinding pag-iyak, isang pagsabog ng emosyon na sa wakas ay napalabas ko. “Itigil ang kasal!” sigaw ko mula sa kaibuturan ng aking puso, para bang lahat ng sakit, galit, at lungkot na matagal ko nang pinipigilan ay sabay-sabay na bumulusok palabas.Tumigil ang lahat. Para bang ang oras ay huminto at ang bawat mata ay tumingin sa akin. Hindi ko na kayang pigilan pa ang aking nararamdaman. Hindi ko kayang makita si Marco na magpapakasal sa ibang babae. Hindi ko kayang mawala siya nang ganun-ganun na lang. Hindi ko kayang maging bahagi ng isang kasal na walang laman. Kung hindi ko siya ipaglaban ngayon, kailan pa?Hindi ko alam kung saan nanggaling ang lakas na iyon, pero naramdaman ko ang isang pwersang nagtulak sa akin na kumilos. At sa oras na iyon, sa harap ng altar, natutok ang mga mata ni Marco sa akin. Ngumiti siya, at ang mga mata niya ay kumikislap ng kakaibang liwanag. May isang bagay sa kanyang ngiti na nagbigay sigla sa aking
Emily’s POVHabang hawak ko ang cellphone, ang mga salitang binitiwan ni Morgan ay paulit-ulit na umuukit sa aking isipan. “Kung mahal mo siya, kailangan mong pigilan ang kasal.” Isang matinding pighati ang sumik mula sa aking dibdib, at sa bawat segundo ng katahimikan, nararamdaman ko ang bigat ng desisyon na kailangan kong gawin. Ang utak ko ay puno ng kalituhan, at ang puso ko ay nagsisiksik ng sakit. Paano ko magagampanan ang lahat ng ito? Paano ko siya tutulungan?“Hindi ko kayang mawala siya,” ang bulong ko sa sarili ko habang ang mga mata ko ay nanatili sa madilim na langit sa labas ng aking bintana. "Hindi ko kayang magpakasaya siya sa isang babaeng hindi niya mahal."Pinikit ko ang aking mga mata, at sa bawat pagdilat ko, muling sumik ang mga imahe ng mga sandaling magkasama kami ni Marco. Ang mga simpleng ngiti niya, ang paraan ng pagpapakita niya sa akin ng pagmamahal. "Bakit ba hindi ko siya kayang kalimutan?" ang tanong ko sa sarili ko.Ang sakit na dulot ng pagkawala